Μπορεί να ανακοινώθηκε προχθές η υποψηφιότητα του Σταύρου Δήμα αλλά η ονοματολογία δεν έχει κοπάσει, και στον μακρύ και μάλλον τραγελαφικό κατάλογο υποψηφίων που κυκλοφορεί συνεχίζουν και προστίθενται ονόματα. Απορώ πώς το Πάμε Στοίχημα δεν έχει ακόμα αξιοποιήσει αυτό το νέο πεδίο εθνικού τζόγου καθώς οι δυνατότητες πονταρίσματος που δίνει η εκλογή ΠτΔ είναι απεριόριστες: Ποιος θα εκλεγεί; Άνδρας ή γυναίκα; Πολιτικός ή όχι; Πάνω από 80 ετών ή κάτω; Σε ποια ψηφοφορία; Με πόσες ψήφους; Ο Βύρων Πολύδωρας θα ψηφίσει ναι ή όχι;
Τέλος πάντων, συγχωρέστε μου την ασέβεια προς τον θεσμό που καταπώς φαίνεται όλοι οι υπόλοιποι, ένθεν και ένθεν, τιμούν και βάζουν κορώνα στο κεφάλι τους. Προκειμένου να εξιλεωθώ, ας προτείνω και εγώ ένα όνομα για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Έναν άνθρωπο που «ενώνει και εμπνέει» όπου είναι και το ζητούμενο σύμφωνα και με την πρωθυπουργική εξαγγελία χθες.
Αλήθεια, υπάρχει κανείς που να ενώνει και να εμπνέει περισσότερο από τον Υπουργό Δικαιοσύνης, Χαράλαμπο Αθανασίου; Πότε ξανά πολιτικός έχει καταφέρει να συγκεντρώσει ποσοστό 93,12% όπως το ποσοστό των δικηγόρων που αντιτίθενται στο σχέδιο του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που προτείνει ο Υπουργός; Αν αυτό το ποσοστό δεν είναι ενωτικό (έστω και εναντίον του) ποιο είναι;
Όσο για έμπνευση, δεν το συζητώ, ο Υπουργος Δικαιοσύνης μας την χαρίζει απλόχερα. Με το να προτάσσει την δική του θεώρηση περί «ανθρώπινης φύσης» και να ορίζει τι είναι κατά τη γνώμη του εντός και εκτός αυτής έδωσε στο αξίωμά του μια σχεδόν μεταφυσική διάσταση και μας χάρισε και ένα ταξίδι στον χωροχρόνο γυρνώντας μας έτη φωτός πίσω ως κοινωνία. Με το να ψεύδεται δημοσίως και να διαστρελβώνει συνειδητά, συνειδητότατα, το περιεχόμενο διεθνών συμβάσεων όπως εκείνη των ανθρώπινων δικαιωμάτων, μας απέδειξε τη θεωρία της σχετικότητας.
Με το να μπαλώνει τσαπατσούλικα με ρυθμίσεις που δεν λύνουν άπαξ δια παντός τα ζητήματα του σωφρονιστικού κώδικα (κόβω τις άδειες λόγω Χριστόδουλου Ξηρού, αλλάζω τις άδειες λόγω Νίκου Ρωμανού) φέρει μεγάλη προσωπική ευθύνη για το δράμα που εκτυλίσσεται στις φυλακές Αυλώνα. Παράλληλα η ιστορία με τα ηλεκτρονικά βραχιολάκια που έχει κολλήσει για μήνες με δική του ολιγωρία, ξαφνικά εμφανίζεται τώρα από τον ίδιο ως η μαγική λύση.
Αλλά ιδρώνει το αυτί του Υπουργού; Σιγά μην ιδρώσει. Στην υπόθεση Ρωμανού αναρωτιέται μεγαλοφώνως «τι μπορεί να κάνει ο Υπουργός;» υπονοώντας ότι τα χέρια του είναι δεμένα. Για την υπόθεση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που ο ίδιος κατέθεσε, δήλωσε ότι «δεν αντανακλά τις δικές του πεποιθήσεις». Ευθυνοφοβία 10 στα 10 δηλαδή, η οποία έρχεται να προστεθεί στις άλλες φοβίες του, που τις έχει βαφτίσει πεποιθήσεις, και τις αντανακλά ως υπουργός στο έργο του.
Εννοείται ότι τα παραπάνω αποτελούν τα πλέον πρόσφατα και προβεβλημένα λάθη του Υπουργού, αλλά όχι και τα μόνα. Υπάρχει μια μακριά αλυσίδα προβληματικών χειρισμών που τον καθιστούν ακατάλληλο για τη θέση που του δόθηκε. Σε κάποια άλλη χώρα, με τον προβολέα στραμμένο πάνω του τόσο καιρό για μια σειρά από καυτά ζητήματα, και το ένα #epicfail μετά το άλλο, ο Υπουργός Δικαιοσύνης μάλλον θα είχε παραιτηθεί.
Όμως στην Ελλάδα κανείς δεν χάνεται. Οπότε ας τον εκλέξουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Προτιμώ χίλιες φορές να ασχολείται με τα φερ φορζέ έπιπλα του κήπου του Προεδρικού Μεγάρου και να εκφωνεί εθνικοπατριωτικά διαγγέλματα κάθε Μάρτιο και Οκτώβριο από το να διαμορφώνει το πλαίσιο δικαιοσύνης και δικαιωμάτων στη χώρα. Αφού οι αρμοδιότητες του ΠτΔ παραμένουν ελάχιστες και αφού ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρονται επί της ουσίας για το πρόσωπο που θα εκλεγεί Πρόεδρος όπως επανειλημμένα έχουν δηλώσει, ας πάει ο κ. Αθανασίου. Μικρότερο κακό μπορεί να κάνει από εκείνη τη θέση.
Υπάρχει εξάλλου και ιστορικό προηγούμενο: Ο ΠτΔ που είχε καταφέρει να τον αντιπαθούν όλοι ήταν και εκείνος δικαστικός: Ο Κύριος Χρήστος Σαρτζετάκης.
20°
