Πέρασαν τα πρώτα Χριστούγεννα, που έζησε η Μεταπολίτευση, κατά τα οποία τα δελτία ειδήσεων ήταν κατακλυσμένα από πολιτικές ειδήσεις. Είτε η κοινωνία έχει αντιληφθεί τα διακυβεύματα είτε όχι, τη Δευτέρα παίζονται πολλά. Αν δεν βγει Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να γίνουν εκλογές, από τις οποίες με βεβαιότητα δεν προκύπτει κάποια ισχυρή κυβέρνηση που θα δώσει ώθηση στην καθισμένη δημόσια σφαίρα, κοινωνία και οικονομία. Άρα θα προκύψει τυρβώδες αδιέξοδο που οδηγεί φορσέ στην άτακτη χρεοκοπία, την οποία αποφύγαμε ως σήμερα, παρά την κοροϊδία (προς τα έξω και προς τα μέσα) των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά.
Όπως δείξαμε και στο προηγούμενο «Οι 5 μύθοι της Ανεξυριζαυγιτικής Τερατογένεσης», οι επίδοξοι ως «φαβορί» εραστές της εξουσίας έχουν ξεγελάσει την κοινωνία, αλλάζοντας την ατζέντα. Αντί να χτυπήσουν την αιτία της χρεoκοπίας, που ήταν τα ελλείμματα του αδηφάγου πελατειακού παρακράτους, χτυπάνε ξεκούδουνα τα μνημόνια θεωρώντας τα τάχα ως την αιτία της χρεoκοπίας. Η ιστορία είναι γνωστή, ο Λαϊκισμός εφευρίσκει εχθρό και τάχα χτυπώντας τον, θεμελιώνει λόγο ύπαρξης και επιβολής, αποπροσανατολίζοντας από το πραγματικό πρόβλημα… Αντί του πελατειακού λαϊκισμού, ο οχλοπολτός έτσι τροπίζεται να αντιμετωπίσει «τη Μέρκελ και τους τραπεζίτες». Και όχι το σάπιο πελατειακό πολιτικό σύστημα, που δεν υπηρετεί φυσικά τη Μέρκελ, αλλά τις συντεχνίες και τα συμφέροντα των πελατών του…
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πάρτυ των συμφερόντων!
Κατά συνέπεια, έχουν επίσης ξεγελάσει την κοινωνία και στο εξής πολύ σοβαρό σημείο. Έχουν περάσει ως αλήθεια τη μεγάλη απάτη ότι αυτά που μας λείπουν για της ευτυχίας μας την επιπλοποιΐα, τα παίρνουν «τα συμφέροντα», υπονοώντας τους τραπεζίτες και άλλους κακούς… Αλλά τα συμφέροντα είναι οι πελάτες και οι συντεχνίες, που απομυζούν υπέρ τους τον πλούτο, στερώντας τον από τους εξαθλιωμένους μη πελάτες.
