Μας φιμώνει στ’ αλήθεια η «πολιτική ορθότητα»;

Μέχρι τώρα είχαμε τους αριστερούς συμπολίτες να φαντασιώνονται ότι είναι θύματα καταπίεσης η οποία τους εμποδίζει να αγωνιστούν για έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο (όπως περιγράφουν τις δικτατορίες που ονειρεύονται). Σαν πρωταγωνιστές σε σκετσάκι των Μόντι των Πάιθον διαμαρτύρονται χρησιμοπιώντας λέξεις όπως «καταστολή» και «αστυνομοκρατία» για να πριγράψουν τα λιγοστά εμπόδια που διστακτικά και σπανίως προσπαθεί να βάλει το κράτος στις παράνομες ή ακόμα και εγκληματικές πρακτικές που αποκαλούν «δράσεις». Προφανώς όλα αυτά γίνονται στο πλαίσιο μιας «δυστοπίας» εναντίον τις οποιας αγωνίζονται κυρίως επιβάλοντας την υστερία τους σε όποιον έχει την ατυχία να βρεθεί στο δρόμο τους.

Όμως τελευταία οι κατα φαντασίαν καταπιεσμένοι σύντροφοι δεν είναι μόνοι τους. Μαζί τους στην κατά φαντασίαν θυματοποίηση και κάποιοι άλλοι συμπολίτες (πήγα να γράψω «συντηρητικοί» αλλά αυτός ο χαρακτητισμός ταιριάζει περισσότερο στους συντρόφους) οι οποίοι ισχυρίζονται ότι η πολιτική ορθότητα τους φιμώνει. 

Μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα σας δώσει τη δυνατότητα να δείτε πολλούς να περιγράφουν την καταπίεση που δεν τους επιτρέπει να εκφραστούν και τους αναγκάζει να κρύβονται σαν αντιστασιακοί στην κατοχή. Αυτοί οι συμπολίτες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: α) αυτούς που λένε και γράφουν ό,τι θέλουν και ταυτοχρόνως παραπονιούνται που δεν μπορούν ελεύθερα να το κάνουν β) αυτούς που θα ήθελαν να εκφράζουν ελεύθερα τις ρατσιστικές ιδέες ή μισογυνιστικές ή ομοεχθρικές τους αλλά φοβούνται μήπως και τους μπανάρει το face book (για να σε μπανάρει το X πρέπει να προσπαθήσεις σκληρά) και γ) τους συμπολίτες που δεν έχουν ακόμα συνηθίσει να μη δίνουν σημασία στις αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από άλλους χρήστες και αυτολογοκρίνονται προκειμένου να αποφύγουν τις επικρίσεις (κι όλο αυτό επειδή δεν έχουν ανακαλύψει τη λυτρωτική χρήση του μπλοκ).

Δεν ισχυρίζομαι ότι η πολιτική ορθότητα και ειδικά οι κήρυκες της δεν έχουν πολύ απειλητικές κι επικίνδυνες διαθέσεις κι ότι αν ήταν στο χέρι τους δεν θα φίμωναν όποιον δεν γουστάρουν. Ισχυρίζομαι ότι ακόμα δεν το έχουν καταφέρει και ότι το να φερόμαστε σαν να το έχουν καταφέρει είναι σα να παίρνουμε ένα μαντήλι και να φιμωνομαστε μόνοι μας. Αναγνωρίζω οτι είναι δύσκολο να προτείνεις την εξόντωση των Εβραίων και των ομοφυλόφιλων αλλά αν αυτό εννοεί κανείς με τον όρο «ελευθερία του λόγου» τότε μοιάζει με εκείνους τους συντρόφους που θεωρούν καταπίεση το ότι (καμιά φορά) δεν τους επιτρέπεται να καταλάβουν και να βανδαλίσουν όποιον χώρο τους κάνει κέφι.

Ξαναλέω ότι η πολιτική ορθότητα έχει απειλητικά στοιχεία αλλά αυτό δεν εμπόδισε πχ τον Ricky τον Gervais να κάνει τα πιο πετυχημένα κωμικά show όχι απλώς κοροϊδεύοντας την αλλά εξευτελίζοντας κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας. Οι παραστάσεις του διατίθενται μέσω του υποτιθέμενου άβατου της πολιτικής ορθότητας Netflix στο οποίο μπορεί κανείς επίσης να παρακολουθήσει, σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρίσκεται, τον Dave τον Chapelle να κάνει αστεία με τραβεστί και ανάπηρους

Με λίγα λόγια, η πολιτική ορθότητα και παρά τις επιθυμίες των υστερικών σταυροφόρων της δεν μας εμποδίζει – προς το παρόν τουλάχιστον - να μιλάμε ελεύθερα και ο πραγματικός κίνδυνος αυτή τη στιγμή είναι να μετατραπούμε εμείς οι ίδιοι σε λογοκριτές του εαυτού μας. Γιατί τότε οι υστερικοί σταυροφόροι θα έχουν νικήσει. 

Ο μόνος λόγος που στ’ αλήθεια καταπιέζεται και ο όποιος στ’ αλήθεια βάζει σε κίνδυνο όσους τον εκφέρουν δεν έχει να κάνει με την πολιτική ορθότητα. Είναι ο λόγος που ενοχλεί τις συμμορίες των αριστερών τραμπούκων και των φανατικών θρησκόληπτων αλλά γι’ αυτό υπεύθυνη είναι μόνο η πολιτεία που αφήνει τους ακραίους συμπολίτες να τρομοκρατούν ανενόχλητοι. Και μπράβο της. 

ΥΓ – Υπάρχει φυσικά και η περίπτωση των μηνύσεων του Δημητρά ο οποίος έχει μηνύσει το σύμπαν εκμεταλλευόμενος τον αντιρατσιστικό νόμο αλλά η δράση του ειναι περισσότερο αποτέλεσμα της ανεπάρκειας των στελεχών της ελληνικής δικαιοσύνης παρά της πολιτικής ορθότητας.