Η Γιάννης που θέλει ξύρισμα και η συνολική υποταγή στο ατομικό παραμύθι

Όταν λέγαμε «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» το λέγαμε απαξιωτικά. Το να μπορεί ο καθένας να ισχυριστεί ανενόχλητος ότι είναι κάτι που δεν είναι, προδίδει μια κοινωνία αδιάφορη για την πραγματικότητα και άρα μια κοινωνία με μέλλον σκοτεινό. Στη Σκωτία, από την άλλη, θεωρούν ότι δεν πρέπει απλώς να περιοριστούν στη δυνατότητα του καθενός να δηλώνει πως είναι ό,τι του κατέβει αλλά ότι πρέπει να περιορίσουν και τη δυνατότητα αμφισβήτησης της ορθότητας της δήλωσης. Για να το πω πιο απλά, αποφάσισαν ότι όχι μόνο μπορεί ένας άνθρωπος με πέος και όρχεις να δηλώνει γυναίκα αλλά ότι πρέπει να ελεγχθεί και όποιος τον αποκαλέσει άντρα.

Από χθες στη Σκωτία είναι σε ισχύ ο νέος νόμος για τη «ρητορική μίσους» και σύμφωνα με την Υπουργό «Θυμάτων και Ασφάλειας της Κοινότητας» (Minister for Victims and Community Safety) το misgendering μπορεί να οδηγήσει σε έλεγχο από την αστυνομία.

Αν αναρωτιέστε τι στο διάολο είναι το misgendering να σας πω ότι είναι να χρησιμοποιήσετε το άρθρο «ο» για έναν άνθρωπο ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως γυναίκα. Δηλαδή ο Γιάννης μπορεί να έχει πέος και όρχεις αλλά από τη στιγμή που ο ίδιος δηλώνει γυναίκα θα είναι ποινικώς ελεγκτέο το να πείτε «ο Γιάννης θέλει ξύρισμα» και για να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο από νομικής απόψεως πρέπει να πείτε «η Γιάννης θέλει ξύρισμα». Αυτό προς το παρόν στη Σκωτία αλλά, επειδή η παλαβομάρα είναι μεταδοτική και βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην οικονομική ευμάρεια, δεν αποκλείεται πολύ σύντομα να ακολουθήσει ολόκληρη η Δύση.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω κανένα πρόβλημα με οποιονδήποτε θέλει να ισχυρίζεται το οτιδήποτε για τον εαυτό του. Αν ο Γιάννης θέλει να λέει ότι είναι γυναίκα, αεροπλάνο ή αφρώδης οίνος πρέπει να είναι ελεύθερος να το κάνει. Μόνο που θέλω κι εγώ να έχω το δικαίωμα να μπορώ να παρατηρήσω ότι αν δεν είσαι υγρό με μπουρμπουλήθρες δεν είσαι αφρώδης οίνος, αν δεν έχεις φτερά δεν είσαι αεροπλάνο κι αν έχεις πέος και όρχεις δεν είσαι γυναίκα. Ο καθένας πρέπει να μπορεί να απολαμβάνει το παραμύθι του χωρίς όμως να το επιβάλει στους υπόλοιπους.

Η κυβέρνηση της Σκωτίας αποφάσισε ότι το δικαίωμα κάποιου στο παραμύθι περιλαμβάνει και την υποχρέωση όλων των υπόλοιπων να ζήσουν σε αυτό και ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο πέρα από την αυτοϊκανοποιητική εξυπηρέτηση ενός κατά φαντασίαν προοδευτισμού. Και η καταπολέμηση της «ρητορικής μίσους» μου φαίνεται μια φτηνή δικαιολογία. Αν δω στον δρόμο έναν άνθρωπο με έναν κουβά στο κεφάλι, μου πει ότι είναι σφουγγαρίστρα δεν πρέπει να αρχίσω να τον κοροϊδεύω και να τον βρίζω (και οι ήδη υπάρχοντες νόμοι τον καλύπτουν νομικά από τέτοιες συμπεριφορές) αλλά δεν είναι λογικό να είμαι υποχρεωμένος να δεχτώ ότι είναι σφουγγαρίστρα. Και δεν είναι λογικό να ισχυρίζεται κάποιος ότι ο λόγος που λέω ότι δεν είναι σφουγγαρίστρα είναι ότι τον μισώ.

Αυτοί οι βλακώδεις νόμοι δεν περιορίζουν τη ρητορική ή τα εγκλήματα μίσους. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να περιορίσουν την ελευθερία της έκφρασης* (άρα να αποδυτικοποιήσουν τη Δύση) και να εξοργίσουν κάθε άνθρωπο που δεν θέλει αν παραδοθεί στην παλαβομάρα. Και το χειρότερο είναι ότι στρέφουν τους πιο αφελείς στην ακροδεξιά η οποία προφανώς θα σπεύσει να εκμεταλλευτεί τη θεσμοθέτηση της υποχρέωσης υποταγής στην παλαβομάρα. 

Φυσικά μετά οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως προοδευτικοί θα αναρωτιούνται τι φταίει για την άνοδο της ακροδεξιάς ενώ η απάντηση θα είναι για άλλη μια φορά στον καθρέφτη τους. Και μπράβο τους.  

* ο «αντιρατσιστικός» νόμος στην Ελλάδα το μόνο που κατάφερε είναι να οδηγούνται από επαγγελματίες μηνυτές άνθρωποι στα δικαστήρια επειδή τολμούν να κρίνουν το Ισλάμ. Δηλαδή επειδή τολμούν να είναι δυτικοί.