Σ’ αυτό τον τόπο τον κακόμοιρο, τον σκοταδισμένο, ποτέ δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας με το πάνω κεφάλι. Πάντα έχουμε για οδηγό το φαντασιακό των ορμών μας και πορευόμαστε. Αυτό το φαινόμενο αλλιώς το λέμε και Λαϊκισμό και σπάνια στον τόπο μας καταφέρνουμε να το απομονώσουμε. Ακόμα και μετά από μεγάλα εθνικά κάζα, που ενίοτε οδηγούν και σε καταστροφές (πάντα ως αποτέλεσμα του δόλιου Λαϊκισμού), ποτέ δεν μπορούμε να βάλουμε μυαλό.
Σαν τα περιστεράκια, όταν (όσα γλίτωσαν) πετάγονται μακριά από το δολοφόνο που με μια ντουφεκιά έσπειρε το θάνατο στα αδέρφια τους. Αλλά, πέντε λεφτά αργότερα, μόλις ο ίδιος τους πετάει ψίχουλα για να τα προσελκύσει, αυτά πάλι σπεύδουν κοντά του για να τα ευεργετήσει. Γι’ αυτό και πάντα οι εθνικές καταστροφές πάνε κι έρχονται ως πάγιο εθνικό χτικιό και μας μαυρίζουνε το γένος. Αφού εμείς τα κορόιδα, την ξέρουμε τη δουλειά.
Συστηματικά υποκύπτουμε στο δέλεαρ του Λαϊκισμού, ο οποίος έρχεται και μας δημιουργεί εθνικές κρίσεις, τις οποίες ψευδώς ο ίδιος αποδίδει σε φανταστικούς εξωτερικούς εχθρούς. Και όταν πανικοβαλλόμαστε από αυτές τις κρίσεις, πάλι φωνάζουμε τους Λαϊκιστές, για να τις αντιμετωπίσουν. Και τότε συνήθως αναπόδραστα έρχονται οι εθνικές καταστροφές. Τι δεν καταλαβαίνεις, περιστεράκι μου, που πάλι είσαι έτοιμο να τη φας από ένα παρόμοιο τύπο με καραμπίνα;
***
Ένα από τα αγαπημένα παίγνια των Λαϊκιστών, με το οποίο γητεύουν τον οχλοπολτό, είναι μια γνωστή παραμύθα. Αυτή εξηγεί ψευδώς τα πώς και τα γιατί μιας τέτοιας εθνικής κρίσης, για την οποία ποτέ δεν φταίνε αυτοί κι εμείς, αλλά πάντα οι ξένοι. Το μοτίβο είναι τύπου «εγώ είμαι σκληρό κουτσαβάκι, ο Διαπραγματευταράς, στείλτε εμένα στις μεγάλες δυνάμεις, να πάω και να τους κάνω του αλατιού». «Και άμα μου εμπιστευτείτε την κοινή μας τύχη, με εμένα θα προκόψετε! Θα τους κάνω άνω κάτω τους ξένους, έτσι και δεν μας δώσουν αυτά που θα απαιτήσουμε, άλλωστε δεν τους χρωστάμε, μας χρωστάνε» κτλ. Μην ξεχνάμε, περιστεράκια μου, ότι αυτό το φρούτο του αρχιδιαπραγματευταρά δεν είναι καινούργιο, δεν ήταν μόνο ο Αντρέας που το έπαιζε στα δάχτυλα και μετά το έκλεψαν ο Σαμαράς και τώρα ο Τσίπρας.
