Το πολιτικό μας σκηνικό και οι ευρωεκλογές

Τελειώνοντας με τη χριστιανική Σαρακοστή, μπαίνουμε πλησίστιοι στην ημερολογιακή Σαρακοστή πριν από τις ευρωεκλογές. Κανονικά όλοι οι δημοσιολογούντες θα έπρεπε να αναφερόμαστε στα ευρωπαϊκά διακυβεύματα, σε σχέση με τη χώρα μας, συγκρίνοντας τις πολιτικές και τις προτάσεις των κομμάτων σε σχέση με αυτά. Όμως, όπως ξέρουμε, οι ευρωεκλογές παραδοσιακά εκλαμβάνονται ως εσωτερικό πολιτικό βαρόμετρο, το οποίο μετράει τις τάσεις του εκλογικού σώματος, κάπως χαλαρότερα, εφόσον η ευθύνη για την πορεία της χώρας είναι ήδη καθορισμένη.

Το κυβερνών κόμμα θέτει ως μέτρο της επιτυχίας του την επανάληψη του ποσοστού του στις προηγούμενες ευρωεκλογές, δηλαδή το 33%, αγωνιώντας ωστόσο για τυχόν χειρότερο αποτέλεσμα και για την αξιοποίησή του από μια αριστεροδεξιά ασύστολα λαϊκιστική αντιπολίτευση. Ποιες όμως μπορεί να είναι οι αιτίες για το κυβερνών κόμμα του 42%, που ίσως δικαιολογούν κάποιους τέτοιους φόβους; Ας επιχειρήσουμε την απαρίθμηση ορισμένων από αυτές.

Ευρωεκλογές 2024: Οι αποτυχίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, οι φόβοι και ο στόχος του 33%

Η τραγωδία των Τεμπών

Μα αυτή, θα πει κανείς, συνέβη πριν από τις εκλογές του 2023 και δεν φάνηκε να επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο το εκλογικό αποτέλεσμα. Η ΝΔ μάλιστα ενισχύθηκε σε σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών του 2019, αντί να επιδείξει την αναμενόμενη φθορά. Τι άλλαξε λοιπόν; Η αντιπολίτευση επιμένει στην ποινική ευθύνη του Κ. Καραμανλή, η οποία όμως, έχω την εντύπωση ότι δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί παρά μόνο εάν η δικαστική διαδικασία αποδείξει ότι αμέλησε να λάβει μέτρα, ενώ είχε σαφείς πληροφορίες για προβλήματα στον ΟΣΕ και την Hellenic Train μεγαλύτερα από τα συνήθως γνωστά. Επιπλέον υπάρχει και η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων, που είναι επιφορτισμένη ακριβώς με την επιτήρηση αυτής της ασφάλειας, παρότι αυτή εμφανίζεται να βρίσκεται στο απυρόβλητο, με τη Διοίκησή της αμετάβλητη από τότε που την όρισε ο Χρ. Σπίρτζης. Ούτε πιστεύω ότι η κυβέρνηση φοβάται πραγματικά όλα όσα ισχυρίζεται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ο κ. Βελόπουλος και στο Ευρωκοινοβούλιο η πρόεδρος του συλλόγου «Τέμπη 2023» κ. Μ. Καρυστιανού, περί λαθραίου φορτίου ξυλόλης για τη νόθευση καυσίμων, που μεταφερόταν παράνομα εν γνώσει της κυβέρνησης. Ναι, στο παρελθόν, υπάλληλοι του, ενιαίου τότε, ΟΣΕ είχαν στήσει προσωπική μπίζνα για μεταφορές φορτίων, δεν πιστεύω όμως ότι αυτό επαναλήφθηκε από το προσωπικό της Hellenic Train και ότι υπάρχει κυβερνητική συγκάλυψη για κάτι τέτοιο.

