Eδώ που τα λέμε, στον αστερισμό της τριχοτόμησης βρίσκεται και η δεξιά/κεντροδεξιά. Τα ποσοστά του κόμματός του κ. Σαμαρά, με βάση τις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον, βρίσκονται γύρω στο 20%, του κ. Καρατζαφέρη στο 7-8% και του υπό ίδρυση κόμματος της κ. Μπακογιάννη δείχνουν να κυμαίνονται κι αυτά εκεί κάπου γύρω στο 5-8%. Φτωχή συνολική συγκομιδή, αν σκεφτεί κανείς ότι η περίοδος είναι κατεξοχήν ευνοϊκή για δυνάμεις που βρίσκονται στην αντιπολίτευση, με απέναντί τους μάλιστα μια κυβέρνηση η οποία –καλώς ή κακώς, αυτό είναι άλλη συζήτηση– έχει υποχρεωθεί να λάβει τα πιο αντιδημοφιλή μέτρα της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Στη δεξιά, όμως, και στη Νέα Δημοκρατία ειδικότερα, θα επανέλθω με την πρώτη ευκαιρία. Η τριχοτόμηση στην οποία αναφέρομαι εδώ είναι αυτή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δύναμης που, ας μην το ξεχνάμε, είχε φτάσει να καταγράφει στις δημοσκοπήσεις ποσοστά της τάξης του 18%(!) πριν από δύο μόλις χρόνια.
Πριν από λίγους μήνες, η λεγόμενη Ανανεωτική Πτέρυγα αποφάσισε επιτέλους να πάψει να αποτελεί το φτωχό συγγενή μιας έτσι κι αλλιώς αταίριαστης σχέσης και συμβίωσης. Δεν ξέρω ποιο ακριβώς θα είναι το μέλλον της πρόσφατα ιδρυμένης Δημοκρατικής Αριστεράς, αλλά οι πρώτοι οιωνοί για το κόμμα του Φώτη Κουβέλη δείχνουν να είναι μάλλον καλοί. Αυτό που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις αλλά και στην κοινωνία είναι ότι υπάρχει χώρος, μικρός έστω, για ένα κόμμα που να στεγάζει και να εκφράζει τον κόσμο ο οποίος ασφυκτιούσε στο πλαίσιο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τον κόσμο της παραδοσιακά αποκαλούμενης Ανανεωτικής Αριστεράς, αλλά όχι μόνο. Όλους εκείνους, με άλλα λόγια, που αρνούνται το τρίλημμα μεταξύ ενός ελάχιστα πειστικού ΠΑΣΟΚ, ενός άναρθρου και αναιμικού πολιτικού λόγου όπως αυτός που εκπέμπουν για δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν το 1989-91) οι Οικολόγοι και του αδιέξοδου νεοκομμουνιστικού «αντισυστημισμού» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Τι ατυχία όμως, βρε παιδί μου, και αυτός ο ΣΥΝ με τους προέδρους του!
Ο προπροηγούμενος, από επίδοξος Πρόεδρος της Δημοκρατίας («σκουπίσου γιατί αλείφτηκες» έλεγε η γιαγιά μου) κατέληξε υπεύθυνος για την πώληση των εισιτηρίων διαρκείας του Παναθηναϊκού και για τις συνεννοήσεις με τους οργανωμένους της Θύρας 13. Πάντως, αν και αυτή η θέση δεν αποδειχθεί ανάλογη των προσδοκιών του, υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να διεκδικήσει, και μάλιστα με καλές πιθανότητες, τη θέση του προέδρου στον Σύλλογο των εν Αθήναις Κρεστενιωτών.
Ο διάδοχός του πάλι, ο αμέσως προηγούμενος πρόεδρος του ΣΥΝ, δείχνει να κινείται κάπου μεταξύ «κινηματικού» παραληρήματος, αυτοκαταστροφικών ενορμήσεων, παιδοκτονίας και πυρπόλησης του έως πρόσφατα πολιτικού σπιτιού του. Αν ο Αλαβάνος πάντως πάρει μαζί του και μερικές «συνιστώσες» (τρομάρα τους!) του ΣΥΡΙΖΑ, τι νομίζετε ότι θα απομείνει στο κάποτε πουλέν του; Το Αριστερό Ρεύμα, δηλαδή οι εκ του Περισσού ορμώμενοι/ορμήσαντες το 1991, συν καμιά δεκαριά από τους παλαιότερα γνωστούς ως «Μπανιάδες».
Όσο για το σημερινό πρόεδρο του ΣΥΝ, θλίβεσαι πράγματι να βλέπεις και να ακούς ένα νέο άνθρωπο, στα 35 μόλις χρόνια του, να μιλάει πολιτική γλώσσα μπολσεβίκου της δεκαετίας του 1920 ή του 1930. Το σκάφος που ανέλαβε να κυβερνήσει, με τόσον αέρα στα πανιά του, βυθίζεται. Και βέβαια καθώς το σκάφος βουλιάζει κάθε μέρα και περισσότερο, έρμαιο των αντιφάσεων και των αδιεξόδων του, η ηγεσία του προσπαθεί να πιαστεί από όποια μαλλιά βρει μπροστά της. Είτε αυτά ανήκουν σε πασοκικά υπόλοιπα που «εξακοντίστηκαν» στον πολιτικό στίβο με μεγάλες προσδοκίες και φιλοδοξίες, είτε σε «ευαίσθητους κνίτες που ροκίζουν», είτε σε φιγούρες του βαθύτατου (πιο βαθύ δεν γίνεται) ΠΑΣΟΚ, καμένες από την υπερέκθεση στους προβολείς των κάθε λογής Αυτιάδων.
Άσχημα, λοιπόν, τα μαντάτα για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Και να σκεφτεί κανείς ότι, όπως ήδη ανέφερα μιλώντας για τη Νέα Δημοκρατία, η συγκυρία υποτίθεται ότι προσφέρεται κατεξοχήν για να αυξήσουν τις δυνάμεις τους και την επιρροή τους κόμματα και δυνάμεις που έχουν επιλέξει την πιο απόλυτη και «κάθετη» αντιμνημονιακή –και όχι μόνο– αντιπαράθεση με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
3°
