Οι φιλότιμες προσπάθειες της αριστεράς να ενισχύσει την ακροδεξιά συνεχίζονται

«Όλες οι νομοθετικές πρωτοβουλίες για τις αλλαγές στο ποινικό μας σύστημα έτειναν κυρίως στην προστασία των δικαιωμάτων αυτών που εγκληματούν... Ξεχάστηκε τελείως ότι, εκτός από τα δικαιώματα αυτών που εγκληματούν, υπάρχουν και τα δικαιώματα των θυμάτων, υπάρχουν και τα δικαιώματα της ελληνικής κοινωνίας» είπε πριν λίγες μέρες στη βουλή ο υπουργός Φλωρίδης περιγράφοντας μια πραγματικότητα που, όπως και αν την αξιολογεί κανείς, είναι δύσκολο να την αρνηθεί.

Ακόμα πιο δύσκολο είναι να περιγράψει κανείς αυτές τις διαπιστώσεις ως χρυσαυγίτικες και να αποδώσει την έγνοια για την προστασία των πολιτών από το έγκλημα στην ακροδεξιά. Τουλάχιστον αν είναι κάποιος που καταλαβαίνει ότι η δημοκρατία, για να λειτουργήσει σωστά, χρειάζεται αυστηρή επιβολή των κανόνων της και πολίτες που δεν ζουν υπό τον φόβο της εγκληματικής δράσης άλλων πολιτών.

Για τον σύντροφο Τσακαλώτο, από την άλλη, ήταν πολύ εύκολο.

«Ο κύριος Φλωρίδης απέδειξε ότι είναι δυνατόν να πας από το προοδευτικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ στην ακροδεξιά της Νέας Δημοκρατίας χωρίς να περάσεις από το ενδιάμεσο στάδιο της φιλελεύθερης δεξιάς. Είχα πάρα πολύ καιρό σ’ αυτή τη Βουλή να ακούσω έναν τέτοιο ακροδεξιό λόγο, από τότε που έφυγε η Χρυσή Αυγή» είπε με σιγουριά. Και για άλλη μια φορά πότισε το χωράφι της ακροδεξιάς και του εθνικοσοσιαλισμού».

Γιατί τι άλλο, πέρα από αβάντα στην ακροδεξιά και τη Χρυσή Αυγή, είναι η ταύτιση της επιθυμίας για νομιμότητα, για προστασία των νομοταγών έναντι των εγκληματιών, με την ακροδεξιά και τη Χρυσή Αυγή; Τι άλλο από ένα ευπρόσδεκτο δωράκι είναι η ταύτιση της λογικής με ακραίους εκπροσώπους του παραλογισμού;

Γιατί όμως ο σύντροφος θέλει να προσφέρει ένα τέτοιο δωράκι όχι απλώς στην ακροδεξιά αλλά και στη χειρότερη εκδοχή της, τη Χρυσή Αυγή; Γιατί να προσπαθεί να κανονικοποιήσει μια εγκληματική οργάνωση αποδίδοντας τις απόψεις με τις οποίες ταυτίζεται η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων (ακόμα και ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς);

Τη μια απάντηση την έχει δώσει εδώ και καιρό η συντρόφισσα Αχτσιόγλου: Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά. Και ποιος καλύτερος στο να δυναμιτίζει την κανονικότητα από τα άκρα; Όσο δυναμώνουν τα άκρα, τόσο βάλλεται η κανονικότητα και άρα τόσο ενισχύεται και η αριστερά. Φυσικά πρόκειται για μια ανιστόρητη αντίληψη που δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη της την πιθανότητα και η κανονικότητα να διαταραχτεί και η αριστερά να εξαφανιστεί. Έχει συμβεί στο παρελθόν και η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη σε συνδυασμό με την κατάρρευση της αριστεράς δείχνει ότι δεν αποκλείεται να ξανασυμβεί. 

Από την άλλη, οι σύντροφοι καταλαβαίνουν ότι η μαρξιστική αριστερά από μόνη της έχει ξοφλήσει τόσο στο ιδεολογικό όσο και στο επίπεδο πρακτικών λύσεων. Αδυνατώντας να προσαρμόσουν τις ιδέες και τις λύσεις που προτείνουν, φαίνεται να πιστεύουν ότι η μόνη της ελπίδα ύπαρξης (έστω κι αν αυτή είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας) είναι ως το αντίπαλο δέος της ακροδεξιάς.

Η άλλη απάντηση είναι μια που συστηματικά σνομπάρεται: η ανοησία. Ειδικά αυτό το είδος της ανοησίας που εμφανίζεται σε ανθρώπους που είναι τόσο απορροφημένοι από τους εαυτούς τους που έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Υπό αυτήν την έννοια ο σύντροφος Τσακαλώτος μπορεί στ’ αλήθεια να πιστεύει ότι η επιθυμία για επιβολή του νόμου και προστασία των νομοταγών από τους παραβατικούς είναι μια επιθυμία ακροδεξιά. Μπορεί στ’ αλήθεια στο πρόσωπο των ποινικών να βλέπει παρεξηγημένους «Γιάννηδες Αγγιάνηδες» τους οποίους θεωρεί χρέος του να προστατέψει. Δεν είναι περίεργο για τους κήρυκες μιας ιδεολογίας που είναι κολλημένη στον προπερασμένο αιώνα να σκέφτονται με κοινωνικολογοτεχνικά σχήματα του προπερασμένου αιώνα. Και μπράβο τους.