Η επιτάχυνση του πυκνούμενου πολιτικού χρόνου, που ξεκίνησε με τις εξελίξεις μετά την ψήφιση του Προϋπολογισμού, εντείνει το δραματικό αδιέξοδο, όπου είναι εγκλωβισμένη η ελληνική κοινωνία. Δεν ξέρει τι της συμβαίνει, ούτε και σκάει για να το μάθει. Χορεύει ένα διαρκή χορό του Ζαλόγγου, αλλά νομίζει ότι γλεντάει στη χαρά κάποιου οικογενειακού γάμου.
Και πώς να ξέρει πού παν τα τέσσερα, όταν δεν διαθέτει κριτήρια, ούτε το παραμικρό συλλογικό αξιακό σύστημα; Όταν ψυχοπονιάρικα σέρνεται από το απονενοημένο διάβημα μιας ψυχούλας, που δεν πρόκανε να μάθει τι εστί ζωή, παρά μόνο μέσα από μια βίρτουαλ φαντασίωση τύπου «Ο πρόωρα αδικοχαμένος Τζέημς Ντην ως Επαναστάτης χωρίς αιτία»… Αυτή η ανερμάτιστη κοινωνία ακόμα δεν έχει πιάσει πάτο, είναι ολοφάνερο.
Οι μεγάλοι νικητές του συναισθηματικού φουσκώματος περί τον αδιέξοδο ηρωισμό του Νίκου Ρωμανού δεν θα είναι αυτός και οι ομοϊδεάτες του, ούτε και οι drama queens γονείς του. Αλλά πάλι κυρίως θα είναι οι εκπρόσωποι του σάπιου Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια. Της Ελλάδας, που πιστεύει κατά τα δύο τρίτα της, ότι οι ξένοι την ζηλεύουν και την επιβουλεύονται, γι’ αυτό και είμαστε σε κρίση. Της Ελλάδας, που πιστεύει κατά το ένα τρίτο της, ότι μας ψεκάζουν, για να μας υφαρπάσουν τα ζωτικά υγρά και τους λοιπούς πολύτιμους υδατάνθρακες.
Όλη αυτή η Ελλάδα φωνάζει στον Ρωμανό: «Πήδα! Πήδα στο κενό!», ακολουθώντας τους γονείς του, που εξ αρχής τον εξωθούν να φορέσει ένα πουκάμισο αδειανό (και τώρα στο τέλος κάνουν πανικόβλητες αντιφατικές κινήσεις)… Παίζουν με τη φωτιά, όπως κι αυτός. Η καρδιά του φλόγες βγάζει, αλλά το μυαλό του δεν καλολειτουργεί. Κυνηγάει το αδύνατον. Και υποκριτικά η κοινωνία μας κάνει πως δεν έχει καταλάβει ότι η εμπλοκή στο θέμα Ρωμανού δεν είναι ζήτημα εκδίκησης. Αλλά είναι απότοκη της γυφτιάς του Χριστόδουλου Ξηρού, που κρέμασε τους συντρόφους του για την πάρτη του…
Επιπλέον, ξεχνάμε ότι άλλο είναι η αντίσταση απέναντι στην καταχνιά μιας Κατοχής και άλλο η λαϊκισμένη αντίσταση για την αντίσταση. Ο Ρωμανός είναι η πιο αγνή εκδοχή της δεύτερης. Ο Ρήγας Φεραίος έλεγε Ελευθερία ή Θάνατος, γιατί ήθελε να υπερβεί την τουρκική σκλαβιά, ώσπου, κυνηγημένος και από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’, οδηγήθηκε στον υποδειγματικό ταπεινωτικό θάνατο. Παρόμοια έλεγαν οι αντιστασιακοί κατά των Γερμανών κατακτητών και οι ελάχιστοι αγωνιστές κατά της Χούντας. Ο Ρωμανός θέλει να διώξει τι, με τον υπέρ πάντων μαξιμαλιστικό αγώνα του; Θα πούμε περισσότερα στο επόμενο κείμενο για τους ιδεολογικούς και πολιτικούς στόχους του. Δεν φταίει πάντως αυτός, που η ό, τι να ‘ναι διεφθαρμένη κοινωνία τον θωράκισε με ασυνάρτητη αντίληψη περί ζωής και κοινωνίας.