Ο απεχθής λαϊκιστής Δηλιγιάννης, που τόσο ζημίωσε τον τόπο κάνοντας καταθλιπτική μέχρις εσχάτων δομική αντιπολίτευση στον Τρικούπη, παρόμοια έλεγε σχετικά με μία κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής πριν ενάμιση αιώνα. Εκεί θα κρινόταν «τι δώρα θα μας έδιναν οι ξένοι που εμείς τους χαρίσαμε τα φώτα» και αυτός ως διαπραγματευτής και τι δεν έλεγε ότι θα πάει να κάνει. Στο τέλος γύρισε με άδεια χέρια, βέβαια. Και ο φοβερός Σουρής του αφιέρωσε ένα αξεπέραστο σατιρικό, περιγράφοντας τάχα τι διαπραγματευτικούς άθλους διέπραξε εκεί πέρα, από όπου κλέβουμε το εύγλωττο φινάλε. «Ή θα γίνει στην Ελλάδα μια γενναία αμοιβή, ή σας παίρνομε τα φώτα κι απομένετε στραβοί»…
Γενικά, λοιπόν, εκείνα τα «διαπραγματευτικά» που έλεγε ο κ. Σαμαράς πριν πρωθυπουργεύσει και που τα λέει τώρα ο κ. Τσίπρας, επίδοξα οδεύοντας στα αχνάρια του, δεν είναι τέχνασμα της εποχής. Είναι μια καψούρα στο εθνικό φαντασιακό, που κάνει τον κουτσαβακισμό μας να διεγείρεται και να μην μπορούμε να αντισταθούμε στα θέλγητρα του κάθε πολιτικού απατεώνα, που μας ξεγελάει εν ου παικτοίς. Το έχουμε πάρει κολάι. Εμφανίζονται στη δημόσια σφαίρα διάφοροι Κλέωνες και σαν Κινγκ Κονγκ βαράνε γροθιές στα στήθη τους και τσιρίζουνε γρυλλίζοντας «Μάνα, θα πάω στα καράβια! Άσε με να διαπραγματευτώ, ρε μάνα!».
Τι να διαπραγματευτείς, Καραμήτρο; Νοικοκυρέψου πρώτα, που είσαι ο πιο χαβαλές και σουρωτήρης από τη διαφθορά κήπος της οικουμένης και πήγαινε μετά να διαπραγματευτείς. Όπως κάνουν όλοι οι ατυχήσαντες και πρόσκαιρα αποτυχημένοι! Αλλιώς θα ξαναγίνεις ο συνήθης Καραγκιόζης καρπαζοεισπράκτορας. Και με το δίκιο τους θα σε βαράνε για το γελοιοπρεπές θράσος σου, όλοι εκείνοι που διαρκώς τους ζητάς περισσότερα και ασυστόλως τους επιστρέφεις λιγότερα. Κάνε ό, τι και η Ιρλανδία και μετά πάρε ό, τι θες. Αλλιώς δεν θα πάρεις τίποτε. Και θα καταστρέψεις τον τόπο σου και θα τον καταστήσεις του κόσμου τον περίγελω.
Και μην συνεχίζεις να ζεις στην κοζμάρα του φαντασιακού σου, δεν είσαι ο Μεγαλέξανδρος. Ο Καραγκιόζης Καρπαζοεισπράκτορας παραμένεις, όσο και αν ο Λαϊκισμός σου φουσκώνει τα μυαλά μας με αγέρα. Οι καρπαζιές δεν σταματάνε με ξεσαλωμένες τσιρίδες και φωνασκίες. Ούτε τότε που ο κ. Σαμαράς έκανε σαματά χτυπώντας τα έδρανα, ούτε και τώρα που ο κ. Τσίπρας απειλεί Αγορές και Δαίμονες. Σταματάνε, μόνο όταν εκείνοι που σε βαράνε (επειδή εσύ ως ζήτουλας τους είχες δώσει δικαίωμα να σε βαράνε), βλέπουν ότι σοβαρεύεσαι και συνεργάζεσαι μαζί τους, για να συνέλθεις προς αμοιβαία ωφέλεια.
