Χρόνια πολλά με καλύτερες μέρες

Ποιος να μας το έλεγε πριν κάτι χρόνια και να τον πιστεύαμε; Η Ελλάδα χώρα της χρονιάς για το 2023, σύμφωνα με τον έγκυρο Economist. Και μάλιστα σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη για ολόκληρο τον κόσμο. Με την κλιματική αλλαγή να σαρώνει και να επηρεάζει αρνητικά τη ζωή στον πλανήτη, με σκληρές πολεμικές συρράξεις σε εξέλιξη, με μεγέθυνση των μεταναστευτικών ροών και τόνωση του ακροδεξιού κλίματος στην Ευρώπη. Η πατρίδα μας, αφού φλέρταρε με τον αυτοκτονικό ιδεασμό, αφού εναπόθεσε τις τύχες της στους εξτρεμιστές της αριστεράς και της δεξιάς, αφού είδε την ποιότητα ζωής της να υποβαθμίζεται, επέστρεψε στην σωστή πλευρά της Ιστορίας και ελπίζει σε ακόμα καλύτερες μέρες. Γιατί, ως γνωστόν, ποτέ δεν πεθαίνει.

Το σημαντικότερο είναι ότι υποχώρησε εσωτερικά το τοξικό πολιτικό κλίμα που προκαλούσε αισθήματα διάλυσης και ανασφάλειας στους πολίτες. Οι μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις πήραν και πάλι τον έλεγχο της πολιτικής στα χέρια τους και ο δημιουργικός διάλογος επέστρεψε. Η κοινή γνώμη είναι πλέον περισσότερο δεκτική στις μεταρρυθμίσεις του κράτους και της οικονομίας, η κεντροαριστερή αντιπολίτευση περισσότερο πρόθυμη για διάλογο, η κυβέρνηση πιο τολμηρή στις αλλαγές, οι κοινωνικοί εταίροι πιο συνεργάσιμοι. Οι πολιτικές συγκρούσεις προφανώς και δεν υποχωρούν μιας και αυτές είναι το αλάτι της Δημοκρατίας, ιδιαίτερα της ελληνικής. Φυσικά και είναι χρήσιμες στο μέτρο που παραμένουν στα πλαίσια του πολιτισμένου, ευρωπαϊκού κεκτημένου. Αλλά υποχωρεί η εχθροπάθεια και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Καθώς το κλίμα αλλάζει, αλλάζουν θέσεις και οι πρωταγωνιστές. Η νεοφασιστική Χρυσή Αυγή δεν υπάρχει πλέον και οι ακροδεξιοί απόγονοι φαντάζουν «γατάκια» μπροστά της. Πέρασε η μπογιά τους έστω και αν διατηρούν κάποια δύναμη κυρίως λόγω του μεταναστευτικού και της μετατόπισης της ΝΔ προς το κέντρο. Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο επίλογος που γράφτηκε στην πορεία ενός κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς που θα μείνει στην ιστορία για την απύλωτη τοξικότητά του. Την οποία και πλήρωσε όταν άρχισε η οικονομική ανάκαμψη της χώρας, ενώ εκείνος επέμενε στην ίδια ηλίθια ατζέντα. Κάτι που ήταν φυσιολογικό, αφού η ηγεσία και τα στελέχη του δεν είχαν ιδέα από πραγματική πολιτική σε ευρωπαϊκό περιβάλλον. Και κατατρύχονταν πάντα από μια παρωχημένη επαναστατική θεολογία. Τέλος, η πολιτική Μητσοτάκη απέδειξε με έργα ότι η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει, πράγμα που του χάρισε και την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας. Βασικά της συστατικά, ο φιλοευρωπαϊσμός, η μετριοπάθεια και το κεντρώο χρώμα στην κοινωνική πολιτική. Αυτά είναι που κυρίως αποδιοργάνωσαν την Αριστερά.  

