Το αποτέλεσμα και της δεύτερης ψηφοφορίας για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν αφήνει περιθώρια. Είναι ξεκάθαρο πως η χώρα οδεύει σε εκλογές σε ένα μήνα από τώρα. Όλοι, λοιπόν, θα βρεθούν ενώπιων των ευθυνών τους και των επιλογών τους. Αναφερόμαστε πρωτίστως στα δύο κόμματα εξουσίας:
Ο κ. Σαμαράς για τις παλινωδίες, τις αστοχίες, τα λάθη και την «τακτική ΣΥΡΙΖΑ» που ακολούθησε αμέσως μετά το κακό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Η προσπάθεια για συναίνεση που έκανε την περασμένη Κυριακή ήρθε πολύ καθυστερημένα και χωρίς μελετημένο σχέδιο, κάτι σαν κίνηση απελπισίας.
Ο κ. Τσίπρας για τις υποσχέσεις, την απουσία σαφούς σχεδίου, την έλλειψη προετοιμασίας και εναλλακτικών επιλογών, αλλά και για την όσμωση με το κόμμα του κ. Καμμένου και την υιοθέτηση θεωριών συνωμοσίας.
ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται συνειδητά να οδηγηθούν σε μια αντιπαράθεση άνευ όρων, με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, με ακραία πόλωση και με μια ρητορική η οποία θα ποτίσει με περισσότερο δηλητήριο την άρρωστη κοινωνία.
Μέσα σ' αυτό το λασπωμένο περιβάλλον υπάρχουν τμήματα της κοινωνίας τα οποία θα αναζητήσουν εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν τις μεταρρυθμίσεις, αλλά και την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Όπως λέει ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης (ΝΕΑ, 20-12-14) είναι «εκείνο το 55-65% των πολιτών που σε αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις, ήδη από τις αρχές της μνημονιακής εποχής αν θυμάμαι καλά, δείχνει να μένει προσανατολισμένο στο “ευρωπαϊκό και δημοκρατικό κεκτημένο”».
Αυτοί οι πολίτες είναι διάσπαρτοι σε πολλά κόμματα, ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό διότι δεν έχουν δει την άθροιση σε ένα φορέα εκείνων των δυνάμεων που θα βάλουν στην άκρη τις ατομικές φιλοδοξίες, τους παλαιούς διαχωρισμούς τύπου “αριστερά-δεξιά” και θα προτάξουν τα σύγχρονα πραγματικά διλήμματα: πρόοδος ή συντήρηση, μεταρρυθμίσεις ή στασιμότητα.
Κι όμως. Η διαφαινόμενη «συνάντηση» των Μεταρρυθμιστών του Σπύρου Λυκούδη με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη έρχεται να απαντήσει στην παραπάνω ανάγκη και να καλύψει το πανθομολογούμενο πολιτικό κενό. Διότι μέσα από αυτό το πάντρεμα θα αναδειχτούν οι υγιείς δυνάμεις του τόπου, που είναι απαλλαγμένες από τα αρνητικά φορτία του παρελθόντος και τις αμαρτίες του παρόντος. Κατά τη γνώμη του γράφοντος και με όρους ποδοσφαιρικούς, το δίδυμο «Λυκούδης-Θεοδωράκης» μπορεί να κεντήσει. Μιλάμε για δυο πρόσωπα και κατ’ επέκταση για δυο χώρους που αποπνέουν φρεσκάδα, υγεία, ρεαλισμό, έχουν νέες ιδέες, αλλά και έντονο το στοιχείο της ηθικής, όχι με την προτεσταντική έννοια του όρου.
Επιπλέον είναι βέβαιο ότι αυτή η συνάντηση μπορεί να αποδεσμεύσει και άλλα πρόσωπα που τώρα είτε είναι ανέστια είτε κινούνται πέριξ των διαφόρων κομμάτων και να δημιουργήσει μεγάλη δυναμική. Και για να «κλέψω» τον όρο του κ. Βούλγαρη, αν ευτυχήσει η διαφαινόμενη συνεργασία μπορεί να είναι «μια άγκυρα ορθολογισμού σε μια περίοδο τρικυμίας»!
7°