Ας πούμε μόνο αυτό. Ότι οι κάτω των 60 ετών συνταξιούχοι (παγκοσμίως πρωτοφανές φρούτο τα ελληνικά ποσοστά τους…) κοστίζουν πάνω από 7 δισ. ετησίως. Δηλαδή, πάρα πολύ πάνω από όλα τα χαράτσια και μαζί όλα τα άλλα φορομπηχτικά παρακρατήματα (τέλη επιτηδεύματος και εισφορές αλληλεγγύης). Όλη δηλαδή την άθλια φορομπηξία, που πνίγει τον εξαθλιωμένο άνεργο ή τον χαμηλόμισθο, ή τον χαμηλοσυνταξιούχο ή τον μικρομεσαίο επιχειρηματία ή τον επαγγελματία… Αυτοί οι προνομιούχοι, λοιπόν, είναι τα συμφέροντα, οι συνταξιούχοι των ΔΕΚΟ και των «Ειδικών Ταμείων», που είναι του Καλού Θεού παιδιά, όχι σαν τους άλλους που σε πηγάδια ουρούσαν και παίρνουν σύνταξη στα 65 πλας. Και αυτή την φορομπηξία καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, που προφανώς αύριο αν κυβερνήσει (χωρίς δανεικά, αφού θέλει τσαμπουκά), θα την αυξήσει υποχρεωτικά…
Για αυτούς τους προνομιούχους που βγαίνουν σύνταξη στα 48, στα 53 και οπωσδήποτε πριν τα 60 και τα 62, που αρχίζουν να βγαίνουν οι άλλοι, γι’ αυτούς χρεoκοπήσαμε. Όπως και για κάποιους άλλους παρομοίως προνομιούχους, που όλοι μαζί, τόσα δισ. από δω και τόσα δισ. από κει, να πώς μαζεύτηκαν τα 300 δισ. χρέους, που άφησε ο Κωστάκης (ο ανωφελής) Καραμανλής. Αφού η μεγαλοδιαφθορά, με τίποτε δεν ξεπερνάει τα 10 δισ… Γι’ αυτούς χτίστηκε το «επα(απε)χθές» χρέος που επικαλούνται οι Ψεκαζμένοι δεξιοί και «αριστεροί», που προκαλούν διεθνή θυμηδία…
Άλλωστε αυτή η θυμηδία είναι και που τρομάζει τις αγορές, που λένε «Ωχ! Αυτοί θα κυβερνήσουν την Ελλάδα; Πάμε να φύγουμε τρέχοντας!» και τρέχουν ήδη, όπως δείχνει το Χρηματιστήριο και τα ομόλογα... Αφού τα παιδιά τα υπερήφανα πάνε έξω και λένε (κ. Μηλιός) «είμαι μαρξιστής, όπως είμαστε οι περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ!». Δεν γνωρίζουν αν και «κοσμοπολίτες» (…) ότι αυτό που στο καθ’ ημάς ισλάμ θεωρείται πολύ προχώ, ακούγεται σαν αστείο στον υπόλοιπο δυτικό και ανατολικό κόσμο. Και προκαλεί συνειρμούς τύπου λάτιν μπανανία, όχι ευρωπαϊκή χώρα και μάλιστα όχι μέλος του ευρώ… Κάτι δεν καταλαβαίνεις;
Να, λοιπόν, ποια είναι τα συμφέροντα, διαβάστε εδώ και πληροφορήστε τους βουλευτές που θα ψηφίσουν μεθαύριο «Παρών» ότι δεν θέλετε άλλο να σας κοροϊδεύουν… Πείτε επίσης στον κύριο Τσίπρα, που δήλωσε προχτές ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χαλάσει το Πάρτι των συμφερόντων!», ότι αυτό αποκλείεται. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ, δηλαδή όλων των προνομιούχων πελατών που ζουν εις βάρος των υπολοίπων. Αφού προτάσσοντας ως δράκο και μπαμπούλα κάποια ακαθόριστα συμφέροντα, π.χ. «τα νεοφιλελεύθερα κέντρα των μερκελιστών, που επέβαλαν τα μνημόνια» και μπλα μπλα μπλα δημοκρατία μπλα μπλα μπλα με εκλέξανε, σας δουλεύει ψιλό γαζί. Αυτά τα συντεχνιακά και πελατειακά συμφέροντα που έχτισε ο παλιός Δικομματισμός και που πάει να διασώσει ο κ. Τσίπρας τώρα, αυτά έφεραν την χρεοκοπία, ΟΧΙ Η ΜΕΡΚΕΛ…
Η απάτη ΤΟΥ Συστήματος και το Παρελθόν
Αφού εδώ και καιρό έχει επικρατήσει η βλακώδης μοναδική στον κόσμο θεωρία κάποιου «κοινωνικού αυτοματισμού» που δεν σημαίνει τίποτε, ο κ. Τσίπρας κάνει ό, τι έκανε και ο κ. Σαμαράς επί Ζαππείων. Και αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να αποσπάσει την προσοχή των εξαθλιωμένων θυμάτων της κρίσης που έχασαν τα πάντα ή έστω τη μισή ζωή τους, από τον πραγματικό εχθρό τους. Και αυτός είναι τα συμφέροντα των πελατών, οι οποίοι έχασαν κάτω από 10% του πλούτου τους και γκρινιάζουν. Και τα σπάνε, γιατί έχουν μαζί τους τα ισχυρά συνδικαλιστικά κέντρα που είναι οι ιμάντες μεταβίβασης (που λέγαμε) της γραμμής από τα κόμματα του πελατειακού τόξου προς τους μαζικούς χώρους και την κοινωνία.
