Οι σωστές πολιτικές επιλογές του Ανδρουλάκη, οι συμμαχίες, τα κενά αλλά και οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν άμεσα
Πάνω από το πολιτικό σκηνικό υπάρχει το φάντασμα της έλλειψης αντιπολίτευσης. Η μόνιμη επωδός των περισσότερων αναλυτών είναι πως η κυβέρνηση παίζει μόνη της. Η αίσθηση αυτή είναι διάχυτη μετά τις εθνικές εκλογές, την μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και την αποχώρηση του κ. Τσίπρα από την ηγεσία του κόμματος. Δύσκολα θα μπορούσε να δει κάνεις τον κ. Κασσελάκη ως οιονεί πρωθυπουργό και πραγματικό αντίπαλο δέος του κ. Μητσοτάκη.
Εκ των πραγμάτων τα φώτα, όχι της δημοσιότητας -γιατί σε αυτό κυριαρχεί «ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη»-αλλά του ενδιαφέροντος έχουν πέσει στο ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρουλάκη. Και εδώ αρχίζει η μεγάλη πλάκα με τη στάση των πάσης φύσεως σχολιαστών αλλά και όσων… δηλώνουν ΠΑΣΟΚ αλλά ψηφίζουν με τα δυο χέρια τον κ. Μητσοτάκη. Ποια είναι η πλάκα; Οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν με σθένος και οδύρονται πως δεν υπάρχει αντιπολίτευση, απαιτούν από τον Ανδρουλάκη να ψηφίζει οτιδήποτε φέρνει η κυβέρνηση. Πριν ψιθυρίσουν το «ναι» οι βουλευτές της συμπολίτευσης οι ίδιοι φωνάζουν «ναι σε όλα».
Στην πραγματικότητα δεν θέλουν να βρεθεί ή να διαμορφωθεί ένας εναλλακτικός πόλος αλλά να υπάρχει ένα μόνιμο υποστύλωμα της κυβέρνησης, που στην πραγματικότητα θα συμβάλει στην διαιώνιση της εξουσίας του κ. Μητσοτάκη. Ας μην κρυβόμαστε. Αυτά είναι τα κατάλοιπα της συγκυβέρνησης με την ΝΔ της περιόδου 2012-2014. Θεωρήθηκε από πολλούς ότι πλέον δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές, πως τα δυο κόμματα είναι συγκοινωνούντα δοχεία, πως οι ιδεολογίες έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και ο εχθρός είναι ένας, ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο (άλλοτε υπαρκτός) δράκος όμως πέθανε το 2019 και το 2023 έγινε το μνημόσυνο.
Από αυτή τη σκοπιά ορθώς ο Ανδρουλάκης δεν έχει πέσει στην παγίδα όλων αυτών που αγωνιούν για την έλλειψη αντιπολίτευσης. Και κάτι εξίσου σημαντικό: Οι επιλογές που έχει κάνει ουδεμία σχέση έχουν με λαϊκίστικη αντιπολίτευση ή με ένα απαράσκευο «όχι» σε ότι φέρνει η κυβέρνηση. Φάνηκε, για παράδειγμα, στο θέμα με την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού. Ενώ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, δώσανε συναίνεση και συμφώνησαν, η υπουργός Εσωτερικών έφερε από το παράθυρο τροπολογία που άλλαζε τη φιλοσοφία του νόμου για να εκθέσει/ουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Για να αποδειχτεί πως η κυβέρνηση δεν θέλει καμία συναίνεση, αλλά αυτό που θέλει είναι να βάζει συνεχώς τρικλοποδιές στην αντιπολίτευση.
Ακόμα πιο άψογη πολιτικά είναι η στάση του Ανδρουλάκη στο θέμα του νομοσχεδίου για τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται την επί 14 μήνες εξαντλητική διαβούλευση που είχε κάνει η Άννα Διαμαντοπούλου για το νόμο. Τώρα με fast track διαδικασίες και με σχεδόν φωτογραφικό τρόπο πάνε να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα και να κοπιάρουν το (αντιεκπαιδευτικό) μοντέλο της Κύπρου. Από αυτή την οπτική αξίζει ένα μπράβο στο ΠΑΣΟΚ αλλά και προσωπικά στον υπεύθυνο για αυτά τα θέματα Στέφανο Παραστατίδη που είπαν το μεγάλο όχι, κόντρα σε απίστευτες πιέσεις. Στα περισσότερα, λοιπόν, θέματα ο κ. Ανδρουλάκης πορεύεται από θέσεις σοσιαλδημοκρατικής αρχής και κυρίως χωρίς λαϊκίστικες κραυγές: Για τα Τέμπη, τις αγροτικές κινητοποιήσεις, τους ποινικούς κώδικες, τις υποκλοπές κλπ.
