Ευρωεκλογές: Θα συζητήσουμε ποτέ επί της ουσίας;

Όταν έχεις έξω από την αυλή σου δύο πολέμους σε εξέλιξη τα πράγματα είναι σοβαρά ακόμα κι αν σε λένε Ενωμένη Ευρώπη (ΕΕ). Όταν ο ευρωσκεπτικισμός σου χτυπάει την πόρτα μέσω της ενίσχυσης ακροδεξιών και φιλορωσικών κομμάτων δεν μπορείς να παριστάνεις τον κουφό. Όταν η παράνομη και ανεξέλεγκτη μετανάστευση από τον τρίτο κόσμο καταλύει στην πράξη κάθε έννοια ασφάλειας και ορθής διαχείρισης ανθρώπων δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι έχεις σύνορα. Και τέλος, όταν οι ανισότητες μεταξύ βορά και νότου οξύνονται δεν μπορείς να υποκρίνεσαι ότι δεν σε αφορά. Κάπως πρέπει να αντιδράσεις. Ειδικά όταν είσαι η Ελλάδα και βρίσκεσαι στην 26^η θέση στους 27 των χωρών της ΕΕ.

Στη χώρα μας όμως ποτέ δεν συζητήσαμε επί της ουσίας που είμαστε και που πάμε σε σχέση με την ΕΕ. Και γι αυτό στη μεγάλη κρίση του 2015, το 62% έκλεισε εμφανώς το μάτι στo Grexit , εμπιστευόμενο τον νταουλιέρη που ευτυχώς δεν τήρησε το λόγο του. Και σήμερα, στην πιο κρίσιμη καμπή της ΕΕ, έχουμε μετατρέψει τις ευρωεκλογές σε εθνικές. Αγωνιώντας για το πόσο κάτω από το ποσοστό του θα πέσει το κυβερνών κόμμα και ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης θα είναι δεύτερο. Και σαν να μην έφταναν αυτά, το πολιτικό μας σύστημα πλασάρει και celebrities της κακιάς ώρας ως μελλοντικούς φορείς των ελληνικών θέσεων στις Βρυξέλες. Απίθανους τύπους που δεν μιλούν καν μια ξένη γλώσσα. Λες και προσπαθεί να γελοιοποιήσει την διαδικασία. Και βάλε αυτόν ή αυτήν στο ψηφοδέλτιο να μας φέρει ψήφους από το τάδε ειδικό κοινό ή από την δείνα γεωγραφική περιοχή ενώ την ίδια στιγμή οι πατριδέμποροι καλπάζουν. Η Ευρώπη είναι το κοινό μας σπίτι και πρέπει να την παίρνουμε στα σοβαρά. Αλλιώς θα πέσει να μας πλακώσει.

Η ευθύνη ανήκει στους έγκυρους πολιτικούς ταγούς. ¨Όχι στους κλόουν, ούτε σαυτούς που μεσοπέλαγα αρμενίζουν. Οι ταγοί πρέπει να ανοίξουν τον διάλογο, να καταθέσουν απόψεις , να επισημάνουν τα σημεία αιχμής, να προτείνουν λύσεις και φυσικά να αναδείξουν τα πρόσωπα που θα υλοποιήσουν ως ευρωβουλευτές ανάλογες πολιτικές. Σοβαρούς πολιτικούς που δεν θα χρησιμοποιούν το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο για να δυσφημήσουν τη χώρα τους, που δεν θα νοιάζονται μόνο για τον παχυλό μισθό τους. Που δεν θα εμπλακούν σε οικονομικά ή σεξουαλικά σκάνδαλα. Πολιτικούς που θα μας ενημερώνουν για τις δραστηριότητές τους και θα τιμούν το παντεσπάνι που τρώνε. Δυστυχώς όμως 40 ημέρες πριν τις εκλογές ο διάλογος καρκινοβατεί. Και μάλλον δεν θα γίνει ποτέ. Ο μικροκομματισμός καλά κρατεί και καλύπτει τα πάντα.

Υπάρχει ένα μεγάλο επίδικο σήμερα και δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να το βλέπεις. Και αυτό είναι η ομοσπονδιακή Ευρώπη. Το επόμενο βήμα της υπάρχουσας διακρατικής συμφωνίας. Αν στις ΗΠΑ ανέβει ο Τράμπ αυτές θα στραφούν σε άλλα σημεία του πλανήτη και θα αποστασιοποιηθούν από την Ευρώπη. Αν όπως φαίνεται, ο Ρώσος κερδίσει τελικά τον πόλεμο με την Ουκρανία, η απειλή εξ Ανατολών δεν θα είναι υπόθεση αλλά πραγματικότητα. Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ και η πράσινη μετάβαση καθυστερεί λόγω συμφερόντων κάθε είδους. Η Λεπέν στη Γαλλία και το ΑfD στη Γερμανία , στους μεγάλους πυλώνες της Δύσης, ενισχύονται. Kαι γι αυτό ο πρόεδρος Μακρόν, ο Ενρίκο Λέττα και ο Μάριο Ντράγκι, ο καθένας από το πόστο του, προσπαθούν να στρέψουν τη προσοχή του ευρωπαϊκού κοινού στην ενίσχυση της ευρωπαϊκής ιδέας. Όχι με ωραία λόγια του αέρα αλλά με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές. Ενοποίηση αγορών, κοινή εξωτερική πολιτική, ενιαία δράση για την ασφάλεια των συνόρων και φυσικά κοινός ευρωπαϊκός στρατός για την κοινή άμυνα.

