Η «ορθόδοξη» αυτοκρατορία αντεπιτίθεται

«Καλά, αυτό είναι τώρα το πρόβλημα της χώρας; Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών μας μάρανε; Αντί να συζητάμε για τις κρίσεις, τους πολέμους ή την κλιματική αλλαγή αντί να δούμε τι θα κάνουμε με την ακρίβεια που μας έχει τσακίσει, βρήκαμε θέμα για να διχαστούμε ξανά;» Είναι ένα ερώτημα που ακούγεται «λογικό» όσο περισσότερο ζωντανεύει ο δημόσιος διάλογος και πλησιάζει η μέρα που το νομοσχέδιο για το δικαίωμα των ομοφυλόφιλων συμπολιτών μας να καθορίζουν οι ίδιοι τη ζωή και το μέλλον τους θα μπει στη κρίση των εκλεκτών του λαού.

Ωστόσο, πρόκειται για μια λογική που εξακολουθεί να κλείνει τα μάτια στην κοινωνική πραγματικότητα, όχι μόνο στο θέμα των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων αλλά και σε όποια αλλαγή μπορεί να ταράξει τον «θαυμαστό κόσμο» μέσα στον οποίο έχουν επιλέξει - και βολευτεί - κάποιοι να ζουν. Μια λογική σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία νομιμοποιείται να επιβάλει στην μειοψηφία τον δικό της τρόπο ζωής. Ωστόσο, η ποιότητα της δημοκρατίας κρίνεται από τον σεβασμό των δικαιωμάτων των μειοψηφιών και η έλλειψη αυτού του σεβασμού υπονομεύει τα θεμέλια των θεσμών και την κοινωνική συνοχή.

Αυτή ακριβώς είναι η διχαστική λογική της Εκκλησίας όπως εκφράστηκε πρόσφατα και από τον προκαθήμενό της με την πρόταση-προτροπή προς την κυβέρνηση για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος σχετικά με αυτό το θέμα. Ο Αρχιεπίσκοπος πρότεινε ουσιαστικά ένα δημοψήφισμα που θα αποφανθεί για την - συνταγματικά κατοχυρωμένη - ισότιμη και χωρίς διακρίσεις αντιμετώπιση όλων των πολιτών από την πολιτεία. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία ζητάει δημοψήφισμα παρεμβαίνοντας στην πολιτική ζωή της χώρας καθ’ υπέρβαση των θρησκευτικών της καθηκόντων.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε επίσης ζητήσει παλιότερα δημοψήφισμα για το θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις πολιτικές ταυτότητες με στόχο τη διαιώνιση της κατάργησης της προστασίας των προσωπικών δεδομένων ειδικά σε ένα θέμα τόσο ευαίσθητο όπως είναι η θρησκευτική πίστη των πολιτών. Ευτυχώς, η αποφασιστική στάση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη ματαίωσε τα σχέδια του Χριστόδουλου. Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία, πιστή στον οπισθοδρομικό της ρόλο, συνεχίζει να κάνει κηρύγματα κατά των αμβλώσεων θέμα για το οποίο δεν έχει ζητήσει δημοψήφισμα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

Πέρα όμως από την ανορθόδοξη παρέμβαση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των Ιεραρχών της κατά του νομοσχεδίου δεν μπορεί να υποτιμήσει κανείς και τη στάση της «κομματικής ορθοδοξίας». Το παραδοσιακά «ορθόδοξο» ΚΚΕ ανακάλυψε, για παράδειγμα, ότι κινδυνεύει ο θεσμός της οικογένειας με την δήθεν καθιέρωση των όρων «γονέας 1» και «γονέας 2» η χρήση των οποίων έχει επισήμως αποκλειστεί. Πρόκειται για προσχηματικά επιχειρήματα της ηγεσίας του που αποσκοπούν στο να κρύψουν την πάγια εχθρική στάση του ΚΚΕ προς την ομοφυλοφιλία. Ας μην ξεχνάμε ότι είχε ψηφίσει «όχι» και στο σύμφωνο συμβίωσης ενώ παλιότερα είχε διαγράψει κομματικά στελέχη με την κατηγορία ότι ήταν γκέι.

Από την άλλη πλευρά, τα κόμματα της ακροδεξιάς έχουν αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο κατά του νομοσχεδίου. Ο αρχηγός του κόμματος που εκπροσωπεί το ορθόδοξο μοναστηριακό παραεκκλησιαστικό κύκλωμα απειλεί από τον «άμβωνα» της Βουλής με εκλογικές κυρώσεις τους βουλευτές που θα δώσουν θετική ψήφο: «Πώς θα αντικρίσετε το λαό που σας ψηφίζει; Μη μπαζώνετε τη συνείδησή σας!» Ο δε αρχηγός της «Ελληνικής λύσης» δεν δίστασε να εκφράσει ανοιχτά το ρατσιστικό του μένος: «Για 500 οικογένειες κάνετε άνω κάτω τη χώρα»!

Η αλλοπρόσαλλη αυτή «Ορθόδοξη» συμμαχία βρίσκει δυστυχώς ευήκοα - και υπάκουα - ώτα και μέσα στις γραμμές των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου. Η κυβέρνηση οργάνωσε συζητήσεις με στόχο να ενημερώσει - και να μεταπείσει - τους συνεχώς διαφοροποιούμενους βουλευτές της, η αξιωματική αντιπολίτευση προσέφυγε στην κομματική πειθαρχία για να αποφύγει τυχόν «ορεινές» διαρροές, το ΠΑΣΟΚ αποδοκίμασε τις απαράδεκτες - για στοιχειωδώς προοδευτικούς ανθρώπους - δηλώσεις και αντιρρήσεις βουλευτών του.

Η Βουλή, ως καθρέφτης της κοινωνίας των πολιτών, δείχνει δυστυχώς τις μέρες αυτές το αληθινό της πρόσωπο. Η υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών δεν θα κάνει τίποτα περισσότερο από το να επιβεβαιώσει την συνταγματικά κατοχυρωμένη ισοτιμία των πολιτών απέναντι στους νόμους του κράτους. Ο δρόμος που μας χωρίζει από μια σύγχρονη κοινωνία αλληλοσεβασμού, ανοιχτή στις απόψεις και ανεκτική στη διαφορετικότητα, είναι ακόμα μακρύς.