Γιατί Je suis Charlie

Πρόλαβαν πολλά και ενδιαφέροντα να γραφτούν σχετικά με την προχτεσινή παρισινή τραγωδία εις βάρος του Ανθρώπινου Πολιτισμού. Δύο στοιχεία θέλουμε να εμφανίσουμε κι εμείς και να διευρύνουμε την κουβέντα. Ένα είναι η διεθνής συζήτηση περί των αξιακών συστημάτων που χρειάζεται φρεσκάρισμα, όπως και περί του γιατί και του δια ταύτα της τραγωδίας. Και ένα άλλο είναι η ιδιαιτερότητα που εξακολουθεί να επιδεικνύει το καθ’ ημάς ισλάμ, ως προς τις έννοιες των αξιών και τις προτεραιότητές τους. Δηλαδή, οκ, αυτό καταλάβαμε από τη σφαγή στο Παρίσι; Ότι δεν πρέπει να είμαστε ισλαμοφοβικοί; Τίποτε άλλο; Στο κλείσιμο, κάνουμε πάλι μια βουτιά, λίγο πιο βαθιά στον βάλτο της εθνικής μας σκέψης γύρω από το πεφιλημένο θέμα «Καλή Πολιτική Βία και Επέκεινα». Αυτό το κόλλημα έχει καταστεί κάρφος σφηνωμένο στο μπαλκανικό μυαλό μας και δεν λέει να ξεκολλήσει.

(μεταφρασμένο στα αραβικά το επίσημο από την ίδια την εφημερίδα λογότυπο Je suis Charlie)

Διεθνείς κρίσεις, ασταθείς αξίες

Δεν είναι μόνο ο δικός μας Εθνολαϊκισμός που παράγει περιττώματα σε όλα τα πεδία της δημόσιας σφαίρας. Υπάρχει και ο πολυδιάστατος διεθνής εθνολαϊκισμός (όπου πολλά εθνοτικά στοιχεία σύμμικτα με θρησκευτικά ψάχνουν δικαίωση εις βάρος κάποιων Άλλων). Εδώ την ηγετική θέση έντιμα καταλαμβάνει η μείζων ακολουθία με τον τίτλο 11/09/2001. Κατεβαίνει πανηγυρικά ως τις μέρες μας με φωτιές και χατζάρια, ραντίζοντας με αίμα και τρόμο την ανθρωπότητα και πρώτα από όλα το ίδιο το αγαπητικό ισλάμ.

Εντύπωση μας έκανε που μεγάλοι ηγέτες και διανοούμενοι μιλάνε μόνο για την ελευθερία έκφρασης που χτυπήθηκε προχτές. Μα, η υπέρτατη αξία που ενοποιεί και ολοκληρώνει την ανθρωπότητα, όσο τίποτε άλλο, είναι αυτή της ανθρώπινης ζωής. Και αμέσως μετά η Ελευθερία της έκφρασης του κάθε τελευταίου ανθρώπινου υποκειμένου. Φαίνεται ότι η άνθηση αυτού του διεθνούς εθνολαϊκισμού τονώνει τον παραλογισμό και τον σκοταδισμό. Οπότε τίποτε πια δεν μπορεί να είναι αυτονόητο.

Είτε το πούμε επανεμφάνιση κάποιου βαϊμαρικού φαινομένου, που σε μας εδώ ιδιαίτερα βαράει καμπανάκια, είτε το πούμε αλλιώς, σαν να μπαίνουμε πάλι στον καιρό, που τα φαινόμενα παύουν να είναι γραμμικά. Χωρίς μεγάλη δυσκολία, καταρρέουν αξίες και μπαίνουν σε αμφισβήτηση. Γενικά, όταν κλιμακώνονται οι μεγάλες κρίσεις, τότε αναπτύσσονται βαϊμαρικά φαινόμενα και αυτό αποσταθεροποιεί τα αξιακά συστήματα. Δεν είναι αυτονόητη η αξία της ανθρώπινης ζωής, πόσω μάλλον η ελευθερία της έκφρασης οποιουδήποτε πολίτη…

