«Η βροχή στην περιοχή που επισκεφθήκαμε μοιάζει πια περισσότερο με κατάρα. Σαν έρχεται κάποια βράδια, τους κρατά όλους ξάγρυπνους. Ακόμη και τα ζώα. Γίνεται όλο ένας φόβος. Πολλές φορές και πανικός. Έρχονται μαζί με τους κεραυνούς στην καταιγίδα οι νυχτερινές κρίσεις σε μεγάλους και παιδιά, δυσκολεύονται να πάρουν αναπνοή, ακόμη και στη σακούλα. Αυτό τουλάχιστον μάς διηγείται η γιατρός στο Κέντρο Υγείας, η οποία είναι και αυτή ξάγρυπνη από χθες, σε ένα κτίριο που φιλοξενείται προσωρινά, χωρίς τα απαραίτητα, έναν καρδιογράφο, ένα δεύτερο πιεσόμετρο ή οξύμετρο, μια ντουλάπα να κρεμάσει τα ρούχα της», γράφει ο Στέφανος Παραστατίδης.
Σε άλλο σημείο γράφει ο κ. Παραστατίδης: «Οι άνθρωποι στην Καρδίτσα, στη Θεσσαλία, έχουν χάσει πολύ περισσότερα από μια περιουσία. Και δεν ζητούν, κρατούν μια αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια. Όμως μας χρειάζονται. Χρειάζονται μια καλημέρα, κάποιον να μιλήσουν, κάποιον να τους πάρει λίγο από τον φόβο τους, να πάψουν να ακούν τη βροχή να χτυπάει αδιάκοπα στην κρύα λαμαρίνα. Και δεν σταματάει η ρημάδα. Μέρα-νύχτα γυρίζει στον λαβύρινθο των αυτιών, χτυπάει στους τοίχους, χωρίς έξοδο. Πλημμυρίζει, ξανά και ξανά».
Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση του Στέφανου Παραστατίδη
Ο πυροσβέστης και κάτοικος Παλαμά δεν βρήκε τον ελάχιστο χρόνο να προστατέψει την περιουσία του εκείνες τις ημέρες του Ντάνιελ. Ξόδεψε κάθε δευτερόλεπτο να σώσει τις ζωές των άλλων. Όχι γιατί αυτό επέβαλε η δουλειά του, αλλά γιατί επέλεξε να παραμείνει άνθρωπος. Η γυναίκα του πήρε το παιδί από το σπίτι και μεταφέρθηκαν στο διώροφο του γείτονα. Κάθε που βρέχει από τότε, το παιδί γίνεται ανήσυχο, ψάχνει γωνιά.
Η βροχή στην περιοχή που επισκεφθήκαμε μοιάζει πια περισσότερο με κατάρα. Σαν έρχεται κάποια βράδια, τους κρατά όλους ξάγρυπνους. Ακόμη και τα ζώα. Γίνεται όλο ένας φόβος. Πολλές φορές και πανικός. Έρχονται μαζί με τους κεραυνούς στην καταιγίδα οι νυχτερινές κρίσεις σε μεγάλους και παιδιά, δυσκολεύονται να πάρουν αναπνοή, ακόμη και στη σακούλα. Αυτό τουλάχιστον μάς διηγείται η γιατρός στο Κέντρο Υγείας, η οποία είναι και αυτή ξάγρυπνη από χθες, σε ένα κτίριο που φιλοξενείται προσωρινά, χωρίς τα απαραίτητα, έναν καρδιογράφο, ένα δεύτερο πιεσόμετρο ή οξύμετρο, μια ντουλάπα να κρεμάσει τα ρούχα της.
Η μαθήτρια στο σχολείο μεταφέρθηκε στην Καρδίτσα. Το σπίτι στον Παλαμά βάφτηκε κόκκινο. Κάθε πρωί μετακινείται με ταξί. Έχασε έναν ολόκληρο μήνα από την ύλη, στοιβάζεται μαζί με άλλους συγγενείς φιλοξενούμενη και προσπαθεί να συγκεντρωθεί στο διάβασμά της να δώσει πανελλήνιες. Θα ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις τα υπόλοιπα παιδιά στη χώρα, έχοντας να διανύσει πολλά περισσότερα χιλιόμετρα για να τα καταφέρει. Η φίλη της παρέμεινε στο σπίτι αλλά ήρθαν οι συγγενείς της από διπλανά σπίτια που μούσκεψαν παραπάνω από το δικό της. Την ενοχλεί η φασαρία αλλά δυσκολεύεται να ζητήσει σιωπή. Δεν είναι εύκολη η σιωπή, ούτε λυτρωτική -η λήθη είναι.