Ως πολιτικός κρατούμενος νοείται κάποιος μόνο σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, κατά της ψευδονομιμότητας του οποίου δρα με κίνδυνο της ζωής του. Και τότε δικαίως κάθε θάνατος αντιστασιακού φτιάχνει έναν ηρωικό οσιομάρτυρα. Σε μια -όσο άθλια κι αν είναι- δημοκρατία, όμως, όπου μπορείς να αντισταθείς με χιλιάδες θεμιτούς τρόπους, η έννοια του πολιτικού κρατουμένου είναι φαιδρή. Η αντιπολιτική λογική που ονομάζει Χούντα αυτό το είδος της αδύναμης Δημοκρατίας που έχουμε, οδηγεί στην ανωμαλία. Όποιος με κάθε τρόπο κινείται εναντίον της, είναι εγκληματίας ποινικός, δεν είναι πολιτικός κρατούμενος, όπως ήταν ο Παναγούλης επί Δικτατορίας…
Αυτές οι αντιπολιτικές λογικές είναι μέρος του Ψεκασμένου Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου. Οι αθλιότητες του πολιτικού μας συστήματος, αντάξιου μιας διεφθαρμένης κοινωνίας που το στηρίζει, δεν έχουνε καμιά σχέση με Χούντα. Η μηδενιστική λογική «η τήρηση της νομιμότητας και ό, τι άλλο δεν μου αρέσει, είναι χούντα», είναι ολοφάνερο ότι με την αντιπολιτική της εκφορά φούντωσε τους ναζί και όλο τον ψεκασμένο ντιριντάχτα ριζοσπαστισμό, που μόνο την κοινωνία μας δεν ωφέλησε. Ασχέτως αν οι ευθύνες της «Αριστεράς» επ’ αυτού ακόμα δεν έχουν αναληφθεί, μια που ακόμα νομίζει ότι εξ ορισμού ο ριζοσπαστισμός έχει «προοδευτικό πρόσημο», όπως και η «καλή βία»...
Μην ξεχνάμε και το δόλιο ψηφοθηρικό «αριστερό» δόγμα «δεν λογοκρίνουμε την οργή του λαού», όπου «οργή» ήταν οι αντιπολιτικοί δολοφονικοί τραμπουκισμοί διαφόρων μαύρων κατακαθιών. Αυτή ήταν η ολοκλήρωση του ποιοτικού άλματος, που ξεκίνησε το 2008 με τον θαυμασμό της ηγεσίας της «Αριστεράς» («Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» και ζήτω ο Μάο Τζε Ντονγκ…) και έκλεισε με την υιοθεσία του Τρελοκομείου της Αυτοδικίας. Αυτό το ηθικής εσχατιάς ποιοτικό άλμα έβαλε τα εισαγωγικά στην πρώην Ανανεωτική Αριστερά και την έκανε ανεπιστρόφως «Αριστερά», όταν αυτή άνοιξε επιπόλαια και ασύνετα το Κουτί της Πανδώρας.
