Αναζητείται «Μικρός πρίγκιψ» της… αριστεράς και της προόδου
O πολιτικός χώρος που εκτείνεται από τα σύνορα της αριστεράς του Κυριάκου Μητσοτάκη φαίνεται να προετοιμάζεται για ένα πολιτικό παρανάλωμα την επομένη της 9ης Ιουνίου
Ευρωεκλογές 2024 και Κεντροαριστερά: η δημοσκοπήση της GPO και το ποιος θα μπορούσε να ηγηθεί ενός ευρέως αριστερού φάσματος
Αδυσώπητη αυτή η πολιτική άλγεβρα που αρνείται να διευκολύνει την ανεύρεση ενός αλγόριθμου, ο οποίος θα προσδιόριζε με ακρίβεια το άτομο εκείνο που με ασφάλεια θα οδηγούσε το αριστερό μέτωπο στον θρίαμβο. Αδυσώπητες και οι δημοσκοπήσεις,οι οποίες αποφεύγουν συστηματικά να προσδιορίσουν έναν συγκεκριμένο δελφίνο που θα αναδυόταν από την Κολυμβήθρα του Σιλωάμ της ελληνικής αριστεράς αναλαμβάνοντας την αναβάπτισή της.
Το ενδιαφέρον αυτής της μέτρησης, ωστόσο, δεν περιορίζεται στη λεγόμενη εκλογική «μαργαρίτα», η οποία δεν μαδιέται με τίποτε, αλλά στο γεγονός ότι το 45% των ερωτηθέντων απαντά «Δεν ξέρω/Δεν απαντώ».
Δηλαδή, το μισό περίπου δυναμικό του εν δυνάμει σώματος των πιθανών εκλεκτόρων δηλώνει πως δεν ενδιαφέρεται, δεν γνωρίζει, δεν συμμετέχει σε μια τέτοια διαδικασία επιλογής μεταξύ τριών προσώπων, τα οποία προφανώς θεωρεί φθαρμένα ή αναξιόπιστα. Μια δεύτερη ανάγνωση των αποτελεσμάτων της δημοσκόπησης της GPO θα οδηγούσε στο απολύτως ασφαλές συμπέρασμα πως υπό τις παρούσες συνθήκες με τις συγκεκριμένες συνθέσεις και στελεχιακό δυναμικό, οι ψηφοφόροι της ευρύτερης Αριστεράς στην Ελλάδα δεν συγκινούνται και δεν προτίθενται να αναγνωρίσουν τα προτεινόμενα πρόσωπα που φιγουράρουν στη δημοσκόπηση. Δεν συγκινούνται δε ούτε από τον κ. Χαρίτση της Νέας Αριστεράς ούτε από κάποια άλλη πολιτική φυσιογνωμία η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό ή στο υφιστάμενο πολιτικό παλκοσένικο.
Τσίπρας, Κασσελάκης, Ανδρουλάκης: Ποιος θα μπορούσε να ηγηθεί ενός ευρέως αριστερού φάσματος
Βουβός ο πολιτικός αλγόριθμος, μουγκή και η Τεχνητή Νοημοσύνη που αδυνατεί να προσδιορίσει με προδιαγραφές ελάχιστου στατιστικού σφάλματος μια προσωπικότητα η οποία θα μπορούσε να ηγηθεί ενός ευρέως αριστερού φάσματος. Μα, μήπως στο ίδιο σκοτεινό συμπέρασμα δεν είχαν καταλήξει οι αναλυτές μετά τις τελευταίες γαλλικές βουλευτικές εκλογές, στις οποίες κανένα αριστερό σχήμα δεν επιβλήθηκε και κανένα δημοκρατικό σχήμα δεν κατάφερε να διασφαλίσει πλειοψηφία και στις οποίες η άκρα δεξιά επιβλήθηκε ως μοναδική αξιόπιστη πολιτική δύναμη που διαθέτει δυνατότητες θριάμβου στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις; Αρχής δεδομένης από τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου.
