Απάντηση στον κ.Βαρουφάκη, από την Κρήτη

Η ανακοίνωση του κ.Τσίπρα, από την πατρίδα μου την Κρήτη: «Θα παίζουμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν, ή καλύτερα, εμείς θα παίζουμε τη λύρα και αυτοί θα χορεύουν» μου δημιούργησε συναισθήματα βαθιάς θλίψης. Όπως θλίβεσαι όταν μαθαίνεις ότι ο ναρκομανής φίλος σου, μετά από τόσες προσπάθειες που κάνατε μαζί να «ξανασηκωθεί», άρχισε να παίρνει πάλι κρυφά τη δόση του, πριν πέσει στο επόμενο κώμα. Το πολιτικό μας προσωπικό είναι εθισμένο στη ματαίωση των προσδοκιών που χτίζει προεκλογικά. Η δήλωση επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά, τη μόνιμη πίστη των αρχηγών της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι δεν θα βρουν μπροστά τους τις δηλώσεις της προεκλογικής περιόδου, σε μια χώρα όπου αρνούμαστε να μάθουμε από τα λάθη μας.

Ας προσπαθήσουμε να πάρουμε απόσταση από την προεκλογική μας «μαστούρα» και ας πάρουμε τα δεδομένα στον Ευρωπαϊκό και τον παγκόσμιο χάρτη, όπως πολύ σωστά έχει κάνει ο κ. Βαρουφάκης κατά το παρελθόν στις οικονομικές του αναλύσεις, εξετάζοντας πρώτα μακροσκοπικά. Μέσα σε μια Ευρώπη που αλλάζει και αναζητά αναφορές σε πιο ριζοσπαστικά ή ακόμα και αντιδραστικά κόμματα η Ελλάδα καλείται αυτή τη φορά να είναι το πρώτο χρονικά εκλογικό πείραμα. Άρα για άλλη μια φορά να γίνει το παράδειγμα για το τι μπορεί να επακολουθήσει για Ισπανούς (εκλογές στα τέλη του 2015), Βρετανούς (εκλογές περί τα μέσα του 2015) και άλλους Ευρωπαίους που καλούνται να επιλέξουν ηγεσίες στις ευρωπαϊκές εθνικές αναμετρήσεις που θα ακολουθήσουν το 15 και το 16. Η μικρή Ελλάδα προσφέρεται, περισσότερο τώρα από το 2012, για να γίνει το παράδειγμα προς μίμιση ή προς αποφυγή.

Πιστεύω λοιπόν ότι έχουν δημιουργηθεί κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις που μας επιτρέπουν να ελπίζουμε ότι θα γίνουμε για πρώτη φορά το παράδειγμα προς μίμηση. Το πιστεύω αυτό, με οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα, και στην περίπτωση που ο Σύριζα αναδειχθεί σε πρώτο κόμμα, το οποίο φαίνεται να είναι και το πιο πιθανό σενάριο.

Η ελπίδα μου βασίζεται στην ανάδειξη ενός ισχυρού, ξεκάθαρα Ευρωπαϊκού, τρίτου πόλου σοβαρότητας και ειλικρίνειας, ως προς τον προεκλογικό του λόγο, που θα αμβλύνει τις αντιθέσεις και θα αναγκάσει τους πρώτους των εκλογών να σκεφτούν σοβαρά να συμμετέχουν στην πρώτη ηθελημένη – και όχι αναγκαστική – κυβέρνηση συνεργασίας. Τους όρους τους θέτεις ανάλογα με το μπόι σου. Και η ευκαιρία είναι ξεκάθαρη και δυστυχώς χωρίς εναλλακτικές: να μεγαλώσουμε το μπόι του πολιτικού σχηματισμού που δημιουργήθηκε για πρώτη φορά, χωρίς ανακυκλωμένα πολιτικά υλικά και που γεννήθηκε, όχι από στείρα αντίδραση, αλλά από διάθεση για συμφιλίωση των αντιθέτων στην πολιτική μας ζωή και κουλτούρα. Τότε μόνο θα υπάρχει η ευκαιρία να δούμε συνεργασία στην πολιτική μας ζωή σε άξονα πολιτικό, προγραμματικό και όχι σε λογικές 4:2:1.

