Η «κακοδαιμονία του δημοσίου» δεν είναι φυσικό φαινόμενο

Ένα από τα πράγματα που με διαολίζουν σε κάθε συζήτηση που έχει να κάνει με το δυστύχημα των Τεμπών είναι η φράση «η κακοδαιμονία του δημοσίου» την οποία χρησιμοποιούν με κάθε ευκαιρία οι κυβερνητικοί υπουργοί και βουλευτές προκειμένου να περιγράψουν κάτι που φαίνεται να νιώθουν ότι τους υπερβαίνει, λες και μιλούν για σεισμούς ή για ακραία καιρικά φαινόμενα.

Μόνο που η «κακοδαιμονία του δημοσίου» δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο για το οποίο το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βρίσκουμε καινούργιους τρόπους προστασίας κάθε φορά που αυτό γίνεται όλο και πιο ακραίο. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται καν για «κακοδαιμονία». Δεν έχει μεταφυσική προέλευση ούτε πρόκειται για μια διαρκή και ανεξήγητη ατυχία που χτυπάει το δύσμοιρο ελληνικό δημόσιο.

Η περίφημη «κακοδαιμονία του δημοσίου» δεν είναι τίποτα περισσότερο από το αποτέλεσμα της δράσης των πολιτικού κόσμου της χώρας. Είναι το αποτέλεσμα της δράσης των υπουργών και των βουλευτών που την επικαλούνται ως δικαιολογία, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια απόδειξη της ανεπάρκειας ή του δόλου τους.

Οι ρουσφετολογικές προσλήψεις, η απουσία οποιουδήποτε σοβαρού ελέγχου, η προσχηματική αξιολόγηση που καμία συνέπεια δεν έχει για αυτόν που αξιολογείται, η αδιαφορία για τις υποδομές, η σπατάλη στα ανούσια και η τσιγγουνιά στα ουσιώδη, η κομματοκρατία, οι περίεργες αναθέσεις και οι ακόμα πιο περίεργη δυνατότητα των επιχειρήσεων που αναλαμβάνουν δημόσια έργα να τα παραδίδουν όποτε γουστάρουν, το ανεπίτρεπτο της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων ακόμα κι όταν πρόκειται για εντελώς άχρηστους... όλα είναι αποτέλεσμα κυβερνητικών πολιτικών επιλογών που βεβαίως γίνονται με τη συγκατάθεση της αντιπολίτευσης.

Στην πραγματικότητα σχεδόν (γιατί υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις) κάθε συμπολίτης που έχει κάτσει στα έδρανα της Βουλής, είναι συνυπεύθυνος για την κατάσταση του ελληνικού δημοσίου η οποία βολικά αποκαλείται «κακοδαιμονία» σε μια εντελώς κουτοπόνηρη απόπειρα αποποίησης ευθυνών.  

Κι αν από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν απαιτήσεις (δεν μιλάω για ΚΚΕ και λοιπούς ιδεοληπτικούς ή ψεκασμένους που έχουν το ακαταλόγιστο), τα στελέχη της Νέας της Δημοκρατίας δεν έχουν καμία δικαιολογία να χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο. Στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία δικαιολογία που τα 5 χρόνια που βρίσκονται στην εξουσία έκαναν ελάχιστα για να αλλάξουν ουσιαστικά την κατάσταση στο δημόσιο. Ακόμα και οι αξιολογήσεις που με κάθε ευκαιρία διαφημίζουν, απλώς συντηρούν την υπάρχουσα κατάσταση αφού ποτέ και για κανέναν λόγο δεν οδηγούν σε απόλυση και αντικατάσταση του ανεπαρκούς (και συχνά επικίνδυνου, όπως επιβεβαιώθηκε στα Τέμπη) προσωπικού.

Δεν αρνούμαι ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει κάποια βηματάκια, αλλά όταν σε κυνηγάει ένα λιοντάρι είτε κάνεις βηματάκια είτε στέκεσαι ακίνητος δεν κάνει καμία απολύτως διαφορά. Και η λειτουργία του ελληνικού δημοσίου είναι ένα θηρίο που μας έχει δαγκώσει πολλές φορές (η τελευταία πριν από 15 χρόνια) και αργά ή γρήγορα θα μας κατασπαράξει εντελώς. Και δεν θα φταίει καμιά «κακοδαιμονία» αλλά μόνο όσοι ταΐζουν ένα θηρίο το οποίο κανονικά θα έπρεπε να είναι (και μπορεί να γίνει) ένα οικόσιτο ζώο. Και μπράβο τους.