Όπου αυτό το Πελατειακό τόξο είναι ΤΟ Σύστημα!... Όποιος επιτέλους θέλει να πάψει να είναι το κορόιδο ΤΟΥ Συστήματος, ας ξεκινήσει από τώρα να αποδομεί τη δυναμική του. Τι δεν καταλαβαίνεις; Όσο και αν φαίνεται αστείο, αυτή τη στιγμή ΤΟ Σύστημα έχει τυλιχτεί γύρω από τη μέση του κ. Τσίπρα και πάνω του έχει στηρίξει όλες τις ελπίδες, για να αναβληθεί η εξυγίανση, που θα αρχίσει να το καταστρέφει… Αφού όλοι ξέρουν ότι να ματαιωθεί αυτή η θεραπεία της διαφθοράς αποκλείεται, μόνο να κερδίσουμε χρόνο μπορούμε, δια κάποιας σωτήριας αναβολής με λίγα «αντι-νεοφιλελεύθερα» (διεθνώς αστεία) επιχειρήματα… Πάλι δεν καταλαβαίνεις;
Ο κ. Τσίπρας είναι το ισχυρό παρελθόν, που παίρνει τη σκυτάλη από τους δύο αποδυναμωμένους συγκυβερνώντες για να φρεσκάρει τη δυναμική ΤΟΥ Συστήματος. Το παλιό είναι όλο το πελατειακό τόξο με τον κ. Τσίπρα κορυφαίο του εκφραστή, όσο και αν πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και εμποδίζουν το μέλλον, που πάει μέσα από λάθη και παιδικές ασθένειες να δηλώσει παρουσία.
Ένας διακεκριμένος και αγαπημένος από τη φοιτητική του κοινότητα καινοτόμος δάσκαλος, ο καθηγητής Αχιλλέας Γραβάνης ,περιέγραψε (χτες στα κοινωνικά δίκτυα) πολύ συμπυκνωμένα με τη δαρβινική εξελικτική λογική αυτό που συμβαίνει υποδόρια και προετοιμάζει υποδομικά το μέλλον. «Η ζωή προχωράει με νέες μορφές ζωής, οι αντιστεκόμενες (γεννώντας περαιτέρω γνώση) προγενέστερες μορφές χαίρουν ιστορικού σεβασμού, αποτελούν παιδευτικό πεδίο μελέτης, συνεισφέροντας σημαντικά στην κατανόηση του νέου». Κρατάμε την αποστροφή για γενική χρήση και πάμε παρακάτω. Είναι αμαρτία οι εκπρόσωποι του παρελθόντος να σπεκουλάρουν ως τάχα εκπρόσωποι του μέλλοντος. Την αποκατάσταση αυτής της αθλιότητας έχουν στα χέρια τους οι πολίτες αυτής της χώρας, φτάνει να το θελήσουν, αφού πρώτα το κατανοήσουν…
Το επίδοξο Ψεκαζμένο μπλοκ είναι μειοψηφικό
Η «Αντιμνημονιοκρατία», η κυριαρχία του μεγάλου ανύπαρκτου ψέματος ότι για αυτά που τώρα ζούμε φταίνε τα μνημόνια, αντέχει. Μειώνεται, αλλά αντέχει. Προχτές Τετάρτη, βρέθηκα σε συγκεκριμένο γραφείο μιας δημόσιας υπηρεσίας. Ευκρινώς αναγραφόταν στην κλειστή του είσοδο, «όπως γνωρίζετε πάντα τις Τετάρτες δεν δεχόμαστε το κοινό, αλλά εκτάκτως σήμερα λόγω των επικείμενων αργιών θα δεχτούμε όσους έχουν κάτι επείγον…». Από έξω περίμεναν και κάποιοι άλλοι δυσανασχετούντες σε στιλ «πού είναι το κράτος;». Απαιτούσαν να τους