Οι αριστεροί δεξιοί

Συμβαίνει το εξής. Πολλοί καλοί άνθρωποι, δεξιοί ως επί το πλείστον —με μπόλικο χρήμα, καλές δουλειές εδώ ή στο εξωτερικό, γερά αμειβόμενες θέσεις οπωσδήποτε, στιβαρή μόρφωση, υψηλό κοινωνικό στάτους, ωραία ταξίδια, ηλεκτρικό αυτοκίνητο, καλοραμμένα ρούχα με ηθικό χαρακτήρα, οικολογική γκρανόλα για πρωινό, γνώσεις τένις κλπ.: πιο δεξιός δεν γίνεσαι, καθώς οι αριστεροί ή φτωχοί εργάτες-αγρότες-φοιτητές σιτιζόμενοι στη λέσχη είναι, ή ο Λένιν, ή κάτι μεσσιανικές φιγούρες που ζουν σε ημιυπόγεια και πίνουν ακόμα «ελληνικό» στο καμινέτο για να ’χουν το γκαζάκι πρόχειρο—, πολλοί καλοί άνθρωποι εν πάση περιπτώσει που κάμνουν αναλύσεις στα σόσιαλ έχουν πάθει ένα υποτροπιάζον κοκομπλόκο τον τελευταίο καιρό, περί το θέρος και δώθε, μά με την κυβέρνηση, μά με τον Μητσοτάκη, μά τέλος πάντων με την επάρατο Δεξιά.

Καθώς μετά τις ιστορικές μεταρρυθμίσεις του Ανδρέα στο κοινωνικό-οικογενειακό πεδίο, και τις συγκινητικά γενναίες προσπάθειες του Σημίτη να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου, δεν έχει συμβεί τίποτε άλλο καλό στα αριστερά του Κέντρου (με την υπέροχη εξαίρεση των Πρεσπών — από το κόμμα-ταφόπλακα, κατά τα άλλα, στον μύθο περί προοδευτικής φιλολαϊκής Αριστεράς που δεν έχει κυβερνήσει…), μετά από αυτά λοιπόν, τείνει —ποια, μωρέ;!— η Δεξιά να είναι η μόνη που Κάνει Πράγματα στην έρημη χώρα. Και να τα κάνει εκεί που άλλοι, με το ματάκι παιχνιδιάρικο, απλώς κοίταγαν αλλού.

Από το κυνήγι, τη σύλληψη και τη δίκη των καραφλοκοράκων νεοναζί μέχρι τον γάμο —επιτέλους!— των ομοφύλων, ό,τι Προοδευτικό έχει γίνει στη χώρα —κι αφήστε τώρα τις Ευρώπες, τις σωστές μεριές της Ιστορίας, την οικονομία, και τις επενδύσεις: αυτά είναι φύσει συντηρητικά πράγματα θα σου πουν, θα γίνονταν έτσι κι αλλιώς, και σε μια τελική ποιον ενδιαφέρουν—, όλα μα όλα τα έχει κάνει η Δεξξά. Και οι φίλοι που λέγαμε στην αρχή δεν το θέλουνε αυτό. Γιατί οι ίδιοι, καίτοι καθ’ όλα δεξιοί (δεν θέλω να πω «δεξιάντζες»), έχουν διαβάσει μπόλικα από τα σωστά βιβλία, είχαν δει τον «Κυνόδοντα» (δεν τους άρεσε, αλλά δεν έχει να κάνει), έχουν φάει στα ενδεδειγμένα εστιατόρια, πίνουν μόνο τσάι μάτσα, ξέρουν πότε ωριμάζει το αβοκάντο, και τέλος πάντων έχουν άκρα πεποίθηση πως είναι μια κάποια πρωτοπορία και κόβουνε το χέρι τους πως δεν είναι δεξιοί, για όνομα του καλού Θεού, είναι κάτι ανάμεσα σε Αξελό και Καστοριάδη, μαζί με ολίγη από Σαρτρ (μολονότι ποτέ δεν λησμονούν την επέτειο θανάτου τού Καμί), σαν να έχουν ξεπεταχτεί μέσα από τις φλόγες της Παρισινής Κομμούνας. Συνελόντι ειπείν, δεν μπορεί τώρα να τους βγαίνει ο Μητσοτάκης απ’ αριστερά. Αλήθεια τώρα; Έλα, σε παρακαλώ. Έλα σε παρακαλώ πάρα πολύ. I mean…

Τι κάνουν λοιπόν; Το πιο απλό: κράζουν. Δεν βγαίνουν βέβαια στο X Twitter να κάνουν χάσταγκ τύπου #νδ_παιδεραστές, αυτά είναι για την πλέμπα του διαδικτύου, για τον κατιμά — πιο κάτω δεν έχει. Όχι, αυτοί χειρουργούν με λεπτότητα, ειρωνεία, έξυπνες μπηχτές και σαρκασμό. Πετάνε σε άσχετες κουβέντες σπόντες για τον Άδωνη, τον Βορίδη και την Άννα Καραμανλή, μιλάνε για το Ζάππειο του Σαμαρά, θυμίζουν το μαύρο παρελθόν της δεξιάς παράταξης, τον εμφύλιο και τα Δεκεμβριανά, τους Βασιλικούς, τη Δίκη των Τόνων, το 1897 και τον Ατυχή Πόλεμο κ.ο.κ., κι ας μη γίνεται λόγος γι’ αυτά, ποτέ. Μας λένε σε κάθε ευκαιρία, ακόμα —ξαναλέμε— και όταν δεν υπάρχει καμιά τέτοια, πως «Η Δεξιά, παιδί μου, είναι συντηρητική μέχρι μυελού οστέων, μην κοιτάτε τώρα κάτι εκλάμψεις εδώ κι εκεί, αυτά γίνονται για τα μάτια». Και κάτι τέτοια ωραία.

Κι έτσι περνά ο καιρός και, ναι, Γίνονται Πράγματα. Ας λένε ό,τι θέλουν, είναι καλοί άνθρωποι. Ας προχωράμε μπροστά. Έχουμε αργήσει σε χίλια πράγματα.