Ιστορικά αν το μελετήσουμε, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, τα μικρά κόμματα που μπαίνουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας (junior coalition parties) συνήθως «πεθαίνουν». Πόσο μάλλον στην Ελλάδα που έχουμε γαλουχηθεί να λειτουργούμε οπαδικά μέσα στους κομματικούς στρατούς. Η κρισιμότητα της στιγμής είναι όμως πέρα από το πολιτικό κόστος: σε μια χώρα που είναι πρωταθλήτρια στις οικονομικές ανισότητες, με χρέος 376 δισ., 1.240.000 ανέργους σε 11 εκ. πολίτες, με περισσότερους συνταξιούχους παρά εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, με χαμένες 63 δισεκατομμύρια καταθέσεις σε 5 χρόνια, που έχει διώξει 150.000 επιστήμονες στο εξωτερικό και 3 εκατομμύρια Έλληνες με ληξιπρόθεσμες οφειλές, είναι πλέον θέμα εθνικής επιβίωσης ένα πατριωτικό σχέδιο δράσης.

Σε αυτή τη χώρα σήμερα, καλούμαστε όλοι να έχουμε μια πιο ήπια στάση απέναντι στις καθημερινές, πόσο μάλλον στις έκτακτες εθνικές μας υποθέσεις, όπως αυτή της οικονομίας και της διαχείρισης του χρέους. Η πολιτική είναι η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων που θέτει μια κοινωνία για τους πολίτες της. Όλα τα θέματα είναι καυτά, για να μην ξεπεραστούμε όμως ως έθνος οφείλουμε να δούμε με εθνική, ενωτική συνείδηση, πρωτίστως τα ζητήματα της εργασίας και της ασφάλισης, της δικαιοσύνης και βέβαια της παιδείας μας.

Διαχρονικά υπάρχει μια πλήρης αναντιστοιχία μεταξύ της κρισιμότητας της στιγμής και της πολιτικής αντίληψης των ανθρώπων που ετοιμάζονται για την εξουσία. Παλιότερα μάλλον δεν μας πείραζε και πολύ, όχι γιατί τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβάρα, αλλά γιατί δεν είχαμε καμιά διάγνωση για το πρόβλημα. Τώρα που ξέρουμε, όχι μόνο τα συμπτώματα, αλλά και την ασθένεια, δε χωράνε δικαιολογίες.

Εμείς οι νέοι θα βιώσουμε εξ ολοκλήρου τις συνέπειες της πολιτικής στάσης και των αποφάσεων που θα ληφθούν τους προσεχείς μήνες. Άρα εμείς πρώτοι καλούμαστε να φέρουμε στα λογικά τους αυτούς που παίζουν με την τύχη μας με νταούλια και με λύρες. Και αυτούς που αναπαράγουν αυτη τη ρητορική.

Μας «χαλάνε» οι γραφικές αναφορές σε κλισέ για εσωτερική κατανάλωση. Δεν είμαστε μια παρέα που ανταλλάσσει χωρατά. Κι επιτέλους δεν θέλουμε πολιτευτές των παλιών καιρών που έλεγαν άλλα στη Βουλή και άλλα στην περιφέρειά τους. Εμείς, αλλά και η Ευρωπη ακούμε τί λένε οι πολιτικοί μας, μέσα και έξω από τα Ελληνικά σύνορα. Απαιτούμε συναίσθηση της ευθύνης πέρα από τις κομματικές αντιλήψεις, από την αξιωματική αντιπολίτευση και ακόμα πιο πολύ από την κυβέρνηση που βιάστηκε να βγούμε από το μνημόνιο για να το χρησιμοποιήσει ως προεκλόγικό όπλο και τώρα αποδράει άρον-άρον. Ως πότε θα επαναλαμβάνεται η ιστορία, με το «θεό της Ελλάδας» να μας σώζει στο παρά πέντε; Ήρθε η ώρα να σκεφτούμε όχι το «παρά πέντε», αλλά το «και πέντε» ίσως και το «και τέταρτο».

Και κάτι τελευταίο: στην Κρήτη ξέρουμε ότι ο λυράρης που σέβεται την τέχνη του, δεν ανακοινώνει τί θα παίξει για να ενθουσιάσει το κοινό πριν του δείξει το ταλέντο του. Όταν θα παίξει καλά και συνετά τότε τον ακούει ο κόσμος, χαίρεται και χορεύει.