Τσίπρας - Καμμένος: πεντοζάλη στα λασπόνερα

Πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ παραδέχονται ότι η λύση που προτείνει για το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι αντιφατική και μη εφαρμόσιμη. Επίσης παρατηρούν ότι δεν υπάρχει μια εικόνα για το τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολύ πιθανή περίπτωση να αρνηθούν οι δανειστές τη διαγραφή χρέους που διεκδικεί και να σταματήσουν τη χρηματοδότηση της χώρας. Παρόλα αυτά τον υποστηρίζουν γιατί πιστεύουν ότι αυτός δεν ευθύνεται για την χρεοκοπία και την γενικότερη κατάσταση, καθώς μέχρι τώρα δεν έχει κυβερνήσει.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα, οφείλω να το ομολογήσω, δεν έχουμε κυβερνήσει. Θα κριθούμε, θα κυβερνήσουμε σύντομα. Αλλά έχουμε ένα μεγάλο ηθικό πλεονέκτημα» είχε δηλώσει το Νοέμβριο του 2013 ο Αλέξης Τσίπρας. Όμως το να μην έχει κυβερνήσει κάποιος δεν σημαίνει ότι δεν πολιτεύεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε πάντα ακόμη περισσότερες κρατικές δαπάνες, γνωρίζοντας ότι αυτές γίνονται με δανεικά. Θεωρούσε φυσιολογικό να συντηρούνται δημόσιες επιχειρήσεις με εξωφρενικά προνόμια και τεράστια ελλείμματα. Πλειοδοτούσε στις πολιτικές που οδήγησαν στη χρεοκοπία και σήμερα υπόσχεται την επαναφορά τους.

Πέρα από τα μεγάλα ζητήματα η «ηθική υπεροχή» κρίνεται και στην καθημερινή άσκηση της πολιτικής. Ο τρόπος που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μεθόδευσε την ενοχοποίηση όσων βουλευτών θα ήθελαν να ψηφίσουν για την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας είναι απολύτως ενδεικτικός για το πώς αντιλαμβάνονται τη λειτουργία της δημοκρατίας. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ξεκίνησε τα περί εξαγοράς βουλευτών, αλλά όταν του ζητήθηκε από την εισαγγελική έρευνα να την τεκμηριώσει, δεν παρουσίασε κανένα στοιχείο.

Το επόμενο επεισόδιο παίχτηκε με την υιοθέτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ των πληροφοριών του συγκροτήματος Κουρή για τον «κουμπαρά» των επιχειρηματιών για την εξαγορά βουλευτών. Πάλι κανένα στοιχείο, καμιά απόδειξη. Έμεινε μόνο η ανάδειξη των αυριανιστών (που εντάχτηκαν στο λόμπι της δραχμής) σε αξιόπιστους συνομιλητές.

Ακολούθησε η κατηγορία Τσίπρα περί αποστασίας. Αυτοί που εκλέχτηκαν με το ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζοντας την αναγκαιότητα του μνημονίου, ήταν καλοδεχούμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτοί που εκλέχτηκαν με τη ΔΗΜΑΡ του 6% δεν έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν τι θα κάνουν στην προεδρική εκλογή. Οι συκοφαντίες των Βουδούρη, Παραστρατίδη δεν αποδοκιμάστηκαν από το κόμμα γιατί εκφράζουν αυτή τη λογική.

Για την ηθική εξόντωση των αντιπάλων, οι χειρότερες σταλινικές παραδόσεις της Αριστεράς συνδυάστηκαν με τα υπολείμματα του Αυριανισμού. Στις ευρωεκλογές στοχοποιήθηκαν δημοσιογράφοι που επεσήμαναν κινδύνους από την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι φυσιολογικό. Όταν άλλα μέσα και άλλοι δημοσιογράφοι τον κατακρίνουν, κατηγορούνται για υπηρέτες συμφερόντων. Μποϊκοτάρουν τον Πρετεντέρη για τις απόψεις του, αλλά πηγαίνουν στον Τράγκα.

Σαν μαριονέτα των συμφερόντων παρουσιάστηκε την ίδια περίοδο και ο Σταύρος Θεοδωράκης με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο ότι δούλευε στο MEGA και στα ΝΕΑ. Βέβαια, ο διευθυντής του Βήματος τον παρουσίαζε σε άρθρο του λίγο πολύ σαν ψώνιο, αλλά αυτά δεν μετράνε. Για τον ΣΥΡΙΖΑ όποιος εργάζεται κάπου είναι αυτόματα «τσάτσος» του αφεντικού του.

Αυτά ισχύουν μόνο για τους αντιπάλους. Για τον Νίκο Κωνσταντόπουλο που διορίστηκε από την οικογένεια Βαρδινογιάννη πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, ισχύουν άλλα. Όπως άλλα ισχύουν για τη σχέση του Λάκη Λαζόπουλου (φιλική συμμετοχή στην παράσταση Χαϊκάλη) με τον Δ. Κοντομηνά.

Έτσι φτάσαμε στην τραγελαφική υπόθεση Χαϊκάλη, τις καταγγελίες του οποίου ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να τις θεωρήσει σοβαρές, όπως σοβαρό είχε χαρακτηρίσει και τον αρχηγό του, Πάνο Καμμένο. Ο Παύλος Χαϊκάλης είχε στο παρελθόν ομολογήσει στα τηλεοπτικά παράθυρα φοροδιαφυγή 45.000 ευρώ και πριν λίγες εβδομάδες άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ψηφίσει για πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ο συντονιστής της επιχείρησης Πάνος Καμμένος τις τελευταίες δεκαετίες έχει παρουσιάζει τις πιο εξωφρενικές θεωρίες συνομωσίας. Από τον Ανδρέα Παπανδρέου που υποτίθεται ήταν πίσω από τη 17 Νοέμβρη έως τα CDS του γιού του Αντρίκου, που έφεραν την καταδίκη για συκοφαντική δυσφήμιση.

Ακόμη και αν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας ήταν σαφείς και πειστικές, θα αρκούσε για να θέσει σε αμφιβολία την αξιοπιστία του η συμπόρευση του κόμματος με τον Πάνο Καμένο και η προοπτική συγκυβέρνησης μαζί του. Πόσο μάλλον τώρα που η μεθοδευμένη ασάφεια για το τι θα γίνει στα μεγάλα ζητήματα της χώρας αναιρεί πλήρως την ηθική υπεροχή που τα στελέχη του ΣΤΡΙΖΑ απονέμουν στον εαυτό τους.

Αυτό που ενώνει τον ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμμένο και το κόμμα του δεν είναι μόνο η απάτη του κοινού αντιμνημονιακού αγώνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίζει και κολακεύει τον Καμμένο με σκοπό στην πόλωση των εκλογών να αποσπάσει τους αντιμνημονιακούς και ψεκασμένους με θεωρίες συνομωσίας οπαδούς του.

Ο λόγος του μίσους και οι λασπομαχίες είναι το συγκολλητικό υλικό. Αν σε αυτά προσθέσουμε την προγραμματική ασάφεια του ΣΥΡΙΖΑ, θα δούμε ότι το μείγμα επιθετικότητας και ηθικολογίας είναι η βιτρίνα μιας πολιτικής, που οι φορείς της δεν αισθάνονται την ανάγκη να ξεκαθαρίσουν στους πολίτες.

Είναι τυχαίο ότι όλα αυτά γίνονται από ανθρώπους που θαυμάζουν μεγάλους δικτάτορες και αυταρχικά, αντιδημοκρατικά καθεστώτα; Δε νομίζω.