Αντιρατσιστική πολιτική ορθότητα και ρατσισμός

Στη σύγχρονη Γαλλία, οι μαρξιστές, αριστεροί, μελανσονικοί, δικαιωματιστές, αριστεροί οικολόγοι και ακροαριστεροί έγιναν πολύ επιθετικοί στη Γαλλία, έναντι της μεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης του μακρονιστή Ατάλ, όμως οι κεντρώες, σοσιαλφιλελεύθερες, δημοκρατικές, φιλελεύθερες και ευρωσοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις κριτικάρουν τις ανεκτικές προς τον ισλαμισμό, αφελέστατες αριστερές δυνάμεις, όπως αυτό απαιτείται κι επιβάλλεται στη σημερινή συγκυρία της ριζοσπαστικής ισλαμιστικής και σαλαφιστικής επιθετικότητας. Γενικά υπάρχει έντονη κριτική από φιλοευρωπαίους, φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες, κεντροδεξιούς, μακρονικούς και άλλους δημοκράτες, πανεπιστημιακούς, πολιτικούς, στοχαστές, σχολιαστές κ.α. για την κατάσταση της φιλοϊσλαμιστικής πολιτικής ορθότητας στα ΑΕΙ, στα ΜΜΕ, στην εκπαίδευση, ακόμη και στη δευτεροβάθμια, στον αριστερό πολιτικό κόσμο, στις συνοικίες, κ.τ.λ. Σχετικά με τις ρατσιστικές και ισλαμιστικές ταραχές στη Γαλλία, είναι αδιανόητο οι μουσουλμάνοι μαθητές να απαιτούν να διδάσκονται διαφορετικά τα δεδομένα που αφορούν στη βιολογία, στην καταγωγή του ανθρώπου κ.τ.λ., σύμφωνα με τις μωαμεθανικές δοξασίες τους· πως ο άνθρωπος δεν προέκυψε από την εξέλιξη ορισμένων ανθρωποειδών, μα τον έφτιαξε ο Αλλάχ. Και πώς είναι δυνατόν η δημόσια γαλλική εκπαίδευση να τα αποδέχεται; Αν αυτό γίνεται, κατά συνέπεια δεν θα εφαρμόζονται οι νόμοι, και οι ισλαμιστές μαθητές θα κάνουν ό,τι θέλουν στα γαλλικά σχολεία, κάτι που είναι βέβαια παράλογο. To να μην εφαρμόζεται ο νόμος στα σχολεία και να μη μπορεί η αστυνομία να μπαίνει στα κτήρια των cités όπου μένουν οι μετανάστες, δείχνουν πως δεν εφαρμόζονται για τους μουσουλμάνους όλοι οι νόμοι, άρα οι γάλλοι πολίτες οφείλουν να επιστρέψουν στην εκμάθηση και εφαρμογή των βασικών ιδεών, δικαιωμάτων και αξιών της γαλλικής δημοκρατίας του Διαφωτισμού και της γαλλικής επανάστασης. Αν αυτό δεν γίνεται, δεν μπορούμε να συζητάμε περί δημοκρατίας και ελευθεριών.

Ο Μακρόν, ο νεαρός, δραστήριος, ευφυής και κινητικός πρωθυπουργός του, Ατάλ, και η προηγούμενη, συνεπέστατη κι επίμονη πρωθυπουργός του, η Ελιζαμπέτ Μπορν, αγωνίζονται να νομοθετήσουν, να περάσουν και να εφαρμόσουν δημοκρατικούς νόμους υπέρ της ισότητας και της μη επίδειξης (όλων) των θρησκευτικών χαρακτηριστικών και συμβόλων στα σχολεία· υπέρ της εμπέδωσης της ισότητας και της κοινωνικής, φυλετικής ειρήνης στην κοινωνία, αναφορικά με τα ζητήματα φυλετικών και ρατσιστικών συγκρούσεων, παρανομιών και ανισοτήτων, αφού το γαλλικό Ανώτατο Δικαστήριο διόρθωσε το πρόσφατο, κυβερνητικό μεταναστευτικό νομοσχέδιο, σύμφωνα και με την επιθυμία του Μακρόν, του πρωθυπουργού Ατάλ και των βουλευτών τους. Διαφορετικά, εάν δεν διευθετηθούν και δεν επιλυθούν τα προαναφερθέντα κοινωνικά και εκπαιδευτικά προβλήματα, θα αναδειχτεί πρόεδρος Γαλλίας η υπερσυντηρητική, νεοακροδεξιά λαϊκίστρια και σοβινίστρια Μαρί Λε Πεν, γιατί οι γάλλοι συντηρητικοί ψηφοφόροι θα πιστέψουν, ψευδαισθητικά, πως έτσι, με αυτή πρόεδρο, θα ξεδιαλυθούν και λυθούν τα προβλήματα... Στην ουσία ο τυχοδιώκτης, (ακρο)αριστερός ριζοσπάστης Μελανσόν, που συνεχώς χάνει δύναμη όπως ο Ιγκλέσιας στην Ισπανία και ο Τσίπρας, και το κόμμα του οι Ανυπόταχτοι, είναι πολιτικοί χορηγοί της πολιτικής επέλασης της αντιδραστικής κι υπερσυντηρητικής γραμμής της Λε Πεν και των λύσεών της.

