Μπαράκια vs Γκέτο Να ζει κανείς ή να μη ζει;

«Α πα πα, εγώ δεν πάω σε γκέι μπαρ γιατί δεν θέλω να γκετοποιούμαι! Είμαι γκέι αλλά δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες». Ακούμε συχνά τέτοιες δηλώσεις από γκέι και λεσβίες και μου φαίνεται απίστευτο που δεν καταλαβαίνουν την ολοφάνερη ομοφοβία που περιέχουν. Άλλο το να μην πηγαίνεις σε ένα μπαρ επειδή δεν σου αρέσει και άλλο επειδή έχει την ταμπέλα «γκέι». Ας το καταλάβουμε: δεν είναι γκετοποίηση να αναζητάς ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι κοινά στοιχεία, χώρους όπου αισθάνεσαι άνετα. Διότι κακά τα ψέματα, δεν μπορείς να φλερτάρεις και να φιληθείς οπουδήποτε σαν γκέι – αν και μπορούμε σε περισσότερους χώρους απ’ ό,τι νομίζουμε.

Στα γκέι μπαρ όμως δεν πάμε μόνο λόγω ασφάλειας ούτε επειδή φοβόμαστε να εκδηλώσουμε τη σεξουαλικότητά μας αλλού. Πάμε επειδή υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους είναι πιθανότερο να έχουμε κοινά. Για τον ίδιο λόγο που οι ροκάδες πάνε σε ροκ μαγαζιά κι όχι στα μπουζούκια. Φυσικά δεν είμαστε όλες οι λεσβίες και οι γκέι ίδιες· με μερικούς δεν έχουμε κανένα κοινό, εκτός από τον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό.

Μια βραδιά στο Mybar, στο Fou ή στο Noiz, ένα γεύμα στη Σαπφώ ή στο Πέταλο διαφέρει από μια έξοδο σε στρέιτ μαγαζιά. Όχι επειδή η μουσική είναι απαραίτητα καλύτερη ή διαφορετική, αλλά επειδή είναι πανέμορφο να βλέπεις γκέι αγόρια και κορίτσια τριγύρω σου, να διασκεδάζουν χωρίς να καμουφλάρουν την ομοφυλοφιλία τους. Είναι μαγικό να βλέπεις ζευγάρια γυναικών και αντρών να χαίρονται τον έρωτά τους. Μας κάνει καλό να βλέπουμε όμορφες εικόνες μας.

Αυξάνονται τα γκέι μπαράκια της Αθήνας – πράγμα σούπερ, αν και μας λείπουν ακόμη άλλοι χώροι συνεύρεσης: ομάδες, εκδηλώσεις, δραστηριότητες. Γράφω αυτές τις γραμμές από τα OutGames στην Κοπεγχάγη, όπου βρίσκονται 5.500 γκέι αθλητές και αθλήτριες από 98 χώρες και χιλιάδες θεατές. Πω πω γκέτο ε; Με χαιρετισμό από τον πρωθυπουργό της Δανίας και παρουσία της δημάρχου της πόλης στην τελετή έναρξης, οι γκέι αθλητικοί αγώνες είναι κάτι παραπάνω από σπορ: είναι ένας εορτασμός της ύπαρξής μας. Όταν αμφισβητούν το δικαίωμά μας να υπάρχουμε, όταν θεωρούμαστε πολίτες δεύτερης κατηγόριας, αόρατοι, χωρίς δικαιώματα, οφείλουμε να γιορτάζουμε την ύπαρξή μας και να περηφανευόμαστε γι’ αυτή.

Στην Ελλάδα κυκλοφορεί ο μύθος ότι είσαι καλύτερος γκέι όταν πας μόνο σε στρέιτ μαγαζιά και δεν «γκετοποιείσαι». Ας καταλάβουμε ότι το να διαλαλούμε με ύφος ότι είμαστε «εκτός κυκλωμάτων» κρύβει μια βαθιά ντροπή για την ομοφυλοφιλία μας! Δεν είναι κακιά ταμπέλα το να είσαι γκέι! Είναι μια ταμπέλα που φοράμε με χαρά, ηρεμία και περηφάνια. Να ζει κανείς ή να μη ζει – περήφανα που είναι γκέι! Ιδού το ερώτημα.

Πέτα τα όλα!

O Pedro Andreas θ’ ανέβει στο κλουβί του fcuk play room για να σας τα δώσει όλα, την Παρασκευή 31. Είσοδος € 10, ανοιχτά από τις 21.00.