Γάμος ομόφυλων ζευγαριών: Η προοδευτική «συντήρηση» έκανε το θαύμα της

«Η Ελλάδα νομιμοποιεί τον γάμο ομοφύλων σε μια αλλαγή ορόσημο», γράφει το πρακτορείο Reuters και σίγουρα γράφει την αλήθεια. 176 θετικοί ψήφοι στους 300 είναι μεγάλη υπόθεση για τη Βουλή μιας ορθόδοξης χώρας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης με βαθιά συντηρητική κοινωνία. Ψηφίστηκε επιτέλους ο νόμος που δίνει στα gay ζευγάρια το δικαίωμα να παντρεύονται και να υιοθετούν παιδιά, κάτι για το οποίο η LGBT κοινότητα πάλευε χρόνια και, μεταξύ μας, δεν πρέπει να πίστευε και πολύ ότι θα το δει να γίνεται πραγματικότητα στην Ελλάδα. Αλλά όλα γίνονται όταν υπάρχει πολιτική βούληση και πολιτικοί που ξέρουν να χειρίζονται ευαίσθητες καταστάσεις. Να κάνουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά.

Φυσικά δεν έχει και πολλή σημασία ποιοι βουλευτές, ποιων κομμάτων απείχαν ή ψήφισαν αρνητικά. Αυτά είναι θέματα συνείδησης και ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει τις αρχές του και με βάση αυτές να αποφασίζει ποια δικαιώματα θα εκχωρήσει και σε ποιους. Διότι η Βουλή νομοθετεί, δηλαδή εκχωρεί δικαιώματα και επιβάλλει υποχρεώσεις και το κάνει τελείως αυθαίρετα. Και αυτό είναι μια επαναστατική επινόηση της δημοκρατίας, αυτής της λεγόμενης «αστικής», η οποία στη χώρα μας έχει ακούσει τα μύρια όσα από όλες τις πλευρές, κυρίως τις λεγόμενες προοδευτικές. Καθόσον, δεν υπάρχει κανένα αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα από καμία φύση. Η φύση δεν εκχωρεί ούτε αφαιρεί δικαιώματα. Οι νόμοι της πολιτείας το κάνουν. Συνήθως, αντίθετα στα φυσικά ένστικτα. Και αν η πολιτεία είναι δημοκρατική, τότε είναι η Βουλή των αντιπροσώπων του λαού που νομοθετεί. Και στη χώρα μας άργησε αλλά το έκανε. Και μπράβο της. 

Η Ελλάδα είναι εδώ και χρόνια μια Δημοκρατία της Ενωμένης Ευρώπης. Βαλκανική μεν αλλά της ΕΕ. Και αυτό κάνει τη διαφορά. 

Αν κάτι έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία αλλά και αξία είναι ότι τον νόμο έφερε και στήριξε η Νέα Δημοκρατία, η συντηρητική παράταξη, η δεξιά. Η επάρατος και αντιδραστική, για πολλούς, δεξιά. Σπάζοντας όλα τα προγνωστικά που την ήθελαν να κάνει την πάπια αφού, κατά τα λεγόμενα, οποιαδήποτε απόπειρα πρότασης ενός σχετικού νόμου θα προκαλούσε σεισμούς πολλών Ρίχτερ στο δυσκοίλιο βαθύ κυβερνόν κόμμα. Και όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του το κατάφεραν αβρόχοις ποσί. Χαλαρά, πιο χαλαρά δεν γινόταν. Με όλες τις ελευθερίες γνώμης σε ισχύ. Με δυνατότητα αρνητικής ψήφου αλλά και αποχής. Διότι η Ελλάδα είναι εδώ και χρόνια μια Δημοκρατία της Ενωμένης Ευρώπης. Βαλκανική μεν αλλά της ΕΕ. Και αυτό κάνει τη διαφορά. Από εκεί και μετά τον λόγο έχει η πολιτική βούληση. Και ο Μητσοτάκης την είχε.

