Πάνε πραγματικά όλα καλά στη Νέα Δημοκρατία;

Πέντε μήνες πριν από τις Ευρωεκλογές και ένα περίεργο συναίσθημα ανασφάλειας φαίνεται να διακατέχει τον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας, αιρετούς, οπαδούς και ψηφοφόρους. Και βέβαια αυτή η ανασφάλεια δεν έχει να κάνει με τις προεκλογικές μετρήσεις ή τις δημοσκοπικές έρευνες «εις βάθος». Αλλά με μία ευδιάκριτη «κούραση» και μία δυσεξήγητη αδυναμία διαχείρισης την οποία επιδεικνύει η κυβέρνηση στο να διαχειριστεί τον εαυτό της. Διότι μόνον αυτόν έχει να διαχειριστεί και τα καιρικά φαινόμενα. Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πλέον ειδικό μάθημα στην πολιτική επιστήμη η οποία εξετάζει και ερμηνεύει τα ανεξήγητα ωσάν μία εκδοχή πολιτικού σίριαλ τύπου XFiles. Όσον αφορά δε το ζήτημα του ΠΑΣΟΚ, το οποίο είναι εμφανώς αδύναμο και ανίκανο να συμπληρώσει το υφιστάμενο και τόσο πια ευδιάκριτο πολιτικό κενό, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η ερμηνεία της αποτυχίας θα απασχολήσει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του επιστημονικού δυναμικού της κοινωνικής ψυχολογίας. Προφανώς έχει να κάνει με το βαθύτερο πολιτικό αποτύπωμα του πρωτογενούς βαλκανικού DNA της ημεδαπής σοσιαλδημοκρατίας. 

Αν δε συνυπολογίσει κάποιος «πολιτικά αναιδής» και το γεγονός ότι με αφορμή τα περί του γάμου ομόφυλων ζευγαριών και τεκνοθεσίας το ΚΚΕ κατέληξε στη δημοσιοποίηση αυτού του ανεκδιήγητου πολιτικού μανιφέστου προδίδοντας την παθολογική ιστορική του αμάθεια και την τραγική κοινωνική αμορφωσιά του (διάβασε το άρθρο του Γ. Μοσχονά περί Σεξουαλικού Μπολσεβικισμού), τότε όντως η κυβέρνηση μόνο τον εαυτό της έχει να διαχειριστεί.

Πώς, λοιπόν, δικαιολογείται αυτή η εσωτερική γκρίνια και η διαπίστωση πως η «κυβέρνηση ρετάρει»; Για να είμαστε ειλικρινείς κανένα από τα μείζονα προβλήματα δεν εξελίσσεται ομαλά.

1. Η ακρίβεια απλά καμουφλάρεται ως ζήτημα πίσω από τα πρωτοσέλιδα για τα ομόφυλα ζευγάρια και τις γραφικές τοποθετήσεις των εκκλησιαστικών παραγόντων. Παρεμπιπτόντως μόνον γέλωτα προκαλούν πια οι πνευματικές ασχήμιες των Ζηλωτών της καθ’ ημάς Ανατολής. Ενδεχομένως αυτός ο αυτοεξευτελισμός του ανώτατου κλήρου να οδηγήσει στην περαιτέρω απαξίωσή του στη συνείδηση των πολιτών καθιστώντας ευκολότερο τον εξοστρακισμό του από τα της πολιτείας τεκταινόμενα. Επικουρικά, όταν χρειάζεται, επιστρατεύεται και η αρθρογραφία περί του οικονομικού θαύματος που επιτελείται. Έρχεται όμως ο εξόχως συστημικός «Οικονομικός Ταχυδρόμος» για να αποδομήσει τα περί «θαύματος» και να υπενθυμίσει τα δυσάρεστα περί διογκούμενου χρέους.
2. Το θέματα ασφαλείας, το κοινό ή το ειδικό έγκλημα, η έννοια της διασφάλισης μιας ομαλότητας της καθημερινότητας του πολίτη, όχι απλά δεν επιλύονται αλλά διογκώνονται ποσοτικά και ποιοτικά. Αυτή η ποιοτική αναβάθμιση της εγκληματικής δραστηριότητας είναι και το ζητούμενο.
3. Τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής δεν συζητούνται, δεν απασχολούν και καμουφλάρονται και αυτά πίσω από μία ομιχλώδη κουρτίνα εξοπλιστικής πανδαισίας. Δύσκολα προφερόμενα εξοπλιστικά προγράμματα, λαβυρινθώδη χρονικά διαγράμματα, περίπλοκες τεχνικές αναφορές και κυρίως κρυπτογραφημένα λογιστικά δεδομένα περί της πραγματικής αξίας (και του μελλοντικού χρέους), όλα αυτά και ακόμη περισσότερα συμβάλλουν στην απουσία κάθε σοβαρής συζήτησης για το μέλλον της χώρας σε περιβάλλον ταχείας ρευστοποίησης των συνθηκών ασφαλείας στην εγγύς γειτονιά μας.
4. Τα ζητήματα Υγείας και Παιδείας, τέλος, αποτελούν και αυτά δείγματα αυτοαναιρούμενης αποτελεσματικότητας, αν και η όποια σοβαρή αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη. Η κυβέρνηση δείχνει να επιλέγει μία εύκολη κοινοβουλευτική νίκη στο ζήτημα των ξένων πανεπιστημίων, εύκολη ως προς τις ψήφους στη Βουλή, παρά τον πόλεμο για μία πραγματική, σε βάθος και χρονική διάρκεια μεταρρύθμιση της δημόσιας δομής του πανεπιστημίου. Δείχνει να μην είναι σε θέση να υποστεί το πραγματικό κόστος από μία μάχη με αυθεντικές θέσεις και αρχές απορρίπτοντας τις αψιμαχίες παρελκυστικής συνθηματολογίας. Διότι ούτε το Stanford ούτε το Cornel θα έρθουν στην Ελλάδα. Να κάνουν τι άραγε; Αντιθέτως η Ιατρική Αθηνών ή αυτή του ΑΠΘ θα εξακολουθήσουν να διαμορφώνουν επιστήμονες γιατρούς, όπως έκαναν πάντα.

