Η Ελλάδα της Ευρώπης, της Δημοκρατίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης

Ρόλος της Πολιτικής είναι η δημιουργία στους πολίτες συνθηκών ασφάλειας, εμπιστοσύνης κι ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Οι Έλληνες εδώ και πέντε χρόνια, βιώνουν ακριβώς το αντίθετο: «φοβούνται τι θα τους ξημερώσει».

Τα κόμματα, με τις ανεπάρκειες και τις παθογένειες τους, επιβαρύνουν το κόστος της κρίσης. Περιχαρακωμένα στον κομματικό τους μικρόκοσμο αφυδατωμένα από γόνιμες ιδέες, απισχνασμένα από προσωπικότητες με εκτόπισμα στην κοινωνία, αδυνατούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις και τις προκλήσεις της εποχής της κρίσης. Συμπεριφέρονται οσάν η κρίση να είναι ευκαιρία για προώθηση κομματικών ή προσωπικών επιδιώξεων και όχι μία κρίσιμη αναμέτρηση με τα προβλήματα, από την έκβαση της οποίας κρίνεται το μέλλον της χώρας και της Δημοκρατίας. Αδυνατούν να διαμορφώνουν Εθνική Στρατηγική, κλίμα συνεννόησης και συναίνεσης, σε μια κοινή προσπάθεια εξόδου από την κρίση.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό κλίμα προτείνεται, από ορισμένες πλευρές, ως λύση, η δημιουργία Μεγάλου Συνασπισμού μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Ο Μεγάλος Συνασπισμός προϋποθέτει συμφωνία, στις κύριες τουλάχιστον κατευθύνσεις αντιμετώπισης της κρίσης, καθώς και κουλτούρα συνεργασίας. Στην Ελλάδα απουσιάζουν και οι δυο προϋποθέσεις. Μεταξύ Συγκυβέρνησης και Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επικρατούν διαμετρικά αντίθετες απόψεις ως προς τα αίτια της κρίσης και, κατά συνέπεια, ως προς την πολιτική αντιμετώπισής της. Για τον ΣΥΡΙΖΑ αιτία της κρίσης είναι «οι μνημονιακές πολιτικές». Και όχι η χρεοκοπία που επέβαλε τις μνημονιακές πολιτικές. Η απλή κατάργηση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων για τις οποίες «δεσμεύεται» ο ΣΥΡΙΖΑ, θα επιτρέψει αποκατάσταση των εισοδημάτων που χάθηκαν, επαναπρόσληψη όσων απολύθηκαν στον δημόσιο τομέα και νέες προσλήψεις στο Δημόσιο προκειμένου να μειωθεί η ανεργία. Με άλλα λόγια «λεφτά υπάρχουν», αρκεί να «σκίσουμε» τα Μνημόνια. Ο Μεγάλος Συνασπισμός, στη σημερινή Ελληνική πολιτική πραγματικότητα είναι ανέφικτος. Αντί για κουλτούρα συνεργασίας και συνεννόησης κυριαρχεί κουλτούρα συγκρουσιακή και διχαστική.

Η κοινωνία των πολιτών από την πλευρά της, στέλνει μηνύματα συνειδητοποίησης της πραγματικότητας. Είναι εύγλωττη η απουσία της από κάθε κομματικό – συνδικαλιστική κινητοποίηση. Η κοινωνία προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί. Ατομικές και οικογενειακές στρατηγικές ξανασχεδιάζονται μέσα σε συνθήκες κρίσης. Παύουν να στηρίζονται στο κράτος. Οι νέοι άνθρωποι αναζητούν τις προοπτικές μιας άλλης Ελλάδας. Όχι της Ελλάδας των «διορισμών», αλλά της Ελλάδας της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας. Η απόφαση του Πανεπιστημίου Αθηνών να επιβάλλει την τάξη και τη νομιμότητα στους χώρους του ιδρύματος, αλλά και των ιδίων των φοιτητών να αντιδράσουν στις καταλήψεις, κάνοντας μαθήματα στο πεζοδρόμιο, σηματοδοτούν την αφύπνιση της Ακαδημαϊκής κοινότητας.

Οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας αναζητούν διέξοδο πολιτικής έκφρασης. Κι αυτή δεν μπορεί να προσφέρει κανένα από τα σημερινά κόμματα , «παλαιά» και «νέα». Τα «παλαιά» γιατί έχουν χάσει την αξιοπιστία τους. Τα «νέα» γιατί δεν, την έχουν κατακτήσει. Βρισκόμαστε στο οριακό σημείο που έχει περιγράψει ο Γκράμσι: «το νέο δεν έχει ακόμα γεννηθεί και το παλαιό δεν έχει πεθάνει». Η κρίση όμως δεν περιμένει.

Στο αγωνιώδες ερώτημα των απλών πολιτών «και τι μπορεί να γίνει»; η απάντηση μου είναι:

«ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ» όλων των πολιτικών δυνάμεων του Ευρωπαϊκού τόξου.

Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όποτε κι αν γίνει θα είναι επιλογή ανάμεσα στις Δύο Ελλάδες. Την Ελλάδα των Ευρωπαϊκών πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών κεκτημένων, των Μεταρρυθμίσεων, της Ανάπτυξης, του κράτους Δικαίου και του Νόμου. Και της Ελλάδας της Βαλκανικής απομόνωσης, της αντί-μεταρρύθμισης, των ελλειμμάτων και του κράτους βίας, ακροδεξιάς και ακροαριστερής. Αναμέτρηση για μια Δημόσια Εκπαίδευση στην υπηρεσία του λαού και μια Δημόσια Εκπαίδευση στην υπηρεσία κομμάτων και συντεχνιών.

Η συγκρότηση της ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ έχει τρεις θεμελιώδεις προϋποθέσεις:

Πρώτη προϋπόθεση.

ΚΟΙΝΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΤΟΞΟΥ στις προσεχείς εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Όλων των δυνάμεων που πιστεύουν ότι η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ αποτελεί όρο εθνικής επιβίωσης. Η εθνική μας ασφάλεια, η δημοκρατική ομαλότητα και η ανάταξη της οικονομίας μας, διασφαλίζονται μόνο τους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες των παγκόσμιων απειλών.

Η εκλογική νομοθεσία, προκειμένου να διεκδικηθεί το bonus των 50 εδρών, επιβάλλει την αυτοδιάλυση των κομμάτων που θα συμμετάσχουν στο νέο φορέα. Κατά την διάρκεια της τετραετίας θα λειτουργήσουν ως τάσεις, στα πλαίσια της ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ. Στον κατάλληλο χρόνο θα πραγματοποιηθούν ιδρυτικά συνέδρια, προκειμένου να προκύψει το νέο κομματικό σκηνικό.

Η χώρα, όπως κάθε Ευρωπαϊκή χώρα έχει ανάγκη από τρείς βασικές παρατάξεις προκειμένου να λειτουργεί αποδοτικά το κοινοβουλευτικό σύστημα και η Δημοκρατία. Μια ισχυρή Κεντροδεξιά, μια ισχυρή Κεντροαριστερά και μια Ευρωπαϊκή Αριστερά. Κανένα από τα σημερινά κόμματα δεν εκφράζει με αξιοπιστία τις τρείς αυτές παρατάξεις, που όμως υπάρχουν στην Ελληνική κοινωνία. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζουν πρόβλημα πολιτικής ταυτότητας. Ιδρύθηκαν μέσα σε άλλες συνθήκες και έχουν σφραγισθεί από τις προσωπικότητες των ιδρυτών τους. Το μεγαλύτερο πολιτικό κενό, που πρέπει να καλυφθεί, είναι η επανεφεύρεση της Αριστεράς. Είναι οδυνηρή η απουσία της Αριστεράς του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη, του Φαράκου και του Γιάνναρου.

Έχει γίνει επανειλημμένα λόγος για την αναγκαιότητα ενός BIG BANG του πολιτικού συστήματος. Την αυτοδιάλυση και την επανίδρυσή του. Σήμερα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για την πραγματοποίησή του. Αποτελεί αίτημα της κοινωνίας. Προτείνω πράξη ευθανασίας των παλαιών κομμάτων και αναγέννηση του πολιτικού συστήματος.