δεχτεί αμέσως η μοναδική κυρία εντός (που ετοίμαζε ένα έγγραφο για ένα από τους φωνακλάδες). Η κουβέντα ήταν, γιατί δεν διορίζουνε άλλους πέντε, να γίνεται η δουλειά μας. Όταν σχολίασα, και ποιος θα τους πληρώνει αφού είμαστε χρεοκοπημένοι, ένας απάντησε, να φέρει πίσω τις καραβιές με τα λεφτά που έδινε στους γερμανούς τραπεζίτες ο Στουρνάρας. Μπήκα μοιραία ενεργά στην κουβέντα, οπότε σε λίγο ένας από αυτούς, όπως φαντάζεστε, εξεμάνη μαζί μου, λέγοντας στους άλλους. Το πιάσατε; Αυτός είναι μνημονιακός! Και χύμηξε επάνω μου. Έγινε ο εύλογος τσαμπουκάς, σπεύσανε διάφοροι να μας χωρίσουν και το θέμα χαλάρωσε. Αλλά η ουσία παραμένει μία. Ο μειοψηφικός, πλέον, τρομοκρατικός τραμπουκισμός εξακολουθεί να κυριαρχεί, όπως σε άλλα πεδία περιγράψαμε προ εβδομάδας.
Φαίνεται ότι στην κοινωνία μας ακόμα αντέχει το «Αντιμνημόνιο», λοιπόν. Το πιο (πολιτικά) χαζό (για τους παραλήπτες που το κατάπιαν) και δόλιο (για τους αποστολείς που το χάλκευσαν) μήνυμα της Μεταπολίτευσης. Όχι βέβαια όσο στην αρχή, αλλά πάλι αντέχει. Έχασε την αρχική ορμή του 95%, που μετά έπεσε στα δύο τρίτα των φοβικών θυμάτων της συνωμοσιολογίας, που πιστεύουν ότι οι δυτικοί θέλουν το κακό μας. Και πλέον κατρακύλησε στο ένα τρίτο των ψεκαζμένων Ελλήνων. Αυτοί πιστεύουν ότι ο Στουρνάρας έστελνε καραβιές από τον ελληνικό πλούτο, για να μην έχουμε να προσλάβουμε νέους υπαλλήλους να μας κάνουνε τις δουλειές μας. Τα ίδια νούμερα είχαν μετρηθεί και όταν μακεδονιστήκαμε, τα ίδια και όταν χριστοδουλιστήκαμε.
Μειοψηφία χωρίς Τεκμήριο Κυβερνητικότητας
Αυτοί ακριβώς είναι και το σεβαστό κοινό του Ανεξυριζαυγιτισμού. Και δεν έχουν σημασία οι εσωτερικές κατανομές των μπουλουκιών του, το πού ακριβώς δηλαδή θα μοιράζονται τα ψηφαλάκια στα συγκοινωνούντα αντιμνημονιακά δοχεία των τριών εταίρων του. Σε κάθε περίπτωση, πάλι το σύνολό τους δύσκολα θα ξεπεράσει το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος. Γι’ αυτό ακριβώς και μιλάμε εδώ και καιρό για έλλειμμα τεκμηρίου κυβερνητικότητας και για μειοψηφικά πολιτικά σενάρια που απεργάζεται μια συνταγματική αβελτηρία. Αν δηλαδή δεν υπήρχε αυτό το τεχνικό «λάθος», δεν θα υπήρχε και η τωρινή τεχνητή ευφορία, όθεν απορρέει η αλαζονεία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Και δεν θα βρισκόταν αυτή μεθυσμένη, σε θέση βολής για επαφή με τις μεγάλες καρέκλες, κάνοντας πως δεν βλέπει ότι οδηγεί τον τόπο στην ανωμαλία.
