Σχόλιο για το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια και τους βουλευτές της ΝΔ που δηλώνουν πως δεν θα το ψηφίσουν ή σκέφτονται να μην το ψηφίσουν
Πάει καιρός τώρα που σε κλειστές συνεστιάσεις και διακριτικές συναντήσεις στελέχη - κληρονόμοι της ιστορικής Λαϊκής Δεξιάς διαπίστωναν ένα ιδεολογικό κενό στον πολιτικό χάρτη. Τα «ορφανά» του Τσαλδάρη και του Παπάγου, που τελικά διαμορφώθηκαν ως ισχυρή και πολιτικά σημαντική συνιστώσα του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του πρωτοπλάστη), είχαν διακρίνει «το φως το αληθινό» στην Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά και κάποιοι εξ αυτών πίστεψαν στον Καρατζαφέρη. Τελικά ενσωματώθηκαν όλοι στη Νέα Δημοκρατία και έκαναν καριέρα. Ο εσωκομματικός θρίαμβος του Κυριάκου Μητσοτάκη τους καταδίκασε να διαδραματίζουν ρόλο ελάσσονα. Κάποιοι κατάλαβαν νωρίς και επιχείρησαν να αποτινάξουν το υπερδεξιό προφίλ τους, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης επί παραδείγματι. Κάποιοι άλλοι, «σεσημασμένοι» του υπερδεξιού και ορισμένοι του ακροδεξιού χώρου, προτίμησαν να κινηθούν στα όρια που τους επέτρεπε ο πολυσυλλεκτικός χαρακτήρας της Νέας Δημοκρατίας. Η πολυσυλλεκτικότητα, βλέπετε, είναι το άλλοθι του αχταρμά. Όσο τα πράγματα εξελίσσονται ανώδυνα, το σύστημα λειτουργεί. Όταν πλησιάζουν τα δύσκολα, το σύστημα ρετάρει.
Πάει καιρός λοιπόν που στα υπόγεια της εξουσίας και στα ρετιρέ κάποιων κέντρων των Αθήνεσι «καλά πληροφορημένων κύκλων», άλλη μία στολή παραλλαγής των μηχανισμών που επιδιώκουν παρασκηνιακά να ελέγχουν τη διαδικασία διανομής του πλούτου (είναι η Οικονομία, βρε ηλίθιε), διαπίστωναν πως στην Ελλάδα δεν υφίσταται το κοινώς αποκαλούμενο δεξιό κόμμα. Δηλαδή εκείνο το οικοδόμημα που ανέκαθεν εκπροσωπούσε το βαθύ κράτος Πατρίς- Θρησκεία-Οικογένεια, σύνθημα το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως απόλυτο άλλοθι ενός κυρίαρχου, αυτόχθονου, οικονομικού κοτζαμπασισμού. Με τα χρόνια αυτό το βαθύ κράτος πήρε το όνομα της Λαϊκής Δεξιάς για να καταλήξει σε διάφορες παραλλαγμένες εκδοχές.
Τα πράγματα άλλαξαν με τον εξευρωπαϊσμό της χώρας (;) και πάντως για ευνόητους λόγους (είναι η Οικονομία, βρε ηλίθιε) στη Νέα Δημοκρατία επήλθαν σημαντικές αλλαγές. Η τελευταία και ενδεχομένως η ριζοσπαστικότερη αφορά την κυριαρχία μίας ιδιότυπης παραλλαγής του Τρίτου Δρόμου. Κάπου μεταξύ Μπλερ, Κλίντον και Μακρόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να ευνουχίσει την υπερδεξιά του και να εισβάλει στο Πολιτικό Κέντρο επιβάλλοντας κάποια λίγα χαρακτηριστικά σοσιαλδημοκρατικής παράδοσης σε έναν δεξιό οργανισμό.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιβίωσε σε έναν τέτοιο Τρίτο Δρόμο ακριβώς γιατί δεν είναι παιδί της Σοσιαλδημοκρατίας. Αντιθέτως, ως γνήσιο τέκνο της Κεντροδεξιάς είχε περισσότερες πιθανότητες και δυνατότητες να κολυμπήσει στα βαθιά. Όλα τα παραπάνω εξελίσσονται σε πλαίσιο ιστορικών κύκλων. Η επιτυχία ενός εγχειρήματος εξαρτάται από τις συνθήκες εντός και εκτός του πολιτικού θερμοκηπίου. Χρειάστηκε μία πρόταση μεταρρύθμισης ενός τομέα του Οικογενειακού Δικαίου προκειμένου όλο το πολιτικό οικοδόμημα να τεθεί σε κατάσταση πολεμικού συναγερμού.
