Η ανάγκη της Ελλάδας για ηγεσία και ανθρώπους με γνώσεις management τόσο στο κυβερνητικό έργο όσο και στον ιδιωτικό τομέα
Θυμάμαι ότι το 2019 υπολογίζαμε πως οι Έλληνες που έφυγαν από τη χώρα με το brain drain, παρήγαγαν αξίες περίπου 13 δισ. δολαρίων στις νέες χώρες που βρέθηκαν. Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα είχε ξοδέψει 8 δισ. δολάρια για να τους εκπαιδεύσει!
Και προφανώς αυτό δεν σταματάει με το τέλος της κρίσης της δεκαετίας του 2010. Μπορεί άραγε κανείς να υπολογίσει τι θα απέφεραν αυτά τα 21 δισ. δολάρια στα επόμενα 50 χρόνια στην Ελλάδα. Τι υποδομές, τι επιρροές και τι συνθήκες ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας της κοινωνίας θα δημιουργούσαν...
Υπάρχουν, επίσης, μελέτες του ινστιτούτου Fraser, παγκοσμίως αξιόπιστες, που δείχνουν ότι από πλευράς οικονομικής ελευθερίας, βρισκόμαστε ακόμα, στην ίδια κατάσταση με πολλές χώρες της Νότιας Αφρικής.
Στην ετήσια έκθεση του Τμήματος Ερευνών του περιοδικού Economist (Economist Intelligence Unit) με βάση τον «δείκτη Δημοκρατίας», η Ελλάδα παραμένει στις «ελαττωματικές δημοκρατίες» μολονότι η βαθμολογία μας για το 2022 ανέβηκε στο 7,97 (με άριστα το 10) από 7,56 το 2021.
Αν, επομένως, υποθέσουμε ότι το διεθνές οικονομικό περιβάλλον εξελίσσεται πάνω στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς που υποστηρίζεται από το κράτος, τότε δεν μένει παρά να ανησυχούμε. Γιατί εμείς, μολονότι διαθέτουμε όλα τα προνόμια μιας «εν δυνάμει» ευρωπαϊκής αστικής δημοκρατίας, αργούμε να εξασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις που θα μας εξασφάλιζαν τους δείκτες απελευθέρωσης της αγοράς μας: το μικρό κράτος, τους ισχυρούς θεσμούς τους κράτους δικαίου, τις εγγυήσεις του ισχυρού νομίσματος, τις εξαγωγές και το λειτουργικό πλαίσιο ανάπτυξης.
Είναι βέβαιο, ότι οι χώρες, οι λαοί και οι κοινωνίες δεν επιβιώνουν μόνο από την ευεργετική τυχαιότητα ή την θετική περιοδικότητα των οικονομικών συνθηκών. Το μέλλον μας δεν μπορεί να είναι ευοίωνο, με αυτό το Δημόσιο, με αυτό το Ασφαλιστικό, με αυτό το Εκπαιδευτικό και με αυτό το σύστημα Ανάπτυξης.
Κυρίως όμως, το μέλλον δεν μπορεί να είναι καθόλου αισιόδοξο με αντιπαραγωγικές ηγεσίες στα «μικροσυστήματα» που αναπτύσσονται εντός του πολιτικού και του παραγωγικού κεντρικού συστήματος.
Αναμφισβήτητα, έχουμε ανάγκη από πρόσωπα και μηχανισμούς αποτελεσματικών δράσεων σε ό,τι αφορά στον συντονισμό και την λογοδοσία. Και στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Δράσεων όμως που θα υπόκεινται σε μετρήσεις απόδοσης έργου για την κοινωνία.
Επιπλέον, η ανάγκη τουmanagementείναι απαραίτητη για την καταπολέμηση της αποσπασματικότητας που κυριαρχεί στην λήψη των αποφάσεων και στην ανάληψη ευθυνών. Είτε πρόκειται για το κυβερνητικό έργο είτε για νοοτροπία που επικρατεί και στον ιδιωτικό τομέα.
Δύσκολο βέβαια να συμβεί κάτι τέτοιο σε μια κοινωνία που συνήθισε να αποθεώνει τον ατομικισμό και να συντηρεί τα ταπεινά ένστικτα των ηγεσιών της. Αν όμως μας ενδιαφέρει η βιωσιμότητα της χώρας, η πραγματική ευημερία των Ελλήνων και η ποιότητα της δημοκρατίας μας, έχουμε υποχρέωση να επιλέγουμε ολοκληρωμένα πρόσωπα για τις ηγεσίες. Των υπηρεσιών, των φορέων, των διοικήσεων και οπουδήποτε κυριαρχεί η ευθύνη ως συντελεστής αποτελεσματικότητας για την ζωή των πολιτών.
Το 2024 είναι μία κρίσιμη χρονιά μεταρρυθμίσεων για την κυβέρνηση. Όχι μόνο για να ανταποκριθεί στις εξαγγελίες της και να συσσωρεύσει περισσότερο πολιτικό κεφάλαιο αλλά και για να απαλλάξει τη χώρα από τις μακροχρόνιες αγκυλώσεις της. Στην Υγεία, στην Παιδεία και στην Δικαιοσύνη.
Κι αυτό δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να συμβεί αν δεν δοθεί τεράστια σημασία στις ηγεσίες των «μικροσυστημάτων» της διοίκησης αλλά και στον συντονισμό για την παραγωγή έργου. Με λογοδοσία, χρονοδιάγραμμα και ανάληψη ευθύνης για την αποτελεσματικότητα των δράσεων.
7°