Δεύτερη προϋπόθεση.

ΣΧΕΔΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ που θα διαμορφώνουν προσωπικότητες με αποδεδειγμένο κύρος, γνώσεις και εμπειρία. Θα αναζητηθούν και θα επιστρατευθούν, εντός και εκτός πολιτικής, με διακομματική συμφωνία.

Το Σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης στηρίζεται σε έξι πυλώνες:

1. Θεσμική ανασυγκρότηση της χώρας και επαναθεμελιοποίηση του πολιτικού συστήματος.

Η επόμενη Βουλή πρέπει να είναι ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ. Χωρίς να θίγονται οι βασικές αρχές και αξίες που καθιέρωσε το Σύνταγμα του 1975, όλες οι μη θεμελιώδης διατάξεις πρέπει να κηρυχθούν αναθεωρητέες. Η κρίση έχει προκαλέσει φθορά και καταπόνηση σε όλους τους θεσμούς. Επιβάλλεται η αναζωογόνησή του. Η πλήρης διάκριση των εξουσιών, η απόλυτη διαφάνεια στην δημόσια ζωή και η επιβολή κράτους δικαίου και εφαρμογής των νόμων, έναντι όλων, αποτελούν κυρίαρχες προτεραιότητες. Σήμερα καμιά από τις τρείς εξουσίες, Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική δεν εμπνέει εμπιστοσύνη και σεβασμό. Τις ναρκοθέτησε ο κομματισμός. Η πλήρης διάκριση των εξουσιών επιβάλλει την καθιέρωση ασυμβίβαστου μεταξύ του αξιώματος Βουλευτή και Υπουργού, καθώς και την εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από τη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία, έπειτα από πρόταση του σώματος Αρειοπαγιτών και Εφετών. Μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπισθεί η γάγγραινα της διαφθοράς.

Η επαναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος επιτάσσει:

I. Αλλαγή του εκλογικού νόμου με κατάργηση του σταυρού προτίμησης. Εκλογή με λίστα και απλή αναλογική 50 βουλευτών και 150 σε μονοεδρικές περιφέρειες με απόλυτη ή σχετική πλειοψηφία, κατά το σύστημα εκλογής Δημάρχων.

II. Κατάργηση της Ασυλίας των βουλευτών και ριζική αναθεώρηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, ώστε να δικάζονται από τους φυσικούς τους δικαστές.

III. «Αποκομματικοποίηση» του Κράτους με την καθιέρωση ασυμβίβαστου μεταξύ κομματικής ιδιότητας και θέσεως στον κρατικό τομέα.

IV. «Αποκρατικοποίηση των κομμάτων με την καθιέρωση ασυμβίβαστου μεταξύ κομματικής, δημοσιοϋπαλληλικής ή συνδικαλιστικής ιδιότητας.

V. Δραστικό περιορισμό της κρατικής χρηματοδότησης και έλεγχος όχι μόνο των εσόδων αλλά και των δαπανών των κομμάτων.

2. ΝΕΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ, με στόχο την αναγέννηση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Η οικονομία του παρασιτισμού πρέπει να αντικατασταθεί με την αποκατάσταση του βιομηχανικού ιστού, σε τομείς που η χώρα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα. Η ανάκαμψη της οικονομίας δεν μπορεί να στηριχθεί μόνο στον Τουρισμό. Γιατί η μεγέθυνσή του συναρτάται με τις συνθήκες που επικρατούν στην Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια Οικονομία. Η Ευρωζώνη ήδη απειλείται από τον αποπληθωρισμό. Χωρίς παραγωγική βάση με εξαγωγικό προσανατολισμό τα ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών θα επανεμφανισθούν και οι ανάγκες για δανεισμό θα εκτιναχθούν.

Η απαιτούμενη βαθειά και ριζική αλλαγή πρέπει να συνοδευτεί από την επικράτηση των συνθηκών υγιούς ανταγωνισμού. Το απαιτεί η υγιής επιχειρηματική τάξη, που είναι η περισσότερο θιγόμενη από την έλλειψή του. Τον έχει ανάγκη η κοινωνία για να αναπνεύσει από τον αποπνικτικό κλοιό των καρτέλ και των μονοπωλίων.

