Η Ποίηση στην Πολιτική

Η εκδήλωση του «Μαραθωνίου της Ποίησης» στα Προπύλαια, διοργανώνεται για πρώτη φορά φέτος από το ΕΚΠΑ σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων. Η εκδήλωση, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας της Ποίησης, αποβλέπει αφενός να φέρει την Ποίηση στον δημόσιο χώρο αφετέρου εγκαινιάζει μια σειρά από επιμορφωτικές, πολιτιστικές και καλλιτεχνικές δράσεις υπό τον τίτλο «το ΕΚΠΑ στην πόλη», που θα συνδιοργανώσουν το Πανεπιστήμιο με τον Δήμο Αθηναίων.

Συνήθως θεωρείται ότι ο πολιτικός λόγος και ο λόγος της ποίησης είναι δυο διαφορετικοί κόσμοι που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.

Αν όμως το σκεφτούμε καλύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι και οι δύο κόσμοι, έχουν ένα κοινό νήμα που τους συνδέει μεταξύ τους.

Γιατί όπως στην ποίηση εκφράζεται το ανείπωτο, αυτό που δεν μπορεί να εκφραστεί παρά με άλλη γλώσσα και άλλα νοήματα, έτσι και στην πολιτική το ζητούμενο είναι ένας άλλος πολιτικός λόγος. Ένας λόγος, απαλλαγμένος από τη φθορά των γνωστών στερεότυπων, ένας άλλος συνδυασμός λέξεων και πράξεων που θα φέρει πιο κοντά τη συλλογική δράση με την ατομική ευθύνη.

Εκεί είναι που συναντά κανείς την ποίηση στην πολιτική και την πολιτική στην ποίηση. Και δεν μπορώ παρά να αναφερθώ εδώ στο παράδειγμα του «ταξιδιού», που ήταν από τις πρώτες λέξεις που χρησιμοποίησα, από την προεκλογική μου περίοδο μέχρι και σήμερα, συνεχώς. Σαν μια λέξη που σηματοδοτεί ένα καβαφικό ταξίδι «γεμάτο περιπέτειες, γεμάτο γνώσεις», ώστε να γίνεις «πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη».

Και όταν πάλι αισθάνομαι την πίεση των καθημερινών αγώνων στην πόλη, αφήνω να με διαπεράσει ένας λυτρωτικός λόγος του Σεφέρη, όταν γράφει για το «Μεγάλο  ποτάμι», «αυτό το νόημα που προχωρεί» και που μοιάζει, όπως συνεχίζει, με «τα μάτια των ανθρώπων, όταν κοιτάζουν χωρίς τον φόβο μες την καρδιά τους, χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράγματα ή έστω τα μεγάλα», «καθώς ο στρατοκόπος που συνήθισε ν’ αναμετρά τον δρόμο με τ’ άστρα».

Κάποια μέρα είδα τυχαία γραμμένο σε έναν τοίχο ένα απόφθεγμα του Ελύτη. Έλεγε: «Η ποίηση, είναι πηγή αθωότητας, γεμάτη επαναστατικές δυνάμεις». Αν είναι έτσι, βρίσκομαι πάλι μπροστά σε πολιτικά ερωτήματα. Στη θέση της «αθωότητας» είναι η αναζήτηση της ανιδιοτελούς προσφοράς για το κοινό καλό. Και στη θέση των «επαναστατικών δυνάμεων» είναι η επιδίωξη να φέρουμε την καθημερινή ζωή των ανθρώπων στο κέντρο της πολιτικής πράξης, σαν μια δύναμη απελευθέρωσης των ανθρώπινων αναγκών, σαν πηγή δημιουργίας.

Να γιατί η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης είναι μια ευκαιρία για μένα, για τον καθένα, για όλους να ξαναδούμε τον εαυτό μας και τον άλλο, τη συλλογική σκέψη και δράση, την αλληλεγγύη και όλα αυτά που μπορούν να μας κρατούν ενωμένους στους δύσκολους καιρούς μας.