Όσοι διαβάζετε καιρό και τακτικά το «και μπράβο τους» θα θυμάστε ότι είμαι υπέρ της παρακολούθησης των πολιτικών (και των στρατιωτικών και των διπλωματών) από την ΕΥΠ. Πιστεύω ότι αν υπάρχουν κίνδυνοι για την εθνική ασφάλεια (αν δεν υπάρχουν, πρέπει να καταργηθεί η ΕΥΠ), αυτοί δεν προέρχονται από τους μανάβηδες και τους υδραυλικούς αλλά από ανθρώπους με εξουσία και πληροφορίες. Την ίδια άποψη είχε για λίγο και ο πρωθυπουργός (την είχε μάλιστα εκφράσει και στη Βουλή) αλλά τελικά, πιθανότατα υπακούοντας στο συντεχνιακό συμφέρον, ψήφισε έναν νόμο που κάνει τη νόμιμη παρακολούθηση των πολιτικών πρακτικά αδύνατη.
Επίσης πιστεύω ότι κάθε πολιτικός πρέπει να ζει σα να είναι σίγουρος ότι είναι στόχος παρακολούθησης. Βλέπετε, υπάρχουν και άλλες χώρες που έχουν υπηρεσίες πληροφοριών, υπάρχουν επιχειρηματίες, υπάρχουν αδίστακτοι δημοσιογράφοι, και ο πολιτικός που δεν έχει στο μυαλό του ότι παρακολουθείται είναι πολιτικός χωρίς μυαλό.
Νομίζω ότι πολλοί συμπολίτες πιστεύουν το ίδιο αλλά και ότι οι περισσότεροι από αυτούς που θεωρούν την παρακολούθηση ενός πολιτικού από την ΕΥΠ κάτι κακό το αντιλαμβάνονται σαν την κλοπή χιλίων ευρώ από έναν εκατομμυριούχο. Ως κάτι που δεν πρέπει να γίνεται αλλά δεν είναι και τόσο φοβερό.
Γι’ αυτό άλλωστε το δράμα της παρακολούθησης του συντρόφου Ανδρουλάκη δεν συγκινεί ιδιαιτέρως το κοινό και νομίζω ότι ο νέος γύρος του δράματος πάλι δεν θα κόψει πολλά εισιτήρια.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είμαι περίεργος να μάθω γιατί παρακολουθείτο ο κραταιός Νικόλας από την ΕΥΠ και μέχρι να το μάθω (είμαι σίγουρος ότι ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ θα ενημερώσει την κοινή γνώμη αμέσως μόλις το μάθει) δεν μπορώ να μην κάνω υποθέσεις τις οποίες θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Έχουμε και λέμε λοιπόν…
Η ΕΥΠ έπεσε θύμα της άποψης ότι κάποιος που δεν μιλάει έχει πολλά να κρύψει ενώ όλοι ξέρουμε ότι κάποιος που δεν μιλάει συνήθως δεν έχει τίποτα να πει. Το ότι ο σύντροφος Ανδρουλάκης δεν ήταν από τους πιο δραστήριους ευρωβουλευτές μπορεί να γέννησε απορίες οι οποίες θα είχαν λυθεί αν κάποιος τον είχε εγκαίρως ακούσει να πασχίζει να μιλήσει αγγλικά.
Κάποιος τον άκουσε να μιλάει αγγλικά και θεώρησε αδύνατον ένας άνθρωπος μετά από χρόνια στην ευρωβουλή να μιλάει σαν κάποιος που η μόνη του επαφή με τη γλώσσα είναι τα ονόματα των ποδοσφαιριστών της Πρέμιερ Λιγκ και πίστεψε ότι πρόκειται για τέχνασμα κάποιου που θέλει να περάσει ως εντελώς ανήμπορος και αδαής. Η παρακολούθηση κράτησε όσο ήταν απαραίτητο προκειμένου να διαπιστωθεί ότι ήταν στ’ αλήθεια.
Η παρακολούθηση έγινε στο πλαίσιο έρευνας για το ταξίδι στον χρόνο. Ο σύντροφος Ανδρουλάκης μοιάζει να έρχεται απευθείας από τη δεκαετία του 1980 χωρίς να έχει ζήσει και ό,τι έχει μεσολαβήσει.
Με δεδομένο ότι ακόμα και στην Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών ζουν και βασιλεύουν οι κλαδικές, δεν αποκλείεται η παρακολούθηση να ήταν από άλλους πασόκους που ήθελαν να μάθουν πράγματα για έναν υποψήφιο ηγέτη του κόμματος.
Ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης, νιώθοντας απειλή από τις ηγετικές ικανότητες αυτού πολιτικού με τις σπάνιες ικανότητες, διαβλέποντας την ορμή με την οποία θα ερχόταν προκειμένου να φέρει τα πάνω κάτω στο πολιτικό σκηνικό, ζηλεύοντας τον σύγχρονο λόγο του και το επικοινωνιακό του χάρισμα, προβλέποντας ότι μπορεί να του πάρει μέχρι και τον Θοδωρή τον Ζαγοράκη, ζήτησε να παρακολουθηθεί αυτό το πολιτικό φαινόμενο. Τελικά δεν κατάφερε πολλά και το μοιραίο έγινε: ο Θοδωρής ο Ζαγοράκης, παρότι ευρωβουλευτής της Νέας της Δημοκρατίας, είναι τώρα και υποψήφιος ευρωβουλευτής ΠΑΣΟΚ. Και μπράβο του.
12°