Φυσικά και έχουν να γίνουν ακόμα πολλά και κανείς φίλος της κυβέρνησης δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι όλα πηγαίνουν πρίμα. Η ακρίβεια είναι ίσως το πιο σημαντικό πρόβλημα. Τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι η Ελλάδα παραμένει μεταξύ των ακριβότερων χωρών σε βασικά προϊόντα και υπηρεσίες, την ίδια ώρα, που συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών με τη χαμηλότερη  αγοραστική δύναμη. Το δεύτερο προφανώς είναι συζητήσιμο αφοί η φοροδιαφυγή στη χώρα μας καλά κρατεί. Τα προβλήματα στον υγειονομικό χάρτη της χώρας παραμένουν και αυτό φαίνεται από την αλματώδη  ανάπτυξη των πανάκριβων ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας. Η βασική και μέση εκπαίδευση δεν φαίνεται να βελτιώνονται προς το παρόν παρόλες τις μεταρρυθμίσεις και δεν περιμέναμε το διαγωνισμό PISA για να το διαπιστώσουμε. Και εδώ η ιδιωτική πρωτοβουλία μέσω σχολείων και φροντιστηρίων διασώζει, με κόστος βεβαίως, την κατάσταση. Και τέλος η εγκληματικότητα ανθεί και αυτό ενοχλεί τον πολίτη πλούσιο ή φτωχό. Και γι’ αυτό είδαμε μια ακόμη αλλαγή του ποινικού κώδικα προς το ορθολογικότερο ή αυστηρότερο με την ελπίδα αναχαίτησης της παραβατικότητας.

Παρόλα τα προβλήματα, το κυβερνητικό κόμμα προηγείται κατά 20 μονάδες του δεύτερου πράγμα που αποδεικνύει την πολιτική καχεξία της αντιπολίτευσης. Η οποία καλείται εκ των πραγμάτων να δει σοβαρά και με θάρρος τις εγγενείς αδυναμίες της. Εύκολος ο αριστερός βερμπαλισμός αλλά δεν φέρνει ψήφους. Απεναντίας δείχνει αδυναμία. Το έγκλημα στα Τέμπη ξεχάστηκε και κυρίως ακόμα δεν μάθαμε υπεύθυνα τι ακριβώς παίχτηκε εκεί και ποιοι είναι οι ένοχοι. Αν μηδενίστηκε η πιθανότητα να ξανασυμβεί και αν οι μεταφορές είναι πραγματικά ασφαλείς. Το σκάνδαλο των υποκλοπών βυθίστηκε και αυτό στη λήθη. Ίσως βοήθησε και ο κακός χειρισμός του από το ΠΑΣΟΚ, αλλά ήταν κάτι πολύ σοβαρό για να πάει τόσο εύκολα άπατο. Και όμως αυτά δεν δίνουν πόντους στην αντιπολίτευση. Προφανώς διότι δεν πείθει ότι μπορεί να τα κάνει καλύτερα. Ότι έχει τις γνώσεις, τις πολιτικές επεξεργασίες, αλλά και τα πρόσωπα.

Τώρα που εξομαλύνθηκε η κατάσταση και προχωράμε  σε περιβάλλον «κανονικότητας» μας έρχονται στο νου οι εικόνες από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν και εύλογα πολλοί έχουμε την ίδια απορία με το φίλο μου και εκδότη της Athens Voice Φώτη Γεωργελέ. Γράφει κάπου στο πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Έχω μια απορία»: «Και έτσι τώρα που, όπως φαίνεται, τελείωσε αυτή η θλιβερή περίοδος, έχω μια απορία προς όλους τους παλιούς μου φίλους και συναδέλφους. Τελικά άξιζε; Άξιζε για 10 χρόνια εξουσίας όλος αυτός ο «βούρκος» που τώρα ανακαλύπτετε κι εσείς»;

Προφανώς και δεν άξιζε και αυτό το συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι έστω και αν δεν το παραδέχονται. Δεν είναι μόνο ότι χαλάσαμε τις καρδιές μας, χάσαμε φίλους, χωριστήκαμε. Αλλά κυρίως ότι κολλήσαμε στον πολιτικό βούρκο και αργήσαμε να βγούμε στη δημοσιά. Να πατήσουμε σε στέρεο έδαφος και να καλύψουμε γρήγορα την απόσταση από τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Διότι ως γνωστόν η κανονικότητα δεν ευνοούσε τα δύο άκρα της αριστεράς και της δεξιάς. Και αυτά έπεισαν πολλούς ότι με τη βία και την τοξικότητα θα κερδίσουν ξανά την ευημερία τους. Αγράμματοι ερασιτέχνες της πολιτικής, απίθανοι τσαρλατάνοι και αδίστακτοι λαϊκιστές έπαιξαν μαζί μας πάνω από 10 χρόνια μέχρι να αποκαλυφθούν η ποιότητα και οι προθέσεις τους. Αν άξιζε κάτι φίλε μου Φώτη από όλη αυτήν την ιστορία είναι το μάθημα που πήραμε όλοι μας. Γνώση, αριθμοί και ειρηνικός διάλογος. Όχι παρόλες, όχι κραυγές, βόχι βία.

«Καλές γιορτές» εύχομαι σε όλους του αναγνώστες και τους συμπολίτες μου. Και στους χριστιανούς «Καλά Χριστούγεννα».