Όσο αφορά στη δημόσια Υγεία τα πράγματα μιλούν από μόνα τους. Μία επίσκεψη όχι από περιέργεια αλλά από ανάγκη σε δημόσια νοσηλευτική δομή θα αποκάλυπτε στους φλύαρους του διαδικτύου και των δελτίων ειδήσεων την πραγματική εικόνα του δημόσιου νοσοκομείου. Με γιατρούς εξουθενωμένους, κακοπληρωμένους, καθηλωμένους. Με νοσηλευτές στα όρια της απόγνωσης, ελάχιστα αμειβόμενους και συχνότατα στοχοποιημένους. Με ελλείψεις στο προσωπικό, που δείχνουν ότι πρόκειται για υιοθετημένη τακτική ελαχιστοποίησης των λειτουργικών εξόδων σε βάρος της περίθαλψης και της αποτελεσματικότητας.

Απευθυνόμενος σε «κυβερνητικούς κύκλους» ή σε παράγοντες «φίλα προσκείμενους» στο πρωθυπουργικό σχήμα διακυβέρνησης εισέπραξα ως εξήγηση για τη διαπίστωση περί κυβερνητικού ρεταρίσματος την εξοντωτικά παρελκυστική ερμηνεία περί «εσωτερικής γκρίνιας λόγω αποκλεισμού». Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον, «αυτοί που ομιλούν για ρεταρίσματα είτε έχουν αποκλειστεί από θέσεις εξουσίας είτε γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να τοποθετηθούν (εσαεί) σε θέσεις εξουσίας». Επιπροσθέτως οι «φίλα προσκείμενοι κύκλοι» αναφέρουν πως αυτή η «εσωτερική γκρίνια» οφείλεται και στο γεγονός ότι αναμένεται νέα ανακατανομή εξουσιών στον πρωθυπουργικό πυρήνα εν όψει και της επανάκαμψης παλαιών ικανών στελεχών τα οποία απομακρύνθηκαν ή «θυσιάστηκαν» για το… κοινό καλό. Με λίγα λόγια, στο Μαξίμου αναμένεται η ενεργοποίηση τριών κύκλων επιρροής. Ο πρώτος, βεβαίως, είναι αυτός του πρωθυπουργού. Οι άλλοι δύο ανήκουν στο άμεσο περιβάλλον.

Αν όντως συμβαίνει αυτό και όσα αναφέρθηκαν παραπάνω αποτελούν απλώς αποκυήματα νοσηρής φαντασίας, τότε ούτε η κυβέρνηση ούτε πολύ περισσότερο ο κυβερνήτης πρέπει να ανησυχούν. Τον πολιτικό τους αντίπαλο τον έχουν μέσα στο ίδιο τους το πολιτικό σπίτι, τον ξέρουν, έχει ονοματεπώνυμο και διεύθυνση κατοικίας.

Αν όμως όλα τα παραπάνω δεν εκπορεύονται από αρρωστημένες φαντασιώσεις αλλά αποτελούν σοβαρά και υπαρκτά προβλήματα που δεν λύνονται με επιδοματικού τύπου παρεμβάσεις ούτε με κάποια pass, αν δηλαδή τα όποια «κυβερνητικά ρεταρίσματα» δεν οφείλονται αποκλειστικά σε ίντριγκες και πάθη εντός του ιστού του «θερμοκηπίου της εξουσίας», τότε η κυβέρνηση έχει όντως να διαχειριστεί κάτι περισσότερο από τον εαυτό της, ελλείψει αντιπολίτευσης. Ενδεχομένως δε αυτή η διαχείριση θα πρέπει να απασχολήσει στα σοβαρά τους πολιτικούς σχεδιαστές, οι οποίοι επαναπαύθηκαν από την εξαΰλωση των πολιτικών αντιπάλων και την ερημοποίηση της αντιπολιτευτικής ζώνης. Διότι τελικά οι κοινωνίες ψηφίζουν και όχι οι μηχανισμοί.