Έωλη θεωρώ και τη συζήτηση για τη διαβόητη Σύμβαση 717. Ο Κ. Καραμανλής θα την ολοκλήρωνε σε λίγους μήνες και δεν φαίνεται να στέκει η άποψη ότι υπάρχουν αυτόματα συστήματα που μπορούν να μας προστατέψουν από την ανθρώπινη αδιαφορία κι από την έλλειψη επαγγελματισμού. Η κακοδαιμονία στην ολοκλήρωση της Σύμβασης 717 είναι τυπικό παράδειγμα της ελλειμματικής λειτουργίας της ελληνικής, κρατικής και μη, πραγματικότητας: επιλογή εταιρειών / εργολάβων των οποίων τα συστήματα δεν είναι συνεργαζόμενα, διαρκείς προσφυγές στο ΣτΕ των εταιρειών που χάνουν στους διαγωνισμούς, διαρκείς κλοπές υλικού από τις γνωστές παραβατικές κοινωνικές ομάδες, ανεπαρκείς συμβατικές προβλέψεις για ρήτρες στην περίπτωση καθυστερήσεων, κτλ. Εξάλλου το μόνο άλλο σοβαρό σιδηροδρομικό δυστύχημα που θυμάμαι, με 19 νεκρούς, ήταν το 1972 ανάμεσα στους σταθμούς Ορφανών Καρδίτσας και Δοξαρά Λάρισας, όπου συγκρούστηκαν η αμαξοστοιχία «Ακρόπολις Εξπρές» με εμπορική αμαξοστοιχία. Μιλάμε βέβαια για μονή γραμμή από τον καιρό του Τρικούπη και για συστήματα ηλεκτρονικού ελέγχου υπαρκτά μόνο στη σειρά Star Trek.

Αυτές λοιπόν οι παράμετροι σχετικά με τα Τέμπη δεν θεωρώ ότι επηρεάζουν τους πολλούς. Αντίθετα, το θέαμα ενός υπουργού να εκνευρίζεται στη Βουλή, όταν αμφισβητείται η ασφάλεια των σιδηροδρόμων και λίγες μέρες μετά να χάνονται 56 άνθρωποι, οι περισσότεροι νέοι, είναι κάτι που δεν περνάει εύκολα σε πολύ περισσότερους. Ιδιαίτερα όταν εσωκομματικές ισορροπίες και επιθυμίες των τοπικών ψηφοφόρων εξασφαλίζουν στον υπουργό αυτόν την απρόσκοπτη συνέχιση της πολιτικής του καριέρας, μετά την αναβάπτισή του στην εκλογική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, έστω και χωρίς κασσελακικά βαπτιστήρια θαύματα.

Πιστεύω ότι οι πολλοί, μαζί με εμένα, καταλαβαίνουν ότι η τραγωδία των Τεμπών οφείλεται μάλλον στο κλασικό ξεχαρβάλωμα μιας δημόσιας επιχείρησης, εν προκειμένω του ΟΣΕ, το οποίο η κυβέρνηση όχι μόνο δεν αναίρεσε αλλά πιθανότατα το επέτεινε. Μια από τις αιτίες για το ξεχαρβάλωμα στις δημόσιες εταιρείες και οργανισμούς είναι η κυριαρχία των ΣΟΧ (Συμβάσεων Ορισμένου Χρόνου). Πρόκειται για κλασική μέθοδο παράκαμψης του ΑΣΕΠ και μοιράσματος ρουσφετιών, χάριν «της ταχύτητας και της αποφυγής ενός νέου υδροκεφαλισμού του Ελληνικού Δημοσίου». Δεν νοείται όμως σε κρίσιμες θέσεις μόνιμου προσωπικού να απασχολούνται εργαζόμενοι με ΣΟΧ, διότι ούτε επαρκή εκπαίδευση λαμβάνουν, ούτε βλέπουν την απασχόλησή τους ως καριέρα και συχνά, αποκτώντας στοιχειώδη εμπειρία, αναχωρούν για άλλη γη, άλλα μέρη. Το έχω ζήσει στην ΕΑΒ / Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία. Ο προβλεπόμενος από τον Κανονισμό του ΟΣΕ δεύτερος σταθμάρχης ήταν με ΣΟΧ και έφυγε μια ώρα νωρίτερα, απλούστατα διότι η σύμβασή του δεν προέβλεπε να πληρωθεί για την επιπλέον ώρα. Η έλλειψη μονίμων και καλά εκπαιδευμένων σταθμαρχών οδήγησε και στη μετακίνηση του ανεπαρκούς σταθμάρχη στην κρίσιμη αυτή θέση, παρότι είχε υπερβεί το όριο ηλικίας. Δεν γνωρίζω αν εν προκειμένω υπήρξε πολιτικό ρουσφέτι αλλά η ύπαρξη παρατυπιών και ανεπαρκειών σε όλο το σύστημα είναι προφανής. Οι μνημονιακοί περιορισμοί δεν νομίζω ότι ισχύουν και σήμερα, για τη δικαιολόγηση της πατέντας των ΣΟΧ.

