Η πρόταση μομφής για τα Τέμπη, ο λαϊκισμός και η τοξικότητα εν όψει ευρωεκλογών, το καθήκον της δικαιοσύνης και οι λαθεμένοι χειρισμοί της κυβέρνησης
Αν οι θεωρίες συνωμοσίας έπιασαν τόπο μια φορά, γιατί να μην τις επαναλάβουμε; Αυτό είναι το δόγμα με το οποίο πολιτεύεται σύσσωμη η αντιπολίτευση αναζητώντας διέξοδο στα δικά της αδιέξοδα. Πάντα άγαρμπα και ερασιτεχνικά, αλλά αυτό μπορεί, αυτό κάνει. Και τα Τέμπη είναι ο κατάλληλος καμβάς πάνω στον οποίο επιλέγει να κεντήσει τη δική της αντεπίθεση. Μέχρι να γίνει η δίκη και να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα μπορεί να κάνει φασαρία την οποία ελπίζει να κεφαλαιοποιήσει στις ευρωεκλογές. Και η πρόταση μομφής που προτείνει ο κ. Ανδρουλάκης είναι ένα κλασικό, δήθεν εντυπωσιακό κοινοβουλευτικό όπλο.
Ένα όπλο το οποίο πάντοτε γυρίζει ως μπούμερανγκ σε αυτόν που το χρησιμοποιεί. Συσπειρώνει το κυβερνών κόμμα, την κοινοβουλευτική ομάδα και το εκλογικό του ακροατήριο. Και το βοηθά να απαλείψει τις αρνητικές επιδόσεις του προηγούμενου διαστήματος. Αλλά ο βυθιζόμενος, και ως εκ τούτου απελπισμένος, δεν πιάνεται μόνο από τα μαλλιά του. Πιάνεται και από αυθαίρετες, μπαγιάτικες δημοσιογραφικές «αποκαλύψεις» οι οποίες πλασάρονται ως γεγονότα. Ειδικά όταν αυτός έχει μείνει ακόμα στα φοιτητικά αμφιθέατρα επαρχιακού πανεπιστημίου και νομίζει ότι υπάρχει κοινό για να τσιμπήσει. Δεν διαβάζει τις δημοσκοπήσεις;
Έγκλημα φυσικά και υπάρχει αλλά πρέπει να βρούμε ποιος, πώς και γιατί ακριβώς το έκανε. Και αυτό είναι βαρύ καθήκον της δικαιοσύνης και όχι της πολιτικής.
Από την πρώτη στιγμή του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών η γραμμή ήταν ότι δεν πρόκειται για ανθρώπινο λάθος αλλά για εγκληματική αμέλεια της κυβέρνησης μέσω της μη εκτέλεσης της σύμβασης 717. Λες και δεν κυκλοφορούσαν τα τρένα χωρίς αυτοματισμούς. Λες και είχε ξανασυμβεί στα χρονικά παρόμοια σύγκρουση. Και γι’ αυτό γίνεται προσπάθεια να παραμεριστεί, για να μη γράψω να εξαφανιστεί, ο ρόλος των σταθμαρχών τη μοιραία βραδιά, και να παραμείνει στο προσκήνιο μια νεφελώδης και διάχυτη κυβερνητική ευθύνη μέσω της έλλειψης πλήρους τηλεδιοίκησης. Τα τρένα μπήκαν σε τροχιά σύγκρουσης από υπερφυσικές δυνάμεις. Αλλά με τη μέθοδο αυτή στην ουσία απαλείφεται η ευθύνη του ΟΣΕ, των εποπτικών οργάνων και φυσικά του πολιτικού προϊστάμενου, δηλαδή του υπουργού, που επέτρεπαν σε τελείως ανεπαρκείς υπαλλήλους να ρυθμίζουν την κυκλοφορία στη μοναδική σιδηροδρομική αρτηρία της χώρας. Έγκλημα φυσικά και υπάρχει αλλά πρέπει να βρούμε, ποιος, πώς και γιατί ακριβώς το έκανε. Και αυτό είναι βαρύ καθήκον της δικαιοσύνης και όχι της πολιτικής. Και δη της λαϊκίστικης.
Το «κίνημα» που στήθηκε γύρω από τα Τέμπη είναι μια παραλλαγή του κινήματος των αγανακτισμένων μόνο που δεν αφορά την τσέπη κανενός και γι’ αυτό δεν αποδίδει προς το παρόν σημαντικά πολιτικά οφέλη στα κόμματα της Αριστεράς που το υποστηρίζουν. Μπορεί όμως να φτιάχνει κλίμα στο μέτρο που αφορά 57 τελείως αδικοχαμένες ψυχές και τις χαροκαμένες οικογένειές τους, τραγικά θύματα της εξωφρενικής ανικανότητας της κρατικής μηχανής στο συγκεκριμένο πεδίο. Και φυσικά ο αδίστακτος λαϊκιστής πάντα πιάνεται από κάτι υπαρκτό. Το οποίο όμως διαχειρίζεται καταλλήλως με στόχο να μην αποκαλυφθεί ποτέ η αλήθεια ώστε η «θεωρία» του να αιωρείται στο διηνεκές και να εισπράττει, τι άλλο, λίγες ψήφους. Και οι επικείμενες ευρωεκλογές έχουν σημαντικό επίδικο. Ποιος θα τερματίσει δεύτερος. Παράλληλα η άνοδος των ακροδεξιών συνωμοσιολόγων φθείρει την κεντροδεξιά κυβέρνηση, όπως παλιότερα η άνοδος του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Η Ελληνική Λύση έχει βάλει πλώρη για δεύτερο κόμμα. Διότι ο λαϊκισμός, αν και πολύχρωμος, είναι ενιαίος.
