Η Θεσσαλονίκη δεν είναι μια πόλη με ειδικές ανάγκες. Είναι μία μεγαλούπολη που θα έπρεπε να διάγει τη φάση του αναστοχασμού της, απέναντι στα μεγάλα μεταμοντέρνα κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα της παγκόσμιας ατζέντας: κλιματική κρίση, περιβαλλοντική υποβάθμιση, βιώσιμη αστική ανάπτυξη, διεργασίες της κοινωνίας των πολιτών, οικονομική νεο-μετανάστευση.
Αντί αυτού εγκλωβίστηκε τα τελευταία 25 χρόνια μέσα σε ένα περίκλειστο τριγωνικό αδιέξοδο με κορυφές το νεοσυντηρητισμό, τον πολιτικό λαϊκισμό και το μικροαστικό επαρχιωτισμό. Η κυριαρχία των νεοσυντηρητικών δυνάμεων στη διοίκηση του Δήμου, η καλλιέργεια ενός πρωτόγνωρου λαϊκισμού που προσποιείται με αυθεντικότητα δήθεν το λαϊκό ύφος και η επιρροή της παραληρηματικής εθνικιστικής ρητορείας, όχι μόνο δεν επέτρεψαν την πόλη να παρακολουθήσει τα διεθνή δρώμενα και να αναζητήσει μια αυτόνομη δυναμική, ανεξάρτητη ακόμη από την κεντρική διοίκηση της χώρας, αλλά κρατήθηκε καθηλωμένη στα δεδομένα της δεκαετίας του ’80. Απέναντι στο κλίμα αυτό οι προοδευτικές δυνάμεις της πόλης πολλές φορές παγιδεύτηκαν και σε κάποιες περιπτώσεις ανατροφοδότησαν το αδιέξοδο, είτε με την υιοθέτηση του αδικαιολόγητου ανταγωνιστικού ιδεολογήματος απέναντι στην Αθήνα είτε της αποδοχής του ρόλου της Θεσσαλονίκης ως πόλης-ακρίτα.
Η αλλαγή διοίκησης του Δήμου μπορεί να είναι η θρυαλλίδα μεταστροφής του κλειστοφοβικού κλίματος. Η νέα διοίκηση οφείλει να συνδυάζει την εμπειρία με τον ενθουσιασμό, το πάθος με την αποτελεσματικότητα, το όραμα με τη ρεαλιστική πολιτική συγκρότηση, την τεχνογνωσία με την πρωτοπόρα αντίληψη. Να ενώνει και να συνθέτει αντλώντας δύναμη από την κοινωνία των πολιτών, να διατηρεί απόσταση από μικροκομματικούς εναγκαλισμούς, αλλά και να μη χάνει το στίγμα της σύγχρονης πολιτικής προοδευτικής σκέψης. Το νέο στιλ διοίκησης πρέπει να καταστήσει τη Θεσσαλονίκη μια ευρωπαϊκή «ανοιχτή πόλη» αναμετρούμενη αλλά και συνεργαζόμενη με τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις της Ευρώπης, πάνω σε δίκτυα καινοτομίας, κοινωνικής αλληλεγγύης και ανθρώπινης συνεργατικότητας. Τα συμφραζόμενα της «ανοιχτής πόλης», σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο, είναι η συμμετοχικότητα στη διαμόρφωση νέων πολιτικών, η διαφάνεια και η ελεύθερη πρόσβαση στα δημόσια δεδομένα, ο βιώσιμος σχεδιασμός του αστικού χώρου, η κινητικότητα και η συλλογική συνύπαρξη στο δημόσιο χώρο, οι τεχνολογικά έξυπνες υποδομές και η ανεκτικότητα στο διαφορετικό.
Αν τα παραπάνω στοιχειοθετούν ένα περίγραμμα ανατροπής και αλλαγής, φαίνεται αυτό να εκφράζεται πειστικά σήμερα στην πόλη, από την Πρωτοβουλία Πολιτών και τον Γιάννη Μπουτάρη. Τα αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών, η αυτονομία του συνδυασμού, η συλλογική και προσωπική διαδρομή, το πολιτικό ύφος, ο ήρεμος δυναμισμός, ο κοσμοπολιτισμός, η αντιπολιτευτική συνέπεια και το συνεκτικό-ρεαλιστικό περιεχόμενο των προγραμματικών θέσεων, εγγυώνται τη μετάβαση στην επόμενη ημέρα, σε μια νέα εποχή για τη Θεσσαλονίκη…
*O Σταύρος Κωνσταντινίδης είναι Συγκοινωνιολόγος - Πολιτικός μηχανικός
8°