Τότε η ανθρωπότητα πρέπει να κάνει αποτελεσματικά checks and balances, αλλιώς η αστάθεια και η ασυνέχεια θα ακουστεί δυνατά με λιμούς και τραγωδίες. Και φυσικά, πρώτα από όλα από γιαγιούλες και παιδάκια που θα χάνονται χωρίς μέτρο, όπου θάνατός σου η ζωή μου… Αυτά πια η ανθρωπότητα δεν θέλει να τα ξαναζήσει, γι’ αυτό μπορεί πειστικά να ανοίξει η διεθνής συζήτηση. Τι θα λέγαμε να ξαναθέσουμε τις οικουμενικές θεμελιώδεις αξίες σε διαδικασία επαναβεβαίωσης;

Ως εκπρόσωπος του αγαπητικού Ισλάμ, ο Ιμάμης του Παρισιού είπε ότι οι δολοφονημένοι δημοσιογράφοι είναι μάρτυρες της ελευθερίας. Αυτό, όμως, δεν είναι ξύλινη κουβέντα κενή περιεχομένου. Η αφαίρεση της ζωής του Άλλου τον κάνει Μάρτυρα και σημαία για να αναπτυχθούν οι ιδέες του κάτω από αυτή τη σημαία. Έτσι κάποτε είχε φουντώσει η Αριστερά διεθνώς, διωκόμενη από τους διεθνείς διώκτες της και είχε κερδίσει το ηθικό πλεονέκτημα, που πλέον δεν ξέρει πού να το βρει.

Η μαστούρα από τα νάματα της Απόλυτης Αλήθειας, γουρλώνει το μάτι του κάθε είδους εντεταλμένου τζιχαντιστή (διεθνούς ή εδώδιμου), που εμφορείται από μεγατόνους βεβαιότητας. Η ματαιόδοξη μισαλλοδοξία, που την πνίγει το δίκιο, τότε μπορεί να σκοτώνει και να μην πληρώνει. Και ποτέ δεν της περνάει από το μυαλό. Μπας και κάνει κάποιο λάθος; Δεν την νοιάζει. Αδυνατεί να διανοηθεί ότι έτσι και κάνει λάθος, σκοτώνοντας κάποιον λόγω λαθεμένης εκτίμησης, άμα συνειδητοποιήσει το λάθος, μάλλον θα είναι αργά… Και ο νεκρός μάταια θα της κουνάει μαντήλι, τραγουδώντας, εμένα η μάνα μου δεν με ξανακάνει…

Η διεθνής ανάλυση

Το μεγάλο ζήτημα, που δεν προσέχτηκε στα προχτεσινά γεγονότα, ένα είναι. Ας πούμε ότι οι ιδέες κάποιου σε ενοχλούν. Αν αντί να τον σκοτώσεις, εξοντώσεις με επιχειρήματα αυτές τις ιδέες, τότε κυριολεκτικά του κάνεις μεγαλύτερο κακό. Και συνάμα τον «εκδικείσαι», αν αυτό ήταν το ζητούμενο. Όποιος δεν σκέφτεται έτσι πιάνεται κορόιδο. Βουλώνω με πολιτική βία το στόμα κάποιου, του οποίου δεν μπορώ να βουλώσω και να ακυρώσω τις ενοχλητικές για μένα ιδέες, σημαίνει μια πύρρεια νίκη. Σημαίνει ότι οι ιδέες μου είναι αδύναμες απέναντι στις δικές του. Σημαίνει ότι ασκώντας του πολιτική βία, παραδέχομαι και πιστοποιώ την ηθική μου αδυναμία απέναντί του. Και αναγκάζομαι να τον σκοτώσω, γιατί δεν αντέχω αυτή του την υπεροχή.

Όπως συμβαίνει στις ερωτικές αντιζηλίες και κάτι περισσότερο ακόμα συμβαίνει εδώ. Σκοτώνοντας τον αντίζηλο, που αγαπάει η διαφιλονικούμενη γυναίκα, όχι μόνο σίγουρα μαζί με εκείνον θα χάσεις και αυτήν. Εδώ σε επίπεδο ιδεών, κάνεις αθάνατες τις ιδέες του μαρτυροποιημένου θύματος, γιατί θα φουντώσει κύμα μυθικό ότι σκοτώθηκε ο φορέας των ανίκητων ιδεών, των ηθικά ανώτερων ιδεών, που μόνο με μαχαίρι και φωτιά μπορούσε ο αντίπαλος να αντιμετωπίσει… Είναι λοιπόν τόσο αυτοκτονική η πολιτική βία… Και γενικεύεται τόσο σε επίπεδο επικοινωνίας και μυθολογίας το χτεσινό σύνθημα στους δρόμους του Παρισιού: «Αυτό το μολύβι δεν είναι όπλο. Είναι ένα εργαλείο έκφρασης».

Χτυπήθηκε λόγω της καυστικότητας και της σκληρότητας της κριτικής του; Δεν έχει σημασία. Σε εμάς προσωπικά, τόσο το Charlie Hebdo όσο και το ομόλογό του Canard Unchaine, δεν ήταν τα καλύτερά μας. Δεν μας κόλλαγε η φύση του ακραίου κυνικού χιούμορ τους, που συχνά στόχευε αποκλειστικά στην πρόκληση, που δεν ήξερες και αν στόχευε στο να πουληθούν φύλλα. Αυτό, όμως, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ποτέ κανείς (ούτε κι εμείς) δεν διανοήθηκε πως η εμμονή τέτοιων σατιρικών απομυθοποιήσεων πάνω σε κολλήματα της ανθρώπινης βλακείας, δεν είναι πυλώνας φρεσκαρίσματος της ανθρώπινης σκέψης. Το προχτεσινό δολοφονικό χτύπημα εναντίον του εντύπου με υπότιτλο «η ανεύθυνη εφημερίδα», επιτακτικά γεννάει ένα μονοσήμαντο μήνυμα. Είμαστε όλοι Charlie Hebdo.

Σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει το ανέκδοτο με τον τροβαδούρο και το κουφό λιοντάρι. Θυμάστε, που πάει ο τροβαδούρος στη ζούνγκλα και γοητεύει όλα τα ζώα, που συγκινημένα τον παρακολουθούν να παίζει θεσπέσιες μουσικές, ώσπου έρχεται ο κουφός ο Λιοντάρης και πριν πάρουν χαμπάρι τι έγινε, κάνει μια χαψιά τον τροβαδούρο. Και πετάγεται ο ελέφαντας και λέει «πάλι την έκανε ο μαλ@κας ο κουφός!»… Αυτά πάντα είναι μέσα στο πρόγραμμα στη ζωή του κακομοίρη του ανθρωπάκου, που όλα πάει να τα λύσει και όλο του ξεφεύγουν, απλώς γιατί είναι ανθρωπάκος και όχι θεούλης…

Ούτε έχει καμιά αξία ο ανταγωνισμός μεταξύ της Αλ Κάεντα και του ISIS, για το ποιος θα διεκδικήσει το μεγαλύτερο κομμάτι από την πίττα του διεθνούς εξτρεμισμού. Η διεθνής συζήτηση είναι ψύχραιμη. Φταίει γενικά το ισλάμ για την επίθεση στο Παρίσι;  Ας δούμε κι εμείς, πώς προβληματίζεται η Δύση, της οποίας παραμένουμε η κακότροπη εξαίρεση. Εδώ θυμίζουμε σχετικό καλοκαιρινό μας κείμενο, που βάζει παρόμοιο προβληματισμό, «Πολυπολιτιστικότητα» 

Η ελληνική «ανάλυση»…

Έχουμε τόσο ανάγκη στο μισαλλόδοξο καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ να δείχνουμε απρόκλητα την πολιτιστική μας διαφορά με την υπόλοιπη Ευρώπη. Οι εταίροι μας σε τέτοιες περιστάσεις επιδεικνύουν αυθόρμητα μια εθνική αντιτρομοκρατική ενότητα πολύ πριν αποσταλούν τα πολιτικά προσκλητήρια. Εμείς πάλι χωριζόμαστε στα δύο με τον πιο φρικαλέο τρόπο… Θυμόμαστε την περίπτωση Ρωμανού, ξαναδιαβάστε -θα βρείτε πολλές σχετικές αναφορές προς το σημερινό κείμενο- «Η αέναη ταπείνωση των Αναρχάγγελων Ρωμανών»).

