Ευρωεκλογές 2024: Τα θετικά και τα αρνητικά της κυβέρνησης. Η στρατηγική της αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το πείραμα Κασσελάκη.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η επιρροή τηςΝΔ ενισχύεται στο προεκλογικό σκηνικό που διαμορφώνεται. Δύσκολα θα χάσει το 3 μπροστά από το ποσοστό της και αν η προεκλογική της καμπάνια είναι επιτυχημένη μπορεί να φθάσει μέχρι και το 35%. Μετά από μια δύσκολη περίοδο με την αναθέρμανση της τραγωδίας των Τεμπών και τη δολοφονία της Κυριακής Γρίβα, δείχνει ότι μπορεί να παραμείνει ως ο κυρίαρχος παίκτης στα πολιτικά μας πράγματα και να οδηγεί την κούρσα εκ του ασφαλούς. Πολλοί αναλυτές θεωρούν καθοριστική την υποψηφιότητα Μπελέρη στο μέτρο που αυτή συσπειρώνει και πάλι το δεξιό της ακροατήριο χωρίς να μειώνει το κεντρώο.
Δεν νομίζω ότι η υποψηφιότητα Μπελέρη είναι τόσο καθοριστική. Οι εντυπώσεις τέτοιου είδους δεν αρκούν για να αυξήσουν την εμπιστοσύνη σε κυβερνών κόμμα. Αντιθέτως η σταθερότητα είναι αυτή που γέρνει την πλάστιγγα. Σε μια εποχή που τα τύμπανα του πολέμου χτυπούν αδιάκοπα, τόσο στη Δύση όσο και στη Μέση Ανατολή, οι πολίτες λογικά στρέφονται σε όποιον μπορεί να τους εγγυηθεί την ασφάλεια. Στον ηγέτη που έχει επιρροή στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, που έχει αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί με επιτυχία κρίσεις και να ασκήσει δημιουργική πολιτική στην ευαίσθητη περιοχή μας. Το ήπιο πολιτικό κλίμα με την Τουρκία, οι άριστες σχέσεις με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ και η αταλάντευτη υποστήριξη στην αμυνόμενη Ουκρανία παίζουν πολύ σημαντικότερο ρόλο. Ακόμα και λίγα νύχια στην Αλβανία του Έντι Ράμα δεν βλάπτουν.
Την ίδια στιγμή η εικόνα της αντιπολίτευσης δεν ευνοεί τις συγκρίσεις. Δεν δίνει σημαντικό κίνητρο για μία ψήφο διαμαρτυρίας σε ψηφοφόρους που εμπιστεύτηκαν τη ΝΔ στις πρόσφατες εκλογές του 40,54%, έναντι 29,67% των άλλων δύο μαζί. Και γι’ αυτό τα ποσοστά τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται ακόμα μακριά από το πρώτο κόμμα. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Κ. Μητσοτάκης θεωρείται μακράν καταλληλότερος για πρωθυπουργός με 34% και ακολουθούν ο Σ. Κασσελάκης με 12% και ο Ν. Ανδρουλάκης με 8%. Αυτό σημαίνει ότι οι περισσότεροι δεν επιλέγουν την αντιπολίτευση για καίριες μεταρρυθμίσεις στο βαθύ δημόσιο, ισχυροποίηση της αμυντικής ικανότητας, βελτίωση της εκπαίδευσης, προσέλκυση επενδύσεων και άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Όταν μάλιστα η αντιπολιτευτική ρητορική της αποφεύγει τις συγκεκριμένες θέσεις και αναλώνεται σε αφορισμούς και προσωπικές επιθέσεις στον πρωθυπουργό και το περιβάλλον του. Αλλά και όταν το ρόστερ της δεν διαθέτει παίκτες ικανούς για μεγάλα πράγματα.