Να θυμίσουμε εδώ, ότι από την εποχή της δολοφονίας του Καλτεζά και κλιμακωτά, είχε σημειωθεί μια ροπή κάποιων νεολαίων να καταστρέφουν. Οι χαλαροί αντεξουσιαστές του 1975 χάνονται και στη θέση τους εμφανίζονται χουλιγκάνοι σπάστες και κάφτες. Και σταδιακά περνούν στην παρανομία, θαυμάζοντας τις «απαλλοτριώσεις», που έκανε η κυρίαρχη και κοινωνικά αποδεκτή τότε «17 Νοέμβρη» (τις δολοφονίες της οποίας τις αποκαλούσαμε «εκτελέσεις»…). Ήδη από τότε αρχίζει μια άτυπη ανοχή της «Αριστεράς» προς την Ανομία, όχι με την έννοια της ανυπακοής στα «χυδαία αστικά» προτάγματα, αλλά με την έννοια της ανοχής σε ποινικά εγκλήματα τύπου «καλή βία»…
Είχαμε θίξει δημοσιογραφικά αυτό το θέμα, από την εποχή του «Βρόμικου 89», μετά τη δολοφονία Μπακογιάννη. Και μόνο ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης είχε ανεπιφύλακτα πάρει θέση κατά της σχέσης της Αριστεράς με ποινικά εγκλήματα. Λίγο αργότερα και ο Λεωνίδας Κύρκος. Ίσως γι’ αυτό τώρα οι «Αριστεροί» τους θεωρούν «δεξιούς» και νεοφιλελεύθερους και αποφεύγουν να τους τιμούν… Αλλιώς, ειδικά μετά το 2008, πώς να δικαιολογηθεί ότι καλύπτουν ηθικά τον «ένοπλο αγώνα» που «δεν είναι τρομοκρατία», εκείνων των τρομοκρατών που κάνουν κολλεγιές με τον Παλαιοκώστα και λοιπούς Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες;… Και μόνο το ηθικό έρεισμα που δίνει η «Αριστερά» σε ποινικά λερωμένες ενέργειες (τύπου σχεδόν καλή βία) είναι επαχθές και απεχθές. Αλλά ο λαϊκισμός της την τυφλώνει και δεν μπορεί να το αντιληφθεί. Η ψηφοθηρική εκμετάλλευση του κάθε λογής «αντιστασιακού» και «επαναστατικού» ντιριντάχτα, από τον λαϊκισμό της, είναι ηθικά μείζων απέναντι σε κάθε δημοκρατική αντι-ανομιακή ηθική αναστολή…
Η έσχατη ιστορική μεταπολιτευτική φάση, που κλιμακώνεται με τη μορφή μιας απότομης ανόδου (χωρίς τα δέοντα ορθολογικά ερείσματα) και της αναπόδραστα συνεπαγόμενης βροντωδώς πανηγυρικής καθόδου, κλείνει τον κύκλο της αργόσυρτα και οδυνηρά. Και όσο κάνουμε πως δεν πήραμε χαμπάρι τι ακριβώς συνέβη, τόσο πιο αργόσυρτα και οδυνηρά θα κάνει τη δουλειά της… Τα ζόρια τα «μνημονιακά» που τώρα τραβάμε και εντοπίζονται στο μεγάλο κάδρο, είναι αποτελέσματα αυτής της εθνικής αβελτηρίας. Παρομοίως, όμως, και τα ζόρια του μικρού κάδρου, Ρωμανός, μπάχαλα, σπασμένη και καμένη Αθήνα, όλα του ιδίου ζητήματος απόρροιες είναι.
Έχουμε πέρσι εξηγήσει ότι «Πιο Δεξιά από τον Λαϊκισμό δεν έχει» (και «Πιο δεξιά από τον Λαϊκισμό δεν έχει» (ΙΙ) ). Το συμπέρασμα κοντολογίς ήταν πώς ο μπαλκανικός πελατειακός λαϊκισμός είναι το εμμένον κυρίαρχο εθνικό φαινόμενο, που αποκλειστικά και εργολαβικά γράφει την Σύγχρονη Εθνική μας Ιστορία. Έχει και δύο παιδιά. Το πρωτότοκο Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος (Π.Ι.ΠΑ.), είναι καρπός του πρώτου γάμου που έκανε ο Λαϊκισμός με την Διαφθορά και έχει τη μερίδα του λέοντος στην κληρονομιά. Όταν αυτό αχόρταγα τη διαχειρίζεται και πετάει εκτός λογικής τα κουμάντα, τότε βγαίνει μπροστά το δευτερότοκο Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο. Αυτό τρέφεται από την αταξία, την ανωμαλία, την ανασφάλεια. Και είναι, από μεταγενέστερο γάμο, παιδί του Λαϊκισμού και της Βίας. Και όταν ανοίγει πανιά, άντε πιάστο. Δεξιός ο Λαϊκισμός, που λέγαμε, δεξιό και το πρωτότοκο παιδί του, όμως, ακροδεξιό το δευτερότοκο, πάντα άλλωστε είναι ακροδεξιά όλα τα παιδιά της βίας.
