Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Ζητήματα ταυτότητας και φαντασιακό

Μόλις λίγες μέρες πριν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ο πρόεδρος του έθεσε, έμμεσα, θέμα αλλαγής της ιδεολογικής ταυτότητας του κόμματος, και τότε «άλλαξαν όλα». Παρενέβη ο πρώην πρόεδρος και «ιδεολογικός θεματοφύλακας» του χώρου και το συνέδριο μετατράπηκε από συνέδριο διατύπωσης πολιτικών θέσεων σε συνέδριο επανεκλογής νέου προέδρου. Το τι ακριβώς έγινε αποτελεί αντικείμενο πληθώρας πολιτικών αναλύσεων και ερμηνειών από το σύνολο των ΜΜΕ.

Τι ακριβώς αλήθεια έγινε; Ας ακολουθήσουμε τον μύθο.

Ο αρχέγονος πατέρας αποσύρθηκε από την αρχηγία της «φυλής», διατηρώντας ωστόσο ακέραιη την αίγλη του και αποφεύγοντας ταυτόχρονα να ορίσει «ανοιχτά» διάδοχο, όπως και τη διάδοχη ιδεολογικοπολιτική «γραμμή».

Τι ακολούθησε; Ένας αδελφοκτόνος πόλεμος χωρίς αρχές και χωρίς ξεκάθαρες θέσεις, μέχρις εσχάτων. Όμως, και με τα πολλά, ο νέος πρόεδρος, αυτός που είναι και κάνοντας αυτό που μπορεί, έθεσε, «αίφνης», ζήτημα ιδεολογικής ταυτότητας. Και τότε όλα «γκρεμίστηκαν» μια για πάντα.

Από την πρώτη στιγμή εμφάνισης αυτού του υβριδικού κόμματος το βασικό του χαρακτηριστικό, ακριβώς και εξ αιτίας αυτής της υβριδικής του κατασκευής, ήταν και παραμένει η έλλειψη μιας στερεάς και διάφανης πολιτικής ταυτότητας. Δεν αποτελεί παρά ένα συνονθύλευμα αποσπασματικών ιδεολογικών αφηγημάτων ανακατεμένων με προσωπικά αφηγήματα βασισμένων σε προσωπικές φαντασιακές πραγματικότητες. Απόρροια όλης αυτής της κατάστασης ήταν και παραμένουν ισχυρές, εκτός της αδυναμίας διατύπωσης ενός συγκεκριμένου πολιτικού λόγου, οι προσωπικές απόψεις. Έτσι με την παραίτηση του πρώην προέδρου, αφ’ ενός διατηρήθηκε και εντάθηκε όλη η προηγούμενη ιδεολογικοπολιτική ασάφεια, αφ’ ετέρου εντάθηκαν στο έπακρο οι διαπροσωπικοί καυγάδες. Ένας «αδελφοκτόνος» πόλεμος μέχρις εσχάτων είχε ξεκινήσει. Ταυτόχρονα το ζήτημα της ταυτότητας παρέμενε σταθερά αφ’ ενός ασαφές, αφ’ ετέρου φαντασιακά πανίσχυρο. Κάτι το οποίο διατυπώνονταν σχεδόν σε κάθε ομιλία μέσα στο τελευταίο συνέδριο: «Η αριστερά… κλπ, κλπ». 

Έτσι «φτάσαμε» σ’ ένα συνέδριο όπου για μια ακόμα φορά η πραγματικότητα ανατράπηκε από την καχυποψία και την μεγαλομανία με αποτέλεσμα το ζήτημα της ταυτότητας και των θέσεων να καταλήξουν στον κάλαθο των αχρήστων και να ξαναρχίσει ένας νέος αδελφοκτόνος πόλεμος χωρίς αρχή, μέση και τέλος. 

Η ιστορία έχει συνέχεια και δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα βρεθεί κάποιος να πει τα πράγματα με το όνομα τους, να «κατεβάσει» από το θρόνο του τον πρώην αρχηγό και βασικά να επανασυνδεθεί με την πραγματικότητα διατυπώνοντας μια σύγχρονη ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα με στέρεα επιχειρήματα μακριά από διάφορά μυθολογικά τροπάρια.