Επιχειρηματικότητα και καινοτομία πρέπει να αποτελέσουν τον πυρήνα της ανασυγκρότησης της οικονομίας. Ιδιότητες που προσδιορίζουν το «ελληνικό δαιμόνιο». Μεγαλουργεί στις χώρες του εξωτερικού. Καθηλώνεται στη χώρα μας από τον αντιπαραγωγικό κρατισμό.

3. ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ με αποκοπή του ομφάλιου λώρου, που συνδέει το κράτος και το κόμμα, που εκάστοτε βρίσκεται στην εξουσία. Δημιουργία Ανεξάρτητης Αρχής, ως μόνης αρμόδιας για την πρόσληψη και την υπηρεσιακή εξέλιξη των κρατικών υπαλλήλων, χωρίς κυβερνητικό έλεγχο.

4. ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ σημαίνει πρωτίστως απεγκλωβισμό του Εκπαιδευτικού συστήματος από τον κομματικό εναγκαλισμό. Το μείζον πρόβλημα της παιδείας δεν είναι οικονομικό. Είναι πολιτικό. Η παιδεία είναι όμηρος κομματικών και συντεχνιακών συμφερόντων. Τα κόμματα έχουν μετατρέψει τα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια σε «πεδία βολής» όπου ασκούνται τα υπό εκκόλαψη κομματικά στελέχη. Πάνω στα ερείπια της παιδείας χτίζονται πολιτικές καριέρες.

Έχει διερωτηθεί κανείς γιατί καταλήψεις και αθλιότητες πραγματοποιούνται μόνο στα δημόσια Σχολεία και Πανεπιστήμια και όχι στα ιδιωτικά; Γιατί στη δημόσια εκπαίδευση ασελγούν κόμματα και κομματικός συνδικαλισμός. Αναλογίζεται κανείς ποιές κοινωνικές τάξεις ζημιώνονται από την υποβάθμιση των σπουδών και την απαξίωση των πτυχίων των Ελληνικών πανεπιστημίων; Η σημερινή Αριστερά, που κόπτεται στα λόγια υπέρ της δημόσιας εκπαίδευσης και των λαϊκών τάξεων, είναι αυτή που συγκαλύπτει τον εκφασισμό, που επιβάλλουν οι ακραίες μειοψηφίες ενώ λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας των κάθε λογής συντεχνιακών συμφερόντων. Η υποκριτική στάση των αριστερών ελίτ αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι προσφεύγουν στα ιδιωτικά σχολεία και τα ξένα πανεπιστήμια είτε για να φοιτήσουν τα παιδιά τους, είτε για να διδάξουν.

5. Η μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού Συστήματος και των Εργασιακών Σχέσεων αποτελεί μείζονα προτεραιότητα. Συνιστά δε το πιο οδυνηρό παράδειγμα για τις συνέπειες της άρνησής μας να μεταρρυθμίσουμε ένα σύστημα προκειμένου να δώσουμε έγκαιρα τις λύσεις, που η αλλαγή των συνθηκών επιβάλλει. Ακόμη και σήμερα, που το ασφαλιστικό σύστημα κλονίζεται και οι εργασιακές σχέσεις αποσυντίθενται, αρνούμεθα τις επιβαλλόμενες προσαρμογές. Επιλέγουμε να κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Ποιος απολογείται σήμερα για τις καταστρεπτικές συνέπειες της απόρριψης της μεταρρύθμισης Γιαννίτση;

6. Η Μεταρρύθμιση του Κοινωνικού Κράτους και του Συστήματος Υγείας αποτελεί τον πιο ευαίσθητο πυλώνα του Σχεδίου Ανασυγκρότησης.

Στη σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, η κοινωνική συνοχή και οι πολιτικές κοινωνικής προστασίας αποτελούν μοχλούς ανάπτυξης. Γιατί η ανάπτυξη ενισχύεται από την άρση των αποκλεισμών και την απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων του συνόλου της κοινωνίας.