Έτσι, ο άντρας της μυλωνούς, που δεν έχει ιδέα από διεθνείς σχέσεις και πραγματικότητες, συνήθως καταλήγει ως εθνικός εντεταλμένος. Για να διαπραγματευτεί το τίποτε, συνήθως, τα αδιαπραγμάτευτα, αυτά που οι μεγάλοι εύλογα δεν διανοούνται να θέσουν σε διαπραγμάτευση. Αφού αυτοί δεν είναι σαν τον λαϊκισμένο τσιφτετέλληνα, ο οποίος τρώει όλο το κουτόχορτο (που οι Κλέωνες του προσφέρουν, υποτιμώντας τον χυδαία). Οι μεγάλοι έχουν κανόνες, με τους οποίους προσέρχονται στις διαπραγματεύσεις.
Και οι κανόνες αυτοί καταπατώνται μόνο από εκείνους που έχουν τεράστια ισχύ. Ποτέ από τα βρυχώμενα ποντίκια, τα κλωτσοσκούφια, που νομίζουν ότι είναι υπερδυνάμεις. Και το πολύ πολύ να παίξουν το ρόλο του λαγού, που λέει μαγκιές πίσω από την πλάτη του λιονταριού και μετά τρέχει και δεν φτάνει. Ο Καραγκιόζης καρπαζοεισπράκτορας, που νομίζει ότι είναι Μεγαλέξανδρος και πάει όλο να διαπραγματευτεί, στριγγλίζοντας κουτσαβάκικα κάνει τους διεθνείς φίλους του να φαίνονται αντίπαλοι. Και εκείνοι σκέφτονται, τι λέει ο κακομοίρης, βλέπουν ότι ο τύπος είναι μπον πουρ λ’ οριάν, τον λυπούνται, αλλά υπάρχουν και όρια…
Και όταν αυτοί συγχύζονται από το θράσος του και αποδέχονται την πρόκληση, τότε γίνεται αστείος και θλιβερός συνάμα. Και θυμίζει τον παλαιστή που προκαλεί τον αντίπαλο με φιγούρες, άναρθρες κραυγές, κωλοτούμπες στον αέρα και άλλα χαζά που τον εξαντλούν. Τότε ψιλοζαλίζεται από μόνος του και κάθιδρως πέφτει με ορμή πάνω στον αντίπαλο, ο οποίος, παραμένοντας ακίνητος, με ένα πολύ χαλαρό και ελαφρό χτύπημα τον πετάει κάτω ξερό με νοκ άουτ…
Είναι όμως αμαρτία, το δικό τους το εξουσιαστικό γινάτι των λαϊκιστών να το πληρώνουν διαρκώς οι λαοί. Κάτι που βέβαια η μαρξιστική ανάλυση ποτέ δεν κατάφερε να το ενσωματώσει στα κιτάπια της. Έτσι, για την «Αριστερά», η έννοια του καταστροφικού διαταξικού λαϊκισμού, που πάντα είναι ΔΕΞΙΟΣ, ανεξαρτήτως χρώματος, μπλε, πράσινου, κόκκινου ή ροζ, δεν υπάρχει ως μη ταξική. Οπότε η «Αριστερά» απορρίπτει και κάθε σχετική κριτική και μένει ήσυχη. Δεξιός είναι μόνο ο καπιταλισμός, καρντάση, μην μας μπερδεύεις…
Και δώστου χάντρες του ιθαγενή, που τις ρουφάει σα να ‘ταν αμβροσία από τα γαλαντόμα χέρια του μεγάλου αρχιδιαπραγματευταρά, που έτσι κερδίζει την εντολή μας, δηλαδή την εξουσία. Και συνεχίζει να καθημάσσεται το καθ’ ημάς ισλάμ από τους λαϊκιστές, που πάνε να «διαπραγματευτούν», αφού έχουνε χτυπήσει τα χέρια σε τραπέζια και έχουνε βάλει τις φωνές στους ήρεμους αντιπάλους τους. Και παριστάνουν τους δίκαιους Δαυίδ, που θα πάνε να διαλύσουνε τους άδικους Γολιάθ. Δεν είναι όμως παρά μικροί Γολιάθ, που πάνε και τρώνε ξύλο από άλλους θηριώδεις Γολιάθ. Και καταστρέφουνε την τύχη του τόπου μας.