Τα κάνει όλα καλά, θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος, επικαλούμενος ενδεχομένως και τις δημοσκοπήσεις. Προφανώς και όχι. Καταρχάς, θα πρέπει να γίνει πολύ πιο τολμηρός, ενισχύοντας το αρχηγικό προφίλ του. Φρονώ πως ούτε ο ίδιος έχει αντιληφθεί τα 2,5 χρόνια που είναι πρόεδρος τι σημαίνει αρχηγικό δικαίωμα. Ας σκεφτούμε ότι ο Κασσελάκης φάνηκε να κερδίζει κάποιος ηγετικούς πόντους επειδή σήκωσε το γάντι στον Αλέξη Τσίπρα…
Για ποικίλους λόγους, για παράδειγμα, θα έπρεπε χθες να έχει καρατομηθεί η Ευαγγελία Λιακούλη από τη θέση της γραμματέως κοινοβουλευτικής ομάδας μετά την αδιανόητη στάση της στο θέμα με τα ομόφυλα ζευγάρια. Δεν θέλω να φανταστώ τι θα έκαναν άλλοι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ αν υπήρχε αντίστοιχη διαφοροποίηση και μάλιστα από ένα στέλεχος χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βάρος.
Στην ίδια λογική θα πρέπει να καταδείξει πως πλαισιώνεται από μια νέα ηγετική ομάδα και ότι δεν λειτουργούν τα στελέχη του κόμματος ως αυτόνομες πολιτικές περσόνες, που ενδεχομένως θα ξυπνήσουν οι φανερές ή κρυφές φιλοδοξίες που έχουν αν προκύψει το οτιδήποτε..
Θα πρέπει ο ίδιος να κόψει το βήχα σε όσους τους φουσκώνουν τα μυαλά και τους εμφανίζουν ως σωτήρες της κεντροαριστεράς. Η παραφιλολογία εν προκειμένω γύρω από το πρόσωπο του Χάρη Δούκα κάνει ζημιά σε όλους και φυσικά στον ίδιον! Διότι εκλέχτηκε από τους δημότες του για να κάνει μια πολλή συγκεκριμένη και συνάμα δύσκολη δουλειά. Από αυτή, άλλωστε, θα κριθεί και όχι από τις φήμες που κυκλοφορούν ευρέως.
Με δεδομένη την παρουσία του «τυφώνα Κασσελάκη» που σαρώνει στο επικοινωνιακό πεδίο, θα πρέπει να υπάρξει είτε ενίσχυση είτε αλλαγή φιλοσοφίας στο πεδίο της επικοινωνίας. Με τα κατάλληλα πρόσωπα και την αντίστοιχη επιστημονική υποστήριξη. Η σημερινή εικόνα είναι παραπάνω από αδύναμη, άρα αναποτελεσματική.
Και το κυριότερο, θα πρέπει να εκφωνήσει ο ίδιος ο κ. Ανδρουλάκης ένα αφήγημα συμμαχιών, μέσα από το οποίο θα δημιουργηθούν και οι κυβερνητικές προοπτικές. Οι πολιτικές επιλογές που έχει κάνει αφενός τον έχουν βοηθήσει καταλυτικά να πετάξει τη ρετσινιά του κόμματος παρακολουθήματος της ΝΔ, αφετέρου να πείσει και τους πιο δύσπιστους πως δεν έχει δεσμεύσεις με συμφέροντα.
Όλο αυτό πρέπει να «ψωμωθεί» με γενναία ανοίγματα κυρίως προς την Νέα Αριστερά, το χώρο οικολογίας, αλλά και προσωπικότητες του κέντρο. Με ένα προσκλητήριο-κάλεσμα, είτε για συμπόρευση είτε για συνεργασίες. Αν υπάρχει η πολιτική βούληση, είναι προφανές πως θα βρεθεί και ο τρόπος. Άλλωστε, όλοι ομολογούν ότι μετά τις ευρωεκλογές θα ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για την ανασύνθεση του χώρου. Σε αυτή τη διαδικασία το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Να δημιουργήσει προσδοκίες και γεγονότα! Για αυτό και η εκφώνηση από τον Νίκο Ανδρουλάκη θα πρέπει να γίνει πριν τις ευρωεκλογές. Συνοδευόμενη από τις αντίστοιχες κινήσεις, πρωτοβουλίες, συναντήσεις. Υπάρχει πολιτικό πεδίο δόξης λαμπρό. Η κοινωνική αντιπολίτευση είναι ήδη παρούσα. Πρέπει να αποκτήσει πολιτική εκπροσώπηση.
12°