Η εξάπλωση του φονταμενταλιστικού ισλαμισμού, που είναι αντιδημοκρατική, απολυταρχική, καθυστερημένη και φανατική ιδεολογία/θρησκεία ή θρησκευτική ιδεολογία, είναι αρνητική και για τον δυτικό και για τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Αν ήταν απλά μια θρησκευτική πίστη που κηρύττει την αγάπη/συμπόνοια/αλληλοβοήθεια δεν θα ήταν επικίνδυνη, μα ο φονταμανταλιστικός, σαλαφιστικός κι επιθετικός χαρακτήρας της την καθιστά απειλητική κι επικίνδυνη (1). Δεν ισχυρίζομαι πως όλο το Ισλάμ, όλοι οι μουσουλμάνοι είναι αντιδραστικοί κι απολυταρχικοί, αντίθετα νομίζω πως αν ήταν κυρίαρχη στο εσωτερικό του μωαμεθανισμού, μια θρησκευτική πίστη που κηρύττει την αγάπη/συμπόνοια/αλληλοβοήθεια, δεν θα ήταν επικίνδυνα επιθετική με στόχο της τον (βίαιο ή μη) προσηλυτισμό. Μα η υπάρχουσα, ήπια, μετριοπαθής, θρησκευτική μουσουλμανική λογική δεν ασκεί μεγάλη πολιτική επίδραση, ανήκει μόνο στους ταπεινούς και σιωπηρούς πιστούς, δεν έχει πολιτική ισχύ, ενώ ο φονταμενταλιστικός ισλαμισμός ρυθμίζει το γεωπολιτικό παιχνίδι και επιβάλλει παντού το χιτζάμπ στις συνθλιμμένες γυναίκες.

Ο δυτικός νεοφεμινισμός ασχολείται λιγότερο από όσο οφείλει με την κατάσταση των γυναικών του τρίτου, αναπτυσσόμενου κόσμου. Αυτό μάλλον γίνεται γιατί πολλές φεμινίστριες είναι αριστερές και γι’ αυτό επικεντρώνονται στα κοινωνικά προβλήματα που υπάρχουν στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό στη Δύση· και, πραγματικά, έτσι που παρουσιάζουν την εδώ κατάσταση φαίνεται σαν οι γυναίκες να καταπιέζονται και να συμπιέζονται περισσότερο στη δυτική, καπιταλιστική, κοινοβουλευτική δημοκρατία και λιγότερο στον αναπτυσσόμενο, τρίτο κόσμο, ενώ με αυτή την προκατειλημμένη προσέγγιση δεν υπογραμμίζεται η τρομερή αθλιότητα και βαρβαρότητα της καταπίεσης, του εξοστρακισμού και των προπηλακισμών των (ανήσυχων και μη) γυναικών στο Ισλάμ. Ο φεμινισμός μάλλον οφείλει, νομίζω, να ασχολείται περισσότερες εργατώρες με την καταπίεση που ασκείται στις μωαμεθανές, μάλιστα ακόμη και στις ίδιες τις δυτικές χώρες, από την πατριαρχική εφαρμογή των άτεγκτων και σκληρών ισλαμιστικών κανόνων, τη σαρία, τη μαντίλα, κ.τ.λ., στις μουσουλμάνες που ζουν σε αυτές.

Συμπονούμε τους απλούς θρησκευόμενους μωαμεθανούς που έπεσαν και πέφτουν θύματα των πολεμικών επιχειρήσεων του ISIS, των Ταλιμπάν, των ΗΠΑ, των Ρώσων και οποιωνδήποτε άλλων, και βέβαια είμαστε με το μέρος όσων καταπιέζονται και φονεύονται, από όποιες δυνάμεις κι αν το υφίστανται. Υποστηρίζουμε τις ελευθερίες, τα δικαιώματα όλων σε μια καλύτερη, δικαιότερη ζωή και κοινωνία χωρίς ανισότητα ευκαιριών, με οικονομική ανάπτυξη, κοινοβουλευτική δημοκρατία κι ευημερία. Τα δικαιώματα των μεταναστών και των ανθρώπων διαφορετικών φυλών, εθνοτήτων, μειονοτήτων και θρησκειών πρέπει να είναι πλήρως σεβαστά στις πολυφωνικές και ανοιχτές κοινοβουλευτικές δυτικές δημοκρατίες, όπως συμβαίνει και με τα δικαιώματα των αυτοχθόνων πολιτών τους.

