Ρωσία, Βενεζουέλα, Ιρλανδία, Πορτογαλία

Μέσα σε ένα χρόνο το ρούβλι έχει υποτιμηθεί κατά 40%. Στις 19 Νοεμβρίου, μετά από αλλεπάλληλες ακυρώσεις δημοπρασιών, το ρωσικό Δημόσιο κατόρθωσε να πουλήσει μόνο το 10% των εντόκων γραμματίων λήξης Μαΐου του 2016 που εξέδωσε. Στόχος της Ρωσίας ήταν να δανειστεί πέντε δισ. ρούβλια (69 εκ. ευρώ) με απόδοση 10,06%, που στις 9 Δεκεμβρίου είχε φθάσει στο 13,5%.

Η Βενεζουέλα είναι μια από τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγούς στον κόσμο και επίσης είναι σημαντικός παραγωγός φυσικού αερίου. Παρόλο αυτόν τον πλούτο η χώρα βρίσκεται την τελευταία δεκαετία σε διαρκή οικονομική κρίση με μεγάλη έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης, όπως τρόφιμα, φάρμακα και χαρτί υγείας. Δεν μπορούν να γίνουν εισαγωγές ανταλλακτικών και ελαστικών αυτοκινήτων γιατί δεν υπάρχει συνάλλαγμα. Ο πληθωρισμός καλπάζει.. Η χώρα δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τον πλούτο του πετρελαίου για να φτιάξει μια παραγωγική οικονομία. Όλα αυτά συνέβαιναν πριν πέσει η τιμή του πετρελαίου. Τώρα η χώρα καταρρέει. Το νόμισμα της χώρας, το μπολιβάρ, έχει κάνει βουτιά πάνω από 30% και ενώ η επίσημη ισοτιμία του είναι 6,3 μπολιβάρ για την αγορά ενός δολαρίου, στη μαύρη αγορά χρειάζονται τουλάχιστον 150. (Καθημερινή 10-12-14)

Η Ιρλανδία βρέθηκε σε μνημόνιο μαζί με την Ελλάδα. Δανείστηκε 85 δισ. και αντί για ύφεση, στα τρία χρόνια του μνημονίου, είδε το ΑΕΠ της να ανεβαίνει κατά 4,6%. Η ανεργία, αντί να αυξηθεί, είχε μικρή πτώση από 13,9% σε 13,1%.

Η Πορτογαλία δανείστηκε 78 δισ. από τον μηχανισμό στήριξης. Η συνολική της ύφεση ήταν 4,4% και η ανεργία της ανέβηκε από το 12 στο 16,5% στα χρόνια του προγράμματος. Στην Ιρλανδία ο κατώτατος μισθός παρέμεινε στα 1.460 ευρώ και στην Πορτογαλία στα 480, για να αυξηθεί πρόσφατα στα 505. Οι εξαγωγές και των δύο χωρών σημείωσαν σημαντική άνοδο τα χρόνια των μνημονίων.

Η Ρωσία ήταν η χώρα που υποτίθεται ότι θα μας δάνειζε, αλλά κάποιοι προδότες πολιτικοί προτίμησαν του Γερμανούς τοκογλύφους. Ο αυταρχισμός του Πούτιν γοητεύει όλη την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά. Στην Ελλάδα γοητεύει και την Αριστερά. Ούτε η στάση της Ρωσίας στην κρίση της Κύπρου, ούτε ο ρόλος της στην Ουκρανία, μπόρεσαν να γκρεμίσουν τις εγχώριες ψευδαισθήσεις.

Η Βενεζουέλα είναι η χώρα πρότυπο για την ελληνική Ριζοσπαστική Αριστερά. Από όλον τον κόσμο διάλεξαν να θαυμάζουν ένα από τα πιο αποτυχημένα κράτη. Έως και πετρέλαιο συζητούσαν να μας στείλει δωρεάν ο Τσάβες, αντί να αξιοποιήσει τα κέρδη από την πώλησή του για τον εξαθλιωμένο λαό του.