Γενικά, είναι ολοφάνερο και συχνά επισημαίνεται το πρόβλημα διαφοράς αντίληψης μεταξύ διεθνούς Αριστεράς και καθ’ ημάς «Αριστεράς», γύρω από τα θεμελιώδη ζητήματα του Διαφωτισμού. Γι’ αυτό κι εκεί δεν έχουν Αυγιανισμό, αλλά η δημοσιογραφία τους δουλεύει. Και το χτεσινό μακελειό το διάβασαν ως ζήτημα ελευθερίας του Λόγου, ενώ εδώ το θέμα είναι η «κατανόηση του ισλαμοφασισμού σήμερα, του σταλινισμού παλιότερα».

Συχνά έχουμε παρόμοια ζητήματα σαν το προχτεσινό έγκλημα στο Παρίσι. Ιδιαίτερα, από εκείνη την αλλαγή σελίδας στον Ανθρώπινο Πολιτισμό, που έφερε η 11/09/2001 και έκτοτε όλα είναι διαφορετικά, τόσο που τα παλιά τα Ευαγγέλια δεν μπορούν να αντιληφθούν τι τρέχει. Αντί, λοιπόν, να κοάζουμε διαρκώς για την αποικιοκρατία βάσει μιας λογικής ανάλυσης της ταξικής κραιπάλης, ας βλέπουμε πιο σύνθετα κάποια πράγματα που μας χτυπούν καμπανάκια. Ένα στίγμα προσπαθήσαμε να δώσουμε το καλοκαίρι στην «Πολυπολιτιστικότητα», που προαναφέραμε.

Ας μην ξεχάσουμε να πούμε και το πώς η «Αριστερή» συνιστώσα του καθ’ ημάς ισλάμ, αντιλαμβάνεται το «Κάτω η φασιστική βία» ως «φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες!». Θεωρώντας εσωτερική υπόθεση, για το δικό της Τρελοκομείο της Αυτοδικίας, το πώς μια Καλή Πολιτική Βία πρέπει να καταστείλει ολοκληρωτικά μια άλλη Κακή Πολιτική Βία. Και αυτό συμβαίνει, μάλιστα (το λέμε για ελαφρυντικό), βρίσκοντας συχνά άλλοθι στην απραξία μιας βαρεμένης πολιτείας.

Το μόνο πρόβλημα που βλέπει η «Αριστερά» στα προχτεσινά, λοιπόν, είναι η ισλαμοφοβία. Ναι υπάρχει κίνδυνος για κάτι τέτοιο. Αλλά είναι γελοίο να μην βλέπει η «Αριστερά» το μείζον, αυτό που βλέπει όλος ο πλανήτης, ότι το μακελειό ήταν ένα χτύπημα στο οικουμενικό αξιακό σύστημα, που έχει ως κορυφές του την αξία της ανθρώπινης ζωής και την ελευθερία της ανθρώπινης έκφρασης.

Και φυσικά, ο πλανήτης δεν κατάλαβε ότι η λύση για το πρόβλημα του δολοφονικού χτυπήματος είναι «να ενισχυθεί στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ και το Ποδέμος» (και αυτό το διαβάσαμε)… Ή ότι το χτύπημα είναι αποτέλεσμα του ιμπεριαλισμού. Μα αυτοί οι παρανοϊκοί δεν χτύπησαν ιμπεριαλιστικό στόχο, χτύπησαν τον Άλλο που ειρωνεύεται τη βλακεία τους. Ενώ ο μεγαλύτερος εχθρός του Αλ Κάεντα είναι το Ίσις και τούμπαλιν (χαμπάρι δεν παίρνει η «Αριστερά» για τις καθημερινές σφαγές μεταξύ τους στη Μέση Ανατολή…), ούτε καν ένας ένοπλος Ισραηλινός…

Κάποιοι πικραμένοι «αιτιολογούν» την δολοφονική επίθεση στο Παρίσι ως αποτέλεσμα της αποικιοκρατίας. Τέτοιοι τύποι, η σκέψη των οποίων πράγματι είναι ηγεμονική στο καθ’ ημάς βαθύ ισλάμ, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να παίζουν το παιγνίδι των τζιχαντιστών. Η διεθνής συζήτηση τέτοιες βλακώδεις αναλύσεις τις έχει ξεπεράσει χρόνια τώρα. Το μεγάλο μέρος του διεθνούς ισλάμ είναι ομαλά συνεργαζόμενο ή και ενσωματωμένο στη Δύση.