Ένα σημαντικό κοινωνικό και ιδεολογικό πρόβλημα είναι πως κυκλοφορεί στην κοινωνία μας πολλή τοξική παράνοια έναντι των εθνοτικών και φυλετικών μειονοτήτων και των μεταναστών που ήρθαν στην Ελλάδα για να ζήσουν και να εργαστούν για ένα καλύτερο μέλλον, δικό τους και των παιδιών τους. Αυτό πρέπει βέβαια να συνδυαστεί με το καλό, την οικονομική και γενικότερη προκοπή των δημοκρατικών δυτικών κοινωνιών που τους φιλοξενούν, να ενσωματωθούν αρμονικά, να αφομοιωθούν σε αυτές και να αφομοιώσουν τον δημοκρατικό, πλουραλιστικό και ανοιχτό πολιτισμό τους. Το πολιτικό θέμα είναι, όμως, πως το μεταναστευτικό κοινωνικό ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί από την κοινωνία και την πολιτεία θεσμικά, γιατί τα ωραία λόγια δεν επαρκούν. Είναι η πολιτεία που πρέπει να θεσπίσει, να καθιερώσει και να διασφαλίσει την εργασιακή μα και πολιτισμική αφομοίωσή τους στην κοινωνία που ήρθαν για να ζήσουν και να δουλέψουν, σεβόμενοι τους νόμους της και συμβάλλοντας στο γενικό κοινωνικό καλό. Απαιτείται άρα μια ανοιχτή, αντιρατσιστική και πλουραλιστική, πολιτική και ιδεολογική στάση σεβασμού από όλους προς όλους, που θα επιφέρει το γενικό καλό, το γενική κοινωνική πρόοδο, μια ρεαλιστική, πολυφωνική και πολυκομματική, ουμανιστική, δημοκρατική πολιτική στάση win-win εκατέρωθεν.

Σχετικά με τον «ισλαμοαριστερισμό», στα γαλλικά “islamogauchisme” –το αναφέρω έτσι μιας και αυτό το ρεύμα πρωτοεμφανίστηκε στη Γαλλία–, χρησιμοποιείται ο όρος από τότε που νομίζω πως τον λάνσαρε ο Τανγκιέφ. Στις δυτικοευρωπαϊκές δημοκρατίες υπάρχει υπαρκτός κίνδυνος εναντίον τους από την εξάπλωση του «ριζοσπαστικού» ισλαμισμού και του αναπτυσσόμενου εξισλαμισμού μέσω των εκεί «ριζοσπαστών» ισλαμιστών μουσουλμάνων. Τους συνεπικουρεί, περιέργως και παραλόγως, ο «ισλαμοαριστερισμός». Ο ισλαμοαριστερισμός ή η «ισλαμοαριστερά» δεν είναι κάποια τεχνητή ιδεολογική κατασκευή των αστών για να πολεμήσουν την αριστερά, μα άλλη μια θλιβερή πολιτική πραγματικότητα, δημιουργημένη από την (ακρο)αριστερά: Πρωτοδημιουργήθηκε ιδεολογικά μάλλον από το πρώην, αιρετικό στέλεχος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, τον φιλόσοφο Ροζέ Γκαροντύ. Είναι οι ακροαριστεροί και αριστεροί οι οποίοι συντάσσονται πίσω από τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές, θεωρώντας ανοήτως πως όλοι μαζί «αγωνίζονται» εναντίον του δυτικού, ιμπεριαλιστικού και αποικιοκρατικού καπιταλισμού. Στην πραγματικότητα και οι δύο αυτές πολιτικές δυνάμεις αγωνίζονται εναντίον της πλουραλιστικής, φιλελεύθερης, ανοιχτής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, σε έναν παράλληλο και κοινό αγώνα, που πολύ δύσκολα θα μπορέσει να νικήσει και να επιβληθεί στη Δύση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών (2).

