Για το πουλί του Αλέξη

Ξέρω πως κανονικά ο τίτλος του κειμένου θα έπρεπε να είναι «Για το Πουλί του Αντρέα» καθώς, όπως έχω αποκαλύψει στο παρελθόν, ο ηγέτης της ελληνικής Αριστεράς έχει καταληφθεί από το φάντασμα του αντικειμένου της μίμησής του. Δύο πράγματα όμως δεν μου επιτρέπουν να το κάνω. Το πρώτο είναι πως δεν μπορώ να παίξω με ένα από τα πιο σημαντικά σύμβολα του ελληνικού σοσιαλισμού και να το επικαλεστώ επί ματαίω. Το δεύτερο είναι το ότι στην τελετή του Αγιασμού των Υδάτων, όπως πολύ εμπνευσμένα αποκαλείται αυτή η διαδικασία κατά την οποία νταβραντισμένοι κλαρινογαμπροί φλερτάρουν με την πνευμονία και παίζουν κλωτσοπατινάδα προκειμένου να φωνάξουν «κοίτα, μαμά, τον έπιασα» κρατώντας έναν σταυρό, εμφανίστηκε ο πραγματικός εαυτός του συντρόφου Τσίπρα και ως εκ τούτου, μέχρι την επόμενη μίμηση, θα τον αποκαλώ Αλέξη ή ακόμα καλύτερα Αλέξιο, που είναι και πιο ορθόδοξο, καθώς παραπέμπει και στον Αρχιεπίσκοπο Πασόκ των Ρωσιών.

Όπως θα έχετε, ελπίζω, καταλάβει αναφέρομαι στο περιστέρι το οποίο ο Αλέξιος κρατούσε χωρίς να ενοχληθεί από τις κουτσουλιές που του είχε γεμίζει τα χέρια, πιθανότατα επειδή ήταν κοντά ο πρόεδρος Τραγάκης και είχε κάπου να σκουπιστεί. Μια ωραία εικόνα η οποία έγινε ακόμα ωραιότερη όταν ο Αλέξιος άφησε τον αρουραίο του ουρανού που συμβολίζει το Άγιο το Πνεύμα να πετάξει ελεύθερος και να πάει να αφοδεύσει κάπου αλλού, φωνάζοντας αυτό που χρόνια φωνάζει και η Ελένη η Λουκά: «Ελλάδα σημαίνει Ορθοδοξία».

«Holy shit...»

Πολλοί βιάστηκαν να πουν πως η λύσσα του Τσίπρα για εξουσία είναι τόσο μεγάλη που αν στη χώρα επίσημη θρησκεία ήταν ο ινδουισμός θα ξύριζε το κεφάλι του, θα τύλιγε γύρω του ένα πορτοκαλί σεντόνι και θα γύρναγε τους δρόμους της Αθήνας κουνώντας μια κουδουνίστρα και τραγουδώντας Χάρε Κρίσνα, υπονοώντας πως είχαμε να κάνουμε με άλλο ένα κρούσμα παπανδρεϊκής υποκρισίας. Άλλοι πάλι είπαν πως ήθελε να παραστήσει τον σύγχρονο και αποφάσισε να τουιτάρει με τον μόνο τρόπο που ξέρει. Στην πραγματικότητα, όμως, πλάι στον Αρχιεπίσκοπο και με το πουλί στο χέρι, ο Αλέξιος απέδειξε, για δεύτερη φορά μετά την 15λεπτη συνομιλία με την εικόνα της Παναγίας στο Αφορολόγητο Όρος, πως είναι ένας πραγματικός Αριστερός.