Η Ρωσία (που δυσκολεύεται να δανειστεί) και οι προβληματικές λατινοαμερικάνικες οικονομίες παρουσιάζονται σήμερα σαν εναλλακτικοί χρηματοδότες της Ελλάδας: «Είναι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, είναι οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας ξεχωριστά, είναι η Ρωσία» απάντησε ο Γιάννης Τόλιος, ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, στην ερώτηση από ποια χώρα θα μπορούσε να δανειστεί μία κυβέρνηση του κόμματος (ΣΚΑΙ 100,3 10-12-14).

Ιρλανδία και Πορτογαλία, δανείζονται πλέον από τις αγορές με πολύ χαμηλά επιτόκια. Στις δύο αυτές χώρες η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης αναγνωρίστηκε σχεδόν από όλο το πολίτικο σύστημα ως η μοναδική λύση, από τη στιγμή που έκλεισαν οι αγορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι αποδέχτηκαν τα συγκεκριμένα μέτρα λιτότητας. Υπήρχαν διαφωνίες, αλλά δεν αμφισβητήθηκε το πλαίσιο της συμφωνίας. Δεν εμφανίστηκε κανείς να υποστηρίξει ότι η Ρωσία ή η Κίνα θα τους δάνειζε δωρεάν και χωρίς όρους. Το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν ισχυρίστηκε ότι έχει ανώδυνες λύσεις τύπου Ζαπείων.

Στις δύο αυτές χώρες δεν υπήρξε η δική μας αδυσώπητη πολιτική αντιπαλότητα. Κανείς εκεί δεν μίλησε για κατοχή, γερμανοτσολιάδες και δοσίλογους. Ούτε για τοκογλύφους. Μόνο εδώ έγιναν πιστευτά τα παραμύθια για Ρώσους και Κινέζους. Έτσι οι μόνοι διαθέσιμοι δανειστές ονομάστηκαν κατακτητές και τα επιτόκια -από τα χαμηλότερα στον κόσμο- τοκογλυφικά.

Οι αυταπάτες των Ελλήνων υπήρξαν αυτοκαταστροφικές. Μόνο εμείς είχαμε νεκρούς. Μόνο εδώ διαλύθηκε το κέντρο της πρωτεύουσας. Μόνο εμείς μειώσαμε τον τουρισμό σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Μόνο εδώ είχαμε Χρυσή Αυγή.

Η ακραία πολιτική αντιπαλότητα προϋπήρχε, όπως και η βία. Δεν ήρθαν με την κρίση, ούτε δικαιολογούνται από αυτή. Όπως προϋπήρχε ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα που δεν τόλμησε να πει την αλήθεια στους πολίτες και δεν ενδιαφέρθηκε να προστατεύσει τα αδύναμα στρώματα.

Η χώρα μετά από σχεδόν 6 χρόνια ύφεσης εμφάνισε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και μικρή μείωση της ανεργίας. Αλλά είναι έτοιμη να πληρώσει, για μια ακόμη φορά, το κόστος των ψευδαισθήσεων και της αντιπαλότητας.

Η κυβέρνηση αποφάσισε να παίξει στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ και να συναγωνιστεί μαζί του στη δημαγωγία για το σχίσιμο των μνημονίων, γατί ποτέ δεν έκανε δικό της ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Με αυτό θα μπορούσε να πείσει τους ταλαιπωρημένους πολίτες ότι δεν υπάρχει μέλλον, αν δεν γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα με ανταγωνιστική οικονομία.

Ρωσία, Βενεζουέλα, Ιρλανδία και Πορτογαλία γκρεμίζουν τους δύο βασικούς πυλώνες των εγχώριων δοξασιών. Ούτε οι εναλλακτικές λύσεις ήταν λύσεις, ούτε το μνημόνιο οδηγεί από μόνο του στην κατάσταση που βρέθηκε η Ελλάδα. Το συμπέρασμα είναι ότι αν δεν ξέρεις που θέλεις να πας, δεν πρόκειται να φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου.