Ευρωκλογές 2024: Η αμηχανία του εκλογικού σώματος σε μία σημαντική διαδικασία για το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρώπη
Η συνηθέστερη απάντηση στο ερώτημα που ακούγεται συχνά στις συντροφιές «Τι θα ψηφίσεις στις Ευρωεκλογές 2024;» είναι: «Δεν ξέρω», αποκαλύπτοντας τόσο την αμηχανία αρκετών ψηφοφόρων, όσο και την γενικότερη αντίληψη ότι οι Ευρωεκλογές δεν είναι τόσο σημαντικές όσο οι εθνικές εκλογές.
Αρκετοί πολίτες δεν συνειδητοποιούν ούτε πως η Ευρώπη είμαστε εμείς, ούτε σε ποιον βαθμό επηρεάζεται η ποιότητα ζωής και το μέλλον μας από τις αποφάσεις που λαμβάνονται στο Ευρωκοινοβούλιο.
Ευρωεκλογές 2024: Εσύ τι θα ψηφίσεις;
Αντιλαμβάνονται αντίθετα τις Βρυξέλλες ως ένα κέντρο αποφάσεων μακρινό και ξεκομμένο από την καθημερινότητά τους, όπου δεν έχει πραγματική σημασία ποιους ψηφίζεις για να σε εκπροσωπήσουν, αρκεί να ανήκουν στο κόμμα σου.
Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι αρκετοί ψηφοφόροι δεν έχουν τις γνώσεις που απαιτούνται ώστε να εξετάσουν περίπλοκες πολιτικές στρατηγικές ή επιχειρήματα κοινωνιολογικού χαρακτήρα, αλλά ούτε και την υπομονή που χρειάζεται για να ‘το ψάξουν’, για να συγκεντρώσουν δηλαδή πληροφορίες που αφορούν την εφαρμογή συγκεκριμένων ευρωπαϊκών πολιτικών πρακτικών.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα ίδια τα κόμματα υπονομεύουν συχνά τη διεργασία των ευρωεκλογών, προτείνοντας ως υποψήφιους ανθρώπους που είναι απλώς γνωστοί στο ευρύ κοινό από την τηλεόραση ή τον αθλητισμό, άτομα χωρίς διαυγή πολιτική ταυτότητα και ξεκάθαρες θέσεις για τα φλέγοντα ζητήματα, οδηγούν δυστυχώς στην υποτίμηση της όλης διαδικασίας.
Οι ίδιοι οι πολιτικοί που κόπτονται να μας πείσουν για τη σημασία της συμμετοχής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επιλέγουν να διανθίσουν το ψηφοδέλτιό τους με σελέμπριτις που έχουν πλήρη άγνοια των θεμάτων που θα κληθούν να υποστηρίξουν στην Ευρωβουλή, ανθρώπους που όχι μόνο αδυνατούν να προσφέρουν αξιόλογο έργο μα που μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να διασύρουν τη χώρα μας στο εξωτερικό, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν.
Λες και δεν υπάρχουν αξιόλογοι επαγγελματίες με πλούσιο βιογραφικό και ειδικές οικονομικές, διοικητικές ή επιστημονικές γνώσεις που θα άξιζε να δούμε τα ονόματά τους στα ψηφοδέλτια των κομμάτων.
Αυτός ο ευτελισμός των θεσμών που ξεκινά από τις επιλογές των πολιτικών αρχηγών και ολοκληρώνεται με την επιβράβευση αναγνωρίσιμων μα ακατάλληλων ανθρώπων από ψηφοφόρους που σταυρώνουν απλώς τα ονόματα που ξέρουν, ποιον άλλον ωφελεί τελικά πέρα από όσους εκλέγονται;
Τα κόμματα προφανώς σκέφτονται ότι οι άνθρωποι αυτοί θα τηρούν πιστά την κομματική γραμμή, αφού έτσι και αλλιώς δεν θα έχουν την ικανότητα ή τις γνώσεις ώστε να ελιχθούν διαφορετικά, παραβλέποντας ότι είναι ακριβώς αυτό τους το μειονέκτημα στο να αντιδρούν έγκαιρα και εύστοχα στις όποιες προκλήσεις, που τους καθιστά ακατάλληλους για τη θέση του Ευρωβουλευτή.
Οι ψηφοφόροι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ευθύνες που δεν περιορίζονται στην επίσκεψη μας στο εκλογικό τμήμα την ημέρα των εκλογών. Ο ώριμος ψηφοφόρος ενημερώνεται για τα προγράμματα των κομμάτων και παρακολουθεί όσο γίνεται τη δράση των υποψηφίων ώστε να αποφασίσει σε ποιον αξίζει να δώσει την ψήφο του.
Η δουλειά του ψηφοφόρου που σέβεται την εκλογική διαδικασία και δεν αποποιείται τις ευθύνες του ξεκινά πολύ πριν την Κυριακή των εκλογών, ακολουθώντας μια προσωπική μέθοδο αξιολόγησης που δεν έχει σχέση με τη διασημότητα ή την εμφάνιση των υποψηφίων, αλλά με τις ικανότητές τους.
Όσο και αν ακούγεται αυτονόητο, σε μία χώρα που φοβάται και αποφεύγει συστηματικά την αξιολόγηση σε κάθε τομέα, αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα.
«Όσα είπαν στους θαμώνες του μουσείου προφανώς και αξιολογούνται. Όμως η χώρα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ούτε στο 1993, ούτε στο 2012, ούτε φυσικά στο 2008»
23°