***
Τι έχουμε, λέει, με τον Τσίπρα; Μα ό, τι είχαμε και με τον Αντρέα, ό, τι είχαμε και με το Σαμαρά από το 1992. Και ερχόντουσαν και μας λέγανε διάφοροι, χαλάρωσε, μην είσαι τόσο άκαμπτος. Δεν χάσαμε και πολλά που δεν τους ακούγαμε. Δημιουργήσαμε σοβαρά προβλήματα στην δημοσιογραφική μας καρριέρα, αλλά υπάρχει και η αξιοπρέπεια. Κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα.
Για όλα αυτά τα παιδιά που μας λαϊκίζουν κι εμείς προθύμως καθόμαστε να μας βατέψουν τις συνειδήσεις, λοιπόν, υπάρχει πάντα το ερώτημα: Πολιτική βλακεία ή πολιτική δολιότητα είναι που κανοναρχεί στη σκέψη και την πράξη τους; Αυτό πάντα θα είναι καλό να μην το ξεχνάμε, όταν λαϊκιζόμαστε και χασκογελάμε, σέρνοντας τους Ζάλογγους χορούς της εθνικής αυτοκαταστροφής.
Ούτε ο διαπραγματευταράς Αντρέας χόρευε στο ταψί τους Μεγάλους, για να διώξει τις Βάσεις του Θανάτου που ποτέ δεν έφευγαν, παρά μόνο στο φαντασιακό μας. Ούτε τώρα ο «Αλέξης» θα χορέψει στο ταψί τις Αγορές. Όταν έρχεται ο δόλιος Κλέων και μας λέει πως θα πάει «να διαπραγματευτεί καλύτερα» από τους προηγούμενους, αντί να παίρνει την επιδοκιμασία μας, θα έπρεπε να κερδίζει τον οίκτο μας. Αλλά, αυτά μόνο στα όνειρα…
Τι ήταν εκείνο που έκανε τον Αντρέα, να χρησιμοποιήσει ως μοχλό το Σαμαρά και το δόγμα «ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα», προκειμένου να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη Μητσοτάκη; Πώς αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί η εθνική ευκαιρία μιας συμβιβαστικής λύσης στο Μακεδονικό και στη συνέχεια να απομονωθεί διεθνώς η Ελλάδα και να δώσει χώρο στην Τουρκία να προετοιμάσει τα Ύμια και τις γκρίζες ζώνες;
Και όλα αυτά, ενώ ο Αντρέας ήταν ο μόνος που αντιλαμβανόταν ότι θυσίαζε την πατρίδα για τις εξουσιαστικές του ορέξεις, χρησιμοποιώντας τον Σαμαρά που είχε το ακαταλόγιστο; Και γιατί εμείς οι ελάχιστοι, που λέγαμε «ας δεχτούμε τώρα μια συμβιβαστική Σλαβομακεδονία, αλλιώς αύριο θα φάμε σκέτη Μακεδονία», τρώγαμε ξύλο και διωγμούς, για τους οποίους ποτέ κανείς δεν μας έχει «συγχωρήσει»;
Είναι ο Διαπραγματευταραδισμός, ηλίθιε! Αυτός που γητεύει το υπανάπτυκτο εθνικό μας ισλάμ, κάνοντάς το να ξεχνάει ότι ένα κι ένα κάνουν δύο. Αυτός ενεργοποιεί τα ένστικτα και τις ορμές του μειοψηφικού ψεκαζμένου τραμπουκοφασαριόζου οχλοπολτού, ο οποίος παρασύρει και επηρεάζει και το υπόλοιπο έθνος. Έτσι, σε κάθε κρίση που κουβαλάει ο εθνολαϊκισμός μας, ξεκινάμε πάντα πλησίστιοι να μην θέλουμε το εφικτό κατά 95%. Και σιγά σιγά, οι ψεκαζμένοι χάνουν έδαφος και η λογική αναπτύσσεται. Αλλά, όπως και τότε που μακεδονιζόμασταν, έτσι και τώρα που αντιμνημονιζόμαστε, στο τέλος το ακμαίο ένα τρίτο των ψεκαζμένων πάντα διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα. Και τρομοκρατεί την πλειοψηφία, όπως καλή ώρα…
Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Κοντά σαράντα χρόνια τώρα, εμείς οι αμετανόητοι Δον Κιχώτες που έχουμε «τάμα» να αποδομήσουμε τον λαϊκισμό του καθ’ ημάς εθνικού ισλάμ, του κόβουμε τα κεφάλια, όμως το θηρίο είναι Λερναία Ύδρα. Το κεφάλι μας τρώμε… Αλλά, τι άλλο να κάνεις; Και από τότε που ο εθνικός ποιητής Διονύσης, στους «Αχαρνείς» του, μας άνοιγε τα μάτια και μας έμπαζε στο νόημα ειρωνευόμενος τον Λάμαχο που έλεγε «Μπλα μπλα μπλα δημοκρατία, μπλα μπλα μπλα με εκλέξανε», τίποτε δεν αλλάζει.