Κατά τον Αριστοτέλη «δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων». Το «δωρεάν για όλους» αδικεί κατ’ εξοχήν εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη. Το σύστημα που υπηρετούμε επί δεκαετίες δεν αποτελεί παρά ψευδαίσθηση. Γιατί ούτε δωρεάν παιδεία έχουμε ούτε δωρεάν υγεία. Απαιτείται θάρρος και ρεαλισμός για να αποκατασταθεί η αδικία σε βάρος των μη εχόντων.

Το σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης πρέπει να αποτελέσει το νέο εθνικό αφήγημα που θα συσπειρώσει και θα κινητοποιήσει τις δυνάμεις της κοινωνίας που δεν έχουν προσβληθεί από το διάχυτο λαϊκισμό και τη δημαγωγική εκμετάλλευση της κρίσης. Πιστεύω ότι είναι πλειοψηφικές. Θα σηματοδοτήσει την επανεκκίνηση της χώρας. Τη νέα Μεταπολίτευση, την αναγκαιότητα της οποίας όλοι αποδέχονται. Οι μεγάλες αλλαγές πραγματοποιούνται είτε από μεγάλους ηγέτες είτε έπειτα από μεγάλες κρίσεις. Σήμερα ούτε η Ελλάδα ούτε και η Ευρώπη διαθέτουν μεγάλους ηγέτες. Γι’ αυτό και το Σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης δεν μπορεί να είναι έργο ενός κόμματος ή ενός ηγέτη. Θα είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας όλων των δυνάμεων που συγκλίνουν στον κοινό στόχο: Ένα εθνικό restart στα πλαίσια της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Τρίτη προϋπόθεση.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΟΡΘΩΣΗΣ

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την υπέρβαση της κρίσης είναι οι αδυναμίες και οι ανεπάρκειες όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας. Γι’ αυτό προτείνω Κυβέρνηση Εθνικής Ανόρθωσης.

Ο σχηματισμός κυβερνητικού σχήματος αφοσιωμένου ολοκληρωτικά στην έξοδο από την κρίση και την ανασυγκρότηση της χώρας, βάσει επεξεργασμένου σχεδίου χωρίς κομματικούς υπολογισμούς και εκλογικούς περισπασμούς, αποτελεί την κρισιμότερη προϋπόθεση.

Μια κυβέρνηση ολιγομελής, αποτελούμενη από πρόσωπα με κύρος, ήθος, γνώση, εμπειρία και πάθος ανιδιοτελούς προσφοράς – μείγμα άφθαρτων και έμπειρων πολιτικών, δοκιμασμένων τεχνοκρατών και πετυχημένων προσωπικοτήτων του ιδιωτικού τομέα – , είναι αυτή που μπορεί να σηκώσει το βάρος της ανόρθωσης της χώρας. Μια κυβέρνηση «Εθνικής Ελλάδος», είναι αυτή που μπορεί να εμπνεύσει ελπίδα κι εμπιστοσύνη στο χειμαζόμενο λαό μας και να εκπέμψει σήμα αξιοπιστίας στο εξωτερικό και τους δανειστές μας.

Η κυβέρνηση Εθνικής Ανόρθωσης θα γνωστοποιηθεί πριν από τις εκλογές και η ψήφος των πολιτών θα ισοδυναμεί με ψήφο εμπιστοσύνης. Η «ανακεφαλαιοποίηση» του κυβερνητικού σχήματος και του πολιτικού συστήματος είναι περισσότερο αναγκαία και επείγουσα από την «ανακεφαλαιοποίηση» του τραπεζικού συστήματος.

Οι πολίτες δεν θα ψηφίσουν κόμμα. Θα ψηφίσουν Κυβέρνηση και Πρόγραμμα.

