Έτσι λοιπόν, η κυβέρνηση αποφάσισε να επισπεύσει την προεδρική εκλογή για να βάλει τέλος στην αβεβαιότητα που βραχυκύκλωνε τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα ορίζοντας ως ημερομηνίες της Κρίσης τις 17η, 23η και 29η Δεκεμβρίου. Δηλαδή ο τελικός θα διεξαχθεί πριν μας κάνει ποδαρικό το νέο έτος.
Η απόφαση αυτή της κυβέρνησης δεν είναι λανθασμένη, μιας και δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν θα προχωρούσαν σήμερα σε οποιαδήποτε συμφωνία με μια κυβέρνηση γνωρίζοντας πως αύριο η κυβέρνηση αυτή ενδεχομένως να αποτελεί παρελθόν. Ας μη γελιόμαστε. Από τον περασμένο Μάιο, τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές αλλά και τον τραγικό ανασχηματισμό που ακολούθησε, η χώρα μας βρίσκεται σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Για τη συγκεκριμένη κρισιμότατη διαπραγμάτευση χρειάζεται μια κυβέρνηση που θα πατάει γερά στα πόδια της. Είτε η ήδη υπάρχουσα είτε μια φρέσκια που θα έχει προκύψει από εκλογές.
Το τι ακολούθησε την παραπάνω εξέλιξη το γνωρίζουμε. Οι αγορές –δικαιολογημένα– πανικοβλήθηκαν, τα spreads εκτοξεύθηκαν, το χρηματιστήριο κατέρρευσε. Η λέξη «Grexit» άρχισε να ξαναπαίζει στα διεθνή ΜΜΕ ενώ τα κόμματα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης βγάλανε τα κομπιουτεράκια. Πώς κάνουν οι ομάδες που μάχονται για υποβιβασμό τις τελευταίες αγωνιστικές; Που υπολογίζουν «Θα κερδίσουμε εδώ τον Λεβαδειακό, θα φέρουμε χι στη Βέροια και μετά θα παρακαλάμε τον αδιάφορο Παναθηναϊκό να κάτσει να χάσει»; Κάτι τέτοιο. 155 σίγουρες ψήφοι ΠΑΣΟΚ+ΝΔ, από την άλλη ΣΥΡΙΖΑ+ΚΚΕ+Χ.Α. γύρω στις 100 και ομηρικές μάχες για την ψήφο των ανεξάρτητων με το μάτι στραμμένο σε διαρροές από ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Εκλογές αυτή τη στιγμή ισοδυναμούν με καταστροφή για την Ελλάδα. Ήδη, η περιττή (ας όψεται ο κυρ-Φώτης…) δεύτερη εκλογική αναμέτρηση του 2012 άφησε τη χώρα πολύ πίσω και προκάλεσε μια σειρά από επώδυνα μέτρα τα οποία θα είχαν αποφευχθεί. Αυτή τη στιγμή όμως απλώς δεν υπάρχει περιθώριο για νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Δεν υπάρχει σάλιο, που έλεγε κι ο σύντροφος Λοβέρδος. Άσε που βάσει τον τελευταίων δημοσκοπήσεων η αυτοδυναμία φαντάζει απίθανη κάτι που μεταφράζεται σε διαβουλεύσεις, διερευνητικές εντολές, ενδεχομένως νέες εκλογές και στο τέλος τέζα ο καμπούρης.