Το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Α.Φ.), βρίσκεται πάντα καλά κρυμμένο πίσω από το μεγάλο του αδερφάκι. Περιείχε την μεγάλη κραταιά πλειονότητα των βολεμένων χουνταίων, που με την πτώση της δικτατορίας βρέθηκαν όλοι μονόπαντα με την πλευρά των βασανισθέντων αντιστασιακών. Μην επαναλαμβάνουμε την περιγραφή της γνωστής ακολουθίας της βολεμένης ελληνικής πλειονότητας: χουνταίοι, «αντιστασιακοί», αυριανιστές, μακεδονισμένοι, χριστοδουλόδουλοι, αλβανοφάγοι, λάτρεις του 2008, αγανακτισμένοι, δεν πληρώνω, γενικά αντιπολιτικοί και τα μυαλά στα κάγκελα.
Αυτό, λοιπόν, που είναι ΤΟ Σύστημα, δεν είναι το «σύστημα» που καταγγέλλει η «Αριστερά» με την έννοια των «μνημονιακών» κυβερνήσεων, οι οποίες ασφαλώς είναι μέρος ΤΟΥ Συστήματος. ΤΟ Σύστημα είναι η σύνθεση αυτών των δύο αλληλέγγυων μεταξύ τους παιδιών του Μπαλκανικού Λαϊκισμού, δηλαδή του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους και του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου και των μηχανισμών τους. Η Ε’ ΕΛΜΕ είναι ΤΟ Σύστημα, ας πούμε, που βρίζει το «δολοφονικό κράτος» στην διαβόητη μπροσούρα της. Όπως και η ΓΣΕΕ των βολεμένων αργόμισθων αέργων καρεκλάδων, που παίρνουνε πριμ και μπόνους και σούπερ ντούπερ άδειες ολοχρονίς του χρόνου, αλλά με προοδευτικό πρόσημο, βεβαίως, βεβαίως.
Η Ε΄ ΕΛΜΕ, λοιπόν, υφιστάμενο κομμάτι της ΟΛΜΕ, είναι από τους δομικούς πυρήνες του πελατειακού παρακράτους. Και γνωρίζει ότι υπάρχουν διψήφιες χιλιάδες πελάτες συνάδελφοί τους, αποσπασμένοι σε άλλες προνομιούχες θέσεις του Δημοσίου, οι οποίοι είναι μια από τις αιτίες της χρεωκοπίας μας. Αλλά συνέχεια ζητάει νέες προσλήψεις, γιατί τάχα δεν φτάνουν οι υπάρχοντες καθηγητές να καλύψουν τις ανάγκες.
Γι’ αυτούς δεν υπάρχει χρεωκοπία, υπάρχει η Γερμανίδα και οι Τοκογλύφοι, που «θέλουν να μας πάρουν κοψοχρονιά τα φιλέτα»…
Αξίζει να διαβάσετε όλη την ανακοίνωση της Ε’ ΕΛΜΕ για τον Ρωμανό. Είναι μνημείο που συμβολίζει τη συνάντηση του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους με το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, ακριβώς όταν σφίγγουν τα γκρόβερ και ΤΟ Σύστημα αισθάνεται δυσφορία από τα αδιέξοδά του. Κάνει την εύκολη αφαίρεση που κάνουν όλοι οι ακραίοι. Αφού ένας βλαξ ανεύθυνος αστυνομικός διέπραξε μια εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού που τον ειρωνεύτηκε, άρα έχουμε «κράτος δολοφόνων». Κανακεύει γλείφοντας τους μαθητές, με την στήριξη και τις καταλήψεις των οποίων απολαμβάνει αργομισθίες και αδημιουργική αφασία εις βάρος του «ταξικού συστήματος εκπαίδευσης» (μάλλον εις βάρος των μαθητών…). Κανακεύει και τον «Νίκο» που «έφτυσε στα μούτρα τους βασανιστές του» (όπου συμπεριλαμβάνεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας)… Εξηγεί με διάφορα «επιχειρήματα» πόσο δίκαιος είναι ο αγώνας του «Νίκου» κατά του «κράτους των δολοφόνων».