Είναι φανερό ότι η ΣΥΜΜΑΧΙΑ θα έχει μεταβατικό χαρακτήρα προς τη νέα πολιτική πραγματικότητα, που θα διαμορφωθεί αφού θα έχει παρέλθει η δοκιμασία της κρίσης. Το κυβερνητικό και κοινοβουλευτικό έργο θα δώσει τη δυνατότητα να αναδειχθούν τα νέα ηγετικά στελέχη, που θα πάρουν τη σκυτάλη από τα παλαιότερα, σε μία διαδικασία ομαλής και συντεταγμένης διαδοχής. Μέσα από τη μάχη της ανασυγκρότησης θα αναδειχθεί η νέα ηγεσία. Και όχι μέσα από τη διαπλοκή και τη μιντιοκρατία.

Η πρόταση που καταθέτω προσφέρει τα εξής πλεονεκτήματα:

1. Με τη σύνθεσή της καλύπτεται το ποιοτικό έλλειμμα, που εμφανίζει ο δημόσιος βίος της χώρας. Επαναφέρει την αξιοσύνη στην πολιτική ζωή, που εξοβέλισε η ισοπεδωτική λειτουργία των κομματικών μηχανισμών.

2. Διαμορφώνει de facto κλίμα διακομματικής συνεννόησης και συναίνεσης στις αποφάσεις της ,αφού δεν θα έχουν στενά κομματικό χρωματισμό.

3. Δημιουργεί κλίμα εμπιστοσύνης και συστράτευσης των υγιών δυνάμεων της κοινωνίας, που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα των τομών και μεταρρυθμίσεων.

4. Δίνει την ευκαιρία και το χρόνο στο κομματικό σύστημα συνολικά να προχωρήσει στην ανασυγκρότηση και την αυτοκάθαρση του.

5. Προσφέρει μια πραγματική ευκαιρία αυτονόμησης της πολιτικής από τα συμφέροντα, οικονομικά και συντεχνιακά. Έτσι η Πολιτική μπορεί να ανακτήσει την κορυφή του τριγώνου Πολιτική – Οικονομία – ΜΜΕ. Εκεί που βρισκόταν τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Θωρακισμένη από τη διάβρωση παρασίτων και τερμιτών που ενδημούν στο κομματικό σύστημα, των τυφλών κομματικών ανταγωνισμών και των αθέμιτων προσωπικών φιλοδοξιών.

Η πρόταση είναι win – win για όλους και πρωτίστως για τη χώρα και την Πολιτική. Θίγονται μόνο όσοι έχουν αναγάγει την ένταξή τους στα κόμματα σε επάγγελμα και όσοι τα θεωρούν πατρική κληρονομιά.

Η πρόταση που καταθέτω δεν στρέφεται εναντίον οποιουδήποτε. Στόχος της είναι η διαφύλαξη των κεκτημένων της Μεταπολίτευσης. Η διασφάλιση του ευρωπαϊκού μας μέλλοντος. Η ένταση της μεταρρυθμιστικής δυναμικής, ώστε να γίνει η Ελλάδα μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Απευθύνεται προς όλες τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, που διαχέονται οριζόντια σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα του δημοκρατικού τόξου. Τις προτρέπει σε υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών του παρελθόντος. Τις καλεί να συσπειρωθούν για μια νέα αναγεννητική πορεία του λαού μας.

Προλαβαίνω την αντίδραση ή τον σκεπτικισμό σας. «Αυτά δεν γίνονται. Είναι πολύ ωραία για να είναι αληθινά. Ανήκουν στη σφαίρα της ουτοπίας».

Θα συμφωνούσα μαζί σας, λίγους μήνες νωρίτερα. Σήμερα, στην κρισιμότερη καμπή του αγώνα για την έξοδο από την κρίση, το πολιτικό ρίσκο που προκαλεί μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, δεν αντιμετωπίζεται με συμβατικές λύσεις. Απαιτούνται υπερβάσεις. Βρισκόμαστε στη μέση του ποταμού. Η προχωράμε ενωμένοι να φτάσουμε στην όχθη ή αφήνουμε το ρεύμα να μας παρασύρει.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Παρά μόνο ως φάρσα. Το 2015 δεν είναι 1981. Η χώρα δεν αντέχει ένα κακέκτυπο της «Αλλαγής». Ούτε η Ευρώπη θα μας ανεχθεί άλλο. Οι δυνάμεις που θεωρούν λάθος την ένταξή μας στην ΟΝΕ είναι έτοιμες να μας αποπέμψουν. Το 2010 δεν ήσαν προετοιμασμένες για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας μιας χώρας της ευρωζώνης. Σήμερα είναι. Δεν κινδυνολογώ. Προειδοποιώ.

