Για τον εξοπλισμό της Ουκρανίας

Εδώ και μερικές εβδομάδες προπαγανδίζεται λυσσαλέα η γενική αίσθηση ότι η Ρωσία νικά, ότι προελαύνει, ότι κερδίζει πόντους στις μάχες και ότι τα εδαφικά της κέρδη είναι κάτι περισσότερο από σημαντικά. Λοιπόν, ναι, υπάρχει μια κάποια αλήθεια εδώ. Πράγματι η Ρωσία κερδίζει έδαφος μπαίνοντας σε ισοπεδωμένες, χωρίς κατοίκους κωμοπόλεις της ανατολικής Ουκρανίας που είχε βομβαρδίσει ανηλεώς προ δύο ετών, ουσιαστικά στην αρχή της ιταμής εισβολής, και από τις οποίες υποχώρησε κακήν-κακώς πριν από ένα χρόνο, αφήνοντας άφθονο κομπόστ πίσω της. Περπατά σημειωτόν πάνω σε ήδη ισοπεδωμένες, ακατοίκητες εκτάσεις, πληρώνοντας παρά ταύτα βαρύ φόρο αίματος — άχρηστου βέβαια, κατά τα άλλα, για τον παρανοϊκό εγκληματία που τη διαφεντεύει.

Αυτό είναι το ένα που κάνει. Η μία αλήθεια. Το άλλο είναι η «πραγματική πραγματικότητα» του ρωσικού πολέμου, του απεχθέστερου από καταβολής πολέμων σε όλη την ανθρώπινη ιστορία: εκτοξεύει δανεικούς πυραύλους (από Ιράν, Κίνα και Βόρειο Κορέα, καθώς οι ίδιοι οι Ρώσοι δεν έχουν τη δυνατότητα να φτιάξουν τίποτε πια, ούτε βίδες και μπουλόνια) στοχεύοντας ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ πολιτικές υποδομές της Ουκρανίας, στερώντας το ηλεκτρικό ρεύμα και το πόσιμο νερό από μερικά εκατομμύρια πολίτες — παιδιά, γέρους, νοσοκομεία, ό,τι βάλει ο νους. Χτυπά πολυκατοικίες και σκοτώνει βρέφη, μανάδες, γάτες και σκύλους την ώρα που κοιμούνται, τάχα για να ρίξει το ηθικό των αμυνομένων.

Αυτό κάνει, και ΜΟΝΟ αυτό. Ούτε νικά, ούτε προελαύνει, ούτε έχει να επιδείξει ΜΙΑ νίκη επί του πεδίου. Τίποτα. Μηδέν. Την παραμικρή. Κι ας το πούμε κι αυτό: κάθε άλλη χώρα στη θέση της απλώς θα υποχωρούσε μετά από τόσες απώλειες σε έμψυχο και μη υλικό. Αλλά αυτή ΔΕΝ είναι μια φυσιολογική χώρα. Ποτέ δεν ήταν, και ποτέ δεν θα γίνει. Όχι όσο ζούμε εμείς, τουλάχιστον.

Αλλά τι συμβαίνει λοιπόν παράλληλα με αυτό; Συμβαίνει το εξής: η Ρωσία έχει ρίξει όλο της το βάρος στην —παλιά μου τέχνη κόσκινο— προπαγάνδα. Μια προπαγάνδα που αφενός συνεχίζει να μιλά για… προέλαση, χωρίς βέβαια να πείθει κανέναν —ακόμη και ο πιο βλάκας πουτινόφιλος δεν έχει κάτι να πει για… κέρδη—, και αφετέρου —και αυτό είναι που έχει σημασία εδώ— τσιρίζει με όλες της τις δυνάμεις για «διαπραγματεύσεις» και για «ειρήνη». Δεν το κάνει άμεσα φυσικά, αλλά δι’ αντιπροσώπων σε όλες τις Δυτικές χώρες. Δόξα τω Θεώ, έχουμε και στην Ελλάδα κάμποσα τέτοια φυντάνια, είτε ολόκληρους μηχανισμούς, κομματικούς, μιντιακούς, ακόμη και οπαδικούς, είτε διεσπαρμένους αγύρτες που για δυο χούφτες αιματοβαμμένα ρούβλια μπορούν να δουλεύουν νυχθημερόν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξερνώντας τερατωδίες και εμετούς.

Προφανώς μία προελαύνουσα δύναμη δεν ζητά ποτέ διαπραγματεύσεις: απλά συνεχίζει να νικά και να εξασφαλίζει ολοένα και μεγαλύτερα εδαφικά κέρδη. Και να προχωρά προς την πρωτεύουσα. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Η Ρωσία ξέρει πως ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ λόγος που η Ουκρανία χάνει ακόμα και αυτά τα λασπωμένα χωράφια στα ανατολικά είναι μία θλιβερή ΑΝΑΛΟΓΙΑ: το 1 προς 10. Για κάθε μία ουκρανική βόμβα, εκτοξεύονται ΔΕΚΑ δανεικές από την εχθρική πλευρά. Κι αυτό γιατί δεν εξοπλίζεται με τους ρυθμούς που θα έπρεπε από τους συμμάχους της στον πολιτισμένο κόσμο. (Γιατί, κι ας το ξαναπούμε για να είμαστε απολύτως ξεκάθαροι: αυτός είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα. Είναι η Δημοκρατία ενάντια στους Ταλιμπάν της Μόσχας).

Αυτός είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα

Η Δύση οφείλει να εξοπλίσει με κάθε δυνατό τρόπο την Ουκρανία. Η Ρωσία είναι ο μοναδικός λόγος που αύριο μπορεί να πεθάνουμε όλοι. (Και το «όλοι» δεν είναι σχήμα λόγου, δεν κάνουμε αστειάκια εδώ). Μια πολεμικά ισχυρή Ουκρανία θα γονατίσει τους Ρώσους επί του πεδίου, δίνοντας ένα οριστικό τέλος στο κράτος-εγκληματία του Πούτιν, που βέβαια ποσώς νοιάζεται για την Ουκρανία την ίδια: τη βλέπει ΜΟΝΟ σαν εφαλτήριο για τη συνέχεια.

Έχουμε τη μοναδική ιστορική ευκαιρία να νικήσουμε, και μάλιστα ακόμα έξω από τα δικά μας εδάφη και χωρίς να πολεμήσουμε οι ίδιοι, έναν εχθρό που μισεί ό,τι μάς αντιπροσωπεύει: ό,τι είμαστε και ό,τι ματώσαμε για να γίνουμε. Είναι αδύναμος σήμερα — πιο αδύναμος και με πιο πήλινα πόδια από ποτέ.

Αν δώσουμε στην Ουκρανία ό,τι χρειάζεται για να νικήσει τον νέο Χίτλερ, θα τον νικήσουμε με ξένο αίμα. Ξένο, ναι· αλλά τόσο δικό μας όσο δεν λέγεται. Πιο δικό μας, πια, απ’ αυτό που κυλά στις φλέβες μας.

ΥΓ. Οι Ευρωεκλογές θα έπρεπε να σημάνουν την εκδίωξη από το Ευρωκοινοβούλιο όλων των φασιστών αντιευρωπαϊστών, αριστερών και ακροδεξιών, από όλη δηλαδή τη μαύρη αντιλαϊκή αντίδραση που ακριβαίνει το ψωμί και φτηναίνει τη ζωή μας.