«Το Τεκμήριο της Κυβερνητικότητας», που περιγράφαμε πριν τις ευρωεκλογές, εξακολουθεί να λείπει από τους επισπεύδοντες την ανωμαλία. Άρα, όποιος βουλευτής μεθαύριο εισφέρει στο ενδεχόμενο να εμπλακεί ο τόπος σε μια αδιέξοδη εκλογική ακολουθία, που πολύ νωρίς αντικειμενικά θα προκαλέσει δυναμική τάνγκο αρχεντίνο, θα πρέπει να το ξέρει από τώρα. Η Ιστορία θα τον τιμωρήσει. Και το ελαφρυντικό ότι ήταν ξελιγωμένος για μιαν εύκολη επανεκλογή, δεν θα φτουρήσει στην κοινωνία μας, που έστω και (ως συνήθως) καθυστερημένα θα μάθει την αλήθεια…
Ο κ. Τσίπρας θεωρεί ως πλεονέκτημά του την μειονεκτική θέση του να είναι κυρίαρχος μέσα στο μειοψηφικό περιβάλλον του ενός τρίτου των ψεκαζμένων Ελλήνων. Αλλά ξεχνάει, πόσο φώναζε μετά τις ευρωεκλογές, επειδή βγήκε πρώτος, αν και χάνοντας τεράστιο αριθμό ψήφων από την επίδοσή του στις εκλογές του 2012, επειδή οι αντίπαλοί του έχασαν περισσότερους… Μονίμως μειοψηφικός και εκπροσωπών την δυναμική μειοψηφία των ψεκαζμένων, ακόμα και τώρα, φωνάζει πολύ, κατά πώς λέει και η παροιμία «αραία αραία να φανούμεν καμιά κατοσταραία…». Ίσως έτσι, όπως ενισχύθηκε από το τέλος του καλοκαιριού με κάτι πέτσινες δημοσκοπήσεις, να καταφέρει να εκβιάσει και την αυτοδυναμία μέσω κάποιου 37%, αλλά πού…
Βοθροκρατία
Προφανώς γι’ αυτό, πόνταρε σε ενίσχυση του «Στεφανιού» του, των ΑΝΕΞΕΛ, υποβοηθώντας τις διασκεδαστικές ιστορίες του κ. Χαϊκάλη. Μήπως και με λίγη αυγιανικού τύπου ενίσχυση των ποσοστών του εξασφάλιζε την μετεκλογική είσοδό τους στη Βουλή. Κάτι σαν να λέμε, με το ζόρι να γίνει πλειοψηφία η μειοψηφία. Μα πώς να γίνει κάτι τέτοιο με όρους σοβαρού διαλόγου; Ε, εδώ έρχεται ο Αυγιανισμός και αρχίζει να τρολλάρει, όποιον εγείρει αντίλογο στις απίστευτες ιστορίες της «Αριστεράς» και στον Ανεξυριζαυγιτισμό της. Και μαίνονται φωτιές στα ΜΜΕ και στα social media…
Διαβάζοντας το εμπεριστατωμένο άρθρο «Αντισταθείτε στη βοθροκρατία», του Απόστολου Δοξιάδη, βλέπει κανείς πόσο αδιέξοδο και ρυπαρό είναι το περιβάλλον της δημόσιας σφαίρας. Και αν το πάμε παρακάτω τώρα, κοντά μια βδομάδα μετά, ποτέ δεν θα πάρουμε απάντηση σε διάφορα απλά ερωτήματα. Ας πούμε, ντρέπεται καθόλου ο κ. Τσίπρας που υιοθέτησε ηθικά και πολιτικά ως «σοβαρή καταγγελία» την φαιδρή υπόθεση Χαϊκάλη;
Και ακόμα παραπέρα, κάθεται ποτέ να συλλογιστεί ο τυπικός ψηφοφόρος του οχλοπολτού, ότι αν δεν υπήρχε Λαϊκισμός, θα ήταν αδιανόητο, τέτοιες πολιτικές «ρόμπες» να μας ντύνουν και να μας στολίζουν ως δημόσια σφαίρα; Γιατί δηλαδή τέτοια νούμερα δεν ανεβαίνουν στη σκηνή άλλων χωρών, παρά μόνο στην δική μας διαρκή εθνική επιθεώρηση; Τι άλλο είναι αυτό που τα προσελκύει, πάρεξ ο αειθαλής Πελατειακός Εθνολαϊκισμός του εθνικού μας ισλάμ, που, με το πόδι στο λαιμό, μας κρατάει σφηνωμένους στον πάτο των εθνών;
Ο εκδημοκρατισμός της διαφθοράς που επετεύχθη επί «Αλλαγής» έκανε καλή δουλειά, έτσι ώστε σήμερα να μην υπάρχουν πολλά περιθώρια για περαιτέρω διεύρυνση της σήψης. Αυτό που μένει τώρα, για να ολοκληρωθεί εκείνο το έργο, είναι η συντήρηση του φαινομένου, με μοναδικό όπλο τη διαρκή λυσσαλέα αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις. Αυτό το υψηλής στόχευσης έργο μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον μπορεί να αναλάβει. Αφού οι ως εδώ κυβερνήσεις έκαναν ό, τι μπορούσαν, αλλά μπούκωσαν, στόμωσαν. Το αδιέξοδο παραμένει. Αν δεν γίνουν οι εκλογικευτικές μεταρρυθμίσεις ο τόπος θα γίνει καπνός.
