Ένα power point για τον πολιτικό συντηρητισμό

Η πρόσφατη επιλογή της κυβέρνησης να ρυθμίσει τα του γάμου των ομοφυλόφιλων ζευγαριών άνοιξε και πάλι τη συζήτηση του πολιτικού κόστους. «Έρευνες» και απόψεις για το συντηρητικό DNA της δεξιάς παράταξης έγιναν επίκαιρες και κάποιοι αναλυτές προμηνύουν απώλειες της ΝΔ στην επόμενη «χαλαρή» εκλογική αναμέτρηση. Συνήθως είναι οι ίδιοι που την μέμφονται ότι δεν προχωρά σε τολμηρές μεταρρυθμίσεις, διότι φοβάται το πολιτικό κόστος.

Σύμφωνα με την κλασική θεωρία, οι θρησκευόμενοι, οι οικογενειάρχες, οι Έλληνες των «παλαιών αρχών», όταν φτάσουν στην κάλπη θα θυμηθούν ότι ο Τάκης με τον Κώστα μπορούν πλέον να υιοθετήσουν παιδιά και θα ρίξουν την ψήφο τους στην Ελληνική Λύση, τη Νίκη και τους Σπαρτιάτες. Για να κάνουν όλοι αυτοί κυβέρνηση εθναμυντόρων και να επαναφέρουν την Ελλάδα στη δεκαετία του ’60. Εντάξει, συντηρητικοί είναι οι άνθρωποι, όχι ανέπαφοι. Όσοι επιλέγουν ακροδεξιά κόμματα έχουν βαθύτερους λόγους να το κάνουν και δεν περιμένουν μια ρύθμιση η οποία μάλιστα δεν τους αφορά και δεν επηρεάζει τη ζωή τους. Και γι’ αυτό τα ποσοστά τους μένουν προς το παρόν σε επίπεδα ασφαλείας. Και ευτυχώς!

Σήμερα, η ΝΔ είναι στο 40% και τα κόμματα στα ακροδεξιά της αθροίζουν ένα 12%. Οι περισσότεροι είναι τέως δικοί της ψηφοφόροι. Στα τελευταία 20 χρόνια έχασε προς τα δεξιά αλλά πήρε από τα αριστερά. Ο ορισμός του πολυσυλλεκτικού κόμματος ή η επιλογή της ηγεσίας της. Όταν οι πολιτικές ταυτότητες ξεθωριάζουν οι μετακινήσεις γίνονται ευκολότερες. Σημαντικό μέρος του «Κέντρου» σήμερα ψηφίζει ΝΔ και Κ. Μητσοτάκη. Όχι μόνο παλιοί αριστεροί, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι, αλλά και άνθρωποι χωρίς συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα, που δεν ενδιαφέρονται για την τρέχουσα πολιτική. Πολίτες «απολιτικοί». Κάποτε τους χλευάζαμε, αλλά σήμερα είναι πλειοψηφία. Και καλά κάνουν. Κι αυτό αποτελεί στρατηγική επιλογή της ηγεσίας του κυβερνώντος κόμματος. Διαβάζω ότι το 34% των ψηφοφόρων της ΝΔ δηλώνει κεντρώο. Του ΠΑΣΟΚ πάλι, το 25%.

Ο πολίτης που δηλώνει κεντρώος δεν είναι φανατικός αλλά ούτε και ηλίθιος. Αδιαφορεί για τις μικροπολιτικές αψιμαχίες και αναζητά την ουσία της πολιτικής. Έχει φιλελεύθερες απόψεις στα κοινωνικά θέματα, είναι ανοικτός στην καινοτομία, θιασώτης της ελεύθερης οικονομίας και σταθερός φίλος του δυτικού προσανατολισμού της χώρας. Δεν είναι φίλος του Πούτιν, ούτε οπαδός της Χαμάς. Αλλά ανησυχεί για την τύχη των αμάχων στη λωρίδα της Γάζας. Ενοχλήθηκε από τις παρακολουθήσεις και τις φωτιές και οργίστηκε με την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών. Αλλά την ίδια στιγμή τον είδαμε να μην παρασύρεται από την επικαιρότητα και να προσπερνά τους εκπροσώπους της «προοδευτικής» ή σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης. Κοινώς να μη μασάει προεκλογικά. Κάτι λένε όλα αυτά.

Σήμερα, ακόμα και παραδοσιακοί δεξιοί ή αριστεροί συμπεριφέρονται ως κεντρώοι, δηλαδή καθορίζουν την ψήφο τους με βάση την αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης και όχι τα παραδοσιακά στερεότυπα

Πρέπει να είναι κανείς κεντρώος για να έχει τέτοιου είδους ανησυχίες και συμπεριφορές; Προφανώς και όχι. Σήμερα, ακόμα και παραδοσιακοί δεξιοί ή αριστεροί συμπεριφέρονται ως κεντρώοι, δηλαδή καθορίζουν την ψήφο τους με βάση την αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης και όχι τα παραδοσιακά στερεότυπα. Τους ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να μην κινδυνεύουν τα παιδιά τους στη σαββατιάτικη βόλτα από την τροπολογία για την άδεια εργασίας των μεταναστών. Η αξιοπρεπής κατάσταση ενός δημόσιου νοσοκομείου από την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης από την «αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης». Και φυσικά από την κατάσταση της τσέπης τους. Βεβαίως υπάρχει και κόσμος που καθορίζει την ψήφο του με βάση την αντιεμβολιαστική του πεποίθηση ή το ξενοφοβικό του μένος. Αλλά ευτυχώς είναι μειοψηφία.

Συνεπώς, όταν θέλεις να κάνεις δεξιά αντιπολίτευση αναφερόμενος στην επίσκεψη Ερντογάν, στο μεταναστευτικό ή στην τεκνοθεσία των ομοφυλοφίλων δεν έχεις και πολλές πιθανότητες να υπερφαλαγγίσεις τον Μητσοτάκη και να εκπληρώσεις το κρυφό σου όνειρο. Να τον δεις να γκρεμίζεται επειδή φιλοτεχνεί με κεντροαριστερές ανταύγειες την πολιτική του. Ειδικά όταν δεν υπάρχει κάποιος άλλος στοιχειωδώς σοβαρός πολιτικός με ανάλογο αφήγημα που θα συνενώσει το σκληρό δεξιό έως ακροδεξιό 40% και θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Και δεν υπάρχει, διότι δεν υπάρχει λόγος. Η Ελλάδα δεν θέλει να επιστρέψει σε άλλες παλιότερες εποχές, να αναβιώσει την «παλιά Ελλάδα». Του δήθεν ελληνοχριστιανικού ιδεώδους. Προτιμά να δοκιμάζει καινοτομίες, να εκσυγχρονίζεται κοινωνικά και τεχνολογικά, να αντιμετωπίζει προκλήσεις, να προσεγγίζει το ευρωπαϊκό κεκτημένο, με δυο λόγια να προοδεύει. Και ως εκ τούτου να ευημερεί.

Σε λίγο η δυτική Αριστερά θα διαδηλώνει για το δικαίωμα στη μαντίλα και την μπούργκα και θα είναι μέρα μεσημέρι

Αλλά να μην ξεχνάμε ότι ο φόβος και η απέχθεια προς κάθε εκσυγχρονισμό είναι η αιτία που υποχώρησε και η Αριστερά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η οποία ήταν κυβέρνηση πριν 5 χρόνια και μάλιστα στην πιο ακραία εκδοχή της, αυτής του ΣΥΡΙΖΑ. Που τώρα δεν γεμίζει ούτε ταβέρνα στις Σπέτσες. Αλλά θέλει ακόμα να κρεμάει πόστερ με τον Γκεβάρα και τον Βελουχιώτη στο «εφηβικό της δωμάτιο». Πόσο ουτοπικό; Αλλά και να υπερασπίζεται τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και την επιθετικότητα του Πούτιν. Αλλά και πόσο βάρβαρο. Σε λίγο η δυτική Αριστερά θα διαδηλώνει για το δικαίωμα στη μαντίλα και την μπούργκα και θα είναι μέρα μεσημέρι. Είναι ο βαθύς συντηρητισμός που διακατέχει τους δήθεν προοδευτικούς. Και ο ολοκληρωτισμός στο πετσί τους.

Τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνουν, με εμμονή, πόσο ακροδεξιός είναι ο Μητσοτάκης την ίδια στιγμή που αυτός φέρνει τη ρύθμιση για τα ομόφυλα ζευγάρια και ανοίγει μέτωπο με την ακροδεξιά

Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να διαβάσουν την πραγματικότητα και αδυνατούν να προσαρμοστούν στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, της παγκόσμιας οικονομίας, των νέων διαπλανητικών συμμαχιών, αλλά και αντιπαλοτήτων. Έχουν μείνει στο φοιτητικό αμφιθέατρο της δεκαετίας του ’70. Ακόμα ψάχνουν, με εμμονή, πόσο ακροδεξιός είναι ο Μητσοτάκης την ίδια στιγμή που αυτός φέρνει τη ρύθμιση για τα ομόφυλα ζευγάρια και ανοίγει μέτωπο με την ακροδεξιά. Γιατί απλά έχει μετρήσει ότι συμφέρει στην Ελλάδα, άρα συμφέρει και στον ίδιο. Και μένουν παγωτό και τον κοιτούν αμήχανα και ψελλίζουν κάτι για κορδόνια και ελληνικό όνειρο. Δεκαετία του ’70 και δεν υπάρχουν πια παντελόνια καμπάνες να φορέσουμε, να βγούμε στους δρόμους.

Για να προοδεύσει αυτή η χώρα εκτός από μεταρρυθμίσεις χρειάζεται και ήπιο πολιτικό κλίμα. Σχεδόν σβηστό. Όπου πολιτική είδηση δεν θα είναι η παρόλα του τάδε πολιτικού σε κάποιο ανάξιο λόγου πρωινάδικο, αλλά μια σοβαρή αλλαγή στο κράτος, μια εμβληματική καινοτομία, κάποια μεγάλη επένδυση. Όπως αυτή του Data Center της Microsoft στην Αττική ύψους 1,2 δις ευρώ. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες της δημόσιας ζωής που ζουν το πολύ μια εβδομάδα για να χαθούν σύντομα στη λήθη του εφήμερου. Μαζί με τις δηλώσεις του Νταλάρα ή τον νικητή του Survivor. Ο πολίτης είναι πλέον έμπειρος, η ζωή τον έχει εκπαιδεύσει καταλλήλως να αναζητά την ουσία. Η πολιτική ως τέχνη των συμβολισμών τον κούρασε. Αλίμονο σε όσους μένουν πίσω να φυλάνε ιδεοληψίες και στερεότυπα. Δηλαδή, την καλύβα του Καραγκιόζη. Όχι Θερμοπύλες, αυτές ήταν πολύ σοβαρή υπόθεση. Αλλά έπεσαν από τον Εφιάλτη. Ο εφιάλτης μέσα μας.