Διάβασα τα ένθετα που δυο ημερήσιες αθηναϊκές εφημερίδες πρόσφεραν στο κοινό τους για τα 70 χρόνια από τα Δεκεμβριανά. Από την ανάγνωση, έχω τη γνώμη ότι γι΄ ακόμα μια φορά δέκα κρίσιμα ερωτηματικά έμειναν αναπάντητα. Ας μου επιτραπεί να τ΄ απαριθμήσω:
1) Είναι πλέον πασίγνωστο ότι τόσο προπολεμικά όσο και μεταπολεμικά οι εκάστοτε ηγέτες του ΚΚΕ ήσαν διορισμένοι και απολύτως εξαρτημένοι από το «επαναστατικό κέντρο», από τη Μόσχα. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν σπουδάσει σε ειδικές κομματικές σχολές στη Ρωσία και σε αρκετούς είχε απονεμηθεί ο βαθμός ανώτερου αξιωματικού του σοβιετικού στρατού. Υψίστη τιμή βέβαια αλλά και υψίστη ευθύνη, ένας αξιωματικός του σοβιετικού στρατού οφείλει να εκτελεί ασυζητητί τις διαταγές των ανωτέρων του. Αρκετοί επίσης είχαν ειδικές σχέσεις με τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες, οι δε Σοβιετικοί διατηρούσαν πάνω τους δικαίωμα ζωής και θανάτου. Τρανό παράδειγμα ο «μεγάλος αρχηγός», ο Νίκος Ζαχαριάδης, που από «αγαπημένο παιδί» του Στάλιν βρέθηκε στη Σιβηρία καταδικασμένος, χωρίς να προηγηθεί καμιά δίκη, όχι μόνο σε πολιτικό αλλά και σε φυσικό θάνατο. «Τούτων ούτως εχόντων», όταν είναι πασίγνωστο ότι οι ηγέτες του ΚΚΕ δεν τολμούσαν ούτε τη μύτη τους να ξύσουν αν δεν ρωτούσαν πρώτα τους Σοβιετικούς, μπορούμε να δεχθούμε ως σοβαρή την άποψη ότι Σιάντoς και Ιωαννίδης αποφάσισαν μόνοι τους, και χωρίς να ρωτήσουν κανένα, να συγκρουστούν με τους Βρετανούς το Δεκέμβρη; Σε μια κρίσιμη μάλιστα στιγμή, όταν οι Γερμανοί με την αντεπίθεση στις Αρδέννες απειλούσαν να ρίξουν τους Αγγλοαμερικανούς στη θάλασσα;
2) Τέλη Ιούλη του ΄44 φτάνει στην «Ελεύθερη Ελλάδα» σοβιετική στρατιωτική αποστολή προκειμένου, υποτίθεται, να υπάρξει κοινός σχεδιασμός και συντονισμός του αγώνα κατά των Γερμανών. Περιέργως κανένας απολύτως κοινός σχεδιασμός με την ηγεσία του ΕΛΑΣ δεν υπήρξε, καμιά από κοινού σχεδιασμένη και οργανωμένη πολεμική επιχείρηση κατά των Γερμανών δεν πραγματοποιήθηκε. Και το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Ποιος ο λόγος τής εδώ παρουσίας της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής;
3) Στις 12 Οκτωβρίου του ΄44 οι τελευταίοι Γερμανοί στρατιώτες εγκαταλείπουν την Αθήνα. Περιέργως, η υποτιθέμενη στρατιωτική αποστολή δεν αποχωρεί, παραμένει στην Αθήνα και μάλιστα καθόλη τη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Γιατί;
4) Στην υποτιθέμενη αυτή στρατιωτική αποστολή μετείχαν και δύο παλιοί γνώριμοι του Ιωαννίδη, οι Τσερνίτσεφ και Βαβούδης. Ο πρώτος ήταν προπολεμικά γραμματέας της σοβιετικής πρεσβείας στην Αθήνα και λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουν ποια είναι η δεύτερη ιδιότητα των γραμματέων στις διάφορες πρεσβείες ενώ ο Βαβούδης, ο οποίος παρέμεινε στην Αθήνα και μετά την αποχώρηση της αποστολής, έγινε ευρύτερα γνωστός αργότερα, με την υπόθεση Μπελογιάννη (ήταν ασυρματιστής). Τόσο εγώ όσο και η αδερφή μου υπήρξαμε στενοί συνεργάτες του Βαβούδη σ’ όλη τη διάρκεια του εμφυλίου και ήμασταν σε θέση να γνωρίζουμε ότι εκτός από έμπιστος του Ζαχαριάδη ήταν και άνθρωπος των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών. Και το ερώτημα που εδώ και εβδομήντα χρόνια παραμένει αναπάντητο: Ποιος ο λόγος συμμετοχής των δύο αυτών προσώπων σε μια στρατιωτική, υποτίθεται, αποστολή; Γιατί συνομιλούσε και συναποφάσιζε μαζί τους, όπως ο ίδιος ομολογεί, πάνω σε καίρια θέματα πολιτικής, ο Γιάννης Ιωαννίδης;
5) Υποτίθεται ότι το Δεκέμβρη κρινόταν η μοίρα της χώρας μας για πολλές δεκαετίες, κρινόταν αν θα παρέμενε μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα ή θα μετατρεπόταν σε αγγλικό προτεκτοράτο. Παρά ταύτα οι Σιάντoς - Ιωαννίδης αντί να κηρύξουν πανστρατιά και να φέρουν εσπευσμένα στην Αθήνα ό,τι δυνάμεις είχαν και δεν είχαν, έστειλαν τις καλύτερα οπλισμένες και πιο εμπειροπόλεμες δυνάμεις του ΕΛΑΣ να κυνηγούν το Ζέρβα στα κατσάβραχα της Ηπείρου. Γιατί; Γιατί άφησαν μόνο του τον εφεδρικό ΕΛΑΣ της Αθήνας («τα παιδιά με τα τουφεκάκια», όπως με βαθύτατη πικρία κατήγγειλε ο στρατιωτικός εγκέφαλος του ΚΚΕ ταγματάρχης Ν. Μακρίδης) να τα βγάλει πέρα με τα τανκς και τα κανόνια του Σκόμπι;
6) Γιατί ο Ζαχαριάδης απαγόρευσε κάθε κριτική συζήτηση για τα Δεκεμβριανά, παραβιάζοντας θεμελιώδη θέση του Λένιν για την ανάγκη κριτικής εξέτασης των λαθών;
7) Αν η ήττα του Δεκέμβρη οφείλονταν στην ανικανότητα και στα τραγικά λάθη των Σιάντου - Ιωαννίδη γιατί αυτοί, αντί να υποστούν δριμύτατη κριτική και να καθαιρεθούν, ξαναεκλέχτηκαν θριαμβευτικά στην ηγεσία του κόμματος στο 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το Σεπτέμβριο του 45;
8) Όπως είναι γνωστό, καθόλη τη διάρκεια των Δεκεμβριανών ο «σκληρός πυρήνας» των ηγετών του ΚΚΕ είχε καθημερινή επικοινωνία με το «επαναστατικό κέντρο» στη Μόσχα με τον ασύρματο. Διπλή μάλιστα, μια έμμεση μέσω Σόφιας και μια απευθείας με τον Βαβούδη, το «κανάλι» του οποίου, όπως αποκαλύπτει ο έγκυρος ερευνητής-δημοσιογράφος Φ. Οικονομίδης, έλεγχαν άμεσα οι Σοβιετικοί. Πού είναι τα σήματα αυτά; Γιατί δε δίνονται όλα στη δημοσιότητα; Είναι γνωστό επίσης ότι το ελληνικό Δημόσιο διέθεσε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό για τη διάσωση και τη διαφύλαξη των αρχείων του ΚΚΕ που κινδύνευσαν κάποτε από πλημμύρες. Γιατί το ΚΚΕ, ενώ δέχεται την επιχορήγηση, απαγορεύει αυστηρότατα, εβδομήντα χρόνια μετά το Δεκέμβρη, την πρόσβαση στα αρχεία του;
9) Στο βιβλίο του Γεωργίου Παπανδρέου «Η απελευθέρωση της Ελλάδας» και στη σελ.211 διαβάζουμε: «Το απόγευμα της Πέμπτης 30 Νοεμβρίου 1944, ο υπουργός των οικονομικών Αλ. Σβώλος επεσκέφθη εις την οικίαν του τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου. Η συνομιλία διεξήχθη υπό το κράτος βαθείας συγκινήσεως ενώπιον της επερχομένης τραγικής εσωτερικής κρίσεως. Ο Αλ. Σβώλος εξεμυστηρεύθη την εντύπωσίν του ότι η μεταβολή της αποφάσεως του ΚΚΕ υπήρξεν απότομος και οφείλεται εις εξωτερικάς υποδείξεις. Και προσέθεσεν ότι δεν δύναται να ασκήση επ’ αυτού καμμίαν αποφασιστικήν επιρροήν». Τη συνταρακτική αυτή φράση «οφείλεται εις εξωτερικάς υποδείξεις» γιατί την προσπερνούν με τόση αδιαφορία οι σύγχρονοι ιστοριογράφοι; Δεν είναι φανερό ότι στις λίγες αυτές λέξεις κρύβεται όλη η αλήθεια για την τραγωδία του Δεκέμβρη;
10) Όπως ο ίδιος ομολογεί, ο Ιωαννίδης είχε συχνές επαφές και συζητήσεις με τον Τσερνίτσεφ για κρίσιμα πολιτικά θέματα. Σε μια απ’ αυτές τις συζητήσεις ο Τσερνίτσεφ, θέλοντας προφανώς να εκφράσει τη διαφωνία του με τα λεγόμενα του Ιωαννίδη, αντί να υψώσει τον τόνο ή να μακρηγορήσει, έκανε απλώς ένα μορφασμό αποδοκιμασίας. Και ιδού τα αποτελέσματα του…μορφασμού, όπως με αφοπλιστική ειλικρίνεια τα περιγράφει ο ίδιος ο Ιωαννίδης: «…Μου κάνει ένα μορφασμό πολύ χαρακτηριστικό. Τι εσήμαινε αυτό; Αποδοκιμασία της απάντησής μου. Εγώ εκείνη την στιγμή τα έχασα. Είδα την αποδοκιμασία… Αυτός ο μορφασμός εμένα με έκανε άνω -κάτω. Και αυτό κατά κύριο λόγο μας εξανάγκασε να αποφασίσουμε να δεχτούμε τη συμφωνία του Λιβάνου και να στείλουμε τους υπουργούς μας στην Κυβέρνηση…» Ένας μορφασμός λοιπόν ενός κάποιου κ. Τσερνίτσεφ, απλού μέλους μιας ξένης -στρατιωτικής, υποτίθεται- αποστολής, ανάγκασε τον Ιωαννίδη, ηγέτη ενός πρωτοφανούς αντιστασιακού κινήματος που αγκάλιαζε εκείνη τη στιγμή την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, να κάνει στροφή 180 μοιρών και να αλλάξει πολιτική σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα! Εκείνο όμως που σαρώνει τα πάντα, και αναλύσεις και ερμηνείες και αμφιβολίες και διχογνωμίες, είναι η λέξη που χρησιμοποιεί ο Ιωαννίδης. Η λέξη «εξανάγκασε». Δε λέει ο Ιωαννίδης «μας προβλημάτισε», «μας έβαλε σε συλλογή», «μας έβαλε σε σκέψεις», αλλά «μας εξανάγκασε». Μετά από αυτή τη φοβερή στο νόημά της λέξη, μπορούμε πλέον να μιλάμε για «ανικανότητα» και «λάθη» των ηγετών του ΚΚΕ;
Συμπέρασμα
Αυτά είναι συνοπτικά τα αναπάντητα ερωτηματικά του Δεκέμβρη, η απλή παράθεση των οποίων οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι για τα Δεκεμβριανά δεν φταίνε ούτε οι Σιάντoς - Ιωαννίδης, ούτε ο Παπανδρέου και οι Άγγλοι. Ο μεγάλος ένοχος είναι ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν. (Ο αιμοσταγής δικτάτορας που ανάμεσα στα αναρίθμητα εγκλήματα που διέπραξε περιλαμβάνεται και η εκτέλεση 20.000 Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν. Ένα φρικαλέο έγκλημα την ευθύνη του οποίου επέρριψε στους Γερμανούς και χρειάστηκε να περάσουν 70 και πλέον χρόνια για να υποχρεωθεί ο ίδιος ο Πούτιν να ομολογήσει την αλήθεια και να ζητήσει δημοσία συγνώμη από τον πολωνικό λαό.) Τα 70 χρόνια που πέρασαν έκτοτε δεν είναι αρκετά για να απαντηθούν τα αναπάντητα ερωτηματικά, για να λάμψει η αλήθεια για το Δεκέμβρη;
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι ποιος έσπρωξε στον Δεκέμβρη αλλά γιατί. Ήθελε ο Στάλιν, παραβιάζοντας την συμφωνία που είχε υπογράψει με τον Τσώρτσιλ στη Μόσχα τον Οκτώβρη του 44, να προσαρτήσει και την Ελλάδα;
Η απάντηση που προκύπτει από τα γεγονότα είναι ότι δεν ήταν αυτός ο στόχος του. Δεν ήθελε να έρθει σε πλήρη ρήξη με τους Βρετανούς ενόσω διαρκούσε ο πόλεμος. Υπήρχε πάντα ο φόβος πιθανής προσέγγισης Αγγλίας και Γερμανίας που, όπως προκύπτει από τη συμφωνία της Λισσαβόνας, δεν μπορούσε να αποκλειστεί.
Αποδεικνύεται ότι η σύγκρουση του Δεκέμβρη ήταν μια περιορισμένη «βαριάντα» με δύο συγκεκριμένους στόχους:
α) Να δοθεί απάντηση στην παρασπονδία που διέπραξαν οι Άγγλοι στη Λισσαβόνα. Όπως αποκαλύπτει ο έγκυρος ερευνητής-δημοσιογράφος Β. Μαθιόπουλος, το φθινόπωρο του ΄44 υπήρξε στη Λισσαβόνα συμφωνία, επί υψηλού επιπέδου, Άγγλων και Γερμανών, βάσει της οποίας οι Γερμανοί θα αποχωρούσαν ανενόχλητοι από την Ελλάδα, όπως και έγινε.
β) Να απασχοληθούν στην Αθήνα 80.000 Βρετανοί στρατιώτες και να καθυστερήσει η προέλαση στο δυτικό μέτωπο, ώστε να μπει πρώτος στο Βερολίνο ο σοβιετικός στρατός.
«Μακάριοι οι κατέχοντες» ήταν το δόγμα που καθοδηγούσε το Στάλιν στις πράξεις του και αυτό το δόγμα ακολουθώντας μετέτρεψε σε ρωσικά προτεκτοράτα όλες τις χώρες της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης που κατέλαβε ο σοβιετικός στρατός.
Αυτή κατά τη γνώμη μου είναι η ιστορική αλήθεια. Και αργά ή γρήγορα θα φανεί, τώρα πια που –μετά τις εργασίες σπουδαίων επιστημόνων, όπως οι Καλύβας, Μαραντζίδης και άλλοι– έχει ανοίξει ο δρόμος ώστε να γίνεται η μελέτη της κρίσιμης δεκαετίας του ΄40 χωρίς ταμπού.
13°