Το χειρότερο όμως είναι πως το σούπερ ντούπερ φαβορί για την νίκη, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει ιδέα πώς θα διαχειριστεί την κατάσταση, κάτι που αποδεικνύεται τόσο από τις αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις των στελεχών του όσο και από τις αστειότητες για νταούλια και ζουρνάδες του Αλέξη Τσίπρα. Για να πούμε βέβαια και του στραβού το δίκιο, ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέξει τον πιο σωστό δρόμο, το πιο πιθανό είναι να μην προκάμει και να σκάσει η μπόμπα στα χέρια του. Τα χρονικά περιθώρια έχουν σχεδόν εξαντληθεί ενώ είναι ξεκάθαρο πως το ευρώ μπορεί πια να επιβιώσει και χωρίς την Ελλάδα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αποτελεί όμως λύση η προσπάθεια να βρεθούν κουτσά-στραβά οι 180 και να προχωρήσουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα; Πες, βρε παιδί μου, πως την τελευταία στιγμή ο Παυλος Χαϊκάλης ψηφίζει «ναι» επειδή το ΑΤΜ του έπαθε βλάβη, η Γιαταγάνα τον μιμείται, τσαντισμένη από τη χυλόπιτα που επιμένει να της ρίχνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο παλιόφιλος Πέτρος Τατσόπουλος υποκύπτει στα παρακάλια μου και κάνει το ίδιο και μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάνουμε στην οριακή εκλογή του Σταύρου Δήμα. Όχι, φίλοι μου. Δεν γίνεται το μέλλον της χώρας να κρίνεται από μια χούφτα βουλευτές, από τον αγαπημένο Βύρωνα Πολύδωρα, την Ξουλίδου που υποστηρίζει πως τις τάζουν εκατομμύρια και υπουργεία στο Facebook και τον «μετανοημένο» χρυσαυγίτη Μπούκουρα.
Για μένα, αυτή τη στιγμή υπάρχουν μόνο δύο επιλογές. Και δεν είμαι ο μόνος που το υποστηρίζει.
Α. Σαμαράς και Τσίπρας (κακά τα ψέματα, αυτοί κρατάνε αυτή τη στιγμή τη μοίρα του τόπου στα χέρια τους) συναντιούνται και συμφωνούν στο όνομα του προέδρου ο οποίος μπορεί να είναι ο Δήμας ή κάποιος άλλος, ευρύτερης αποδοχής. Ο νέος πρόεδρος ψηφίζεται και ορίζονται εκλογές το φθινόπωρο, σε μια σαφώς πιο ομαλή περίοδο για τη χώρα. Η κυβέρνηση κάνει ένα γενναίο και ουσιαστικό ανασχηματισμό και αποκτά εννιά μήνες περιθώριο για να αποδείξει πως μπορεί να κάνει τις διαρθρωτικές αλλαγές και να προχωρήσει στις ρημάδες τις μεταρρυθμίσεις. Αν αποτύχει, τότε πια είναι η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ να δοκιμάσει την τύχη του.
Β. Στην περίπτωση που ο Τσίπρας αρνηθεί, ο Σαμαράς έχει μια δεύτερη ευκαιρία: Να υποχωρήσει υπέρ μιας κυβέρνησης «ειδικού τύπου» (με πρωθυπουργό ευρύτερης αποδοχής) η οποία θα έχει ως επίκεντρο Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ αλλά θα μπορεί να προσελκύσει τόσο τη ΔΗΜΑΡ (αν φυσικά δεν έχει γίνει συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) όσο και πολλούς ανεξάρτητους βουλευτές. Ο πρόεδρος εκλέγεται και η νέα κυβέρνηση έχει μπροστά της ενάμιση χρόνο για να κάνει ό,τι χρειάζεται. Ο χρόνος είναι υπέρ αρκετός. Φυσικά, κρίνοντας από τη μέχρι τώρα πολιτική σταδιοδρομία του Αντώνη Σαμαρά μια τέτοια γενναία κίνηση φαντάζει απίθανη. Ας ελπίσουμε –αν φυσικά φτάσουμε σε αυτό το σημείο– να κάνει την υπέρβαση.
Δυστυχώς, η Ελλάδα βρίσκεται πιο κοντά στην δραχμή από ποτέ. Εκλογές αυτή τη στιγμή δεν συμφέρουν κανένα. Η χώρα θα καταστραφεί οριστικά, ο (καλομαθημένος τα τελευταία σαράντα χρόνια) λαός μας θα ζήσει πρωτόγνωρες καταστάσεις, όλα ανεξαρτήτως τα κόμματα θα χάσουν. Οι μόνοι κερδισμένοι από το χάος που θα επικρατήσει θα είναι οι απανταχού μπαχαλάκηδες και η –ετοιμοθάνατη αυτή τη στιγμή– Χρυσή Αυγή. Δεν υπάρχει πλέον κανένας χώρος για μικροκομματικά και μικροπολιτικά συμφέροντα. Ήρθε η ώρα όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
16°