Από Λάμαχο σε Λάμαχο μας πάει τραβιώντας ο κυρίαρχος εθνολαϊκισμός, που τότε τον λέγαμε «το πατριωτικό και κοινωνικό ΠΑΣΟΚ» και σήμερα τον λέμε «Αριστερά» και αντιμνημονιακοί σύμμαχοι (aka Ανεξυριζαυγιτισμός)... Και από ναυάγιο σε ναυάγιο, παρά τις σύντομες παρενθέσεις συνετών ηγετών (κανονικός Καραμανλής και ΕΟΚ, Σημίτης και ΟΝΕ) που φέρνουν κάτι θετικό, για να έρθουν οι ξελιγωμένοι εξουσιαστές επίγονοι, να το ρημάξουν.
***
Και ενώ ανθεί το αστειάκι περί το Ευρώ «Η Λιθουανία έρχεται, η Ελλάδα φεύγει», ο κ. Σταθάκης ποτέ δεν κατάλαβε ότι μόνο όποιος ακολουθεί κάποιο σοβαρό πρόγραμμα παίρνει ρευστότητα από την ΚΤΕ. Ενώ, όποιος παριστάνει τον ατίθασο να μην πούμε τι παίρνει. Παρομοίως, όλοι εκείνοι οι κυριούληδες, που θα μπορούσαμε να εντάξουμε σε μια γενική ομάδα υπό την ονομασία Λος Τόλιος, οι κ.κ. Τόλιος, Μηλιός, Βούτσης, Μπαλάφας, Δραγασάκης, Σκουρλέτης και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις, που λένε τις γνωστές ομορφιές και αναγαλλιάζει ο κ. Γεωργιάδης, δεν είναι ένα λαθάκι.
Όλες αυτές οι διακεκριμένες ανοησίες που εκστομίζουν, δεν είναι μικροατυχήματα. Είναι η νομοτέλεια μιας ανερμάτιστης και ασυνάρτητης γιούργιας προς την Εξουσία, που δεν προκύπτουν κατά λάθος από στιγμές αδιαθεσίας κάποιων στελεχών. Είναι η κεντρική γραμμή του αγωνιστικού ντιριντάχτα, που τις παράγει. Και φυσικά ο κύριος εκφραστής τους, παρά τους φιλότιμους ισορροπισμούς, είναι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Όταν προ δύο εβδομάδων είχε πει στο Reuters «δεν θα κάνουμε μονομερείς κινήσεις, εκτός εάν μας αναγκάσουν», τι ήταν αυτός ο μπακαλιάρος; Ένα σινιάλο μεγαλεπήβολου Διαπραγματευτισμού άνευ διαπραγματευτικών ατού, αυτό ήταν!