Επιπλέον, όπως και τον ΟΣΕ, τις δημόσιες εταιρείες και οργανισμούς τις έχει ρημάξει ο νόμος για τις μετατάξεις εντός του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ο νόμος θα έπρεπε να προβλέπει τη μετακίνηση αποκλειστικά πλεονάζοντος προσωπικού. Αυτό όμως θέλει δουλίτσα για να εντοπιστεί και να ταυτοποιηθεί. Αν αυτό ίσχυε, δεν θα επιτρεπόταν, για παράδειγμα, σε χημικούς μηχανικούς, που κρατούσαν τις πιστοποιήσεις των χημικών διεργασιών της ΕΑΒ, να αδρανοποιηθούν σε Τεχνικές Διευθύνσεις Δήμων. Δεν θα επέτρεπε στο Εθνικό Σύστημα Διαπίστευσης (στο οποίο κάποτε χρημάτισα Διευθύνων Σύμβουλος, μονιμοποιώντας τα 26 άτομα που ήταν τότε με ΣΟΧ), να αδειάσει τώρα από το μόνιμο και έμπειρο προσωπικό και να γεμίσει με νέους ΣΟΧ. Τέλος, είναι σαφές ότι στην πλειοψηφία των δημόσιων εταιρειών και οργανισμών οι Διοικήσεις επιλέγονται ακόμη από κομματικούς παρατρεχάμενους ή από αποτυχημένους κυβερνητικούς πολιτευτές.

Τέλος, η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής γελοιοποίησε εμφανώς το θέμα, με την τοποθέτηση ως προέδρου ενός βουλευτή, τέως δημοσιογράφου και πρώην θορυβώδους μαχητή των τηλεοπτικών πάνελ. Η αίσθηση που έμεινε στον κόσμο ήταν ότι επιχειρούσε συγκάλυψη και ας μην μπορούσε κανείς να προσδιορίσει ποιο ακριβώς ήταν το συγκαλυπτόμενο.

Η υπόθεση των παρακολουθήσεων

Οι πολλοί, όπως εγώ, δεν γνωρίζουν το σύστημα λειτουργίας, τις αρμοδιότητες αλλά και τους περιορισμούς στη λειτουργία της ΕΥΠ. Στους πολλούς όμως έμεινε ότι:

• Ο πρωθυπουργός τροποποίησε τα προβλεπόμενα προσόντα για τον Διοικητή της ΕΥΠ, για να τοποθετήσει τον δικό του άνθρωπο, τον Π. Κοντολέοντα.
• Ο πρωθυπουργός άλλαξε την υπαγωγή της ΕΥΠ και τη μετέφερε στο πρωθυπουργικό γραφείο.
• Ο πρωθυπουργός τοποθέτησε ως Γεν. Γραμματέα, αρμόδιο του γραφείου του για την ΕΥΠ τον ανιψιό του Γ. Δημητριάδη, που εμφανίστηκε ως ο ενορχηστρωτής των παρακολουθήσεων και «αποπέμφθηκε».
• Οι πολίτες έχουν σοκαριστεί με την έκταση των παρακολουθήσεων. ΟΚ, ας το τραβήξουμε από τα μαλλιά, λέγοντας ότι κάποιοι παρακολουθούνταν με σκοπό την περιστολή των εσωκομματικών φιλοδοξιών τους· οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων για να μην τα παίρνουν από εταιρείες οπλικών συστημάτων· ο κ. Ανδρουλάκης επειδή κάποτε ακούστηκε (και μετά έπαψε να ακούγεται) ότι η παρακολούθηση ήταν πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής —πριν ακόμη αποκαλυφθούν τα χαΐρια της Καϊλή— λόγω κάποιας συμμετοχής του σε ευρωπαϊκή επιτροπή για την Κίνα. Το αν ειδικά και μόνο αυτός επιλέχθηκε προς εκβιασμό, με βάση προσωπικές του συμπεριφορές, δεν το ξέρουμε· όταν όμως βγήκε ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης και είπε ότι για ένα τέτοιο πολιτικό πρόσωπο έπρεπε να ενημερωθεί ο ίδιος προτού ενεργοποιηθεί η «επισύνδεση», δημιούργησε αμφιβολίες σε όλους σχετικά με το πώς και το γιατί. Τέλος, έκανε μεγάλη εντύπωση ότι, πλην Ανδρουλάκη, όλοι οι παρακολουθούμενοι ήταν άνθρωποι της ΝΔ, φθάνοντας ακόμη και στον Κ. Χατζηδάκη. Μα τόση εσωτερική ανασφάλεια στο κόμμα;; Οι εικαζόμενες ως θεμιτές σκοπιμότητες, αυτόματα εξατμίζονται. Και τι συμβαίνει τόσον καιρό μετά; Σε ποια ευνομούμενη δυτική δημοκρατία ένα τέτοιο σκάνδαλο δεν θα αναδείκνυε το παραμικρό ως προς τα κίνητρα και την εφαρμογή ή μη αντικειμενικών κρατικών κριτηρίων; Προσωπικά, στην αρχή πίστεψα ότι δεν επρόκειτο παρά για πλεκτάνη ΣΥΡΙΖΑίων της ΕΥΠ, υποθέτοντας ότι κι αυτή είναι κομματικό παραμάγαζο με αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες, σύμφωνα με τις γενικώς κρατούσες πρακτικές στο ελληνικό δημόσιο και τις υπηρεσίες του. Γρήγορα φάνηκε ότι δεν ήταν έτσι.

Η δημόσια ασφάλεια

Κανείς δεν πείθεται πλέον από στατιστικές περί μείωσης της εγκληματικότητας όταν ακούγεται ότι:

• Ο Καραϊβάζ φαγώθηκε από τη Γκρηκ Μάφια, ενδεχομένως σε συνεργασία με διαπλεκόμενους τότε ανώτερους αξιωματικούς της αστυνομίας.
• Τα θύματα των χουλιγκάνων αυξάνονται, επειδή ο πρωθυπουργός δεν θέλει να θίξει τους καναλάρχες / ιδιοκτήτες ΠΑΕ, που στήνουν ιδιωτικούς στρατούς εγκληματιών. Μπορεί ο θάνατος του αστυνομικού Λυγγερίδη να οδήγησε στις τελευταίες μαζικές συλλήψεις αλλά κανείς δεν πείθεται ότι η αστυνομία δεν γνώριζε ήδη ότι οι επικεφαλής ήταν άνθρωποι που σχετιζόταν με τον ιδιοκτήτη της ομάδας και με το Δήμο Πειραιά. Και όλοι πιστεύουν ότι αυτοί θα τη βγάλουν καθαρή, παρά τις συντριπτικές αποδείξεις για την εμπλοκή και την ενοχή τους. Εξάλλου, στα περισσότερα γήπεδα κάμερες δεν έχουν μπει ακόμη, παρά την τρίμηνη αναστολή των αγώνων.
• Κάμερες δεν έχουν μπει πουθενά ούτε και στους δημόσιους χώρους, επειδή η Αριστερά δεν θέλει να αποκαλυφθεί το πότε θα οργανώσει το 3ο Αντάρτικο και η κυβέρνηση πανικοβάλλεται, μόλις βήξει η αριστερίλα. Έτσι, η αστυνομία ψάχνει κάθε φορά κάμερες ιδιωτών και καταστηματαρχών, για να βγάλει άκρη με εγκληματικές συμπεριφορές.
• Παρότι ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε προεκλογικά το 2019 ότι «θα καθαρίσει τα Εξάρχεια σε ένα μήνα», ο κ. Χρυσοχοΐδης στην αρχή διέλυσε κάποιες καταλήψεις αλλά μετά αντικαταστάθηκε χωρίς προφανή λόγο. Τότε αυτομάτως όλα σταμάτησαν. Εντωμεταξύ, η πανεπιστημιακή αστυνομία έγινε ανέκδοτο και ο ίδιος ο Χρυσοχοΐδης πλέον απαντά «δεν ξέρω τί εννοείτε ως πανεπιστημιακή αστυνομία», όταν ερωτάται σχετικώς σε συνεντεύξεις. Όλα αυτά ενώ αυτοκίνητα ΙΧ καίγονται κατά δεκάδες από τους αριστεροφασίστες που ξεμπουκάρουν κάθε τρεις και λίγο από την πανεπιστημιούπολη στου Ζωγράφου. Αυτοί λοιπόν που ξαναϋπόσχονται «νόμο και τάξη» αλλά με βαρύτερο χέρι ανεβαίνουν ραγδαία, χωρίς ο κόσμος να σκέφτεται τι άλλο θα επιφέρει αυτό το βαρύ χέρι.
• Αλλεπάλληλες εξαγγελίες για μετακίνηση αστυνομικών στον δρόμο από τα γραφεία και από τη φύλαξη μεγαλόσχημων, διαγράφονται στην πράξη με την Τροχαία άφαντη και τις ομάδες των νεαρών της ΔΙΑΣ να τη βγάζουν έξω από τυροπιτάδικα, παίζοντας με τα κινητά τους. Έτσι, ούτε οι νεανικές συμμορίες μαζεύονται, ούτε η γενική εγκληματικότητα περιστέλλεται. Ο δεξιός «μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος», το σκιάχτρο που κουνούσε η Αριστερά επί δεκαετίες έχει μετατραπεί σε άβουλο νεαρό δημόσιο υπάλληλο, που δεν μπορεί να εμποδίσει ούτε τις δολοφονίες κακοποιούμενων γυναικών έξω από τα αστυνομικά τμήματα στους Αγ. Ανάργυρους και στη Ζάκυνθο — για παράδειγμα.
• Άσε που ο παλιός νόμος περί απαγόρευσης της υπηρέτησης των αστυνομικών στη γενέτειρά τους, για την αποφυγή διαπλοκών με γνωστούς και φίλους, αντικαταστάθηκε με νόμο που το επιτρέπει αυτό μετά από μια κάποια προϋπηρεσία στο λεκανοπέδιο. Αποτέλεσμα; Το 65% της αστυνομικής δύναμης να είναι αραχτή στο σπίτι της στην επαρχία, ενώ το 65% της εγκληματικότητας εντοπίζεται στην υδροκέφαλη Αθήνα.
• Πάει περίπατο και η εφαρμογή των νόμων

α) περί των προϋποθέσεων για την κήρυξη απεργιών με πραγματική πλειοψηφία, εμποδίζοντας την κήρυξή τους από αισχρές ελάχιστες μειοψηφίες και

β) περί πραγματοποίησης πορειών στα κέντρα των πόλεων, αφού οριστεί υπεύθυνος για συνεννόηση με την αστυνομία, ώστε να μη διαλύει τις πόλεις η επαναστατική γυμναστική του ΚΚΕ και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων για την ανατροπή της δημοκρατίας.

Ας προσθέσουμε τώρα σε αυτά τα τρία βασικά προβλήματα και ένα σωρό άλλα, για τα οποία μπορώ προσωπικά να πω λιγότερα:

• Την ακρίβεια στα τρόφιμα, για την οποία ο κόσμος δεν πείθεται ότι είναι εισαγόμενη. Δεν μπορώ, προσωπικά, να αναλύσω τις αιτίες της, αν και συχνά αναδύεται το φαινόμενο της Μπανανίας, το οποίο ο ίδιος ο πρωθυπουργός εξόρκισε.
• Το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κατά της Ελλάδας, για το οποίο οι πολλοί δεν πείστηκαν ότι είναι δουλίτσα των ΣΥΡΙΖΑίων και μόνο. Ένας αναλυτικός αντίλογος, αντί λοιδορίας, θα έδινε ίσως διαφορετική εικόνα για το συμβάν.
• Την έκθεση του US State Department, για την οποία πολλοί δεν πείστηκαν ότι αποτελεί μόνο μια άκριτη αποδοχή ισχυρισμών διαφόρων ΜΚΟ ότι στην Ελλάδα καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Βλέπετε, όταν βγαίνει κάτι ανάλογο για την Τουρκία, το δεχόμαστε ως θέσφατο και πανηγυρίζουμε.
• Την καλπάζουσα ακρίβεια στα ενοίκια και στις τιμές των νέων σπιτιών Το πρόγραμμα «Το Σπίτι μου» ήταν too little, too late.
• Την εξάρτηση από τον ανεξέλεγκτα καλπάζοντα (αν και πάντα επισφαλή) κλάδο του τουρισμού, που ρημάζει τα νησιά. Για παράδειγμα, στη Ζάκυνθο κοντεύει να μη μείνει ούτε κοτέτσι άχτιστο, χωρίς όμως αντίστοιχη βελτίωση των υποδομών: του οδικού δικτύου, της ύδρευσης, του βιολογικού καθαρισμού και της περισυλλογής των βουνών του σκουπιδαριού.
• Την αδυναμία, παρά τις σχετικές θετικές κινήσεις, για την κάλυψη των ανοικτών θέσεων γιατρών του ΕΣΥ, η οποία κάθε λίγο γίνεται, δικαίως, σημαία από την αντιπολίτευση.
• Την ιδιοκτησιακή αντιμετώπιση του κράτους, όπως στην περίπτωση της γνωστής, και αποκλισθείσας πλέον, ευρωβουλευτίνας, τόσο από την ίδια, όσο και κάποιους κομματικούς παρατρεχάμενους, με περίσσεια μπουνταλοσύνης.
• Την ιδεολογική ανεπάρκεια και τη νωθρότητα στο να εξηγηθεί στον κόσμο ότι το Ξανθό Γένος είναι μια επιθετική, αναθεωρητική, μαφιόζικη δικτατορία, επικίνδυνη ακόμη και για τα δικά μας ταπεινά γεωπολιτικά συμφέροντα και ότι δεν είμαστε οσφυοκάμπτες όταν συντασσόμεθα με τη δημοκρατική Δύση χάριν της Ουκρανίας. Παντού εκτός Ελλάδος βλέπω μπάνερς υπέρ της Ουκρανίας, εδώ μούγκα στη στρούγκα με την ευγενική χορηγία αριστερών και δεξιών ρωσολάγνων.
• Την επιμονή για τη «βελτίωση της σχέσης μας με την Τουρκία» μόνο και μόνο για να πάρει ο Ερντογάν Εφέντης τα F-16, ενώ ταυτόχρονα διακηρύσσει ότι και πάλι θα μας πετάξει στη θάλασσα, αμφισβητεί τα πάντα στο Αιγαίο και εξοπλίζεται σαν αστακός με εγχώρια τεχνολογία. Η αναστολή των υπερπτήσεων στο Αιγαίο και η μείωση των μεταναστευτικών ροών από απέναντι δεν αντισταθμίζουν τη δουλοπρεπή υπόκλιση του κ.Γεραπετρίτη στον Ερντογάν μέσα στο Μαξίμου. Ο κόσμος φοβάται ότι η διατήρηση της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο θα γίνει με ελληνικά έξοδα και δεν έχει άδικο. Πεδίον δόξης λαμπρόν λοιπόν για, διαφόρων αποχρώσεων, πατριδοκάπηλους και τύπους που πιστεύουν ότι θα καταρρίπτουν τα τουρκικά μαχητικά και θα βυθίζουν, τα ταχέως ναυπηγούμενα, νέα τουρκικά πολεμικά πλοία ψάλλοντας το «Τη Υπερμάχω». Το μυαλουδάκι τους ούτε που φαντάζεται τι σημαίνει η ανάπτυξη μιας μακροπρόθεσμης αμυντικής βιομηχανικής στρατηγικής και η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί για να τους δικαιώσει.

Με όλα τούτα, το 33% θεωρείται ικανοποιητικό έναντι του 42%. Και βλέπουμε… Χωρίς βέβαια το ερώτημα «αν όχι ο Μητσοτάκης, ποιος;» να επιδέχεται αντικειμενικά μια σοβαρή απάντηση.