Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την προτροπή να μιμηθεί η ελληνική πολιτεία την αγγλική - Η ουτοπική σύγκριση ανάμεσα στο ποδόσφαιρο της χώρας μας και την Αγγλία
Εκτός από το «είναι θέμα παιδείας» η άλλη πιο πολυφορεμένη κι από κασκόλ Burburry’s στα βόρεια προάστια φράση, κάθε φορά που στην επικαιρότητα έρχεται το θέμα της οπαδικής βίας, είναι το «κοιτάχτε τι έκαναν στην Αγγλία και κάντε το ίδιο» η οποία συμπυκνώνει την προτροπή να μιμηθεί η ελληνική πολιτεία την βρετανική.
Πράγμα που φοβάμαι ότι είναι το ίδιο αστείο με το να προτρέπει ο προπονητής της Λαμίας τους ποδοσφαιριστές του να παίξουν όπως η Ρεάλ Μαδρίτης (και μετά να απορεί μαζί τους και να θυμώνει αν δεν καταφέρνουν να το κάνουν). Ή το ίδιο αστείο με μια κυρία που εμφανίζεται στον κομμωτή της κρατώντας μια φωτογραφία μιας χολιγουντιανής σταρ και ζητάει το ίδιο χτένισμα. Ακόμα κι αν ο κομμωτής το καταφέρει το χτένισμα το αποτέλεσμα κατά πάσα πιθανότητα δεν θα σπάσει ταμεία.
Με κίνδυνο να στεναχωρήσω τους συμπολίτες που επιμένουν «να το κάνουμε όπως οι Άγγλοι» θα πρέπει να θυμίσω ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μια πολύ πλουσιότερη και πολύ καλύτερα οργανωμένη από την Ελλάδα χώρα. Ακόμα κι αν η πολιτική ηγεσία ήθελε να ακολουθήσει κατα γράμμα την βρετανική συνταγή, αμέσως θα έπεφτε πάνω σε αξεπέραστες δυσκολίες που έχουν να κάνουν με τους πόρους, τα μέσα, την τεχνογνωσία, την κουλτούρα, τη νοοτροπία και γενικώς με όλες αυτές τις λέξεις που χωρίζουν μια -μέχρι πριν 80 χρόνια τεράστια αυτοκρατορία- με μια μικρή χώρα που ούτε καν υπήρχε πριν από 200.
Και μετά θα έπεφτε πάνω σε μια άλλη διαφορά: το επίπεδο των πρωταθλημάτων.
Το αγγλικό είναι το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Η εμπορική του αξία είναι τεράστια και αντίστοιχο είναι και το κίνητρο για την διατήρηση του υψηλού του επιπέδου όχι μόνο μέσα αλλά και γύρω από τους αγωνιστικούς χώρους. Ακόμα και στα χρονια της παρακμής του, τότε που μαστιζόταν από τη δράση των άρρωστων τραμπούκων, είχε μερικές από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Δηλαδή, ακόμα και στα χειρότερα του το αγγλικό πρωτάθλημα ήταν ένα προϊόν με αντικειμενική αξία. Και ως προϊόν με αντικειμενική αξία έδινε σε πολιτεία και παράγοντες το κίνητρο για να το προστατεύσουν. Αντιθέτως, το ελληνικό ποδοσφαιρο είναι τόσο ελκυστικό ωστε να μη βρίσκονται παραπάνω από δύο χορηγοί που να θέλουν να πληρώσουν για να διαφημιστεί το προιόν τους στις φανέλες των ομάδων. Και οι δυο είναι εταιρείες στοιχημάτων.
Με πολύ λίγα λόγια η Ελλάδα δεν είναι Αγγλία. Σε τίποτα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο και πολύ περισσότερο η ελληνική κοινωνία δεν πρέπει ή δεν γίνεται να απαλλαγούν από τους παραβατικούς και τους εγκληματίες τους. Απλώς πρεπει η ελληνική πολιτεία να βρει τον δικό της τρόπο. Αυτόν που μπορεί. Παίρνοντας ιδέες αλλά ξέροντας πως η ξερή αντιγραφή θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε κωμικά κακέκτυπα.
Ευτυχώς, η εξέλιξη της τεχνολογίας κάνει την επιβολή του νόμου ευκολότερη από ποτέ, οπότε το θέμα ίσως να μην είναι καν το ποιόν θα μιμηθεί η ελληνική πολιτεία για να τον επιβάλει αλλά το αν θέλει στ’ αλήθεια να το κάνει. Και μπράβο της.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
12°