Ουδείς έχει το δικαίωμα να επικαλείται πολιτικό αιφνιδιασμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εντάξει στο πρόγραμμά του τον νόμο περί γάμου ομόφυλων ζευγαριών και τεκνοθεσίας. Η πρόθεση νομοθετικής ρύθμισης του ζητήματος είχε ενταχθεί στο προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας. Ουδείς, ιδιαίτερα όσον αφορά τα πολιτικά στελέχη του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, αγνοούσε τη δρομολογούμενη μεταρρύθμιση. Απλά όταν ο κυρίαρχος του πολιτικού παιγνιδιού αποφάσισε να θέσει το ζήτημα επί τάπητος, σε όλο το πολιτικό φάσμα εκδηλώθηκαν παλιρροϊκού τύπου αντιδράσεις. Όχι, δεν εθίγη η παραδοσιακή σεμνοτυφία των υπερσυντηρητικών εκπροσώπων του Έθνους. Όχι, δεν επλήγη το ελληνορθόδοξο αποτύπωμα της ελληνικής κοινωνίας. Απλώς οι υπερσυντηρητικοί του πολιτικού φάσματος διαπίστωσαν αλλοίωση των βασικών χαρακτηριστικών που πολιτικού παιγνίου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με μία σειρά από πολιτικές ενέργειες διεμβολίζει τον χώρο του Κέντρου και «κεντροποιεί» τη Νέα Δημοκρατία κάνοντας περισσότερο εμφανείς τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ του υπαρκτού Μητσοτακισμού και της υπαρκτότατης υπερδεξιάς του Κυρίου.
Σε αυτόν τον χώρο εξελίσσεται άλλωστε μία απίστευτη μάχη γραμμών. Αν παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων δύο μηνών, αντιλαμβάνεται πως στον χώρο της Ακροδεξιάς ο Κυριάκος Βελόπουλος είναι ο απόλυτος άρχων. Ο Κασιδιάρης και οι Σπαρτιάτες του αποτελούν φαιδρό παρελθόν, ενώ η γραφικότητα της «Νίκης» δεν φαίνεται να αποτελεί πόλο έλξης του ακροδεξιού στοιχείου. Η Ελληνική Λύση έχει πλέον εγκατασταθεί σε μία ζώνη ποσοστών της τάξης του 6,5%-7,5%. Ο Κυριάκος Βελόπουλος παρά το γεγονός ότι έχει δημόσια εκτεθεί με τη φιλορωσική - φιλοπουτινική πολιτική που εκφράζει, είναι το πρόσωπο της ελληνικής ακροδεξιάς το οποίο ευθυγραμμίζεται σαφέστερα με την ευρωπαϊκή τάση των ακροδεξιών κομμάτων σε βασικά ζητήματα, Μετανάστευση, οικονομικός λαϊκισμός (βλέπε Γερμανία με το αγροτικό ζήτημα), εσωτερική ασφάλεια, αναβίωση πεπερασμένων οικογενειακών προτύπων κ.λπ.
Είναι λοιπόν προφανές για κάθε στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας που προέρχεται και ανήκει στην υπερδεξιά πτέρυγα του κόμματος πως είναι αναγκαία η πάση θυσία, έστω και διακριτική, διαφοροποίηση από το σαρωτικό μοντέλο Μητσοτάκη στο οποίο αυτά τα στελέχη δεν έχουν πολιτικό μέλλον.
Αν ρίξουμε μία ματιά στη λίστα των ονομάτων βουλευτών της ΝΔ που δηλώνουν πως δεν θα ψηφίσουν ή σκέφτονται να μην ψηφίσουν το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, γίνεται αμέσως αντιληπτό πως έχουμε να κάνουμε με άτομα που ανάλογα με τις περιστάσεις εκδηλώνουν συστηματικά τη δυσθυμία τους σε προτάσεις, αποφάσεις, σχεδιασμούς και πρωτοβουλίες του Κυριάκου Μητσοτάκη οι οποίες αφορούν εθνικά ζητήματα, κοινωνικά ανοίγματα, πολιτισμικές πρωτοβουλίες, οικονομικές μεταρρυθμίσεις αλλά και οικονομικές ρυθμίσεις, όπως είναι η επιδοματική πολιτική που επιλέγει. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως οι βουλευτές οι οποίοι αντιδρούν στο νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια ανήκουν στον υπερδεξιό χώρο της Νέας Δημοκρατίας τον οποίο επιδιώκει να εκφράζει ο Αντώνης Σαμαράς, με τον Μάκη Βορίδη να αναμένει στα παρασκήνια. Αυτό το κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας, ιδεολογικά και κοινωνικά, δεν έχει παρά ελάχιστες πραγματικές διαφορές από το ίδιο το σώμα της Ελληνικής Λύσης. Σε κάποια συγκρουσιακή στιγμή, δηλαδή, αυτός θα είναι ο πυρήνας που θα συγκροτήσει, εάν προκύψει και όποτε προκύψει, το νέο κόμμα της Δεξιάς, της «χαμένης κιβωτού» δηλαδή της ιστορικής λαϊκής υπερδεξιάς παράταξης του υιοθέτησε τον κοτζαμπασισμό και οδήγησε τη χώρα εκεί που την οδήγησε στις περιόδους που κυριάρχησε κατά τον 20στό αιώνα.
Με αφορμή ένα καθόλα μετριοπαθές νομοσχέδιο που έρχεται να αποκαταστήσει τη συνταγματικά διαταραγμένη ισορροπία και ισότητα για ομάδες συμπολιτών μας και των παιδιών τους, επανέρχονται στην επιφάνεια τα χειρότερα δείγματα ακραίων πολιτικών τοποθετήσεων. Στην Ελλάδα τώρα διαμορφώνονται οι πραγματικές συνθήκες ίδρυσης ακροδεξιάς - υπερδεξιάς πλατφόρμας με μαζικό λαϊκιστικό χαρακτήρα. Είπαμε. Το 2024 θα είναι μία πραγματικά δύσκολη χρονιά.
6°