Δηλαδή τι περιμένουμε; Να επιτεθεί ο Πούτιν στην Πολωνία ή στη Βαλτική για να αποκτήσουμε κοινό αμυντικό δόγμα; Ως πότε θα επιτρέπουμε στους δουλέμπορους να διακινούν με χαρακτηριστική άνεση χιλιάδες ανθρώπους από την Ασία και την Αφρική προς τις χώρες της ΕΕ, χωρίς να μπορούμε ή να θέλουμε να επέμβουμε. Προφανώς και η Ευρώπη χρειάζεται εργατικά χέρια αλλά υπάρχουν κανόνες και υπηρεσίες ώστε η είσοδος να γίνεται νόμιμα και ελεγχόμενα και οι άνθρωποι αυτοί να μην πέφτουν θύματα στυγνής εκμετάλλευσης αόρατων κυκλωμάτων. Για τα οποία ποτέ δεν μαθαίνουμε τίποτα. Σε ένα κόσμο που η πληροφορία ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός. 

Ο ευρωσκεπτικισμός συχνά οφείλεται στην επιτυχημένη προπαγάνδα λαϊκιστών της δεξιάς και της αριστεράς που έχουν λόγους να θέλουν την αποδυνάμωση ή και διάλυση της ΕΕ. Ποιοι είναι αυτοί; Ξενοφοβία, εθνικισμοί παντός είδους, οικονομικά συμφέροντα καστών, αντικαπιταλισμός, ισλαμολατρεία, και πουτινολατρεία. Η ΕΕ έχει ισχυρότατους και φανατικότατους εσωτερικούς εχθρούς, τους είχε πάντα, που αλωνίζουν ελεύθερα και απεργάζονται σχέδια εναντίον της. Υπάρχουν βεβαίως και οι εξωτερικοί εχθροί οι οποίοι επεμβαίνοντας και επηρεάζοντας τις κατά τόπους εκλογικές αναμετρήσεις στοχεύουν στην κοινωνική και πολιτική αναταραχή και εν τέλει στην αποσάθρωση της. Και όλα αυτά θα αναδειχθούν και στις επικείμενες εκλογές με την ενίσχυση της αποχής αλλά και την άνοδο των ακροδεξιών λαϊκίστικων κομμάτων. 

Η απαξίωση της ΕΕ οφείλεται και στην αδυναμία της ίδιας της ΕΕ να στηρίξει τον εαυτό της στα μάτια και τις καρδιές των πολιτών της. Και αφήνει να ευδοκιμεί η απογοήτευση ή η αδιαφορία που κανείς δεν ξέρει που θα βγάλουν. Και αυτές οφείλονται στις ανισότητες και τη μεγέθυνση των αποστάσεων ισχυρών και αδύναμων. Στις οικονομικές ανισορροπίες που κυριαρχούν και επιφέρουν έλλειψη ασφάλειας και εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Και ο νότος της Ευρώπης έχει περισσότερους λόγους να θέλει την ομοσπονδία έναντι του Βορρά και πρέπει να κινηθεί δραστήρια προς αυτήν την κατεύθυνση. Αλλά για να το κάνει χρειάζεται ηγέτες ισχυρούς και ικανούς να πείσουν την πλειοψηφία να απαιτήσει την αλλαγή πορείας.  

Σε ότι αφορά εμάς, τους ενεργούς πολίτες της ΕΕ, μπαίνει ισχυρό καθήκον να στείλουμε στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο σοβαρούς πολιτικούς. Φίλους της ευρωπαϊκής ιδέας, ειδικούς επιστήμονες, γνώστες των προβλημάτων και ικανούς να αλλάξουν το μείγμα και να πείσουν τους υπόλοιπους. Οι ευρωεκλογές είναι μια πολύ σοβαρή μάχη και δεν μπορούμε να την αφήσουμε ούτε στους αδαείς ούτε στους πονηρούς. Πόσο μάλλον στους ορκισμένους εχθρούς της Ευρώπης. Σε όλους αυτούς που όπου βρεθούν και όπου σταθούν καταφέρονται κατά της ΕΕ αφού τη θεωρούν ως μήτρα των δεινών της πατρίδας και του κόσμου. Στα δύο πολιτικά άκρα που ζητάνε την ψήφο μας όχι για να αλλάξουν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς αλλά για να τους διαλύσουν. Σε διάφορα περιθωριακά κόμματα που θέλουν να παίξουν το Δούρειο ίππο προφασιζόμενα μια δήθεν αθώα προοδευτική εναλλακτικότητα.

Κάποια στιγμή οι ταγοί πρέπει να πάρουν το παιχνίδι πάνω τους και να μιλήσουν καθαρά. Δεν είναι όλα μικροκομματικό κόστος. Αλλά και οι υπεύθυνοι πολίτες πρέπει επιτέλους να μιλήσουν. Και αυτό δεν γίνεται διά της αποχής.