Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την υποδοχή του νέου χρόνου στην Πλατεία Συντάγματος, τις αντιδράσεις για τις παλαιστινιακές σημαίες και την εργαλειοποίηση της γιορτής.
Δεν μου φαίνεται ούτε κακό ούτε, πολύ περισσότερο, περίεργο το κοινό στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν του Συντάγματος να αποτελείται κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) από μετανάστες. Οι Έλληνες γιόρταζαν και γιορτάζουν εντελώς διαφορετικά την αλλαγή της χρονιάς κι αυτός ο μαϊμουδισμός μιας συνήθειας άσχετης με την ελληνική πραγματικότητα είναι λογικό να τους αφήνει ασυγκίνητους. Όσο λογικό είναι να προσελκύει τους χωρίς οικογενειακούς δεσμούς και οικονομική άνεση για γλέντι σε κάποιο κέντρο/κλαμπ μετανάστες. Και τίποτα κακό δεν υπάρχει σ’ αυτό εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι οι άνθρωποι που καλώς ή κακώς έχουν βρεθεί στην Ελλάδα δεν πρέπει να διασκεδάζουν ούτε την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Στο κάτω-κάτω το ρεβεγιόν αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια τηλεοπτική εκπομπή διαφήμισης του εκάστοτε δημάρχου με το κοινό κάτω από τη σκηνή να λειτουργεί ως ντεκόρ. Ακόμα και οι πιο καλόπιστοι το κατάλαβαν με το ρεβεγιόν της καραντίνας όπου η γιορτή στήθηκε και το «πάρτι» έγινε χωρίς κανένας να βρίσκεται κάτω από τη σκηνή. Στο κάτω κάτω ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα μπορεί να βγει στον αέρα και χωρίς «ζωντανό» κοινό.
Όλα αυτά θα ήταν συνηθισμένα και αναμενόμενα και καθόλου ενοχλητικά αν φέτος ένα κομμάτι του κοινού δεν αποφάσιζε να μετατρέψει κάτι που υποτίθεται ότι στήνεται ως αθηναϊκή γιορτή σε εργαλείο προπαγάνδας. Αν ένα μέρος του κοινού δεν αποφάσιζε (ελπίζω όχι με τις ευλογίες των διοργανωτών αν και δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση το αντίθετο) να μετατρέψει το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν της πλατείας Συντάγματος σε παλαιστινιακό πανηγύρι.
Σε αντίθεση με τη σύνθεση του κοινού, ο παλαιστινιακές σημαίες που ανέμιζαν την ώρα που ο σύντροφος Δούκας μετρούσε ανάποδα ήταν ένα θέαμα ιδιαιτέρως ενοχλητικό. Όχι μόνο γιατί κάποιοι πονηροί θέλησαν να καπελώσουν την εκδήλωση σε εθνική μετάδοση αλλά κυρίως επειδή το καπέλωμά τους είχε στόχο να μετατρέψει σε διχαστικό ένα θέαμα που υποτίθεται (τουλάχιστον σύμφωνα με τους διοργανωτές του) ότι είναι ενωτικό. Επειδή κάποιοι θέλησαν να μετατρέψουν σε φιλοπολεμική προπαγανδιστική εκδήλωση μια ειρηνική γιορτή, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία (ή απροθυμία) αντίδρασης του νέου δημάρχου που πιθανότατα να αισθάνεται καλύτερα να βγάζει λογύδρια για ειρήνη και αλληλεγγύη την ώρα που μπροστά του ανεμίζουν οι σημαίες του «κράτους» στο οποίο κουμάντο κάνει η Χαμάς.
Και εδώ είναι που το θέαμα από ενοχλητικό γίνεται εξοργιστικό: η ευκολία δράσης των προβοκατόρων και η αδιαφορία (αν δεν είναι φιλική διάθεση) των αρχών να εμποδίσουν τη δράση τους. Αυτή η δυνατότητα που παρέχεται σε κάποιους (σε συγκεκριμένους κάποιους) να κάνουν ό,τι γουστάρουν στη χώρα και να καπελώνουν ό,τι τους κάνει κέφι προκειμένου να προπαγανδίσουν τους σκοπούς τους. Αρκεί φυσικά οι σκοποί τους να είναι αντιδυτικοί ή/και αντιδημοκρατικοί. Και μπράβο τους.
10°