Το μόνο ζόρι που τρέφει τη δυσπιστία είναι η πληγή του Παλαιστινιακού. Μια αθλιότητα που τροφοδοτείται κυρίως από την αυτοκτονική βλακεία της Χαμάς (που έχουμε εξηγήσει πόσο στηρίζεται επάνω της η Μοσσάντ), αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Και είναι αλήθεια ότι στον καιρό των νέων τεχνολογιών νέα παιδιά παρασύρονται μαζικά από τις σειρήνες του ποικιλώνυμου τζιχαντισμού. Και αυτό όλοι πρέπει να το δούμε, όχι να το τροφοδοτούμε.

Το θέμα μας όμως είναι ότι η ανάλυση περί αποικιοκρατίας αποπροσανατολίζει την κουβέντα Je suis Charlie και δίνει άλλοθι στις αφιονισμένες μαύρες κουκούλες. Αλλά τι να περιμένεις από τον τοξινωμένο από τους ψεκαζμούς τσιφτετέλληνα, που στο χτύπημα των δίδυμων πύργων μαζικά έλεγε «καλά τους κάνανε!»;… Σε κανένα άλλο μέρος του δυτικού κόσμου δεν ακουγόταν τέτοια αθλιότητα.

Ούτε υπήρξε πουθενά αλλού η βεβαιότητα ότι «το χτύπημα το έκαναν οι Εβραίοι και γι’ αυτό ήξεραν και έλειπαν εκείνη τη μέρα από τις δουλειές τους»… Αυτή είναι η Ελλάδα, που έλεγε κάποτε και κάποιος κακός αποτακτέος. Αυτή συνεχίζει να είναι η Ελλάδα και τώρα που μιλάμε, όπου προεκλογικά τα «PSOFFA!!1111» δίνουν και παίρνουν στα σόσιαλ μήντια (#vathi_islam_padu)…

Τι ακυρώνει την Καλή μου Βία

Ας ξανακάνουμε, τώρα, μια βουτιά στα ενδότερα της λογικής που γεννάει τυφλή πολιτική βία. Αφού προηγουμένως η Απόλυτη Αλήθειά μας έχει δημιουργήσει τη βεβαιότητα ότι η δική μας η Καλή Βία έχει υποχρέωση να νικήσει την Κακή Βία των Άλλων. Τα πολλά, από τα οποία πάσχουν όσοι έπαθαν απόλυτη αλήθεια, τα εξηγήσαμε στην «αέναη ταπείνωση του Αναρχάγγελου Ρωμανού». Εδώ ας πάμε ακόμα λίγο πιο πέρα και πιο βαθιά την κουβέντα.

Για να συνδεθούμε με την προηγούμενη, όταν υπάρχει μια τέλεια τελεολογική θεωρία που οδηγεί σε κάποιον επίγειο ή επουράνιο Παράδεισο, δημιουργεί και μια δυναμική προς το Τέλος αυτό. Και ό, τι βρίσκεται εντός αυτής της δυναμικής παρομοίως τροπίζεται προς το να προσεγγίσει αυτό το Τέλος. Ασχέτως αν η ζωή συχνότερα έχει άλλη γνώμη και ταπεινώνει τις ουτοπίες περί τέλειων αταξικών κοινωνιών και παραδείσων…

Ας δούμε γιατί αντικειμενικά δεν μπορεί ο άνθρωπος να πάψει να είναι νοήμων και αντιφατικός. Η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι κάποιο αυτοδύναμο και ξεκάρφωτο κομμάτι της φύσης. Ο άνθρωπος είναι ένα οργανικό, δρων, αυτόνομο, αλλά και εξαρτημένο, πεπερασμένο γνήσιο υποσύνολο της άπειρης ανοιχτής φύσης, ως εσωτερικό της γέννημα. Άρα κάποια σχέση θα έχει η αντιφατικότητα του ανθρώπου με αυτήν της φύσης. Και η φύση μάς το δείχνει κατάμουτρα ότι αέναα θα διέπεται από τους αιώνιους νόμους της αντιφατικότητας ανάμεσα στην κίνηση και την ακινησία. Κάτι αντίστοιχο υποχρεωτικά θα συμβαίνει και στο γέννημά της τον άνθρωπο, που θα είναι πάντα ατελής και αντιφατικός επίσης. Αυτό μόνο κλειστά ιδεοληπτικά και θεοκρατικά ιδεολογήματα δεν το βλέπουν.

