Φαινόμενα αντισημιτισμού, κρυμμένα πίσω από τους καπνούς και τα ερείπια του πολέμου
Οι όπου γης αντισημίτες βρήκαν την ευκαιρία να χτυπήσουν τον βασικό τους στόχο, το Ισραήλ και τον απανταχού Εβραϊσμό, στο πρόσωπο του ακροδεξιού Νετανιάχου, αποδίδοντάς του πολεμικές θηριωδίες που υποτίθεται ότι θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αποτραπούν. Παραδείγματος χάριν, λέγοντας στους τρομοκράτες, «Παραδοθείτε, αν έχετε την καλοσύνη», ή, ακόμη καλύτερα: «Παρακαλούμε, πηγαίνετε προς τα δεξιά για να σας βομβαρδίσουμε, μην ανακατεύεστε με τους πολίτες, μην τους χρησιμοποιείτε σαν ασπίδες, μη στρατοπεδεύετε στα νοσοκομεία και στα δημόσια κτίρια».
Στο μεταξύ, οποιοσδήποτε στη θέση του Νετανιάχου θα εξαπέλυε τον ίδιο ανελέητο πόλεμο κατά των τρομοκρατών: οποιοσδήποτε Ισραηλινός πρωθυπουργός, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, και οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος γενικώς, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Δεν ξέρω μάλιστα ποιοι από όλους τους άλλους θα έβαλλαν με τα μαχητικά τους επί δικαίων και αδίκων από την πρώτη κιόλας ημέρα, και δεν θα άφηναν να περάσουν είκοσι πέντε (25!) ολόκληρα εικοσιτετράωρα για να εισβάλουν στην ίδια την πόλη της Γάζας.
Σε ΚΑΘΕ περίπτωση, το Ισραήλ ξέρει καλύτερα από τον καθένα μας —των συμμάχων του και των εχθρών του— πότε, πώς και έως πού μπορεί και υποχρεούται να χτίσει την άμυνά του, κύριο συστατικό της ιδιοσυστασίας του, ιδίως μετά από μία τόσο καλά σχεδιασμένη επίθεση εναντίον αμάχων (όλοι έχουμε ξεχάσει τους διακόσιους πενήντα εικοσάρηδες που χόρευαν στο φεστιβάλ ειρήνης υπό τους ήχους τής τρανς μουσικής, ναι;… ΝΑΙ, τους έχουμε ξεχάσει), τόσο καλά και σατανικά σχεδιασμένη ώστε να είναι, ακριβώς, κάτι παραπάνω από βάρβαρη και άρα ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μην απαντηθεί με ακραία σκληρότητα.
Συνεχίζουν, δε, οι όπου γης αντισημίτες, ΤΩΡΑ, μέσα στον πόλεμο, την επίθεση στο πρόσωπο του ακροδεξιού Νετανιάχου —το τέλος του πολέμου θα σημάνει και το δικό του πολιτικό τέλος, με το καλό— για μία ολέθρια σειρά από αντισυνταγματικά, αντιδημοκρατικά μέτρα που είχε πάρει ήδη από έναν χρόνο ΠΡΙΝ την 7η Οκτωβρίου (όταν όλοι τασσόμασταν κατά 100% στο πλευρό των Ισραηλινών πολιτών που διαδήλωναν καθημερινά στις μεγάλες πόλεις, ειρηνικά και συντεταγμένα, κατά τής ζοφερής πολιτικής Νετανιάχου), συνδέοντάς τη μάλιστα ύπουλα με αυτά —τη σφαγή με τα αντισυνταγματικά μέτρα!—, μόνο και μόνο για να καταλογίσουν και στον Νετανιάχου, ήτοι στο Ισραήλ, μέρος της ευθύνης για το χυμένο αίμα των Ισραηλινών πολιτών. Κι αυτό όχι επειδή τον μισούν (διόλου δεν τον μισούν), αλλά για να βάλουν το χέρι τους και να την ανασηκώσουν λιγουλάκι από τους ώμους των Παλαιστινίων τρομοκρατών τής Χαμάς.
Φταίει λοιπόν και ο Νετανιάχου —αυτός, η κυβέρνησή του, οι ψηφοφόροι του: ο λαός του Ισραήλ— για τους 1.300 δολοφονημένους και τους 250 απαχθέντες πολίτες! Όπως φταίει —αυτός, η κυβέρνησή του, οι ψηφοφόροι του: ο λαός του Ισραήλ— και για τους αθώους Παλαιστίνιους πολίτες που σκοτώνονται στις σφοδρές, ανηλεείς επιθέσεις των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων…
Μά τον καλό Θεό, είναι πολύ πιο εύκολο να βγεις με το παλαιστινιακό τυλιγμένο στον λαιμό και να πεις, «Ζήτω η Παλαιστίνη, έξω οι Εβραίοι από τη γη τους!» Και κυρίως πιο ντόμπρο. Νιώθεται.
Αλλά έτσι πάει πάντα αυτό: στην αρχή ο αντισημιτισμός είναι ύπουλος, περπατάει ακροποδητί, δεν κάνει πολύ-πολύ θόρυβο, τριγυρίζει στις σκιές και μιλάει για άλλα — οι τζαμαρίες σπάνε πιο μετά. Κι έπειτα, πάντα, έρχονται τα γκέτο, και κατόπιν τα στρατόπεδα.
Αλλά όχι πια.
ΥΓ. Προφανώς και αναφέρομαι μόνο στους αριστερούς αντισημίτες. Τους αντίστοιχους ακροδεξιούς, και εν γένει τους ακροδεξιούς, τους έχω πλήρως και ανεξίτηλα γραμμένους. Και άλλο τόσο ξεγραμμένους από το σύμπαν μου.
14°