Υ.Γ. 1Ο έκτος μύθος της Ανεξυριζαυγιτικής Τερατογένεσης (Α.Τ.)
Τον χρωστάμε ως ολοκλήρωση του προηγούμενου κειμένου, που υπενθυμίσαμε στην αρχή του τρέχοντος. Τα παιδιά τα «αριστερά» υποδέχτηκαν με εξαιρετικό εκνευρισμό την περιγραφή των άλλων 5 μύθων της Α.Τ. πριν μια βδομάδα. Τόσο στα social media όσο και κατ’ ιδίαν προσπάθησαν να ασκήσουν πίεση, ώστε να αποθαρρύνουν τη συνέχιση αυτής της ανάλυσης, για να το πούμε ευγενικά… Και δεν έχουμε τίποτε προσωπικά με τούτα τα παιδιά τα «αριστερά». Απλώς πρέπει και εκείνα να καταλάβουν ότι αυτή η ανάλυση εισφέρει στην προσπάθεια των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων να δείξουν ότι η ηθική ηγεμόνευση του Λαϊκισμού στον τόπο αυτό πρέπει να τελειώνει. Τόσο απλό. Και αυτό θα συμβεί με διάλογο και με επιχειρήματα.
Πάμε τώρα στο γνωστό φρούτο που επανεπινοεί (και) ο Αυγιανισμός για να υπερασπίσει ΤΟ Σύστημα στέλνοντας την προσοχή στο δάχτυλο και όχι στο φεγγάρι. Το παραμύθι είναι ότι «οι ναζί τα έκαναν πλακάκια με τη μνημονιακή κυβέρνηση για να τους αθωώσει, αφού ψηφίσουν Δήμα». Και η βάση αυτού του παραμυθιού είναι η παραμυθάρα ότι οι ναζί είναι το μακρύ χέρι του καπιταλισμού… Κάνουμε υπομονή για λίγες μέρες, ώσπου να δημοσιευθεί ένα κείμενο που να εξηγεί όλα αυτά, αφού ήδη έχουμε εξαντλήσει κάθε περιθώριο έκτασης στο υπάρχον κείμενο…
Υ.Γ. 2Ο Πέτρος Τατσόπουλος (και λιγότερο όλοι οι ανεξάρτητοι «παρόντες»), αφού τάσσεται μαζί με ΤΟ Ποτάμι, οφείλει να ψηφίσει κατά συνείδηση. Να πει «Σταύρος Δήμας» (ή όποιος άλλος, εάν και εφόσον, τελικά επιλεγεί) και να δηλώσει ότι θέλει αποφυγή της προφανούς εθνικής περιπέτειας, που επίκειται σε περίπτωση μη εκλογής. Στη σχετική συζήτηση στα social media ο Π.Τ. συνεχίζει να δείχνει αυτό που φοβάται και περιγράφαμε τις προάλλες. Και δεν τολμάει να ξεφύγει από τη γραμμή ΣΥΡΙΖΑ και να υπερψηφίσει αυτό που πιστεύει, τον Σταύρο Δήμα ως ΠτΔ, μην και τον «πούνε προδότη Πήλιο Γούση». Φοβάται την τρομοκρατία του Αυγιανισμού και τον ηθικό καταναγκασμό της τιποτένιας «αντιμνημονιακής» κυρίαρχης ηγεμονίας. Αλλά, εκείνο που δεν λαμβάνει υπ’ όψη του, είναι πως ο ίδιος αποτελεί εξαίρεση διακριτή από τους γκρίζους άγνωστους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που εξελέγησαν ελέω φουσκοθαλασσιάς και όχι ως επικοινωνιακές ή πολιτικές οντότητες. Με δεδομένη την (επικοινωνιότροπη και όχι πολιτικότροπη) πλάστικ εκλογική διαδικασία που χαρακτηρίζει το εθνικό μας ισλάμ, μετράει λοιπόν η επικοινωνιακή ενέργεια ante του καθενός, που ανακατεύτηκε στις εκλογές του 2012.