Όταν, λοιπόν, βγαίνουν οι Λος Τόλιος και λένε το δίκιο που τους πνίγει, που τάχα μας τρομάζει, αυτό ακριβώς που λέει και ο κ. Τσίπρας επαναλαμβάνουν. Ότι είναι τρομοκράτες ζωσμένοι με εκρηκτικά, που έτσι «διαπραγματεύονται» την τύφλα τους την μαύρη. Ασχέτως αν από την άλλη ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ ωρύεται ότι «δεν είμαστε τρομοκράτες ζωσμένοι με εκρηκτικά». Αυτή η γιορτή παλινωδιών και αντιφάσεων είναι το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν τον ανησυχεί αυτό. Έχει εμπιστοσύνη στο ψεκαζζμένο ένα τρίτο των Ελλήνων που ξέρει να κάνει αυτό που πρέπει, να οδηγεί το λαό μας στην λεωφόρο των εθνικών μας συμφερόντων.
Και απλώς κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι πέρασε ο καιρός που φοβόταν ο Ευρωπαίος Γιάννης το μικρό ελληνικό θεριό. Ότι τώρα η ΕΕ είναι καλύτερα θωρακισμένη απέναντι σε ένα Γκρέξιτ και δεν μπορείς να την εκβιάσεις. Και δεν θα διστάσει να οδηγήσει στα άκρα την ανοησία του όποιου πτωχαλαζόνα αρχιδιαπραγματευταρά λαϊκιστή πάει κόντρα σε μια αυτονόητη γι’ αυτούς λογική.
Όχι γιατί ο εν λόγω πτωχαλαζόνας είναι ο νέος Σπάρτακος που ξεσηκώνει τους δούλους σε δίκαιο απελευθερωτικό αγώνα. Απλώς γιατί ο Λαϊκισμός του είναι ανόητος και καταστροφικός τουλάχιστον για τα ευρωπαϊκά (δεν τους νοιάζει πλέον που είναι καταστροφικότερος για τα ελληνικά) κεκτημένα. Και αυτό φαίνεται από την ένδεια των επιχειρημάτων του, όπως και των λοιπών «αντισυστημικών» για γέλια ομοιδεατών του, των ακροδεξιών ευρωπαίων λαϊκιστών Λεπέν, Γκρίλλο, Φαράτζ και των «αριστερών» Ποδέμος. Άλλως ειπείν, δεν κινδυνεύουμε από κάποιο κομμουνιστικό ρεσάλτο κατά της αστικής δημοκρατίας, αλλά από παρδαλό, ου μην και σαρδανάπαλο ρεσάλτο κατά της στοιχειώδους σοβαρότητας.
Δεν υπάρχει καμία διαπραγμάτευση να γίνει με τους Ευρωπαίους. Υπάρχει μια σοβαρή διαπραγμάτευση με τον εαυτό μας που εκκρεμεί και ολοένα την αποφεύγουμε όλοι μας, τόσο η ψεκαζμένη κοινωνία μας όσο και οι αρχιδιαπραγματευταί ηγέται μας. Θα το νοικοκυρέψουμε το διεφθαρμένο και σπάταλο σπιτικό μας, που μόλις συμμαζευτεί θα μπορέσει να πετύχει πολλές ευκολίες και στο θέμα του χρέους και της ανάπτυξης; Αλλιώς δεν θα δει ποτέ χαΐρι και προκοπή. Αυτό και τίποτε άλλο δεν είναι προς διαπραγμάτευση, αφού χωρίς αυτό δεν νοείται κουβέντα περί χρέους...
***
Κι έτσι μπαίνουμε σε προεκλογικό χρόνο εξπρές, που συμφέρει τους «μεγαλύτερους». Οι δύο μονταζιέρες ετοιμάζονται να πολώσουν, να διχάσουν, να τυφλώσουν. Όλα δείχνουν ότι οι δυνάμεις του εθνικού ισλάμ θα διακριθούν, σε προνομιακό περιβάλλον ανάπτυξης Βαϊμαρικού φαινομένου. Σίγουρα, όποιος κι αν χάσει τις εκλογές, ένα είναι βέβαιο: νικητής θα είναι το ποδόσφαιρο. Και κάποιοι το βλέπουν το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει, αλλά αυτό είναι κινδυνολογία και πιπέρι στο στόμα.
Υ.Γ. 1 Όταν ήταν μαθηματικά απίθανο να κερδίσει την πρωθυπουργία ο Σημίτης στις 18/01/1996, εμείς λέγαμε ότι αποκλείεται να βγει οποιοσδήποτε άλλος, προκαλώντας τα χαμόγελα των δικτυωμένων πολιτικών ρεπόρτερς. Αλλά ενίοτε η ανάλυση καβαλάει και το ακριβέστερο ρεπορτάζ. Αφού οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, χωρίς Σημίτη δεν θα επανεκλέγονταν. Έτσι για το δικό τους καλό, δεν προτίμησαν τους Ακημάκηδες και έτσι (δευτερογενώς) η χώρα μπήκε στην ΟΝΕ… Το ένστικτο της αυτοσυντήρησής τους έβγαλε πρωθυπουργό τον Σημίτη το 1996. Σήμερα, με τα καμένα μυαλά δεν υπάρχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Οι ψεκαζμένοι βουλευτές μας είναι αναστενάρηδες, δεν έχουν επίγνωση του δικού τους συμφέροντος, δεν τόλμησαν να βγάλουν ΠτΔ. Έτσι κρεμάνε τον εαυτό τους, βάζουν σε υψηλό κίνδυνο σοβαρού ατυχήματος και τον τόπο.
Και ξαναπάμε σε εκλογές, όπως ακριβώς και το 2012, επειδή το θέλει η ματαιόδοξη μειοψηφική Αξιωματική Αντιπολίτευση και η κοινωνία δεν μπορεί να το αποτρέψει. Έτσι γκρέμισε την Κυβέρνηση Παπαδήμου ο κ. Σαμαράς και έστειλε πίσω τα προγράμματα για τουλάχιστον δύο χρόνια. Έτσι κάνει τώρα και ο κ. Τσίπρας. Υπεύθυνοι γι’ αυτό δεν είναι μόνο οι ξελιγωμένοι για Πρωθυπουργική Εξουσία ηγέτες μας, όμως. Υπάρχουν και οι πολίτες που με την ψήφο τους επενδύουν και ελπίζουν σε αυτούς.
Υ.Γ. 2 Η κυρία Μαρίν Λεπέν, επιμένει να δείχνει ότι ο Ανεξυριζαυγιτισμός είναι φαινόμενο διεθνές και ακμαίο. Η ψηφοφορία στη Βουλή για ΠτΔ έδειξε ότι ήταν γελοιότητες τα περί Ναζί που εξαγοράστηκαν από την Κυβέρνηση. Αφού αυτοί αλλού δίνουν την καρδιά τους, στο Αντιμνημονιακό Όραμα. Κι εμείς λόγω όγκου κειμένου, θα αφήσουμε πάλι για τις επόμενες μέρες τον χρεωστούμενο Έκτο Μύθο της Ανεξυριζαυγιτικής Τερατογένεσης.
Υ.Γ. 3 Όσο κι αν είναι σα να κλέβεις εκκλησία, κάνοντας πια κριτική στο σκέλεθρο του Αβραμόπουλου της «Αριστεράς», είναι θλιβερό το επιλεγέν πρόσχημα. Μόλις ο κ. Τσίπρας ξεκαθάρισε ότι δεν παίζει θέση στο Επικρατείας, αλλά μόνο στα ψηφοδέλτια με σταυρό, ξαφνικά διαφάνηκαν πολιτικές διαφωνίες μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ και χάλασε το Μυστήριο… Μυστήρια πράματα, ένας τέτοιος άνθρωπος του καθαρού λόγου, της προόδου και της απάρνησης κάθε συνδιαλλακτικής σκοπιμότητας στην πολιτική του καρριέρα...