Η ιστορία όμως διδάσκει. Το 1974, τη χώρα δεν έβγαλαν από τη βαθειά κρίση της επτάχρονης δικτατορίας νέες πολιτικές δυνάμεις. Ο Κων/νος Καραμανλής, με πέντε έμπειρους συνεργάτες (Ράλλης, Παπαληγούρας, Αβέρωφ, Τσάτσος, Παπακωνσταντίνου), μέσα σε τρείς μήνες αποκατέστησαν τη Δημοκρατία, ανέταξαν την διαλυμένη χώρα και θεμελίωσαν μια αδιατάρακτη πορεία προς την ευημερία, που κράτησε 35 χρόνια.

Και αυτοί είχαν επικριθεί – δίκαια ή άδικα – για την προηγούμενη κυβερνητική θητεία τους. Η συλλήβδην ενοχοποίηση όλων των πολιτικών για την κρίση, αν δεν εξυπηρετεί ύποπτες σκοπιμότητες, είναι μια φασιστική αντίληψη. Για την χρεοκοπία ασφαλώς όλοι οι πολιτικοί έχουμε μερίδιο ευθύνης. Όχι επειδή «τα φάγαμε όλοι μαζί». Δεν μας χρεοκόπησε η διαφθορά. Ασφαλώς συνέβαλε. Αυτό που μας χρεοκόπησε ήταν η αντίληψη ότι από το Κράτος πρέπει να τα περιμένουμε όλα, χωρίς εμείς να συνεισφέρουμε τίποτα. Το καθολικό αίτημα του διορισμού στο δημόσιο, αδιαφορώντας αν ένας διορισμός επιβαρύνει τον φορολογούμενο για 60 χρόνια. Τριάντα για μισθούς και 30 για συντάξεις. Η απαίτηση «το Κράτος να πληρώσει», αγνοώντας ότι κάθε κρατική δαπάνη σημαίνει είτε φόρος είτε δανεικά. Κι επειδή αποφεύγαμε να πληρώνουμε τους φόρους, καταφεύγαμε στα δανεικά. Έτσι σχηματίστηκε η θηλιά του χρέους, που σήμερα μας πνίγει. Σε αυτό το «πάρτι» της αλόγιστης διασπάθισης και σπατάλης δημόσιου χρήματος έχουμε όλοι μερτικό ευθύνης. Μερίδιο ευθύνης όμως έχουν και οι πολίτες. Γιατί το «ρουσφέτι» ήταν το κυρίαρχο κριτήριο της επιλογής κομμάτων και προσώπων.

Η πρόταση που καταθέτω απευθύνεται προς:

Τις ηγεσίες όλων των πολιτικών δυνάμεων, που έχουν αποδεχθεί την ευθύνη να προασπίσουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Οφείλουν να αντιληφθούν ότι για να διατηρηθεί ζωντανή η ελπίδα υπέρβασης της σημερινής σκληρής δοκιμασίας του λαού μας απαραίτητες προϋποθέσεις είναι η πολιτική σταθερότητα και η κυβερνητική αποτελεσματικότητα. Είναι η ώρα της ευθύνης για τον καθένα ατομικά. Απέναντι στην χώρα και την ιστορία.

Τις λεγόμενες ‘’ελίτ’’, οικονομικές, κοινωνικές, πνευματικές, μιντιακές. Όλοι οφείλουν να αντιληφθούν ότι η χώρα έφτασε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, εξαιτίας της ακινησίας που επικράτησε τα τελευταία είκοσι χρόνια. Προκειμένου να διατηρηθούν προνόμια και ‘’κεκτημένα’’, μικρά ή μεγάλα. Μη συμβατά, ούτε με την ανταγωνιστική εποχή που ζούμε, ούτε με την αξιοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Τους απλούς πολίτες. Οφείλουμε όλοι να αντιληφθούμε ότι το μέλλον της χώρας και της δημοκρατίας υπηρετείται μόνο στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της αναγκαίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η εθνική απομόνωση οδηγεί σε μόνιμη οικονομική εξαθλίωση. Σε δημοκρατική έκπτωση. Σε εθνική συρρίκνωση.