Καταγγέλλει, επίσης, η ανακοίνωση της Ε’ ΕΛΜΕ, «τη στάση του Συστήματος, που αυτό το κράτος εκπροσωπεί, απέναντι στη σημερινή νεολαία, σε εσάς, στα παιδιά μας». Καλεί τους μαθητές σε αγώνα υπέρ του «Νίκου» και υπέρ της δικής τους μόρφωσης. Και κλείνει: «Όταν η Τυραννία είναι Νόμος, η εξέγερση δεν είναι απλά ο τρόπος ζωής, που έχει το περισσότερο νόημα. Όπως διδάσκουν ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτονας, γίνεται ΚΑΘΗΚΟΝ». Αυτή η τελευταία αναφορά στους αρχαίους Τυραννοκτόνους, πιο λαϊκιστής πεθαίνεις… Αλλά είναι άξιος ο συνδικαλιστικός μισθός μας, άξια και η στήριξη του χρεωκοπημένου Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους που μας τρέφει, έστω και με τη βοήθεια της βίας και του μίσους του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου (Π.Α.Φ.)… Έτσι, δεν είμαστε μόνο μέρος και πρόμαχος ΤΟΥ Συστήματος! Είμαστε και άλλοθί του, όταν επινοούμε εχθρούς «συστημικούς», στους οποίους βρισκόμαστε απέναντι, άρα κρύβουμε ότι εμείς είμαστε ΤΟ Σύστημα…
Αυτά «τα παιδιά»… Όλες αυτές τις δεκαετίες, όλη ετούτη η ανάπτυξη του Π.Α.Φ. πάνω στην συμπαθή επίκληση για «τα παιδιά» μαλάκωνε τα αισθήματα αντιπάθειας… Εδώ να θυμίσουμε ότι το 1971, ο «Εξαδάκτυλος», το κορυφαίο ροκ γκρουπ του Δημήτρη Πουλικάκου, είχε βγάλει ως φλιπ σάιντ στο περίφημο «Έχουν κακούς σκοπούς», το τραγούδι «Τα παιδιά είναι εντάξει» (https://www.youtube.com/watch?v=XlO5P9gfwMY).
Ίσως πάνω σε αυτή την έκφραση να χτίστηκε η λογική ότι οι νέοι χρειάζονται την κατανόηση των μεγαλύτερων. Βέβαια, ακούγοντας το τραγούδι, το μήνυμα είναι ότι τα παιδιά δεν είναι βίαια, αντίθετα οι μεγάλοι είναι βίαιοι απέναντι στα μακριά μαλλιά των παιδιών… Η έκφραση έμεινε, όμως. Και σήμερα «τα παιδιά» έχουν ασυλία, όταν τα σπάνε και τα καίνε όλα, γιατί έχει γίνει δόγμα: βασικά, είναι εντάξει τα παιδιά.
Τα παιδιά πάντα είναι εντάξει, λοιπόν, ό, τι κι αν κάνουν, σωστό είναι. Έτσι προχτές μπουκάρανε στον τελευταίο (πολυτελή, με δικά μας χρήματα, πάλι με δικά μας θα αποκατασταθούν οι ζημιές) όροφο της ΓΣΕΕ. Και έκαναν μια καταληψούλα με προοδευτικό πρόσημο. Βέβαια, η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν έβγαλε κιχ, άφησε μόνο με διαρροή να μαθευτεί ότι δεν θα καλέσει την Αστυνομία. Γιατί, άραγε, μήπως συναινούσε με την κατάληψη; Ή, μήπως, γιατί οι πομπές της έφεραν δεύτερες σκέψεις τύπου άσε τώρα μην αναδεύουμε το γάλα στο ποτήρι… Πρόσφατα διέρρευσαν οι υλικές και ηθικές προνομίες των πάμπολλων «ηγετών» του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού… Καλύτερα θα ακουγόταν να δηλώσουμε φίλοι με τα παιδιά…
