Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για τη διαχείριση της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη στο ζήτημα των Airbnb
Όταν άκουσα τον πρωθυπουργό να λέει ότι στο πλαίσιο της καταπολέμησης του οικιστικού προβλήματος της χώρας σκέφτεται να βάλει πλαφόν στις ημέρες που κάποιος έχει δικαίωμα να μισθώσει το διαμέρισμα ή το σπίτι του στο Αirbnb, έβαλα τα γέλια. Η ιδέα του μου φάνηκε τόσο καλή όσο το να προσπαθήσει κανείς να μειώσει την ανεργία βάζοντας πλαφόν στις ημέρες δουλειάς. Μέχρι τρεις μέρες την εβδομάδα ο καθένας και θα έχει δουλειά για όλους. Βέβαια οι μισθοί θα μειωθούν αντιστοίχως, αλλά τι σημασία θα έχει αφού θα έχουμε όλοι δουλειά;
Ξέρω καλά, όπως φαντάζομαι κι εσείς, ότι ακόμα και με το ΠΑΣΟΚ στα μονοψήφια ή στα χαμηλά διψήφια, η χώρα δεν σταμάτησε ποτέ να είναι μια χώρα ΠΑΣΟΚ. Αυτό όμως δεν με βοηθά να δικαιολογήσω τη σοσιαλιστική μύγα που τσίμπησε τον Κυριάκο τον Μητσοτάκη και τον έκανε να θέλει να γίνει συνδιαχειριστής των σπιτιών και των διαμερισμάτων των Ελλήνων που έχουν την τύχη να είναι ιδιοκτήτες. Όχι ότι δεν είναι γεμάτος σημάδια από σοσιαλιστικές μύγες που συχνά πυκνά τον τσιμπούν (απόδειξη η μανία με την οποία επινοεί επιδόματα), αλλά εδώ μιλάμε για αλογόμυγα, για συνδιαχείριση ιδιοκτησίας.
Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο αν κανείς σκεφτεί ότι το μέτρο δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα από πλευράς οικιστικής, αφού ακόμα και με λιγότερες μέρες μίσθωσης κανείς δεν πρόκειται να αφήσει το Αirbnb για έναν νοικάρη. Δυστυχώς δεν είμαι ιδιοκτήτης, αλλά έχω φίλους που είναι και όταν τους ρωτάω γιατί προτιμούν το (κουραστικό) Αirbnb από το νοίκι όλοι μου απαντούν με την ίδια ερώτηση: γιατί να ρισκάρω να βάλω στο σπίτι μου κάποιον που μπορεί όποτε θέλει να αποφασίσει ότι δεν θα με πληρώνει και μπορεί να μου το κάνει καλοκαιρινό; Ναι, υπάρχουν νόμοι που κάπως προστατεύουν τον ιδιοκτήτη, αλλά δεν αρκούν και όλοι γνωρίζουμε τη σχέση της Ελλάδας με την επιβολή του νόμου.
Πολύ πιο αποτελεσματικό θα ήταν, κι αφού έχει μπει στη διαδικασία συνδιαχείρισης από το κράτος της ατομικής ιδιοκτησίας, ο πρωθυπουργός να εξαγγείλει πλαφόν στην τιμή των ενοικίων. Ή, ακόμα καλύτερα και σοσιαλιστικότερα, ορισμό μιας και μοναδικής τιμής για την ενοικίαση κάθε διαμερίσματος. 400 ευρώ το ενοίκιο για κάθε διαμέρισμα σε κάθε περιοχή και το πρόβλημα της στέγης των νέων ή των οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα λύθηκε με μιας.
Βέβαια, για να εγκαταλείψω την ειρωνική μου διάθεση, αν στ’ αλήθεια ο πρωθυπουργός ήθελε να κάνει κάτι για το στεγαστικό θα έδινε πραγματικά κίνητρα στους ιδιοκτήτες των εκατοντάδων χιλιάδων κλειστών διαμερισμάτων να τα ανοίξουν (και αν χρειάζεται να τα ανακαινίσουν). Ή θα εξασφάλιζε τα έσοδα των ιδιοκτητών που ενοικιάζουν. Θα φρόντιζε όχι μόνο να φεύγει αμέσως από το σπίτι ο νοικάρης που πληρώνει, αλλά και τα λεφτά να είναι εγγυημένα για τον ιδιοκτήτη. Θα μπορούσε (μια και μιλάμε για κρατικές παρεμβάσεις) το ενοίκιο να έχει κρατική εγγύηση και το κράτος να αναλαμβάνει να κυνηγήσει τον μπαταχτσή ενοικιαστή, ο οποίος θα πεταγόταν από το σπίτι χωρίς πολλά πολλά στο δεύτερο μηνιάτικο που δεν θα κατέβαλε.
Κι αν οι δικές μου ιδέες είναι κακές ή ανεφάρμοστες θα μπορούσε κανείς να βρει άλλες. Αλλά άλλες που να μη θυμίζουν Σοβιετική Ένωση, όπως αυτή του πρωθυπουργού, και να μπορούν στ’ αλήθεια αντιμετωπίσουν κάπως το στεγαστικό.
Αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι το στεγαστικό δεν είναι η αιτία αυτής της εξαγγελίας (αν ήταν, αυτό το εξωφρενικό μέτρο θα απορρίπτονταν αμέσως ως σίγουρα αναποτελεσματικό). Σκοπός δεν είναι να ανοίξουν σπίτια, αλλά να μειωθούν οι μισθώσεις του Airbnb. Είναι μια απόπειρα του πρωθυπουργού να κλείσει το ματάκι στους ξενοδόχους στους οποίους επέβαλε υποχρεωτικό ποσοστό κρατικής μουσικής προκειμένου οι ξενοδόχοι να συντηρούν τους Έλληνες μουσικούς που δεν έχουν κοινό να τους συντηρήσει. Το ένα κλείσιμο του ματιού στους καλλιτέχνες, οδηγεί στο άλλο κλείσιμο του ματιού στους ξενοδόχους κι από το πολύ κλείσιμο η κυβερνητική όραση σιγά σιγά εξασθενεί. Αλλά δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς έχει απέναντι της αντιπολίτευση της πλάκας (ή της φέτας) η οποία σίγουρα καθόλου δεν ενοχλείται από μέτρα σοβιετικής λογικής. Και μπράβο τους.
«Όσα είπαν στους θαμώνες του μουσείου προφανώς και αξιολογούνται. Όμως η χώρα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ούτε στο 1993, ούτε στο 2012, ούτε φυσικά στο 2008»
23°
