Edito 314

Αν σταθείς σ’ ένα φανάρι και χαζεύεις τ’ αυτοκίνητα θα διαπιστώσεις ότι ζώνη δεν φοράει ούτε ένας στους 10 οδηγούς.  Πάνε 2-3 χρόνια που είχαν ανακοινωθεί τα νέα μέτρα υποχρεωτικής χρήσης ζώνης με απειλή αυστηρού προστίμου 700 ευρώ. Τα ΜΜΕ επικροτούσαν και μόνο ένας έρημος συγκοινωνιολόγος που, λυπάμαι, δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του, έλεγε ότι αυτό δεν είναι ένα μέτρο προστασίας αλλά περαιτέρω διαφθοράς. Γιατί η απαγόρευση για να λειτουργήσει χρειάζεται μικρά πρόστιμα και συνεχή αστυνόμευση, ώστε ο οδηγός να πληρώνει και να ξέρει ότι κάθε φορά που παρανομεί θα ξαναπληρώνει. Όταν το πρόστιμο είναι σχεδόν ο μισθός αυτού που το επιβάλλει, τότε η κατάληξη θα είναι η συναλλαγή ελεγχόμενου και δημοσίου οργάνου. Η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζει και ο υπόλοιπος κόσμος. Αν υπάρχει κάποια ελληνική ιδιαιτερότητα είναι πως εδώ όλα είναι μεταμφιεσμένα, όλα παρουσιάζονται ως το αντίθετό τους, οι πραγματικές επιδιώξεις είναι κρυμμένες πίσω από ωραία λόγια, επαναστατικά συνθήματα και κενή ρητορεία.

Οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις δουλεύουν 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες τη βδομάδα. Σε όλο τον κόσμο βρίσκουν τρόπους και ρυθμίζουν με κανόνες το θέμα ώστε καταστήματα, δρόμοι, γειτονιές ολόκληρες, να λειτουργούν εναλλάξ σε μια συνεχή δραστηριότητα. Εδώ δίνουμε μάχες κατά του ωραρίου προστατεύοντας –πάντα– τα «δικαιώματα των εργαζομένων». Εννοείται πως κι εδώ το έχουμε λύσει το πρόβλημα. Βαφτίζουμε όλη την Ελλάδα από τη λεωφόρο Ποσειδώνος και πέρα «τουριστική», μετατρέψαμε 15 χιλιάδες περίπτερα, 25.000 ψιλικατζίδικα και 16.000 Έβγες σε σούπερ μάρκετ, κάναμε τα πεζοδρόμια της πόλης «κατάστημα». Αντί με ρυθμίσεις της πολιτείας, λύνουμε το πρόβλημα ανορθολογικά, με συναλλαγή και παρανομία.

Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι άρχισαν να αφαιρούνται άδειες κολεγίων που δεν πληρούσαν τις προδιαγραφές. Άρχισαν δηλαδή να εφαρμόζονται επιτέλους κάποιοι νόμοι. Η ιδιωτική εκπαίδευση υπάρχει, πάντα υπήρχε. Άναρχη, αρρύθμιστη, χωρίς κανόνες. Σε κάθε προσπάθεια της πολιτείας να επιβάλλει κανόνες, οι συντηρητικές δυνάμεις αντιδρούσαν. Δεν έλεγαν φυσικά ότι υποστηρίζουν τη ζούγκλα της παιδείας τύπου «πλατεία Κάνιγγος», έλεγαν ότι δίνουν αγώνες υπέρ της δημόσιας εκπαίδευσης, εναντίον της ιδιωτικής παιδείας, της παγκοσμιοποίησης, της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Έτσι ώστε τα πράγματα να μένουν πάντα θολά, χωρίς κανόνες.

