Πολιτικη & Οικονομια

Η τυραννία της ασημαντότητας ως θάνατος της πολιτικής

Μπορεί οι ιδιωτικές υποθέσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να χαρακτηρίζονται μόνον από ευτέλεια και ρηχότητα ενός «τραμπισμού» με βαλκανικό πρόσωπο, όμως ενεργούν καταστροφικά.

Κώστας Κούρκουλος
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Στέφανος Κασσελάκης: Η πολιτική, η προσωπική του ζωή και η «δημαγωγία»

Αν υπάρχει ένας ανθρώπινος θεσμός που κάνει θαύματα, αυτός είναι η «πολιτική». Αφού αυτή ανατρέπει την «φυσική ακολουθία» και μετατρέπει την αγέλη που συγκροτεί το «ζωικό είδος» άνθρωπος, σε κόσμο (κόσμημα).

Γι’ αυτό ακριβώς η πολιτική, ως η έξοδος του ανθρώπου από το χάος, είναι συκοφαντημένη απ’ όλες τις θρησκείες και απ’ όλους τους εχθρούς της δημοκρατίας.

Και βεβαίως ούτε μας δωρήθηκε, ούτε φύτρωσε στους αγρούς: Είναι δημιουργία της ελληνικής πόλης μαζί με τον «δημόσιο χώρο». Ο οποίος, άλλωστε, αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την άσκησή της.

Διότι η πολιτική ασκείται αποκλειστικά εντός του δημόσιου χώρου, ενώ ό,τι διαδραματίζεται έξω από αυτόν, δηλαδή στον ιδιωτικό χώρο και στην ιδιωτική ζωή, δεν είναι πολιτική.

Έτσι οι ανθρώπινες δημιουργίες «πολιτική» και «δημόσιος χώρος» συμφύρονται αμετάκλητα, οικοδομώντας το σύμπαν του «κοινού κόσμου», μέσα στον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να δρουν μαζί και να δημιουργούν ελεύθερα, χωρίς να χάνουν την ατομικότητά τους.

Αυτόν τον «κοινό κόσμο» είναι που η Χάννα Άρεντ παρομοιάζει με ένα τραπέζι που βρίσκεται ανάμεσά μας. Το οποίο έχει δύο λειτουργίες: χωρίζει τους ανθρώπους, ώστε να μην πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον και γίνονται «χυλός» και ταυτόχρονα τους συνδέει, έτσι ώστε να συνυπάρχουν. Για να καταλήξει η Χ. Άρεντ ότι κοινός κόσμος «….είναι ό,τι έχουμε από κοινού όχι μόνο με όσους ζουν μαζί μας αλλά και με όσους υπήρξαν εδώ πριν και με όσους θα έρθουν μετά από μας».

Που πάει να πει πως ο «κοινός κόσμος» διεκδικεί την «επίγεια αθανασία». Για να μας υποδέχεται όταν γεννιόμαστε, να μας δεξιώνεται κατά την διάρκεια του βίου μας και να μένει εδώ όταν αποχωρούμε από την ζωή, για να υποδεχθεί τους επόμενους.

Ταυτόχρονα όμως με την «επίγεια αθανασία», η Άρεντ φωτίζει και το μεγαλείο του κοινού κόσμου, το οποίο όμως δεν του επιτρέπει να συνυπάρξει με το ασήμαντο.

Κάτι όμως που είναι και η αχίλλειος πτέρνα του που γεννά την διαρκή ευπάθειά του. Αφού, αυτό το αθάνατο «ανθρώπινο τεχνούργημα» του «κοινού κόσμου», ακριβώς λόγω του μεγαλείου του, πεθαίνει όταν δέχεται εισβολή από το ασήμαντο.

Γι’ αυτό, παίρνοντας την σκυτάλη ο Καστοριάδης, προειδοποιεί: μόνον «…όσα έχουν σημασία πρέπει να εμφανίζονται στην δημόσια σκηνή». Διαφορετικά, συνεχίζει, ο δημόσιος χώρος τρέπεται σε «ψευτοδημόσιο» και η πολιτική εκπίπτει σε «δημαγωγία» και παραπολιτική «πορνογραφία».

Είναι το φάντασμα που παρατηρούμε να εισβάλλει στην πολιτική ζωή της χώρας μας, μετά την «επιθετική εξαγορά» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης από εισαχθέντα εξ αλλοδαπής «κομματικό επενδυτή».