Δεν νοείται η φύση αέναα να ανοιγοκλείνει και ο άνθρωπος (φτιαγμένος από δικές της συνταγές και υλικά) να φτιάξει εντός της κλειστή φωλιά μη αντιφατικότητας… Για τον Μαρξ και για «αυτούς που έχουνε διαβάσει Μαρξ» εδώ υπάρχει ένα προβληματάκι. Εδώ και δεκαετίες, άλλωστε, (και ακόμα να γίνει αυτό ευρέως γνωστό) ο μαρξιστής έχει καταντήσει ο καλύτερος πελάτης της πραγματικότητας, επιμένοντας να στουκάρει επάνω της με την αφαιρετική απλοϊκότητά του. Και αρνείται να δει τα πιο απλά πράγματα που κάνουν λίγο πιο σύνθετη τη ζωή από τα ευαγγελικά ιδεολογήματά του.

Και όταν κάποιος του δείχνει τη σελήνη, εκείνος κοιτάει με απορία το δάχτυλό του και του λέει πηγαδακίστικα «μα δεν έχεις διαβάσει Μαρξ!». Λογικά. Γι’ αυτόν το «έχω διαβάσει Μάρξ σημαίνει αναμασώ τον Μαρξ. Το «έχω διαβάσει Μαρξ» και τον έχω υπερβατικά ξεπεράσει, δεν υπάρχει στα λεξικά και στη «Λογική» του μαρξιστή… Για τον απλούστατο λόγο ότι όποιος «έχει διαβάσει Μαρξ» αυτονόητα πρέπει και δια μιας αιώνιας φλασιάς να ταυτιστεί μαζί του και να γίνει συνεπής απασφαλισμένος φερέφωνος των τσιτάτων του. Αλλιώς ΔΕΝ γίνεται να «έχει διαβάσει Μαρξ».

Θεωρείς π.χ. ότι ο Μαρξ έχει θέμα που δεν διείσδυσε στα αίτια και τις συνέπειες του Λαϊκισμού επί της εξέλιξης της κοινωνίας, αφήνοντας μέχρι σήμερα τους επίγονούς του μεσ’ στην φτωχή σκοτούρα τους; ΔΕΝ μπορεί να έχεις διαβάσει Μαρξ. Ή θεωρείς ότι η σημασία της διάχυσης μιας ισχυρής ιδέας πάνω στην εξέλιξη του Ανθρώπινου Πολιτισμού είναι κορυφαία παράμετρος για την ανάλυσή του, άρα έχει θέμα ιδρυτικό ο Μαρξισμός; ΔΕΝ έχεις διαβάσει Μαρξ. Θεωρείς δηλαδή ότι αυτό που εκείνος αποκαλεί εποικοδόμημα μπορεί να λειτουργεί ως βάση κάνοντας ενίοτε την οικονομική βάση να συμπεριφέρεται ανακλαστικά ως εποικοδόμημα; ΔΕΝ έχεις διαβάσει Μαρξ. Και πάμε παρακάτω. Καλά να είμαστε, γιατί αυτή η κουβέντα έχει προφανώς δρόμο…

Όσο, λοιπόν, φαίνεται ότι δεν μπορεί να υπάρξει τέλεια θεωρία, που να τελεολογεί υπέρ μιας τέλειας αταξικής κοινωνίας, σταματάει κάθε συζήτηση για Απόλυτες Αλήθειες. Συνεπώς σταματάει και η συζήτηση για κάποιους που προκειμένου να υλοποιήσουν την Απόλυτη Αλήθεια που είναι για το Καλό μας, θα ασκήσουν και κάποια αναγκαία Καλή Βία, πάντα για το Καλό μας. Ώσπου να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, για να το καταλάβουν όλοι οι τρομοκράτες που σκίζονται για το Καλό μας, ή το καλό των Άλλων που δεν είναι σαν κι εμάς κτλ, ας κάνουμε υπομονή. Άλλωστε ποτέ δεν θα μας τελειώσουν οι Καλοί Σωτήρες, που θα τρέχουν με το ζόρι να μας σώσουν. Και αυτό μέσα στην αιώνια αντιφατικότητά μας φυτεμένο είναι…