Πρόσφατα στη Βουλή, με μπαρράζ τροπολογιών, αμνηστεύθηκαν δεκάδες πονηρά πεπραγμένα δημόσιων λειτουργών, ανάμεσά τους και πολλών συνδικαλιστών («Νομοθετικά κουκουλώματα…» http://www.kathimerini.gr/793998/opinion/epikairothta/politikh/nomo8etik...). Μόκο για όλα αυτά η ΓΣΕΕ… Γιατί να μην δείξει κάπου αλλού το «προοδευτικό πρόσημό» της, λοιπόν; Να που δεν κατήγγειλε στην Αστυνομία «τα παιδιά», να και ο συμβολισμός. Εντάξει και τα παιδιά, εντάξει και η εργατομάνα ΓΣΕΕ, η οποία δεν έχει καμία σχέση με ΤΟ Σύστημα… Όπως και το ΠΑΜΕ δεν έχει σχέση με ΤΟ Σύστημα, αφού μπορεί να μισεί τη ΓΣΕΕ για το ρεφορμισμό της, αλλά τόσα χρόνια μπορούσε να μπλοκάρει το Καμποτάζ και την άφιξη ξένων επενδυτών στα λιμάνια. Έτσι χάθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας και δεκάδες δισεκατομμύρια από την ελληνική κοινωνία, έτσι, αφού είμαστε «αντισυστημικοί»… Έτσι και προχτές ματαίωσαν με βάρβαρους τραμπουκισμούς στην Κέρκυρα την παρουσίαση μιας επένδυσης, ενώπιον του έντρομου επενδυτή, που ακόμα τρέχει να φύγει μακριά… Τι να τις κάνουμε τις θέσεις εργασίας, αυτά είναι νεοφιλελεύθερα και φασιστικά…
Υπάρχει και ένα θέμα, τέλος, που ταιριάζει πάντα με την δεκεμβριανή μπαχαλοκουλτούρα της νέας Εθνικής Εορτής της Καταστροφής, που γιορτάζουμε πια κάθε 6η Δεκεμβρίου, θυμίζοντας στους τουρίστες και στους επενδυτές πόσο αξίζει να μας θεωρούν προορισμό τους... Είναι η συνήθης καταγραφή στα ΜΜΕ και στα Σόσιαλ Μήντια του «Οι μπάτσοι κάνουν τις ζημιές». Πιάνουν τον Πάπα από τη μέση, όσοι ανακαλύπτουν μπάτσους κουκουλοφόρους. Αυτό δεν σημαίνει και ότι αυτοί σπάνε και καίνε. Μπορεί να κάνουν απλώς τη δουλειά, να προσεγγίζουν τους σπάστες.
Άλλωστε, τα έχουμε ξαναπεί, μοιάζουν τόσο, ηθικά και αισθητικά, οι κρατικοί μπάτσοι με τους αντικρατικούς μπάτσους. Μοιάζουν στα χρώματα, στα κράνη, στο μηχανόβιο λουκ, αλλά και στην εξουσία της βίας που αμφότεροι διαθέτουν και ασκούν. Εσχάτως οι αντικρατικοί μπάτσοι μοιάζουν στους κρατικούς και ως προς την στρατιωτική επιχειρησιακότητα. Αυτό προκύπτει, αν αποτιμήσουμε καλά τα προχτεσινά οργανωμένα δολοφονικά γιουρούσια στις ταράτσες πολυκατοικιών, που τρομοκράτησαν τους Εξαρχειώτες κατοίκους… Τι δεν καταλαβαίνεις; Ακροδεξιά θεωρούν την Αστυνομία, αλλά εκλεκτοί μπροστάρηδες του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου είναι και «τα παιδιά», που ονειρεύονται καταστροφές για τις καταστροφές, αλλά ποτέ δημιουργία…
Όλα αυτά είναι ΤΟ Σύστημα, ο φοβικός δεινόσαυρος με τις άπειρες οβιδιακές μεταμορφώσεις του. Το υπέρβαρο και αδηφάγο Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος (Π.Ι.ΠΑ.) που έφερε τη χρεωκοπία. Και το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, συνοδό αδερφάκι του Π.Ι.ΠΑ., που το βοηθάει όταν χρειάζεται, να απαιτεί να συνεχίζει να ζει με δανεικά, να αλληλοσυντηρούνται… Να μην φύγει η μπίχλα και το πηχτό σκότος, να μην μπει οξυγόνο στα βάθη του βούρκου, να μην καούν…
Υ.Γ.: Προφανώς και είναι ασύμμετρο για την συγκυβέρνηση, να προχωρήσουν οι πολιτικές εξελίξεις με το θέμα Ρωμανού ανοιχτό… Μακάρι να σωθεί το παιδάκι, που δεν είναι σύμβολο ελευθερίας, αλλά είναι μια τολμηρή ντεσπεράδα ψυχή. Αλλά, πάντα υπάρχει το μεγάλο κάδρο, τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος (και της κοινωνίας που το στηρίζει, αυτήν ποτέ να μην την ξεχνάμε), όλο ΤΟ Σύστημα δηλαδή..