Το επόμενο ερώτημα που θα απασχολήσει τους αναλυτές είναι αν η επιλογή αυτή προσθέτει ή αφαιρεί πολιτική δύναμη και ψήφους από τη ΝΔ. Στο κυβερνητικό επιτελείο δεν κάνουν τίποτα αν δεν το έχουν μετρήσει σοβαρά και το «πολιτικό κόστος» προφανώς και είναι στη βίβλο κάθε πολιτικού σχηματισμού. Η προώθηση όμως ενός τέτοιου ρηξικέλευθου, για την Ελλάδα, νόμου είναι συνέπεια της πολιτικής στροφής της ΝΔ προς το Κέντρο υπό την καθοδήγηση του προέδρου της. Και μόνο όφελος μπορεί να έχει από αυτό. Διότι το κεντροαριστερό ακροατήριο που έχει προσεγγίσει τα τελευταία χρόνια, νιώθει ανακουφισμένο από τη συγκεκριμένη κίνηση και την επικροτεί. Το δεξιό πάλι δεν έχει λόγους να ανησυχεί. Το ακροδεξιό δεν της ανήκει πια.

Το «βαθύ κόμμα» συνήθισε ότι ο αρχηγός του δεν είναι πια ο Α. Σαμαράς, ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και κάποια «ιδεολογικά θέματα» σαν κι αυτό δεν είναι ταμπού

Μπορεί η αντιπολίτευση να θεωρεί τον Κ. Μητσοτάκη ως έναν Όρμπαν της Μεσογείου, αλλά η συγκεκριμένη δεν φημίζεται και πολύ για την ευστοχία της. Μάλλον καθόλου. Ένας κοσμοπολίτης, σύγχρονος, Ευρωπαίος πολιτικός με ευρεία μόρφωση δεν μπορεί να βρει και πολλούς λόγους για να κλείνει το μάτι στην παλιά αντιδραστική Ελλάδα. Αντιθέτως το ίδιο το προφίλ που φιλοτεχνεί για τον εαυτό του, επιβάλει να ανοίγεται σε ποικίλα ακροατήρια, να σπάει στερεότυπα, και γιατί όχι, ακόμα και «να παντρεύει gay». Αλλά και το «βαθύ κόμμα» συνήθισε ότι ο αρχηγός του δεν είναι πια ο Α. Σαμαράς, ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και κάποια «ιδεολογικά θέματα» σαν κι αυτό δεν είναι ταμπού. Η εκχώρηση δικαιωμάτων σε μια ιδιαίτερη κοινότητα δεν προκαλεί πια οργή και τρόμο. Ακόμα και η αρχαία ορθόδοξη ελλαδική εκκλησία, τηρουμένων των αναλογιών, δεν έπαθε και κανένα σοκ. Όλοι προσαρμόζονται στην εποχή τους. Αρκεί να ξέρεις να τους οδηγήσεις με ασφάλεια.

Αλλάζουμε σελίδα; Προφανώς και όχι. Αλλά έχουμε σηκώσει το βαρύ φύλλο του βιβλίου της Ιστορίας, το ζυγιάζουμε και μάλλον νιώθουμε ότι μας παίρνει να το γυρίσουμε. Όλες οι κοινωνίες είναι συντηρητικές, όλες φοβούνται τις αλλαγές, οι προκαταλήψεις είναι ισχυρές, τα τολμηρά βήματα αιφνιδιάζουν και κάποιους τους ενοχλούν. Αλλά αν δεν υπήρχε τρόπος, δεν θα υπήρχαν και επαναστάσεις, δεν θα υπήρχε και πρόοδος. Η πατρίδα ζει τις δικές της ημέρες μιας πολύχρωμης άνοιξης καθώς φεύγει ο χειμώνας. Ας βγούμε στο φως και ας απολαύσουμε όλες τις συχνότητες του ορατού φάσματος. Πάντα τέτοια, παιδιά.