Στις σύγχρονες οικονομίες, η «ελαστική» εργασία είναι αναγκαστικό φαινόμενο. Όχι μόνο γιατί το θέλουν κάποιοι σατανικοί εργοδότες, αλλά κυρίως γιατί οι τρόποι παραγωγής στη μεταβιομηχανική κοινωνία έχουν μεγάλη ποικιλία και παίρνουν πολλές μορφές. Σε όλο τον κόσμο προσπαθούν με συγκρούσεις και συμβιβασμούς να διαμορφώσουν ένα νέο χάρτη δικαιωμάτων του εργαζόμενου για την καινούργια εποχή. Εδώ απορρίπτουμε κάθε συζήτηση για την ελαστική εργασία, με αποτέλεσμα το ποσοστό της στο σύνολο των εργαζομένων να είναι λιγότερο από 5%. Όμως και πάλι η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Η Ελλάδα έχει τη μεγαλύτερη παράνομη, μαύρη, άγρια μορφή ελαστικής εργασίας σε όλη την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Απλώς χωρίς κανόνες. Οι πολέμιοι της «ελαστικής εργασίας» δεν μπορούν να πουν ότι υπερασπίζονται τη ζούγκλα. Λένε ότι υπερασπίζονται τους εργαζόμενους. Όμως παρά τις επικρατούσες στη χώρα μας αντιλήψεις, οι νόμοι δεν υπερασπίζονται αυτούς που μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, υπερασπίζονται τους ασθενέστερους. Όχι η Ευρωπαϊκή Κοινότητα, όχι η κυβέρνηση, ο ίδιος ο σύλλογος βιομηχάνων να έφτιαχνε τους νόμους, θα ήταν καλύτερα από την ανυπαρξία νόμων.

Οι μετανάστες είναι το φτηνό, χωρίς δικαιώματα, προλεταριάτο της εποχής μας. Είναι φτηνό, γιατί είναι στην παρανομία. Όσοι δεν θέλουν να αλλάξει αυτή η κατάσταση δεν μπορούν βέβαια να το πουν, «ανησυχούν» απλώς, για την εθνική ταυτότητα που χάνεται, για την αλλοίωση των εκλογικών αποτελεσμάτων από τους μετανάστες που θα ψηφίζουν στις δημοτικές εκλογές. 1.574 άνθρωποι στην Αθήνα γράφτηκαν στους εκλογικούς καταλόγους, σήμερα κανείς δεν μιλάει πια γι’ αυτό, όμως για μήνες η χώρα έχανε το χρόνο της σε μια συζήτηση εναντίον των ρυθμίσεων που προσπαθούσαν να βάλουν σε μια τάξη την κατάσταση.

Στο σημερινό κόσμο των μεγαλουπόλεων, οι δημοτικές εκλογές έχουν μεγάλη σημασία. Οι δήμαρχοι δεν είναι μόνο αυτοί οι καλοί κύριοι που μαζεύουν τα σκουπίδια. Η πολιτική μιας χώρας για τις πόλεις της, για την πρωτεύουσά της, είναι πολιτική για το μοντέλο της οικονομικής ανάπτυξης, για την απασχόληση, για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, για το περιβάλλον, για τον τρόπο ζωής των πολιτών. Σήμερα που η χώρα μας αντιμετωπίζει την απειλή της πτώχευσης, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε τη στασιμότητα, δεν είναι δυνατόν να περάσουμε στην ανάπτυξη, αν δεν εφεύρουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης της πόλης που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και πλούτο. Οι άνθρωποι, τα σχέδια, οι πολιτικές προτάσεις που θα ακουστούν αυτό τον καιρό είναι αυτά που θα μας βγάλουν από το τέλμα. Οι πολιτικές δυνάμεις της στασιμότητας δεν μπορούν να πουν ότι είναι εχθροί κάθε αλλαγής, απλώς πετάνε την μπάλα στην εξέδρα. Θέλουν να «μετατρέψουν τις δημοτικές εκλογές σε δημοψήφισμα κατά του Μνημονίου». Δεν ακούγεται πολύ επαναστατικό;

Είναι πια καιρός να το αποδεχτούμε, να το κατανοήσουμε και να το ξεπεράσουμε. Το ελληνικό κατεστημένο, το σύστημα που χρεοκόπησε, για ιστορικούς λόγους, γιατί στερεώθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης, μιλάει τη γλώσσα της δεκαετίας του ’70, μιλάει «προοδευτικά», μιλάει «φιλολαϊκά», μιλάει μεταμφιεσμένα. Και υπερασπίζεται πάντα το παρελθόν. Αυτό που πρέπει να αλλάξει.