Ο Π.Τ. ήταν γνωστός και πριν βγει βουλευτής. Και, με την ισχυρή επικοινωνιακή του εμβέλεια, έδωσε ώθηση μάλλον προς (παρά πήρε από) την εκλογική δυναμική της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ως εκ τούτου, είναι εντολέας των ψηφοφόρων που τον ψήφισαν, για να κάνει αυτό που αυτός νομίζει ως αυθύπαρκτη ισχυρή επικοινωνιακή «περσόνα». Όσοι ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ «δομικά» δεν θα έβαζαν σταυρό στον Π.Τ., αλλά στους κομματικούς υποψήφιους. Αντιθέτως, όσοι σταύρωσαν Π.Τ., ψήφιζαν τον αυτόνομα αυθεντικό και χωρίς την κομματική αιγίδα εκρηκτικό τρόπο της πολιτικής του έκφρασης, που πρόσθεσε υπεραξία στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς, ο Π.Τ. είναι από τους ελάχιστους που μπορούν να απαντήσουν στην Κουμουνδούρου: «Μάλλον μου θέλεις και όχι σου θέλω». Οφείλει, λοιπόν, να ψηφίσει αυτό που πιστεύει, χωρίς να δεσμευτεί από την κομματική γραμμή, πολλώ μάλλον που την θεωρεί και βλακώδη, ου μην και επικίνδυνη για την πατρίδα και την κοινωνία. Και να ψηφίσει εθνικά και αποτρεπτικά απέναντι στη δυναμική της κατάρρευσης, που θα προκαλούσαν οι βεβιασμένες (λόγω του συγκεκριμένου τεχνικού ζητήματος εκ συνταγματικής αβελτηρίας) εκλογές.
Φοβάμαι ότι (αν δεν πάρει εύλογες πολιτικές «βοήθειες») δεν θα το κάνει λόγω αδυναμίας να αντεπεξέλθει στον προαναφερθέντα ηθικό καταναγκασμό του Ενιαίου Ψεκαζμένου Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού. Είναι ολοφάνερο ότι δεν έχει τα κότσια, μόνος του να τα βάλει με το παρακρατικό επιτελείο του Αυγιανισμού, που κινεί τη Μονταζιέρα της Κουμουνδούρου.
Είναι καθήκον του η αντίσταση στην τρομοκρατία που τρώει από την «Αριστερή» Μονταζιέρα. Όπως είναι καθήκον του Τρίτου Πόλου που εκπροσωπεί να αναδείξει το αδιέξοδο που μηχανεύονται οι δύο όψεις του πελατειακού παρακράτους. Παραφράζοντας ένα φίλο μου, τόσο μια Κυβέρνηση Σουνιτών, όσο και μια Κυβέρνηση Σιϊτών, είναι ανωφελείς, δηλαδή βλάπτουν και οι δύο μονταζιέρες τη Συρία το ίδιο.
Αντίσταση, λοιπόν, και στην επερχόμενη λόγω βλακείας έξοδο από το Ευρώ, που το έθνος τη βλέπει να έρχεται και γελάει…
10°