Αν η οικονομική κρίση έχει θαμπώσει, πρόσκαιρα, το ευρωπαϊκό όραμα, το ευρωπαϊκό εγχείρημα θα ξαναπάρει τη λάμψη του. Το επιβάλλουν οι συνθήκες. Το 1952 ήταν η ΕΙΡΗΝΗ αυτή που επέβαλλε την ένωση και τη συνεργασία των ευρωπαϊκών λαών. Σήμερα είναι η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ αυτή που επιβάλλει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Μόνο έτσι η Ευρώπη θα υπερβεί την κρίση και θα αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό των νέων και παλαιών οικονομικών υπερδυνάμεων.

«Δώστε στην Ελλάδα μια ευκαιρία», συνέστησε προ ημερών το πρακτορείο BLOOBERG.

Είναι δική μας ευθύνη και πατριωτικό καθήκον να δώσουμε στην Ελλάδα την τελευταία, ίσως, ευκαιρία αναστοχασμού της πορείας μας και ανασυγκρότησης θεσμικής, οικονομικής, διοικητικής, εκπαιδευτικής.

Η αγάπη και η περηφάνια των Ελλήνων για την πατρίδα δεν αμφισβητείται. Είναι πλεονέκτημα για να υπερβούμε τις δύσκολες συνθήκες της κρίσης που αντιμετωπίζουμε. Χρειάζεται όμως να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια του πατριωτισμού.

Πατριωτισμός σήμερα δεν είναι η φασιστική εθνικιστική ιδεολογία. Ούτε τα παρανοϊκά μανιφέστα των λεγόμενων αντι-εξουσιαστών. Δεν είναι η «τζάμπα μαγκιά» της ανερμάτιστης «ριζοσπαστικής» Αριστεράς. Ούτε ο απομονωτισμός της πάλαι-ποτέ διεθνιστικής κομμουνιστικής αριστεράς.

Πατριωτισμός την εποχή της κρίσης είναι το καθήκον:

- της Αλήθειας. Οι πολίτες χρειάζεται να ακούσουν από τις υπεύθυνες ηγεσίες ότι δεν υπάρχουν μαγικές, ούτε ανώδυνες λύσεις, για την έξοδο από την κρίση.

- της Δικαιοσύνης στις θυσίες που επιβάλλονται, ώστε να υποφέρουν λιγότερο οι περισσότερο ευάλωτοι πολίτες. Κι αυτό πρωτίστως συνεπάγεται δίκαιο φορολογικό σύστημα και αποτελεσματικές φορολογικές αρχές αντί να καταπολεμηθεί η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ.

- της Εθνικής Ενότητας. Οσάκις οι Έλληνες δώσαμε μάχες ενωμένοι πετύχαμε νίκες. Ο διχασμός κατέληξε πάντοτε σε οδυνηρές ήττες.

Ο πατριωτισμός σήμερα επιβάλλει την αποκατάσταση του αξιακού συστήματος, πάνω στο οποίο θεμελιώνεται η κοινωνική συμβίωση. Οι αξίες που διασφαλίζουν την πρόοδο μιας κοινωνίας είναι η εφαρμογή των νόμων, η αξιοκρατία, ο σεβασμός του δημοσίου χρήματος, η ισότητα ευκαιριών, ο υγιής ανταγωνισμός, η προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.

Πατριώτης σήμερα είναι ο πολίτης που εντάσσει τις προσωπικές συνθήκες ζωής στις γενικότερες συνθήκες της χώρας. Και δεν επιδιώκει την εξαίρεσή του.

Πατριώτης σήμερα είναι ο πολιτικός ηγέτης που δεν υπόσχεται, αλλά τολμά να ζητάει θυσίες και να πραγματοποιεί μεταρρυθμίσεις.

Πατριώτες είναι εκείνοι που αναγνωρίζουν ως υπέρτατη ηθική αξία, την ηθική της υπευθυνότητας.