Αν αιχμή του δόρατος του τουρισμού ειναι το σύστημα των μεταφορών, αιχμή των μεταφορών είναι τα αεροδρόμια. Το 80% του εισερχόμενου τουρισμού διακινείται μέσα από αυτά. Τα αεροδρόμια ειναι το μπόντλ-νεκ της «τουριστικής ροής» και αν αυτή δεν χωράει να διέλθει από αυτά, δεν φθάνει ποτέ στη ζωτική ενδοχώρα. Επί χρόνια δυστυχώς η λεπτή αυτή παρατήρηση, δεν μπόρεσε να αξιοποιηθεί από την σκοπιά της θετικής της ανάγνωσης.
Η επιτυχής πάντως έκβαση, και μάλιστα με αξιόλογο οικονομικό τίμημα, του διαγωνισμού παραχώρησης των περιφερειακών αεροδρομίων, είναι ίσως η σημαντικότερη ευκαιρία να βγουν από τον λήθαργο και να επιτελέσουν τον κρίσιμο διπλό τους ρόλο, όπως αυτός νοηματοδοτείται σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες. Από την μια να εκπληρώσει το καθένα ξεχωριστά τη δεσπόζουσα αναπτυξιακή του συμβολή στην τοπική κοινωνία κάθε πόλης ή νησιού, και από την άλλη όλα μαζί να κινητοποιήσουν σαν καταλύτης την εθνική ατμομηχανή του τουρισμού.
Επί χρόνια, η πολιτική αερομεταφορών, ήταν στον αυτόματο πιλότο. Άλλοτε γιατί η προτεραιότητα προσέκρουε στο πρόβλημα της Ολυμπιακής και άλλοτε γιατί η φιλοσοφία της παραχώρησης σκιαζόταν απο το φάντασμα της ιδιωτικοποίησης, κρατήσαμε τα αεροδρόμια στο επίπεδο επαρχιακών διαδρόμων προσγείωσης- απογείωσης. Τα καλοκαίρια οι μικρές αίθουσες ασφυκτιούσαν, το επίπεδο εξυπηρέτησης των επιβατών ήταν απογοητευτικό, αεροπλάνα δεν χωρούσαν στις πίστες. Μας έσωζε το ακαταμάχητο σχήμα «ήλιος - θάλασσα». Οι δύσκαμπτες γραφειοκρατικές διατυπώσεις, απονεύρωναν τα αεροδρόμια, που κατά τα άλλα έπρεπε να ανταποκριθούν σε μία απαιτητική, πλην εύελικτη, διεθνή αεροπορική αγορά. Κακά τα ψέματα, όπως κανένα κρατικό εστιατόριο ή ξενοδοχείο, δεν έχει την παραμικρή τύχη να γίνει talk of the town, έτσι ακριβώς ένα κρατικό αεροδρόμιο δεν μπορεί να πιάσει τον σφυγμό της διεθνούς τουριστικής αγοράς.
Τα αεροδρόμια δεν μπορούν να είναι αντικείμενο διαχείρισης ενός μουδιασμένου δημόσιου τομέα. Η διεθνής τους υπόσταση, η εκ φύσεως αναγκαία επιχειρησιακότητα αλλά και οι αδιαπραγμάτευτες ανάγκες λειτουργικότητας, υψηλής εξυπηρέτησης και αποδοτικού management, προϋποθέτουν ριφλέξ, ταχύτητα και αντανακλαστικά. Το κράτος, δεν μπορεί να ειναι επιχειρηματίας, πολλώ δε μάλλον σε περιβάλλον ανταγωνιστικών και παγκοσμιοποιημένων αγορών, ακόμη κι αν ειναι καλό ή καλοπροαίρετο, όπως πιστεύουν μερικοί, όψιμοι, μαθητευόμενοι πολιτικοί μάγοι, κυρίως απο φιλοσοφική αφέλεια. Μπορεί όμως και πρέπει να επιτελέσει με σοβαρότητα τον ρυθμιστικό του ρόλο, και τον έλεγχο των συμβατικών υποχρεώσεων του διαχειριστή, για να κερδισει έτσι περισσότερα από όσα το ίδιο μπορούσε να διασφαλίσει στον εαυτό του και άρα στην κοινωνία.
Εξάλλου δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, έτσι λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος, και τα αεροδρόμιά του, είτε στις πιο σοσιαλδημοκρατικές εκδοχές, είτε στις πιο φιλελεύθερες.
14°