Όπου ο νεόκοπος «επενδυτής», αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι άλλο δημόσια σφαίρα και άλλο ιδιωτικές δραστηριότητες που εκτίθενται δημοσίως, υποκαθιστά την πολιτική με τον εαυτό του και μάλιστα σε εξάρσεις «μπιζιμποντισμού». 

Με συνέπεια η παραπολιτική, δηλαδή κάθε είδους ιδιωτικές ενασχολήσεις και προσωπικές ιδιαιτερότητες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να υποκαθιστούν την πολιτική.

Για να παρουσιάζεται σαν «πολιτική» η επέλαση στον δημόσιο χώρο του ιδιωτικού, του ευτελούς και του ασήμαντου, όπως:

Η συζήτηση με τον σκύλο του, όταν του λέει ότι τον αγαπά, σε αντίθεση με άλλους που δεν αγαπούν τον δικό τους σκύλο.

Η σκηνοθεσία συζητήσεων με την «μαμά» του, προκειμένου να μεταδοθεί δημόσια ότι η μαμά του διαμηνύει από τις ΗΠΑ –σκεφτείτε αγάπη– το γνωστό «να πάρεις ζακέτα» ή να τον ενημερώσει ότι μίλησε με τον Τάιλερ και ότι πάει και εκκλησία.

Η πώληση σε αφελείς του "θαύματος" που συνέβη κατά την βάπτισή του, όταν το λάδι πήρε μόνο του στην κολυμβήθρα το σχήμα του σταυρού. 

Η δημόσια προβολή του σπιτιού του στο Κολωνάκι, προκειμένου να δείξει τα "πλούτη" του.

Οι «γυμναστικές επιδείξεις» του σε σχολείο παιδιών με ειδικές ανάγκες, για να δείξει ότι αυτός είναι αλλιώς και εσχάτως το δέσιμό του σε αναπηρικό καροτσάκι, για να δείξει και το αντίθετο: «άμα λάχει» μπορεί να υποδυθεί και τον ανάπηρο.

Η ιδιωτική του διασκέδαση σε σκυλάδικο και η παρακολούθηση ποδοσφαιρικού αγώνα, για να δείξει ότι αυτός είναι και λαός «άμα λάχει»…

Η αναζήτηση φέτας, σαν παιχνίδι του «κρυμμένου θησαυρού».

Ακόμη και η συγκέντρωση των βουλευτών ιδιωτικά στην εξοχική του κατοικία και όχι στον θεσμικό χώρο, για να κατανοηθεί ότι δεν υπάρχει ούτε κόμμα, ούτε πολιτική αλλά μόνον οι ιδιωτικές του υποθέσεις, τις οποίες ασκεί όπως αυτός ορίζει, άλλοτε ιδιωτικά και άλλοτε δημόσια.

Εισάγοντας όμως στον δημόσιο χώρο, δηλαδή στον κοινό μας κόσμο, την ρηχότητα και την ασημαντότητα των ιδιωτικών του υποθέσεων, προσβάλλει την ίδια την ύπαρξη του κοινού μας κόσμου. 

Διότι μπορεί οι ιδιωτικές του υποθέσεις, τις οποίες επιβάλλει στον δημόσιο χώρο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να χαρακτηρίζονται μόνον από ευτέλεια και ρηχότητα ενός «τραμπισμού» με βαλκανικό πρόσωπο, ώστε να μην έχουν κανένα «σατανικό μεγαλείο». Όμως, απέναντι στον κοινό μας κόσμο και ειδικότερα απέναντι στο ευγενέστερο τμήμα του που είναι η πολιτική, ενεργούν όπως ακριβώς και τα μικρόβια: καταστροφικά.

Τα οποία, παρότι παραμένουν μικρόβια, μπορεί να κατακυριεύουν τον κόσμο και να εξολοθρεύσουν ολόκληρους πληθυσμούς.

Είναι αυτό που επιφέρει στην πολιτική η τυραννία της ασημαντότητας: ναι μεν η εισβολή της δεν αλλάζει την φύση του ασήμαντου και δεν το μετατρέπει σε σημαντικό, πλην όμως, προκαλώντας τον όλεθρο σε ό,τι αγγίζει, εξαφανίζει από τον κόσμο την ίδια την πολιτική.