Τα σκίτσα του «Charlie» για τους γκέι

Περιοδικό που προσπαθούσε μέσω της σάτιρας να κρατήσει ζωντανό το άναρχο, ελευθεριακό πνεύμα του Μάη του '68 (και που πολλοί κατηγόρησαν ότι είναι μέρος της ίδιας γαλλικής ελίτ που μετέτρεψε σε τοτέμ εκείνη την εξέγερση), το «Charlie Hebdo» έγινε παγκόσμιο σύμβολο της ελευθερίας της έκφρασης μετά την πολύνεκρη επίθεση στα γραφεία του με αφορμή τα «βέβηλα» σκίτσα του Μωάμεθ. Το περιοδικό ήταν πάντα εκεί για να σχολιάσει με το δικό του καυστικό και ιερόσυλο πνεύμα όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούσαν τη γαλλική κοινωνία.

Ανάμεσά τους ο γάμος ομοφύλων και οι σχετικές ομοφοβικές κινητοποιήσεις της περιόδου 2012-2013. Σταχυολογούμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά σκίτσα του, ορισμένα από την πένα ανθρώπων που δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή.

Παράφραση του αυθεντικού συνθήματος του Μάη του '68 «Κάτω απ'το πλακόστρωτο, η παραλία»: Ο Μάης του '68 της Δεξιάς. Κάτω απ'το πλακόστρωτο, η ομοφοβία. -«Αδελφή σώσε την ψυχή σου!»-«Εντάξει. Παντρέψου με.» (Σκίτσο του διευθυντή του περιοδικού Στεφάν Σαρμπονιέ (Charb) που δολοφονήθηκε την Τετάρτη)

Παιδόφιλος ιερέας: «Αν είσαι καλός μαζί μου, θα σε πάω στη διαδήλωση κατά των γκέι» (Σκίτσο του Ζαν Καμπί (Cabu) που ήταν επίσης ανάμεσα στα θύματα των τρομοκρατών.)

«Κάτω οι διαδηλώσεις των παλιο-λεσβιών! Προστατεύστε τα παιδιά μας!» Στο εξώφυλλο οι Φριζίντ Μπαρζό και Κριστίν Μπουτέν, πρωτεργάτριες του κινήματος κατά του γάμου ομοφύλων. (Σκίτσο του Cabu)

Το πρόγραμμα της Κριστίν Μπουτέν, υποψήφιας προέδρου στις εκλογές του 2012: «Ελευθερία, γονιμότητα, ετεροσεξουαλικότητα.»

Σκίτσο-απάντηση στη θέση της Καθολικής Εκκλησίας ότι τα παιδιά δεν μπορούν να έχουν δυο μπαμπάδες: «Ο Αρχιεπίσκοπος Παρισίων έχει τρεις μπαμπάδες! Τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.»

«Πραγματική ευτυχία είναι να μην έχεις ούτε μπαμπά, ούτε μαμά!» (Σκίτσο του Charb)

Για όσους παρομοιάζουν τους ομοφυλόφιλους με κτηνοβάτες: «Οικογένεια είναι ένας μπαμπάς και μια κατσίκα. Όχι ένας μπαμπάς και ένας τράγος!» (Σκίτσο του Cabu)

Εμφορούμενο από το γνωστό αντι-κληρικό πνεύμα, το περιοδικό δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί την Καθολική Εκκλησία, την οποία συνήθως κατηγορούσε για υποκρισία.

«Ο πάπας Βενέδικτος παραιτείται. Επιτέλους ελεύθερος!» Στο σκίτσο ο Βενέδικτος πέφτει στην αγκαλιά ενός άντρα της Ελβετικής Φρουράς που φυλάει το Βατικανό.

«Περιμένοντας τον νέο πάπα: Το γκέι λόμπι συνεδριάζει» (Σκίτσο του Cabu για την εκλογή του νέου πάπα από το κολέγιο των καρδιναλίων)

«Ο πρωθυπουργός συναντάει τον πάπα Φραγκίσκο στο Βατικανό.»

-«Αυτός ο τραγόπαπας θέλει να απαγορεύσει στους γκέι να γίνονται παπάδες» - «Σκασίλα μας. Φτάνει να μην απαγορεύει στους παπάδες να γίνονται γκέι.»

Από την πένα τους δεν έχει γλιτώσει κατά καιρούς ούτε το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν. Παρακάτω μερικά σκίτσα με αφορμή το πρόσφατο outing του αντιπροέδρου του κόμματος Φλοριάν Φιλιπό από το περιοδικό Closer.

«Σοκαρισμένοι οι γονείς του Φιλιπό. Δεν ξέραμε πως ήταν ακροδεξιός!»

«Δεν φτάνει που είναι αδελφή, έχει και γκόμενο εβραίο!» (Σκίτσο του Charb)

«Μετά τη δαιμονοποίηση του Εθνικού Μετώπου, η θυματοποίηση του Εθνικού Μετώπου. Ευχαριστούμε περιοδικό Closer!»

Αλλά ούτε και η γκέι κοινότητα ξέφυγε από τα ιερόσυλα βέλη του περιοδικού.

«Ο γκέι γάμος είναι ξεπερασμένος. Εμπρός για το γκέι διαζύγιο!» (Σκίτσο του Charb)

«H πρώτη γιορτή της μητέρας για όλους. Χρόνια πολλά μαμά!»

Οι εβραιομασόνες αδελφές κυβερνούν τον κόσμο. «Βρόμικη δουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει!»

«Παρένθετη μητρότητα είναι δύο μπαμπάδες και μία σκλάβα»

Θα υπάρξουν άλλες περιστάσεις πιο κατάλληλες για να συζητήσουμε για την ελευθερία της έκφρασης και το κατά πόσο η σάτιρα του περιοδικού υπήρξε εύστοχη, κακόγουστη ή εύστοχη ακριβώς επειδή ήταν κακόγουστη. Για το ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον ρατσισμό σε βάρος μιας ομάδας ανθρώπων και τη βλασφημία σε βάρος μιας θρησκείας. Για το κατά πόσο είναι θεμιτό να χρησιμοποιείται η ομοφοβία ως όπλο εναντίον των ομοφοβικών («οι παπάδες είναι αδελφές» κτλ.) Για τη μυωπία και τις εμμονές της αριστεράς σχετικά με την πολυ-πολιτισμικότητα και την κατάργηση των συνόρων, αλλά και την υποκρισία της δεξιάς που με φόβητρο τον ξένο φανατικό ψαρεύει οπαδούς ακόμα και από ομάδες του πληθυσμού (όπως οι ομοφυλόφιλοι) στους οποίους αρνείται κάθε ουσιαστική εξασφάλιση.

Θα υπάρξουν άλλες περιστάσεις πιο κατάλληλες, λιγότερο βαμμένες με αίμα. Μέχρι τότε θα πρέπει να κλείσουμε με το κλασικό σκίτσο του Charb που φαντασιωνόταν συμφιλίωση μέσω ενός παθιασμένου ασπασμού ανάμεσα σε έναν ισλαμιστή και έναν συντάκτη του περιοδικού. Τίτλος: «Η αγάπη είναι ισχυρότερη από το μίσος.» Σε πείσμα των καιρών, ας ελπίσουμε πως στο τέλος θα αποδειχτεί προφητικός.

Υ.Γ. Στην Αθήνα δεν είχαμε διαδηλώσεις συμπαράστασης μετά τον εμπρησμό από τρομοκράτες της Athens Voice. Tο γεγονός ότι εδώ ευτυχώς δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα δεν αποτελεί δικαιολογία...