Και εξηγώ. Ο Αριστερός πιστεύει πως επειδή κάποτε τους ομοϊδεάτες του τους καταδίωκαν και τους έριχναν στα λιοντάρια, έχει κάποιο ηθικό πλεονέκτημα ακόμα και τώρα που ανήκει στη μερίδα εκείνων των συμπολιτών μας που βρυχάται δυνατότερα από όλους. Το ίδιο και ο Χριστιανός. Ο Αριστερός πιστεύει πως και μόνο η δήλωση της ιδιότητας του Αριστερού τον κάνει καλύτερο άνθρωπο. Το ίδιο και ο Χριστιανός. Ο Αριστερός πιστεύει φανατικά στον Λόγο ενός Κυρίου με ατίθαση κόμη και μούσια, αποσπάσματα του οποίου χρησιμοποιεί σε οποιαδήποτε διαφωνία ως αναμφισβήτητη αλήθεια. Το ίδιο και ο Χριστιανός. Ο Αριστερός νιώθει δέος μπροστά στο Ιερό Σύμβολο του Σφυροδρέπανου, που δεν είναι παρά μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του Ιερού Συμβόλου που προκαλεί δέος στον Χριστιανό. Ο Αριστερός έχει ένα πάνθεον αγίων και μαρτύρων που τους επικαλείται, μελετά το βίο τους, τους κάνει εικόνες για να γεμίζει τους τοίχους του σπιτιού του και εξοργίζεται σε κάθε αμφισβήτησή τους. Το ίδιο και ο Χριστιανός. Πολλοί από τους αγίους του Αριστερού δεν ήταν τίποτε λιγότερο από αδίστακτοι αιμοσταγείς εξουσιαστές. Το ίδιο και πολλοί άγιοι του Χριστιανού. Ο Αριστερός, αν επισκεφθεί τη Μόσχα, δεν θα παραλείψει να προσκυνήσει το σκήνωμα του Λένιν στο Μαυσωλείο του. Ο Χριστιανός εδώ είναι πιο τυχερός, καθώς τα σκηνώματα ορθοδόξων αγίων είναι πολύ περισσότερα και δεν έχει ανάγκη να ταξιδέψει τόσο μακριά. Ο Αριστερός πιστεύει πως υπάρχει ένας άλλος κόσμος που όλοι οι άνθρωποι μπορούν να είναι ίσοι. Το ίδιο και ο Χριστιανός, μόνο που επειδή είναι στο κουρμπέτι πολύ περισσότερους αιώνες ξέρει πως αυτός ο άλλος κόσμος συναντάται μόνο μετά το θάνατο.

Ο σ. Αλέξιος την ώρα που προσπαθεί να τουιτάρει

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να πω περισσότερα για να αποδείξω πως, εκτός από τους Χριστιανούς, μόνον ένας πραγματικός Αριστερός μπορεί να συλλάβει το μεγαλείο του Χριστιανισμού και κατ΄ επέκτασιν της Ορθοδοξίας και να νιώσει πόσο ανακουφιστικό είναι το να αντικαθιστάς την κούραση της συνεχούς αμφιβολίας με την ευκολία της Πίστης. Ως εκ τούτου, η συμμετοχή του Αλέξιου στο τελετουργικό των Θεοφανείων σε καμία περίπτωση δεν είναι άλλη μια απόδειξη του πόσο αδίστακτο τον έχει κάνει η λύσσα του για εξουσία, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Όπως οι δηλώσεις του Αντώνη του Εντολέα για τους μετανάστες μπροστά στο συρματόπλεγμα του Έβρου δεν ήταν ένα πολιτικάντικο κλείσιμο του ματιού, αλλά η ειλικρινής παραδοχή πως αυτά που τον ενώνουν με τους ψηφοφόρους της Χρυσής της Αυγής είναι πολύ περισσότερα από τα κάγκελα που τον χωρίζουν με τους ηγέτες τους, έτσι και η συμμετοχή του Αλέξιου στο Ορθόδοξο τελετουργικό ήταν μια από τις ελάχιστες ειλικρινείς στιγμές της προεκλογικής του εκστρατείας. Μια στιγμή που κοιμήθηκε για λίγο ο αδίστακτος υποψήφιος πρωθυπουργός και ξύπνησε ο αγνός Αριστερός. Αυτός που συγκινείται με σύμβολα, γοητεύεται από μυστικιστικές ομαδικές τελετές και σκύβει ταπεινά το κεφάλι μπροστά στους αξιωματούχους κάποιας πίστης. Και μπράβο του.