Και γι’ αυτό στήνονται διάφορα κινηματογραφικά σενάρια που επιστρατεύονται διαδοχικά, όταν η πραγματικότητα διαψεύδει το ένα μετά το άλλο. Για νεκρούς που δεν βρέθηκαν, για βαγόνια που εξαφανίστηκαν, για στοιχεία που μπαζώθηκαν, για παράνομα φορτία καυσίμων που ανεφλέγησαν, για συνομιλίες που παραποιήθηκαν. Με κατασκευασμένα δήθεν σημερινά στοιχεία που «αποκαλύφθηκαν» πριν ένα χρόνο. Και όλα αυτά πριν γίνει η δίκη. Κάτι ανάλογο με το ξεστοκάρισμα των εμβολίων, το σκάνδαλο Νοvartis, τη νεκρή Μαρία, τους χιλιάδες πνιγμένους από την καταιγίδα Daniel. Όλα αυτά φυσικά και δεν βοηθούν την έρευνα των δικαστικών αρχών, αλλά προσπαθούν να παράγουν πολιτικό αποτέλεσμα. Σπέρνουν τον πανικό, συκοφαντούν τη χώρα στις ευρωπαϊκές αρχές και κυρίως προκαλούν κλίμα ανασφάλειας στον πολίτη. Ο διαχρονικός στόχος είναι η έκπτωση, όχι απλώς της όποιας κυβέρνησης, αλλά της ίδιας της Δημοκρατίας. Ειδικά σε μια εποχή που η Ευρώπη απειλείται εξ Ανατολών. Μέχρι και εκλογές με διεθνείς παρατηρητές ζήτησε ο κ. Κασσελάκης και μάλιστα μέσα από τον στρατώνα. Τόσο θράσος;
Οι πολίτες πλέον ζητούν πολιτικές λύσεις για τα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα και όχι θεωρίες συνωμοσίας. Αλλά ούτε και σιωπές.
Το σίγουρο είναι ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει να κερδίσει τίποτα από ένα νέο γύρο τοξικότητας τον οποίον επιχειρούν οι αποτυχημένοι. Οι οποίοι απέτυχαν ακριβώς διότι πίστεψαν ότι μπορούν να καλλιεργούν το τοξικό κλίμα στο διηνεκές και να ιππεύουν το παραγόμενο εξ αυτού κύμα. Οι πολίτες πλέον ζητούν πολιτικές λύσεις για τα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα και όχι θεωρίες συνωμοσίας. Αλλά ούτε και σιωπές. Αριστερές και δεξιές συντηρητικές δυνάμεις πασχίζουν με κάθε τρόπο και σε αγαστή συνεργασία να κυλήσουν πάλι τη χώρα στον διχασμό και τον «εμφύλιο πόλεμο» διότι καταλαβαίνουν ότι η πρόοδος και η ανάπτυξη δεν τις εμπεριέχουν. Η τροφή τους είναι το μίσος και αν αυτό εκλείψει θα λιμοκτονήσουν. Αλλά όσο οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν την κυριαρχία του Μητσοτάκη δεν μπορούν παρά να μηρυκάζουν την εχθροπάθεια.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχα ποτέ αυταπάτες. Προσπάθησε με την αλλαγή ηγεσίας να εμφανίσει ένα δήθεν τεχνοκρατικό και πατριωτικό προσωπείο το οποίο όμως σύντομα κατέρρευσε διότι το DNA του κόμματος δεν είναι προγραμματισμένο για τέτοιες «αστικές» μεταλλάξεις. Εξάλλου η σοβαρή πολιτική απαιτεί ανάλογες δεξιότητες που είναι δυσεύρετες στο χώρο. Η δε ακροδεξιά αυτή ήταν πάντοτε, λαϊκίστικη, πατριδοκάπηλη και ρωσόφιλη, εμπορευόμενη την οπισθοδρόμηση, τον αντιδυτικισμό και την τεχνοφοβία. Αλλά το ΠΑΣΟΚ δεν έχει λόγους να τους ακολουθεί σε αυτά τα μονοπάτια. Αν πετυχαίνει κάτι είναι τη φθορά όχι απλώς των ποσοστών του αλλά και της όποιας πολιτικής αξιοπιστίας του έχει απομείνει. Και αυτό φαίνεται. Τα «Τέμπη» όπως και άλλες ανάλογες ιστορίες με τον διχαστικό και μικροκομματικό χειρισμό της αντιπολίτευσης θα δώσουν τελικά ανάσα στον κ. Μητσοτάκη.
Μια ανάσα που την χρειάζεται μετά από ένα σωρό λαθεμένους χειρισμούς. Η επανεκλογή του κ. Καραμανλή ήταν τουλάχιστον ατυχής. Τα fake news έμειναν ουσιαστικά αναπάντητα. Ο αρμόδιος υπουργός κ. Σταϊκούρας παραμένει εξαφανισμένος. Η σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής ήταν άστοχη και ο πρόεδρός της εριστικός. Η απουσία του πρωθυπουργού κατά τη διάρκεια της συζήτησης του πορίσματος στη Βουλή πολιτικά λαθεμένη. Και φυσικά δεν δόθηκε κανένα πραγματικό εχέγγυο ότι σήμερα οι σιδηροδρομικές συγκοινωνίες είναι ασφαλείς. Αλλά ούτε και ένα σαφές μήνυμα ότι σύντομα τα πράγματα θα εκσυγχρονιστούν. Αλλά στη χώρα αυτή πάντα θα πηγαινοερχόμαστε από το «Δόξα τω Θεώ, στο βόηθα Παναγιά». Και αυτό παράγει μια κάποια απελπισία.
17°