Ο νέος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κασσελάκηςπροσπαθεί με ακατάληπτες πιρουέτες να προσελκύσει ένα απολιτικό κοινό που επηρεάζεται από τις παρόλες, τους φανφαρονισμούς και την φαντεζί εικόνα, και κάπως τα καταφέρνει. Αλλά τα φθηνά κόλπα δεν είναι ικανά να παρασύρουν μεγάλα τμήματα των εκλογέων προς την κάλπη του. Αντιθέτως τα «θρησκεία - πατρίδα - οικογένεια», η υποστήριξη του Ισραήλ και η καταδίκη του Ιράν χωρίς αστερίσκους, η «ιερή Συμμαχία του ΝΑΤΟ» και η υποστήριξη του αγώνα της Ουκρανίας, απομακρύνουν τον νέο ΣΥΡΙΖΑ από το κλασικό αριστερό ακροατήριο και δημιουργούν σύγχυση και αγανάκτηση στα μέλη και τους φίλους του. Για να μη γράψω σοκ! Οι καινοφανείς για την Αριστερά προσωπικές απόψεις (;) του Σ. Κασσελάκη, χωρίς έγκριση των κομματικών οργάνων και της βάσης, προκαλούν φθορά που είναι δύσκολο να καλυφθεί. Ο νέος ηγέτης προσπαθεί να μιμηθεί τον Τραμπ, χωρίς να έχει την επιχειρηματική ευρωστία και εμπειρία του Αμερικανού, αλλά και χωρίς να ηγείται ενός αντίστοιχου κόμματος, όπως οι Ρεπουμπλικάνοι σε μια χώρα ανάλογη των ΗΠΑ.
ΟΝ. Ανδρουλάκηςβλέπει την μικρή άνοδο τουΠΑΣΟΚ να εξανεμίζεται, βρίσκεται καθαρά πλέον στην τρίτη θέση και κυρίως δυσκολεύεται να πείσει ανέστιους ψηφοφόρους του Κέντρου ή της Αριστεράς να τον ακολουθήσουν. Οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις που ήταν ένα καλό εργαλείο στα χέρια του, κάηκαν εξαιτίας των δικών του άστοχων χειρισμών. Ωστόσο, δεν αρκούσαν. Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να προσελκύσει παλιούς δικούς του ψηφοφόρους, μετατοπιζόμενο αδέξια προς τα αριστερά σε μια εποχή που τα αριστερά φληναφήματα δεν έχουν πέραση. Και μόνο η καταψήφιση των μη κρατικών πανεπιστημίων –όπως παλιότερα της επαναλειτουργίας των ναυπηγείων– είναι αρκετή για να απομακρύνει από αυτό ένα κεντρώο κοινό που επιζητεί τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Όταν μάλιστα υπάρχει και η εναλλακτική των Δημοκρατών του Α. Λοβέρδου.
Η προσπάθεια σύσσωμης της αντιπολίτευσης να παρουσιάσει την Ελλάδα ως μια αποτυχημένη χώρα για την οποία οι πολίτες της πρέπει να ντρέπονται δεν προκύπτει ούτε από τους αριθμούς αλλά ούτε από τα γεγονότα. Στα 5 χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ και οι επενδύσεις (ξένες και εγχώριες) στις κατασκευές και τις μεταποιήσεις αυξάνονται (+43%) και ο τουρισμός καλπάζει και η άμυνα ενισχύεται και το μεταναστευτικό αντιμετωπίζεται και οι μισθοί αυξάνονται και κάποια δημόσια έργα προχωρούν. Ωστόσο υπάρχουν ακόμα σοβαρά παράπονα για την ασφάλεια και την ασυδοσία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που δεν κρύβονται, φυσικά τα έχω επισημάνει επανειλημμένως.
Οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος αποφεύγουν να θίξουν τον πυρήνα του, η αξιολόγηση είναι προσχηματική, η παιδεία έχει ακόμα πολύ δρόμο, η τοπική αυτοδιοίκηση στον κόσμο της, τα δημόσια νοσοκομεία προβληματικά, η βία απλώνεται συχνά ανεξέλεγκτα. Και φυσικά η ακρίβεια καλά κρατεί, που είναι και το πιο αιχμηρό αγκάθι στην πολιτεία της ΝΔ και επηρεάζει την πλειοψηφία των πολιτών. Κάτι πρέπει να γίνει με την αισχροκέρδεια. Φυσικά και τα περιθώρια για καλύτερα πράγματα είναι τεράστια. Αλλά δεν πεινάμε όπως μάταια προσπαθούν να αποδείξουν λιποβαρείς πολιτικοί παράγοντες.
Το σημαντικότερο; Παρ’ όλη τη δυσφορία για τον πληθωρισμό η αντιπολίτευση δεν έχει να προτείνει κάτι συγκεκριμένο για την ανάσχεσή του. Και με κατάρες μόνο δεν αλλάζεις την πορεία καμιάς χώρας. Ούτε καν της Ελλάδας στην οποία ο λαϊκισμός ακόμα ευδοκιμεί. Η κυβέρνηση παρ’ όλα τα λάθη και τις παραλείψεις της, παρ’ όλες τις επικοινωνιακές αστοχίες της, δεν απαξιώνεται σε τέτοιον βαθμό ώστε να δώσει έδαφος στην αντιπολίτευση να την αμφισβητήσει. Ακόμα και οι πρόσφατες κόντρες της με επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα λειτουργούν τελικά υπέρ της όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος. Διότι απλά πείθει περισσότερους. Διότι ο πολίτης βλέπει τις αδυναμίες της ομάδας μέσα στο γήπεδο, αλλά όταν στρέψει το βλέμμα του προς τον πολιτικό πάγκο παίρνει απλά time out και συνεχίζει με τους ίδιους.
Στην Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη ένα κοινωνικό πείραμα. Πώς ένας άπειρος, άγνωστος και τελείως αλλού νέος παίρνει ένα ρωμαλέο ακροαριστερό κόμμα με ανοικτές εκλογές και το μετατρέπει σε κόμμα life style. Πώς γκρεμίζει εν μία νυκτί όλα τα πολιτικά και κοινωνικά στερεότυπα 100 χρόνων Αριστεράς. Πώς θρυμματίζει για πλάκα όλα τα σταλινικά, αλλά και «ανανεωτικά» απομεινάρια. Και πώς όσοι εκ των παλιών ιδιοκτητών απέμειναν σ’ αυτό στέκουν, φορώντας τα καλά τους, και τον χειροκροτούν εμβρόντητοι. Την ώρα που αυτός μιλάει για θαύματα με λάδια και σταυρούς στην κολυμπήθρα της βάφτισής του, «δανειζόμενος» σκηνές από τον Παπαδιαμάντη.
Η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον το πιο σημαντικό γεγονός των ημερών, σημαντικότερο από τις ίδιες τις ευρωεκλογές για την Ελλάδα, ενώ βρίσκεται σε αρμονική αντίστιξη με αυτές. Από τη μια οι προβληματισμοί για το μέλλον της ενωμένης Ευρώπης και από την άλλη μια χοντρή φάρσα ως κρίσιμο κοινωνικό πείραμα. Διότι αν το πείραμα πετύχει, αποδεικνύει ότι μπορεί να επαναληφθεί και αλλού. Σε άλλο κόμμα, με άλλους ανθρώπους και προς άλλη κατεύθυνση. Ότι μπορείς να φυτέψεις ηγέτες από το πουθενά και να καθορίσεις την τύχη μιας χώρας. Και δυστυχώς δεν είναι αποτέλεσμα τεχνητής νοημοσύνης. Απομένει να μάθουμε κάποια στιγμή αν είναι αποτέλεσμα ενός big bang, δηλαδή της έκρηξης μιας υπέρπυκνης πολιτικής μάζας, μηδενικής αρχικής εντροπίας ή ενός ευφυούς εγκεφάλου. Κάτι δηλαδή σαν τη δημιουργία του κόσμου. Ή μήπως τα ύστερα του κόσμου;