Ούτε η νεοσταλινική, η νεοκομμουνιστική και η ριζοσπαστική αριστερά, ούτε ο ριζοσπαστικός, σαλαφιστικός ισλαμισμός θα κυριαρχήσουν εύκολα επί της φιλελεύθερης, δημοκρατικής, κοινοβουλευτικής Δύσης, της προερχόμενης από τον ανθρωπισμό, τον διαφωτισμό, τον ανθρωπιστικό χριστιανισμό που υποστηρίζει την αγάπη, την ισότητα και την αλληλεγγύη, και την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Διότι πρόκειται για οπισθοδρομικές, αντιδραστικές κι αναχρονιστικές δυνάμεις εναντίον της κοινωνικής και πολιτιστικής εξέλιξης.

Η πολιτισμική πολιτική ορθότητα συχνά επικρίνει τη δήθεν ισλαμοφοβία, εν πολλοίς δικαιολογημένη λόγω των απειλών των φονταμανταλιστών ισλαμιστών, και την κρούση του κώδωνα του κινδύνου έναντι της προέλασης των ριζοσπαστών ισλαμιστών.

Η πλουραλιστική, κοινοβουλευτική, φιλελεύθερη δημοκρατία είναι πιθανό να προχωρήσει, να διευρύνει και να ανοίξει τον δρόμο της προς μια πιο δημοκρατική, λιγότερο γραφειοκρατική - τεχνοκρατική στον τρόπο της διεύθυνσης / διακυβέρνησής της Ευρώπη, πιο συντονισμένη πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά και περισσότερο ομογενοποιημένη και ολοκληρωμένη.

Η ιδεολογικο-πολιτικο-πολιτισμική σύγκρουση με τον ισλαμισμό στις δυτικές χώρες και αλλού, γεωστρατηγικά, είναι αναπόφευκτη σχεδόν. Βέβαια έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το σύγχρονο φαινόμενο της συμμαχίας α) του ισλαμισμού, β) του κινέζικου, κομμουνιστικού, μονοκομματικού, αυταρχικού κρατισμού που συνδυασμένος με την οικονομία της αγοράς στις πλούσιες παράκτιες περιοχές, καθοδηγείται από τις ιδέες του Σι Τζιπίνγκ και του οικονομικού επεκτατισμού/ιμπεριαλισμού· γ) του τυραννικού, πουτινικού, ρώσικου, εθνικιστικού ολοκληρωτισμού και επεκτατισμού. Τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει καταρχήν να κυριαρχήσουν, να επιβληθούν δια της πολιτικής, της πειθούς, των νόμων και της παιδείας, στον εγχώριο φονταμενταλιστικό ισλαμισμό, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς· διαφορετικά το 13% θα επιβληθεί στο 85% και αντίο κοσμική, πλουραλιστική, ανεκτική, πολυφωνική και φιλελεύθερη δημοκρατία, τα υπόλοιπα είναι ισλαμο-αριστερές αυθαιρεσίες και νοητικοί ακροβατισμοί. Στη Γαλλία οι μετανάστες είναι 13%  και δίνουν την εντύπωση πως έχουν τη δύναμη του 30%, αυτή η παραπλανητική, ψευδαισθητική ισχύς είναι συμβατή με τη δημοκρατία; Aπό ό,τι διαβάζουμε στον γαλλικό τύπο, συμπεραίνουμε πως, δυστυχώς, πολλοί συντηρητικοί, δεξιοί και νομιμόφρονες Γάλλοι θα ψηφίσουν Λε Πεν με την ελπίδα πως οι νόμοι της θα «στριμώξουν» και θα ελέγξουν τους μουσουλμάνους ισλαμιστές. Η λύση δεν είναι αυτή, μα η ορθολογική, δίκαιη, δημοκρατική και κοινωνική διαχείριση των θεμάτων, αυτή που επιδιώκει να επιλύσει τα δημιουργηθέντα κοινωνικά, φυλετικά, ρατσιστικά προβλήματα όχι μέσω της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού, μα μέσω των νόμιμων επεμβάσεων του κοινωνικού κράτους.

(1) Είναι σαφώς απειλητικότεροι από τους κομμουνιστές παλαιάς κοπής, γιατί δεν έχουν καθόλου ορθολογισμό αποκηρύσσοντάς τον, παρ’ όλη τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας για την οργάνωσή τους, για τη διάδοση της ιδεολογίας και προπαγάνδα τους και τις τζιχαντιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις.

(2) Οι αριστεροί υπερασπιστές της φιλοϊσλαμιστικής πολιτικής ορθότητας είναι άσχετοι, ανίδεοι μαρξιστές, οι δύο ιδεολογίες δεν είναι συμβατές. Στην Ελλάδα αυτό το αμάλγαμα έχει ήδη φθάσει στον ακροαριστερό χώρο, μπορούμε να το εντοπίσουμε ακόμη και στην ευνοϊκή στάση τους έναντι της σκληρής κι επιθετικής, ισλαμιστικής Χαμάς.