Και εκείνο το κορίτσι που ξέμεινε μόνο στην τάξη, αυτή και δασκάλα, οι δυο τους, δεν μιλάει όπως μιλούσε χθες. Λιγόστεψαν οι λέξεις. Ο δε αναπληρωτής ψυχολόγος ήρθε μόλις πριν μία εβδομάδα, μοιράζεται στα σχολεία, μπας και σώσει οτιδήποτε σώζεται.
Ο κάτοικος του Βλοχού μιλάει με μία περίεργη ψυχραιμία. Στο χωριό το νερό έφτασε τα πέντε μέτρα. Το κράτος υποσχέθηκε χρήματα αλλά πού θα βρει να αγοράσει ξανά τις παλιές του φωτογραφίες, τα βιβλία του, τα δώρα των παιδιών, τη ζωή του. Χάθηκαν όλα σε μία νύχτα. Γυρίζοντας πίσω, με μία βάρκα, έξι μέρες μετά, βρήκε τον σκύλο του. Ήταν εκεί, μουσκεμένος, στο νερό, φύλαγε το σπίτι. Ό,τι έμεινε, ήταν αυτό το ζωντανό, κάτι, κάπου να πιαστεί. Οι κάτοικοι του Βλοχού είναι διχασμένοι. Άλλοι θέλουν να γυρίσουν, άλλοι όχι. Ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά πως δεν ξέρει αν θέλει να φύγει ή να μείνει. Συγκλονίζομαι. Αυτός πάλι όχι. Άλλωστε, είναι η δεύτερη φορά μετά τον Ιανό. Και σκέφτεται πώς θα ζει διαρκώς ανήσυχος μην τριτώσει το κακό. Είναι όμως και κάτι άλλο σε αυτή την ψυχραιμία και τον τόνο της φωνής. Είναι σαν να θέλει να μου δώσει κουράγιο, να μας δώσει κουράγιο, εμάς, τους εκτός.
Ο δημοσιογράφος στη συνέντευξη Τύπου ρωτάει επίμονα πόσα θα δώσουμε εμείς, ως ΠΑΣΟΚ, πού θα τα βρούμε. Τη δουλειά του κάνει ο άνθρωπος. Σκέφτομαι βέβαια και εγώ, πόσα άραγε χρήματα χρειάζονται για να ξεχάσει το παιδί του πυροσβέστη το φόβο της βροχής. Μήπως μπορούν τα λεφτά να βοηθήσουν την μαθήτρια να αγοράσει τις πανελλήνιες;
Ή μήπως μπορεί μία επιχορήγηση να φέρει πίσω τις φωτογραφίες ή τα βιβλία του κάτοικου του Βλοχού, τα δώρα των παιδιών του.
Άραγε, ποιο είναι το ποσό που εξαφανίζει την κρίση πανικού, πόσα λεφτά χρειάζονται για να αγαπήσουν οι άνθρωποι εκεί ξανά τη βροχή;
Οι άνθρωποι στην Καρδίτσα, στη Θεσσαλία, έχουν χάσει πολύ περισσότερα από μια περιουσία. Και δεν ζητούν, κρατούν μια αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια. Όμως μας χρειάζονται. Χρειάζονται μια καλημέρα, κάποιον να μιλήσουν, κάποιον να τους πάρει λίγο από τον φόβο τους, να πάψουν να ακούν τη βροχή να χτυπάει αδιάκοπα στην κρύα λαμαρίνα. Και δεν σταματάει η ρημάδα. Μέρα-νύχτα γυρίζει στον λαβύρινθο των αυτιών, χτυπάει στους τοίχους, χωρίς έξοδο. Πλημμυρίζει, ξανά και ξανά.
ΥΓ: Σημείωμα από την επίσκεψή μου στον Παλαμά Καρδίτσας με κλιμάκιο του ΠΑΣΟΚ
*Βρέχει ακόμη στην Καρδίτσα
Ο πυροσβέστης και κάτοικος Παλαμά δεν βρήκε τον ελάχιστο χρόνο να προστατέψει την...
12°