Μα, μήπως οι πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ιταλία δεν κατέδειξαν με σαφήνεια πως η ευρύτερη Αριστερά αδυνατεί να συγκροτήσει με αξιοπιστία μια ενιαία πολιτική δομή η οποία θα ήταν σε θέση να αντιπαρατεθεί στον ακροδεξιό υπερσυντηρητικό κυκλώνα που έχει επικαθίσει στο ιταλικό κοινοβούλιο;
Στην έδρα του Ιδρύματος Αλέξη Τσίπρα η ανάλυση του υλικού της δημοσκόπησης της GPO, σε συνδυασμό και με άλλα δεδομένα που συλλέγονται εδώ και καιρό, κάνει τα πρόσωπα συνοφρυωμένα. Η αποδοχή του πρώην, αν και είναι ακόμη νεότατος, είναι πολύ περιορισμένη, ενώ αντιθέτως αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών, ιδιαίτερα των νέων που εγκαταλείπουν τον χώρο ή δεν ενδιαφέρονται για την τύχη του. Είναι σαν ο χώρος που εκτείνεται από τη Χαριλάου Τρικούπη έως τη Νέα Αριστερά να στερείται στρατηγικών αποθεμάτων καυσίμων. Είναι σαν ο Αλέξης Τσίπρας να έχει στην κυριολεξία «μείνει από βενζίνη». Το ποσοστό του 16% είναι απολύτως απογοητευτικό, αν σκεφτεί κανείς πως στη θέση του κάθεται ένας νεαρός άνδρας, ο οποίος πειραματίζεται με τον καθορισμό των ανεκτών δόσεων lifestyle στην πολιτική ζωή. Αυτό το δοσίμετρο στη σκηνοθεσία του πολιτικού θεάματος είναι και το καινούργιο στοιχείο που αυτός ο νεαρός άνθρωπος εισήγαγε με προδιαγραφές αμερικανικού reality στην ντόπια πολιτική αγορά της αυτοπροσδιοριζόμενης Αριστεράς.
Κατά το πολιτικό ρεπορτάζ, το περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα επιχειρεί να τον πείσει να ενεργοποιηθεί περισσότερο στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο. Αλλά για τους λόγους που τον αφορούν, ο πρώην ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθεται και αναμένει τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών. Λες και όταν κλείσει θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως στην ελληνική Αριστερά. Πρέπει μάλλον να είμαστε βέβαιοι πως το βράδυ των Ευρωεκλογών θα ανοίξουν σίγουρα οι πύλες της κολάσεως στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και τις Κάτω Χώρες, καθώς και στη Σκανδιναβία. Εκεί όπου αναμένεται η εδραίωση της προοπτικής πλειοψηφικής ενίσχυσης των ακροδεξιών σχημάτων στην Κεντρική Ευρώπη με τελικό ορίζοντα τις επερχόμενες εθνικές εκλογές σε κάθε μία από τις προαναφερόμενες χώρες.
Απογοήτευση επικρατεί και στη Νέα Αριστερά, στην οποία έχει πλέον καταστεί σαφές πως η αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμούσε με υπαρξιακό στρατηγικό σφάλμα. Ποτέ στο παρελθόν της Αριστεράς δεν έχει παρατηρηθεί τόση πολιτική βουβαμάρα όσο από τη Νέα Αριστερά, που διατηρεί δύναμη 11 βουλευτών στο κοινοβούλιο. Πρόκειται για πολιτική αυτοκτονία, η οποία προφανώς θα διδάσκεται σε κομματικά σχολεία ως δείγμα ανωριμότητας και πολιτικής ανεπάρκειας.
Πίσω από τον Αλέξη Τσίπρα ακολουθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης, στην πολυσυζητημένη δημοσκόπηση της GPO. Δηλαδή, η δεύτερη επιλογή των ερωτηθέντων έστω και σε χαμηλό ποσοστό θεωρούν πως ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ διαθέτει κάποιες ηγετικές ικανότητες για τη συγκρότηση ενός ενιαίου αριστερού – προοδευτικού χώρου. Όλα αυτά, ενώ ο κ. Ανδρουλάκης βρίσκεται στο στόχαστρο μιας ευρύτατης καμπάνιας ως προς τον λόγο για τον οποίο παρακολουθείτο από το Predator της εξουσίας. Μέχρι και ο Πάνος Καμμένος επιστρατεύτηκε από τις εφεδρείες του ελληνικού «βαθέος κράτους» για να «επικαιροποιηθεί» η υπόθεση Ανδρουλάκη.
Συμπερασματικά, κάποιες ελάχιστες εβδομάδες πριν από τις Ευρωεκλογές, ο πολιτικός χώρος που εκτείνεται από τα σύνορα της αριστεράς του Κυριάκου Μητσοτάκη, δηλαδή το φιλελεύθερο Κέντρο, μέχρι την αδυσώπητη εγωμανία των αριστερών μικροομάδων που αυτοπροσδιορίζονται αριστερότερα της Κουμουνδούρου, φαίνεται να προετοιμάζεται για ένα πολιτικό παρανάλωμα την επομένη της 9ης Ιουνίου. Το πολιτικό lifestyle και το TikTok δεν θα είναι αρκετά για να προασπιστούν την αξιοπιστία των ελάχιστων μνηστήρων για τον θρόνο του «Μικρού Πρίγκιπα» που, έστω και σε συνθήκες μυθοπλασίας, θα διέσωζε τη χαμένη τιμή μιας πλευράς της σύγχρονης ιστορίας μας.
«Όσα είπαν στους θαμώνες του μουσείου προφανώς και αξιολογούνται. Όμως η χώρα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ούτε στο 1993, ούτε στο 2012, ούτε φυσικά στο 2008»
24°
