Όταν ο Γεραπετρίτης υποκλίθηκε στον Νατσιό

Δεν ξέρω αν ο υπουργός Γεραπετρίτης είχε υποκλιθεί στον Ερντογάν ή στην πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας ή και στους δύο όταν είχε επισκεφθεί την Ελλάδα ο Τούρκος ημιδικτάτορας. Μπορώ όμως να υποθέσω ότι του άρεσε τόσο πολύ που έφτασε στο σημείο να υποκλιθεί μέχρι και στον πρόεδρο της Νίκης, Νατσιό: όταν εκείνος δήλωσε ενοχλημένος από ένα έργο τέχνης που είχε εκτεθεί στο γενικό προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη ο υπουργός εξωτερικών έσπευσε να διατάξει να κατέβει το ενοχλητικό έργο. Στο κάτω-κάτω εκτός από τον Νατσιό ενοχλήθηκαν και άλλοι συμπολίτες. Και ο υπουργός Γεραπετρίτης, που φαίνεται να πιστεύει ότι η ενόχληση κάποιων είναι που καθορίζει τι πρέπει να εκτίθεται και τι όχι, έσπευσε να υποκλιθεί και σε αυτούς.

Το έργο ήταν μια ροζ ελληνική σημαία φτιαγμένη από κομμάτια σεντονιών κακοποιημένων γυναικών. Δεν αναρτήθηκε στα κρυφά ούτε με τσαμπουκά. Δεν ήταν προϊόν κάποιου ακτιβιστικού τραμπουκισμού. Ήταν μέρος μια έκθεσης που επισήμως φιλοξενείται στο γενικό ελληνικό προξενείο της Νέας Υόρκης. Τοποθετήθηκε εν γνώσει των αρμοδίων, οι οποίοι όμως υπολόγιζαν χωρίς την διάθεση για υποκλίσεις του υπουργού Γεραπετρίτη και την ευκολία με την οποία η κυβέρνηση βάζει την ουρά κάτω από τα σκέλια.

Για να προλάβω μερικούς αναγνώστες να πω ότι δεν έχει καμία σημασία αν το έργο είναι ωραίο, αν προσβάλλει, αν ενοχλεί και γενικώς αν τυγχάνει της έγκρισης του κάθε ειλικρινώς ή υποκριτικά υπερευαίσθητου πατριώτη. Στη Δύση έχουμε κατακτήσει την ελευθερία να μπορούμε και να ενοχλούμε και να προσβάλουμε ευαισθησίες ακόμα κι όταν αυτές αφορούν εθνικά ή θρησκευτικά σύμβολα. Κι αυτή είναι μια από τις αιτίες που στ’ αλήθεια μάς φαίνεται τρομακτικός ο ισλαμικός φανατισμός και οι αλαχακμπαράδες του.

Σημασία έχει ότι το έργο είναι κομμάτι μιας έκθεσης που φιλοξενείται επισήμως στο προξενείο. Σημασία έχει ότι ο υπουργός Εξωτερικών άγεται και φέρεται από τις ορέξεις μερικών φανατικών. Ότι ανάμεσα στο να προστατεύσει τη δυτική αντίληψη για την ελευθερία της τέχνης ή να υποκύψει στη μεσανατολίτικη αντίληψη για το τι επιτρέπεται και τι όχι, επιλέγει το δεύτερο.

Αν ο υπουργός δεν έχει το σθένος ή τη διάθεση να υπερασπιστεί τις επιλογές των προξένων μπορεί απλώς να καταργήσει τις εκθέσεις και τις υπόλοιπες πολιτιστικές εκδηλώσεις στα προξενεία. Όσο ομάς αυτές γίνονται, οφείλει να προστατεύει την ελευθερία της έκφρασης των καλλιτεχνών που η ίδια η χώρα –μέσω των αντιπροσώπων της– έχει προσκαλέσει. 

Όσοι διαβάζετε αυτά που γράφω ή ακούτε τις εκπομπές μου ξέρετε ότι καμία συμπάθεια δεν έχω σε αυτό που ονομάζεται «σύγχρονη εικαστική τέχνη». Αλλά ακόμα μεγαλύτερη αντιπάθεια έχω στην υποχώρηση στις φονταμενταλιστικές απαιτήσεις. Στην υποχώρηση σε όσους συμπολίτες παριστάνουν ότι ανησυχούν για την (όντως τρομακτική ως προοπτική) πολιτιστική αλλοίωση από τον ισλαμισμό ενώ στην πραγματικότητα γοητεύονται πολύ από τον τρόπο με τον οποίο οι φανατικοί μουσουλμάνοι αντιμετωπίζουν όσα τους ενοχλούν ή τους προσβάλλουν. Και πιστεύω ότι είναι κρίμα ένας υπουργός Εξωτερικών να υποκλίνεται στις «ευαισθησίες» τους. Και μπράβο του. 

Υ.Γ.1: Προσφάτως στη Βουλή, ένας βουλευτής της Νίκης αποκάλυψε ότι αυτές τις μέρες ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως και βγαίνουν οι καλικάντζαροι που ενοχλούν τους πιστούς. Επειδή ανησυχώ για τα μέτρα που μπορεί να πάρει ο υπουργός Εξωτερικών για την προστασία των ελληνικών πρεσβειών, θέλω να τον καθησυχάσω: καλικάντζαροι δεν υπάρχουν.

Υ.Γ.2: Στους συμπολίτες που ισχυρίζονται ότι κανένα σοβαρό κράτος δεν θα επέτρεπε κάτι ανάλογο με τη σημαία του θέλω να πω ότι μόνο ένας ισλαμιστής φονταμενταλιστής θα αμφισβητούσε τη σοβαρότητα των Η.Π.Α., του Ηνωμένου Βασιλείου ή της Γερμανίας.

Υ.Γ.3: Το πιο αστείο είναι ότι οι φανατικοί και ο υπουργός το μόνο που κατάφεραν είναι, αντί να δουν το «προσβλητικό» έργο οι μερικές εκατοντάδες που θα το έβλεπαν, τελικά να το δουν εκατοντάδες χιλιάδες. Αλλά, αν είχαν μυαλό, δεν θα ήταν φανατικοί.